Íslenskan mín er ekki nógu góð Alondra Silva Munoz skrifar 16. nóvember 2023 08:31 Til þín, íslenska.Flókna ástin mín.(Mis)skilið ástin mín.Ég elska þig enn og ég óttast þig.Þú yfirborð óöryggi mitt.En með þér er ég sterkari.Íslenskan mín.Þetta er með ást, til þín. Ég er með játningu. Mér finnst alltaf eins og íslenskan mín sé ekki nógu góð. Mér finnst hún ekki nógu góð fyrir vinnufund. Hún er ekki nógu góð fyrir spjall við leikskólakennarana. Hún er ekki nógu góð til að hitta vini. Mér finnst eins og íslenskan mín hafi ekki verið nógu góð til að ég gæti farið á borgarfundina þegar ég var kjörinn sem varaborgarfulltrúi. Mér finnst hæfileikar mínir ekki nógu góðir. Fyrir tveimur árum skrifaði ég hér grein þar sem ég skrifa um aðrar játningar um flókið samband mitt við íslenska tungu. Ég skammaðist mín fyrir að viðurkenna að ég flutti til Íslands því draumur minn var að læra þetta fallega, forna og flókna tungumál. Þetta tungumál sem er viðskeytamál, þetta algerlega gagnsæja kerfi sem gerir okkur kleift að búa til orð og orðatiltæki eins og: fjölþætts femínisma, hrutskyring, eða jafnvel “skítur gerist!”, bara með því að setja þau saman og samt er afraksturinn rökréttur. Það er það sem ég elska við íslensku, en það er líka svo miklu meira. Ég gæti eytt tímunum saman í að rifja upp sögur af þeim umfangsmiklu íslensku skáldsögum sem ég hef lesið, allt frá sígildum verkum eins og Laxness til samtímahöfunda eins og Auði Övu, sem er í algjöru uppáhaldi hjá mér, og til sífellt vinsælli glæpasagnahöfunda eins og Arnalds Indriðasonar. Ég gæti útskýrt fjöruga lagatexta upphafsára Moses Hightower, deilt ást minni á því að vangadansa við „Ég veit þú kemur“ eftir Elly Vilhjálms og hvernig ég sprenghlæ af húmor Hugleiks Dagssonar. Þessa dagana eyði ég frekar tíma í að finna hnyttin tíst á #íslenskatwitter. Jafnvel þó að mér finnist stundum eins og íslenskan mín sé ekki nógu góð segi ég við sjálfan mig: Ég er nóg og viðleitni mín skiptir máli. Tungumálakunnátta mín er í vinnslu og hún skilgreinir mig ekki. Þeir skilgreina ekki greind mína eða gildi mitt í þessu samfélagi. Ég er að ögra tungumálinu sjálfu, en ég er líka að skora á íslenskumælandi vegna þess að stundum er það ekki nógu gott fyrir mig heldur, svo ég þarf að leggja meira á mig. Ég flutti alla leið yfir heiminn til að elta þessa ást og ég mun ekki gefast upp. Nei, ekki núna. Þegar ég velti fyrir mér greininni sem ég skrifaði fyrir tveimur árum fannst mér hún ekki nógu góð, en síðar komst ég að því að hún var notuð í íslenskutímum við Háskóla Íslands. Þrátt fyrir fyrirvara mína á íslenskukunnáttu minni, sagði kollegi, eftir æsið samtal í veislu, öllum viðstöddum að ég væri altalandi. Það er áminning um að flókið íslenskunám fyrir útlendinga getur stundum einfaldlega verið eins og þær tilfinningar sem við öll upplifum – ótti við höfnun, að líða vandræðalega og að finnast maður vera ófullnægjandi. En stundum þurfum við bara að halda áfram og samþykkja þennan ófullkomleika. Þetta er auðvitað miklu auðveldara sagt en gert. Eins og margt annað íslenskt sem kona lærir er ég í mjög flóknu sambandi við ástina mína, íslenska tungu. Að læra nýtt tungumál sem fullorðinn innflytjandi getur verið svo lítillækkandi. Þú vilt geta lært tungumálið, þú vilt ekki vera útundan án þess að skilja hvað er að gerast í kringum þig. Þú vilt ekki missa sjálfsmynd þína í því ferli og það að hafa byrjendaþekkingu á erlendu tungumáli getur látið þér líða eins og þú hafir enga stjórn. Það sem hefur ekki breyst síðan ég skrifaði fyrir tveimur árum er sú tilfinning að ég hafi ekkert þýðingarmikiðtil málana að leggja á degi íslenskrar tungu. Tungumál, eins og flest annað, er ekki hægt að þröngva upp á fólk; löngunin til að læra og brjótast út úr skelinni verður að koma innan frá, en við þurfum líka að vera tillitssöm og hafa samúð með nemendum málsins. Ég get aðeins talað fyrir mína reynslu, en það tók mig töluverðan tíma, eftir mikin utanaðkomandi þrýsting, mismunun, ósanngjarnar ályktanir, lokaðar dyr, fordæmingu en einnig eftir mikinn skilning, þrautseigju og þolinmæði frá ástinni minni Helga, kennurum mínum, vinum, samstarfsfélögum, ókunnugum, og frá sjálfum mér, að komast á það stig að finnast íslenskan mín nógu góð. Íslenskan mín er ekki fullunnin vara og mun aldrei verða það. Ég er að vinna í þessu, en meðan ég geri það er ég jafnframt að bæta íslenskuna. Gleðilegan dag íslenskrar tungu, kæru vinir. Höfundur er innflytjandi á Íslandi frá Chile sem nemur íslenskt mál. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Íslensk tunga Mest lesið Transumræðan og ruglið um fjölda kynja Einar Steingrímsson Skoðun 752 dánir vegna geðheilsuvanda – enginn vegna fjölþáttaógnar Grímur Atlason Skoðun Magga Stína! Helga Völundardóttir Skoðun Foreldrar þurfa bara að vera duglegri Björg Magnúsdóttir Skoðun Leikskólar eru ekki munaður Íris Eva Gísladóttir Skoðun Uppgjöf Reykjavíkurborgar í leikskólamálum Finnbjörn A. Hermannsson,Sonja Ýr Þorbergsdóttir Skoðun Kópavogsmódelið – sveigjanleiki á pappír, en álag á foreldrar í raun og veru Örn Arnarson Skoðun Lykillinn að hamingju og heilbrigði Skoðun Dýrkeypt eftirlitsleysi Lilja Björk Guðmundsdóttir Skoðun Svindl eða sjálfsvernd? Sigurður Árni Reynisson Skoðun Skoðun Skoðun Lykillinn að hamingju og heilbrigði skrifar Skoðun Staða bænda styrkt Hanna Katrín Friðriksson skrifar Skoðun Transumræðan og ruglið um fjölda kynja Einar Steingrímsson skrifar Skoðun Leikskólar eru ekki munaður Íris Eva Gísladóttir skrifar Skoðun Vísindarannsóknir og þróun – til umhugsunar í tiltekt Þorgerður J. Einarsdóttir skrifar Skoðun 752 dánir vegna geðheilsuvanda – enginn vegna fjölþáttaógnar Grímur Atlason skrifar Skoðun Foreldrar þurfa bara að vera duglegri Björg Magnúsdóttir skrifar Skoðun Kópavogsmódelið – sveigjanleiki á pappír, en álag á foreldrar í raun og veru Örn Arnarson skrifar Skoðun Dýrkeypt eftirlitsleysi Lilja Björk Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Uppgjöf Reykjavíkurborgar í leikskólamálum Finnbjörn A. Hermannsson,Sonja Ýr Þorbergsdóttir skrifar Skoðun Svindl eða sjálfsvernd? Sigurður Árni Reynisson skrifar Skoðun Magga Stína! Helga Völundardóttir skrifar Skoðun Mannauðurinn á vinnustaðnum þarf góða innivist til að dafna Ásta Logadóttir skrifar Skoðun Þetta er námið sem lifir áfram Bryngeir Valdimarsson skrifar Skoðun Árborg - spennandi kostur fyrir öll Guðný Björk Pálmadóttir skrifar Skoðun Tökum á glæpahópum af meiri þunga Þorbjörg Sigríður Gunnlaugsdóttir skrifar Skoðun Minntist ekkert á Evrópusambandið Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Hugsum stórt í skipulags- og samgöngumálum Hilmar Ingimundarson skrifar Skoðun Eitt eilífðar smáblóm Þorgerður Katrín Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Betri mönnun er lykillinn Skúli Helgason,Sabine Leskopf skrifar Skoðun Borgarhönnunarstefna, sú fyrsta sinnar tegundar í Reykjavík Dóra Björt Guðjónsdóttir skrifar Skoðun Hversu oft á að fresta framtíðinni? Erna Magnúsdóttir,Stefán Þórarinn Sigurðsson skrifar Skoðun Getur Ísland staðið fremst í heilsutækni? Arna Harðardóttir skrifar Skoðun Slæm innivist skerðir afköst og hækkar kostnað Ingibjörg Magnúsdóttir skrifar Skoðun Sólheimar í Grímsnesi – að gefnu tilefni Páll Sævar Garðarsson,Sigurður Örn Guðbjörnsson skrifar Skoðun Framtíð Íslands: Frá áli til gervigreindar – Tækifæri fimmtu iðnbyltingarinnar Sigvaldi Einarsson skrifar Skoðun Eiga foreldrar í háskólanámi raunverulega jafnan aðgang að námi? Hrund Steinsdóttir skrifar Skoðun Fjármál framhaldsskóla Róbert Ferdinandsson skrifar Skoðun Mikilvægi lágþröskulda þjónustu fyrir geðheilbrigði ungs fólks Eva Rós Ólafsdóttir skrifar Skoðun Varhugaverð sjónarmið eða raunsæ leið? Eggert Sigurbergsson skrifar Sjá meira
Til þín, íslenska.Flókna ástin mín.(Mis)skilið ástin mín.Ég elska þig enn og ég óttast þig.Þú yfirborð óöryggi mitt.En með þér er ég sterkari.Íslenskan mín.Þetta er með ást, til þín. Ég er með játningu. Mér finnst alltaf eins og íslenskan mín sé ekki nógu góð. Mér finnst hún ekki nógu góð fyrir vinnufund. Hún er ekki nógu góð fyrir spjall við leikskólakennarana. Hún er ekki nógu góð til að hitta vini. Mér finnst eins og íslenskan mín hafi ekki verið nógu góð til að ég gæti farið á borgarfundina þegar ég var kjörinn sem varaborgarfulltrúi. Mér finnst hæfileikar mínir ekki nógu góðir. Fyrir tveimur árum skrifaði ég hér grein þar sem ég skrifa um aðrar játningar um flókið samband mitt við íslenska tungu. Ég skammaðist mín fyrir að viðurkenna að ég flutti til Íslands því draumur minn var að læra þetta fallega, forna og flókna tungumál. Þetta tungumál sem er viðskeytamál, þetta algerlega gagnsæja kerfi sem gerir okkur kleift að búa til orð og orðatiltæki eins og: fjölþætts femínisma, hrutskyring, eða jafnvel “skítur gerist!”, bara með því að setja þau saman og samt er afraksturinn rökréttur. Það er það sem ég elska við íslensku, en það er líka svo miklu meira. Ég gæti eytt tímunum saman í að rifja upp sögur af þeim umfangsmiklu íslensku skáldsögum sem ég hef lesið, allt frá sígildum verkum eins og Laxness til samtímahöfunda eins og Auði Övu, sem er í algjöru uppáhaldi hjá mér, og til sífellt vinsælli glæpasagnahöfunda eins og Arnalds Indriðasonar. Ég gæti útskýrt fjöruga lagatexta upphafsára Moses Hightower, deilt ást minni á því að vangadansa við „Ég veit þú kemur“ eftir Elly Vilhjálms og hvernig ég sprenghlæ af húmor Hugleiks Dagssonar. Þessa dagana eyði ég frekar tíma í að finna hnyttin tíst á #íslenskatwitter. Jafnvel þó að mér finnist stundum eins og íslenskan mín sé ekki nógu góð segi ég við sjálfan mig: Ég er nóg og viðleitni mín skiptir máli. Tungumálakunnátta mín er í vinnslu og hún skilgreinir mig ekki. Þeir skilgreina ekki greind mína eða gildi mitt í þessu samfélagi. Ég er að ögra tungumálinu sjálfu, en ég er líka að skora á íslenskumælandi vegna þess að stundum er það ekki nógu gott fyrir mig heldur, svo ég þarf að leggja meira á mig. Ég flutti alla leið yfir heiminn til að elta þessa ást og ég mun ekki gefast upp. Nei, ekki núna. Þegar ég velti fyrir mér greininni sem ég skrifaði fyrir tveimur árum fannst mér hún ekki nógu góð, en síðar komst ég að því að hún var notuð í íslenskutímum við Háskóla Íslands. Þrátt fyrir fyrirvara mína á íslenskukunnáttu minni, sagði kollegi, eftir æsið samtal í veislu, öllum viðstöddum að ég væri altalandi. Það er áminning um að flókið íslenskunám fyrir útlendinga getur stundum einfaldlega verið eins og þær tilfinningar sem við öll upplifum – ótti við höfnun, að líða vandræðalega og að finnast maður vera ófullnægjandi. En stundum þurfum við bara að halda áfram og samþykkja þennan ófullkomleika. Þetta er auðvitað miklu auðveldara sagt en gert. Eins og margt annað íslenskt sem kona lærir er ég í mjög flóknu sambandi við ástina mína, íslenska tungu. Að læra nýtt tungumál sem fullorðinn innflytjandi getur verið svo lítillækkandi. Þú vilt geta lært tungumálið, þú vilt ekki vera útundan án þess að skilja hvað er að gerast í kringum þig. Þú vilt ekki missa sjálfsmynd þína í því ferli og það að hafa byrjendaþekkingu á erlendu tungumáli getur látið þér líða eins og þú hafir enga stjórn. Það sem hefur ekki breyst síðan ég skrifaði fyrir tveimur árum er sú tilfinning að ég hafi ekkert þýðingarmikiðtil málana að leggja á degi íslenskrar tungu. Tungumál, eins og flest annað, er ekki hægt að þröngva upp á fólk; löngunin til að læra og brjótast út úr skelinni verður að koma innan frá, en við þurfum líka að vera tillitssöm og hafa samúð með nemendum málsins. Ég get aðeins talað fyrir mína reynslu, en það tók mig töluverðan tíma, eftir mikin utanaðkomandi þrýsting, mismunun, ósanngjarnar ályktanir, lokaðar dyr, fordæmingu en einnig eftir mikinn skilning, þrautseigju og þolinmæði frá ástinni minni Helga, kennurum mínum, vinum, samstarfsfélögum, ókunnugum, og frá sjálfum mér, að komast á það stig að finnast íslenskan mín nógu góð. Íslenskan mín er ekki fullunnin vara og mun aldrei verða það. Ég er að vinna í þessu, en meðan ég geri það er ég jafnframt að bæta íslenskuna. Gleðilegan dag íslenskrar tungu, kæru vinir. Höfundur er innflytjandi á Íslandi frá Chile sem nemur íslenskt mál.
Uppgjöf Reykjavíkurborgar í leikskólamálum Finnbjörn A. Hermannsson,Sonja Ýr Þorbergsdóttir Skoðun
Kópavogsmódelið – sveigjanleiki á pappír, en álag á foreldrar í raun og veru Örn Arnarson Skoðun
Skoðun Kópavogsmódelið – sveigjanleiki á pappír, en álag á foreldrar í raun og veru Örn Arnarson skrifar
Skoðun Uppgjöf Reykjavíkurborgar í leikskólamálum Finnbjörn A. Hermannsson,Sonja Ýr Þorbergsdóttir skrifar
Skoðun Borgarhönnunarstefna, sú fyrsta sinnar tegundar í Reykjavík Dóra Björt Guðjónsdóttir skrifar
Skoðun Sólheimar í Grímsnesi – að gefnu tilefni Páll Sævar Garðarsson,Sigurður Örn Guðbjörnsson skrifar
Skoðun Framtíð Íslands: Frá áli til gervigreindar – Tækifæri fimmtu iðnbyltingarinnar Sigvaldi Einarsson skrifar
Skoðun Eiga foreldrar í háskólanámi raunverulega jafnan aðgang að námi? Hrund Steinsdóttir skrifar
Uppgjöf Reykjavíkurborgar í leikskólamálum Finnbjörn A. Hermannsson,Sonja Ýr Þorbergsdóttir Skoðun
Kópavogsmódelið – sveigjanleiki á pappír, en álag á foreldrar í raun og veru Örn Arnarson Skoðun