Gerhard kom fyrst í Selárdal sem ferðamaður árið 1997 og varð þegar hugfanginn af staðnum. Í kjölfarið gerðist hann stofnfélagi í Félagi Listasafns Samúels Jónssonar ásamt hópi Íslendinga. Sama ár hóf hann viðgeðrðir á listaverkum Samúels og húsum sem hann hefur síðan unnið ötullega að í yfir sjötíu ferðum vestur. Verkefnið stendur enn yfir.
Árið 2018 var Gerhard til viðtals á Vísi. Þar sagðist hann hafa farið um sjötíu ferðir í Selárdal og búið fyrstu tvö árin í hjólhúsi og svo í inni í listahúsinu hans Samúels sem er lítið óeinangrað hús á tveimur hæðum.
Gerhard segir verkefnið hafa verið sér ástríða en hann hefur varið hundruðum klukkustunda í endurbætur á listaverkum og byggingum Samúels Jónssonar.
„Ég sé fyrir mér að í framtíðinni getið verið þarna menningarmiðstöð og vil vinna þeirri hugmynd brautargengi. Er mjög spenntur fyrir því. Það krefst margra fúsra vinnuhanda! Svo það verður að vera hópur á bak við slíkt og auðvitað þarf fjármagn. Þannig er þetta bara,“ er haft eftir honum í viðtalinu.
Þegar byggð var sem blómlegust í Selárdal voru þar yfir 30 bæir og um 200 íbúar. Síðasti ábúandinn lést 2010 en ýmsir sem eiga rætur í dalnum leita þangað yfir sumarið. Samúel Jónsson í Selárdal er einn frægasti alþýðulistamaður Íslands. Hann var bóndi í Brautarholti í Selárdal til æviloka árið 1969.
„Samúel málaði fjölmörg olíumálverk og landslagsmyndir sem hann rammaði inn sjálfur. Hann gerði sér högglistagarð, skar út í tré og gerði einnig líkön, m.a. af Péturskirkjunni í Róm og af indversku musteri. Þessi líkön voru listavel gerð úr hundruðum ef ekki þúsundum smáhluta og duldist engum að bak við þessi líkön voru margar vinnustundir, þolinmæði og djúpstæð sköpunargleði. Samúel gerði hinsvegar ekki víðreist um dagana. Til annara landa hafði hann aldrei komið en studdist við myndir úr bókum og póstkort við listsköpun sína,“ segir um Samúel á heimasíðu safnsins.
Þegar kirkjan í Selárdal fagnaði hundrað ára afmæli ákvað Samúel að mála altaristöflu sem hann hugðist gefa kirkjunni. Gjöf hans var þó hafnað af sóknarnefndinni sem var Samúel mikil vonbrigði.
„Hann lét þó ekki hugfallast og reisti af eigin rammleik kirkju sem hýsa skyldi altaristöfluna. Kirkjan var steypt upp af mikilli útsjónarsemi og í þrepum því Samúel hafði aðeins eitt sett af mótatimbri og gat því aðeins steypt upp sem svaraði einni fjöl í einu. Mölina í steypuna sótti hann niður í fjöru og bar á bakinu (lyft á eins manns herðum) og sementið sótti hann á Bíldudal,“ segir á heimasíðunni.
