Í tilefni landsfunda: Kosningaréttur kvenna hvað? Þór Saari skrifar 21. október 2015 11:11 Í ár hefur þess verið minnst með pompi og prakt og það fyllilega verðskuldað að hundrað á eru liðin frá því að konur fengu kosningarétt á Íslandi og er það vel. Miklu hefur verið til kostað og meira að segja fyrrverandi forseti Alþingis Ásta Ragnheiður Jóhannesdóttir dubbaði sjálfa sig upp í það í lok síðasta kjörtímabils meðan hún var enn forseti þingsins í að leiða afmælisnefnd sem stýrði öllu fjörinu. Á háum launum að sjálfsögðu, í tvö ár kostuðum af Alþingi. Í öllum þeim hamagangi sem fór í gang gleymdist hins vegar að minnast á eitt örlítið óþægilegt atriði sem gerir það að verkum að þrátt fyrir að kosningaréttur kvenna hafi verið merkisáfangi á sínum tíma þá er lýðræði á Íslandi ennþá í besta falli í skötulíki nú 100 árum síðar. Þrátt fyrir að fyrrum forseti Alþingis, æðstu stofnunar lýðræðisins í landinu, hafi í tvö ár unnið við það að undirbúa þessa afmælishátið þá var af tilefninu ekki mikið rætt um stöðu lýðræðis almennt á Íslandi í dag og tengingu þess við til dæmis kosningar til Alþingis. Það sem gleymdist og það svo hallærislega í öllum þessum hamagangi er sú furðulega staða að stór hluti þjóðarinnar, þar á meðal stór hluti kvenna sem er löglega á kjörskrá hefur engan atkvæðisrétt enn þann dag í dag. Í síðustu alþingiskosningum árið 2013 voru á kjörskrá hér á landi 237.807 manns. Það eru eða ætti að vera samkvæmt leikreglum lýðræðisríkja 237.807 atkvæði, ekki satt? Ó nei, ekki hér á landi. Því hefur nefnilega verið svo fyrir komið með þeim kosningareglum sem hér gilda að meirihluti þessara kjósenda telur ekki nema um hálft atkvæði miðað við hina. Af þessum 237.807 kjósendum sem voru á kjörskrá árið 2013 voru 153.835 á höfuðborgarsvæðinu, það er í Reykjavíkurkjördæmunum tveim og Suðvestur kjördæmi eða 65% kjósenda en 83.972 kjósendur voru annars staðar á landinu, það er í Norðvestur-, Norðaustur- og Suðurkjördæmum eða 35% kjósenda. Vegna ótrúlegra kosningareglna hér á landi skiptist fjöldi þingmanna þó nánast jafnt milli þessara tveggja kjósendahópa en þingmenn þéttbýlis kjósenda eru aðeins 35 eða 55% þingmanna meðan þingmenn dreifbýlis kjósenda eru 28 eða 45% þingmanna. Miðað við eðlilega lýðræðislega dreifingu þingsæta eftir atkvæðum ættu þessar tölur hins vegar að vera 41 þingmaður á móti 22. Svona kosningakerfi þar sem heimilsfang kjósandans ræður því hvort þingmaður í hans kjördæmi fari inn á 3.000 atkvæðum (norðan Hvalfjarðarganga) eða þurfi 4.400 atkvæði (sunnan gangnanna) er vægast með það mikinn lýðræðishalla að vafamál er að tala um lýðræði í reynd. Oft hefur verið talað um að það gríðarlega mikla misvægi atkvæða sem viðgengst hér á landi sé ólýðræðislegt og ÖSE (Öryggis- og samvinnustofnun Evrópu) sem hefur að gera með lýðræðiseftirlit í álfunni og víðar hefur gefið það út að við erfiðustu aðstæður megi mismunur á atkvæðavægi ekki vera meiri en 10% og þá eingöngu vegna landfræðilegra ástæðna. Hér á landi er þessi munur hins vegar miklu meiri og það án landfræðilegra ástæðna og veldur því að 65% kjósenda telja bara sem um það bil hálft atkvæði. Á mannamáli þýðir þetta einnig að nærri helmingur þessara 153.835 kjósenda hafa í raun ekkert um málin að segja, það er hvorki meira né mina en 76.918 „kjósendur“ eða um 33% allra sem eru á kjörskrá hafa í raun ekki kosningarétt. Já kæru lesendur, við búum í landi, lýðræðisríki þar sem um þriðjungur „kjósenda“ hefur ekki kosningarétt nema að nafninu til vegna þess að atkvæði þeirra telja ekki af því þeir eru „þéttbýlisbúar“. Það er svo sem alþekkt að yfirstéttin hverju sinni reyni að hindra aðgang annarra að völdum og hér áður fyrr fékk fólk ekki að kjósa ef því það var vinnumenn, blökkumenn, fátæklingar, yngra en fertugt, konur og svo mætti lengi telja. Það mun þó all sérstakt að íbúar í þéttbýli séu skilgreindir annars flokks fólk með þessum hætti. Þetta eru þó ekki reglur komnar af himnum ofan heldur búnar til af pólitiskri yfirstétt í landinu, yfirstétt sem er meira umhugað um að standa saman um eigin völd en nokkuð annað. Það hlálega í þessu öllu saman er að það var fyrrverandi forseti Alþingis, konan Ásta Ragnheiður Jóhannesdóttir sem framar öðrum kom í veg fyrir það að ný stjórnarskrá sem tryggði jafnan atkvæðisrétt allra landsmanna yrði lögfest og það þrátt fyrir að um 2/3 hlutar kjósenda hefðu samþykkt hana í löglega boðaðri þjóðaratkvæðagreiðslu. Sú sama Ásta Ragnheiður Jóhannesdóttir og baðaði sig í sviðsljósinu á 100 ára afmæli kosningaréttar kvenna og þáði laun fyrir frá Alþingi í tvö ár. Talandi um hræsni af hálfu Alþingis í þessu útbásúnaða lýðræðismáli máli er því varla ofmælt þar sem það var allur Fjórflokkurinn eins og hann lagði sig sem stöðvaði nýja stjórnarskrá vorið 2013 þó einstaka þingmenn innan stjórnarmeirihlutans ynnu vissulega að málinu af fullum heilindum. Því er málum því enn svo fyrir komið að atkvæði tugþúsunda íslendinga telja ekki og þeir hafa í raun ekki kosningarétt. Við þessir 158.835 kjósendur sem erum bara með hálft atkvæði munum vonandi halda áfram að krefjast kosningaréttar til jafns við aðra landsmenn og að þessir 76.918 sem töldust ekki með árið 2013 fái kosningarétt. Það er hvorki meira né minna en þrisvar sinnum fjölmennari hópur en þær konur sem voru teknar inn á kjörskrá árið 1915. Það er að sjálfsögðu löngu komin tími til að þingmenn þéttbýliskjördæmanna sameinist um jafnan atkvæðisrétt fyrri alla landsmenn og að Reykjavíkur- og SV kjördæmisfélög stjórnmálaflokkana komi þessu sjálfsagða máli á dagskrá sem mikilvægasta kosningamálinu. Og við þessi 158.835 atkvæði skulum halda þeim að verki við það. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Alþingi Þór Saari Mest lesið Afhendum raunverulegum eigendum hlut sinn í Íslandsbanka til jafns Sigmundur Davíð Gunnlaugsson Skoðun Að sætta sig við brot á samkomulagi eða ekki Ólafur Björn Sverrisson Skoðun Geðheilbrigðismál og landsbyggðin Eydís Ásbjörnsdóttir Skoðun Er píparinn þinn skattsvikari? Kristinn Karl Brynjarsson Skoðun Kæra unga móðir Jóna Þórey Pétursdóttir Skoðun Kosningar og ,ehf gatið‘ Róbert Farestveit Skoðun Verði þitt val, svo á jörðu sem á himni Halldóra Lillý Jóhannsdóttir Skoðun Rekin út fyrir að vera kennari Álfhildur Leifsdóttir Skoðun Það sem má alls ekki tala um... Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun Halldór 9.11.2024 Halldór Skoðun Skoðun Að sætta sig við brot á samkomulagi eða ekki Ólafur Björn Sverrisson skrifar Skoðun Afhendum raunverulegum eigendum hlut sinn í Íslandsbanka til jafns Sigmundur Davíð Gunnlaugsson skrifar Skoðun Geðheilbrigðismál og landsbyggðin Eydís Ásbjörnsdóttir skrifar Skoðun Er píparinn þinn skattsvikari? Kristinn Karl Brynjarsson skrifar Skoðun Frelsi til að búa þar sem þú vilt Sæunn Gísladóttir skrifar Skoðun Kosningar og ,ehf gatið‘ Róbert Farestveit skrifar Skoðun Grípum tækifærin og sköpum bjartari framtíð Ísak Leon Júlíusson skrifar Skoðun Kæra unga móðir Jóna Þórey Pétursdóttir skrifar Skoðun Niðurskurðarhnífnum beitt á skólana Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir skrifar Skoðun Verði þitt val, svo á jörðu sem á himni Halldóra Lillý Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Öryggis annarra vegna… Ingunn Björnsdóttir skrifar Skoðun Verðmæti leikskólans Hólmfríður Jennýjar Árnadóttir skrifar Skoðun Íslenskur landbúnaður er ekki aðeins arfleifð heldur líka framtíð okkar Íslendinga Halla Hrund Logadóttir skrifar Skoðun Vítahringur ofbeldis og áfalla Paola Cardenas skrifar Skoðun Heilbrigð sál í hraustum líkama Lilja Rafney Magnúsdóttir skrifar Skoðun Að segja bara eitthvað Hulda María Magnúsdóttir skrifar Skoðun Litlu fyrirtækin – kerfishyggja og skattlagning Eiríkur S. Svavarsson skrifar Skoðun „Þörfin fyrir nýtt upphaf: Af hverju hrista þarf upp í stjórnmálum“ Sigurður Hólmar Jóhannesson skrifar Skoðun Reiknileikni Sambandsins Ragnar Þór Pétursson skrifar Skoðun Vegurinn heim Tinna Rún Snorradóttir skrifar Skoðun Framsókn setur heimilin í fyrsta sæti Sigurður Ingi Jóhannsson skrifar Skoðun Allt mannanna verk - orkuöryggi á Íslandi Ingibjörg Isaksen skrifar Skoðun Hvert er planið? Þorleifur Hallbjörn Ingólfsson skrifar Skoðun Íslenskan heldur velli Stefán Atli Rúnarsson,Jóhann F K Arinbjarnarson skrifar Skoðun Einstaklingur á undir högg að sækja í dómsmáli við hinn sterka Jörgen Ingimar Hansson skrifar Skoðun Ný gömul menntastefna Thelma Rut Haukdal Magnúsdóttir skrifar Skoðun Krafa um árangur í atvinnu- og samgöngumálum Arna Lára Jónsdóttir skrifar Skoðun Viðreisn fjölskyldunnar Heiða Ingimarsdóttir skrifar Skoðun Píratar standa með fólki í vímuefnavanda Lilja Sif Þorsteinsdóttir skrifar Skoðun Lenda menn í fangelsi eftir misheppnaða skólagöngu? Elinóra Inga Sigurðardóttir skrifar Sjá meira
Í ár hefur þess verið minnst með pompi og prakt og það fyllilega verðskuldað að hundrað á eru liðin frá því að konur fengu kosningarétt á Íslandi og er það vel. Miklu hefur verið til kostað og meira að segja fyrrverandi forseti Alþingis Ásta Ragnheiður Jóhannesdóttir dubbaði sjálfa sig upp í það í lok síðasta kjörtímabils meðan hún var enn forseti þingsins í að leiða afmælisnefnd sem stýrði öllu fjörinu. Á háum launum að sjálfsögðu, í tvö ár kostuðum af Alþingi. Í öllum þeim hamagangi sem fór í gang gleymdist hins vegar að minnast á eitt örlítið óþægilegt atriði sem gerir það að verkum að þrátt fyrir að kosningaréttur kvenna hafi verið merkisáfangi á sínum tíma þá er lýðræði á Íslandi ennþá í besta falli í skötulíki nú 100 árum síðar. Þrátt fyrir að fyrrum forseti Alþingis, æðstu stofnunar lýðræðisins í landinu, hafi í tvö ár unnið við það að undirbúa þessa afmælishátið þá var af tilefninu ekki mikið rætt um stöðu lýðræðis almennt á Íslandi í dag og tengingu þess við til dæmis kosningar til Alþingis. Það sem gleymdist og það svo hallærislega í öllum þessum hamagangi er sú furðulega staða að stór hluti þjóðarinnar, þar á meðal stór hluti kvenna sem er löglega á kjörskrá hefur engan atkvæðisrétt enn þann dag í dag. Í síðustu alþingiskosningum árið 2013 voru á kjörskrá hér á landi 237.807 manns. Það eru eða ætti að vera samkvæmt leikreglum lýðræðisríkja 237.807 atkvæði, ekki satt? Ó nei, ekki hér á landi. Því hefur nefnilega verið svo fyrir komið með þeim kosningareglum sem hér gilda að meirihluti þessara kjósenda telur ekki nema um hálft atkvæði miðað við hina. Af þessum 237.807 kjósendum sem voru á kjörskrá árið 2013 voru 153.835 á höfuðborgarsvæðinu, það er í Reykjavíkurkjördæmunum tveim og Suðvestur kjördæmi eða 65% kjósenda en 83.972 kjósendur voru annars staðar á landinu, það er í Norðvestur-, Norðaustur- og Suðurkjördæmum eða 35% kjósenda. Vegna ótrúlegra kosningareglna hér á landi skiptist fjöldi þingmanna þó nánast jafnt milli þessara tveggja kjósendahópa en þingmenn þéttbýlis kjósenda eru aðeins 35 eða 55% þingmanna meðan þingmenn dreifbýlis kjósenda eru 28 eða 45% þingmanna. Miðað við eðlilega lýðræðislega dreifingu þingsæta eftir atkvæðum ættu þessar tölur hins vegar að vera 41 þingmaður á móti 22. Svona kosningakerfi þar sem heimilsfang kjósandans ræður því hvort þingmaður í hans kjördæmi fari inn á 3.000 atkvæðum (norðan Hvalfjarðarganga) eða þurfi 4.400 atkvæði (sunnan gangnanna) er vægast með það mikinn lýðræðishalla að vafamál er að tala um lýðræði í reynd. Oft hefur verið talað um að það gríðarlega mikla misvægi atkvæða sem viðgengst hér á landi sé ólýðræðislegt og ÖSE (Öryggis- og samvinnustofnun Evrópu) sem hefur að gera með lýðræðiseftirlit í álfunni og víðar hefur gefið það út að við erfiðustu aðstæður megi mismunur á atkvæðavægi ekki vera meiri en 10% og þá eingöngu vegna landfræðilegra ástæðna. Hér á landi er þessi munur hins vegar miklu meiri og það án landfræðilegra ástæðna og veldur því að 65% kjósenda telja bara sem um það bil hálft atkvæði. Á mannamáli þýðir þetta einnig að nærri helmingur þessara 153.835 kjósenda hafa í raun ekkert um málin að segja, það er hvorki meira né mina en 76.918 „kjósendur“ eða um 33% allra sem eru á kjörskrá hafa í raun ekki kosningarétt. Já kæru lesendur, við búum í landi, lýðræðisríki þar sem um þriðjungur „kjósenda“ hefur ekki kosningarétt nema að nafninu til vegna þess að atkvæði þeirra telja ekki af því þeir eru „þéttbýlisbúar“. Það er svo sem alþekkt að yfirstéttin hverju sinni reyni að hindra aðgang annarra að völdum og hér áður fyrr fékk fólk ekki að kjósa ef því það var vinnumenn, blökkumenn, fátæklingar, yngra en fertugt, konur og svo mætti lengi telja. Það mun þó all sérstakt að íbúar í þéttbýli séu skilgreindir annars flokks fólk með þessum hætti. Þetta eru þó ekki reglur komnar af himnum ofan heldur búnar til af pólitiskri yfirstétt í landinu, yfirstétt sem er meira umhugað um að standa saman um eigin völd en nokkuð annað. Það hlálega í þessu öllu saman er að það var fyrrverandi forseti Alþingis, konan Ásta Ragnheiður Jóhannesdóttir sem framar öðrum kom í veg fyrir það að ný stjórnarskrá sem tryggði jafnan atkvæðisrétt allra landsmanna yrði lögfest og það þrátt fyrir að um 2/3 hlutar kjósenda hefðu samþykkt hana í löglega boðaðri þjóðaratkvæðagreiðslu. Sú sama Ásta Ragnheiður Jóhannesdóttir og baðaði sig í sviðsljósinu á 100 ára afmæli kosningaréttar kvenna og þáði laun fyrir frá Alþingi í tvö ár. Talandi um hræsni af hálfu Alþingis í þessu útbásúnaða lýðræðismáli máli er því varla ofmælt þar sem það var allur Fjórflokkurinn eins og hann lagði sig sem stöðvaði nýja stjórnarskrá vorið 2013 þó einstaka þingmenn innan stjórnarmeirihlutans ynnu vissulega að málinu af fullum heilindum. Því er málum því enn svo fyrir komið að atkvæði tugþúsunda íslendinga telja ekki og þeir hafa í raun ekki kosningarétt. Við þessir 158.835 kjósendur sem erum bara með hálft atkvæði munum vonandi halda áfram að krefjast kosningaréttar til jafns við aðra landsmenn og að þessir 76.918 sem töldust ekki með árið 2013 fái kosningarétt. Það er hvorki meira né minna en þrisvar sinnum fjölmennari hópur en þær konur sem voru teknar inn á kjörskrá árið 1915. Það er að sjálfsögðu löngu komin tími til að þingmenn þéttbýliskjördæmanna sameinist um jafnan atkvæðisrétt fyrri alla landsmenn og að Reykjavíkur- og SV kjördæmisfélög stjórnmálaflokkana komi þessu sjálfsagða máli á dagskrá sem mikilvægasta kosningamálinu. Og við þessi 158.835 atkvæði skulum halda þeim að verki við það.
Afhendum raunverulegum eigendum hlut sinn í Íslandsbanka til jafns Sigmundur Davíð Gunnlaugsson Skoðun
Skoðun Afhendum raunverulegum eigendum hlut sinn í Íslandsbanka til jafns Sigmundur Davíð Gunnlaugsson skrifar
Skoðun Íslenskur landbúnaður er ekki aðeins arfleifð heldur líka framtíð okkar Íslendinga Halla Hrund Logadóttir skrifar
Skoðun „Þörfin fyrir nýtt upphaf: Af hverju hrista þarf upp í stjórnmálum“ Sigurður Hólmar Jóhannesson skrifar
Skoðun Einstaklingur á undir högg að sækja í dómsmáli við hinn sterka Jörgen Ingimar Hansson skrifar
Afhendum raunverulegum eigendum hlut sinn í Íslandsbanka til jafns Sigmundur Davíð Gunnlaugsson Skoðun