Lágmarksrefsing fyrir til­raun til manndráps í Úlfarsárdal

Albayyouk var handtekinn þann 21. maí síðastliðinn eftir að hafa lagt til manns með stórum hnífi. Maðurinn særðist alvarlega en var ekki talinn í lífshættu. Hann var ákærður fyrir tilraun til manndráps í september.

„Þetta er mjög alvarleg atlaga. Þetta var langt eggvopn sem fór í kvið,“ sagði Ævar Pálmi Pálmason, aðstoðaryfirlögregluþjónn miðlægrar rannsóknardeildar Lögreglunnar á höfuðborgarsvæðinu, í samtali við fréttastofu daginn eftir árásina.

Árásin náðist að hluta til á myndband, sem sjá má í spilaranum hér að neðan:

Ekki ástæða til að fara niður fyrir lágmarkið

Í dómi Héraðsdóms Reykjavíkur yfir Albayyouk, sem kveðinn var upp þann 30. október en birtur í dag, segir að hann hafi játað brot sitt skýlaust, bæði hjá lögreglu og fyrir dómi, og krafist vægustu refsingar sem lög leyfa.

Farið hafi verið með málið sem sannað samkvæmt játningu hans og að brot hans hafi réttilega verið heimfært til refsiákvæða í ákæru, sem tilraun til manndráps.

Samkvæmt almennum hegningarlögum er lágmarksrefsing fyrir manndráp fimm ára fangelsi og tilraun til slíks varðar sömu refsingu. Aftur á móti segir í lögunum að dæma megi lægri refsingu fyrir tilraun til brots en mælt er um fullframin brot, einkum ef af tilrauninni má ráða að brotamaðurinn sé ekki eins hættulegur og vilji hans ekki eins harðnaður og ætla má að sé um menn sem fullfremja slík brot.

Í dóminum segir að ekki þyki, eins og atvikum málsins var háttað, ástæða til að færa refsingu Albayyouk niður fyrir lögmælta lágmarksrefsingu samkvæmt ákvæði hegningarlaga um manndráp.

Ástandið í heimalandinu hafi valdið honum hugarangri

Þá segir í dóminum að Albayyouk hafi verið í [afmáð] á verknaðarstundu og meðal annar glímt við [afmáð].

„Ástandið í upprunalandi hans hafi sömuleiðis valdið honum hugarangri og hann meðal annars glímt við samviskubit og sektarkennd. Verknaður ákærða verður þó hvorki réttlættur né skýrður með því.“

Af gögnum málsins megi ráða að Albayyouk hafi deilt við brotaþola í kjölfar ágreinings á milli barna þeirra. Einnig megi ráða af gögnunum að hann hafi komist í uppnám, orðið reiður og verið í nokkurri geðæsingu vegna þessara deilna, þegar hann framdi brot sitt. 

Á hinn bóginn sé ekki hægt að fallast á að brotaþoli hafi valdið þeirri geðæsingu eða reiði með ólögmætri árás eða stórfelldri móðgun, eins og áskilið er í ákvæði hegningarlaga, sem mælir fyrir um heimild til þess að færa refsingu niður úr lágmarki þegar maður hefur framið brot í mikilli reiði eða geðæsingu, sem sá, er fyrir brotinu verður, hefur vakið hjá honum með ólögmætri árás eða stórfelldri móðgun.

Hending ein réði því að fórnarlambið lést ekki

Í dóminum segir jafnframt að samkvæmt sakarvottorði Albayyouks hafi hann ekki áður sætt refsingu hér á landi sem skipti máli við ákvörðun refsingar. Hann hafi játað brot sitt skýlaust, bæði fyrir lögreglu og fyrir dómi. Þá hafi hann viðurkennt bótaskyldu sína í málinu og lýst yfir iðrun. 

„Er ástæðulaust að draga í efa að iðrun hans sé einlæg og að hann sjái einlæglega eftir því að hafa framið það brot sem hann hefur verið sakfelldur fyrir.“

Þetta horfi honum allt til málsbóta en brot hans hafi aftur á móti verið ofsafengið og fyrirvaralaust. Brotið hafi auk þess beinst að lífi, líkama og heilsu brotaþola, sem hafi verið óvopnaður. 

„Atlaga ákærða gegn brotaþola var hættuleg og án tilefnis. Hending ein réði því að ekki hlaust mannsbani af. Afleiðingar brots ákærða eru enn fremur miklar fyrir brotaþola. Þá verður að telja að brotavilji ákærða hafi verið styrkur og einbeittur í greint sinn. Verður þetta allt virt ákærða til þyngingar við ákvörðun refsingar í málinu.“

Refsing hans væri því hæfilega ákveðin fimm ára fangelsisvist. Þá greiði hann brotaþola tvær milljónir í miskabætur og allan sakarkostnað málsins, alls rúmlega 6,3 milljónir króna.