Það leiðinlega atvik varð í gær að þegar hún lagði orð í belg þegar frumvarp utanríkisráðherra um að leggja niður Þróunarsamvinnustofnun Íslands var rætt þá stóð Kristján L. Möller, þingmaður Samfylkingarinnar fyrir skjánum svo Freyja sást ekki. Eins og þingkonan bendir á var að sjálfsögðu um óviljaverk að ræða en Freyja segir þetta undirstrika nauðsyn þess að Alþingi ráðist í breytingar á þingsalnum.
Atvikið má sjá hér að neðan.
Þingsalurinn orðinn barn síns tíma
„Alþingi þarf að láta af því að elska gamlar sögulegar pontur meira en réttindi borgara sinna,“ sagði Freyja Haraldsdóttir, þingmaður Bjartrar framtíðar, á þingi í þriðjudag undir málsliðnum störf þingsins. Hún er fötluð og getur því ekki nýtt sér pontuna í Alþingissalnum eins og aðrir þingmenn. Hún hefur því ávallt ávarpað þingsal úr sæti sínu.
Sjá einnig: Ósátt við að flytja ræður úr sæti sínu

Hún segir málið ekki aðeins varða sig persónulega og eigi ekki aðeins við um pontuna heldur sé mikilvægt að ráðast í heildarendurskoðun á þingsalnum, hann sé þröngur, það sé erfitt að athafna sig og vinnuaðstaðan sé óþægileg. Þetta sé bagalegt í ljósi þess hve langir vinnudagar eru oft á Alþingi. Þingsalurinn sé mögulega orðinn barn síns tíma.
Alþingishúsið var byggt árið 1881 en þingsalnum hefur verið breytt lítillega í tímans rás. Þingmennirnir 63 eiga hver sitt fasta sæti þar af eiga ráðherrar sæti á sérstökum ráðherrapöllum sem eru sitt hvoru megin við stól forseta. Innréttingarnar í salnum nú voru hannaðar árið 1987 en forsetaborðið og ræðustóll eða ponta eru frá árinu 1934. Pontan kom þó ekki í salinn fyrr en árið 1991 þegar Alþingi var gert að einni málstofu.
Pontan úrelt og nýrrar umræðuhefðar þörf
Í mörgum nágrannaríkja okkar flytur fólk gjarnan ræður sínar úr sæti sínu.

„Það er mjög mikil sóun á tíma að vera alltaf að lalla upp og niður í þessa pontu auk þess sem það tekur enn lengri tíma í þröngum þingsal. Það myndi spara tíma og orku örugglega að hanna þingsalinn öðruvísi.“

Hún tekur þó fram að mikilvægt geti verið að flytja mál úr pontu þegar svo ber undir en að umræður geti farið fram úr sætum þingmanna. Pontan sem slík ýti þó að eins undir þá orðræðu að sá sem í pontunni er ætli að segja hinum til syndanna og sýna vald sitt. Slíkt er ekki vænlegt til árangurs að mati Freyju.
„En sama hvað öllu öðru líður þá verður Alþingi að gera ráð fyrir að þingmenn séu alls konar, liggjandi, sitjandi, standandi. Við hljótum öll að vera sammála um að borgaraleg réttindi séu hornsteinn mannréttinda í samfélaginu okkar og þá hljótum við að vilja senda borgurunum þau skilaboð að það geti tekið þátt í stjórnmálum.“