Fyrir tveimur mánuðum birtist grein eftir mig í Fréttablaðinu, þar sem ég lýsti yfir stuðningi við Guðlaug Þór Þórðarson í prófkjöri Sjálfstæðisflokksins. Nokkru síðar birtist svo önnur grein, þar sem ég skammaði sérstakan saksóknara fyrir að leggjast hundflatur fyrir vafasömum kærum banka, en gefa lítið fyrir kærur frá einstaklingum.
Nokkrum dögum seinna birtist "Sandkorn" í DV sem ég ætla að leyfa mér að birta í heild sinni hér. Fyrirsögnin var "Ófalur?" og textinn svohljóðandi:
"Ólafur Hauksson, sem kallar sig almannatengil, stígur stundum fram opinberlega til að mæra eða verja menn. Þannig skrifaði hann grein í Fréttablaðið á miðvikudaginn og varði Aron Karlsson sem dæmdur hefur verið í tveggja ára fangelsi í Vindasúlumálinu. Áður hefur Ólafur skrifað lofgreinar um Guðlaug Þór Þórðarson og varið kærða menn í Sigurplastsmálinu svokallaða. Velta menn því nú fyrir sér hvort hann sé falur; hvort hagsmunaaðilar geti keypt skoðanir Ólafs sem hann svo viðrar opinberlega."
Sjálfkrafa óvinur DV
Í sjálfu sér þurfti ég ekki að verða undrandi á þessum óhróðri DV. Þetta eru alkunn vinnubrögð ritstjórnarinnar. DV hatast út í Guðlaug Þór og hefur birt yfir eitt hundrað afar neikvæðar "fréttir" um hann. Vinir Guðlaugs verða augsýnilega sjálfkrafa óvinir DV. Í "Sigurplastsmálinu" birti DV rað-óhróður og ærumeiðingar um fyrrverandi eigendum fyrirtækisins. Ég sendi fréttatilkynningu þegar annar eigenda Sigurplasts höfðaði meiðyrðamál gegn DV og vann. Það gerði mig augsýnilega að óvini DV. Í gagnrýni minni á vinnubrögð sérstaks saksóknara tók ég málið gegn Aroni Karlssyni sem dæmi um undirlægjuhátt þess embættis við bankana. Við það varð ég enn meiri óvinur DV, því að blaðið hafði verið að pönkast í Aroni og föður hans í fréttaflutningi af þessu máli.
Ég var sem sagt vinur óvina DV og þar með taldi ritstjórn blaðsins sig bersýnilega hafa öðlast rétt til að pönkast á starfsheiðri mínum.
Betra að stíga í hundaskít
Ekki nennti ég að höfða mál vegna ærumeiðinga DV eða reyna að sannfæra blaðið um að skoðanir mínar væru ekki til sölu. Þá gæti ég allt eins stigið í hundaskít.
Ég ákvað hins vegar að leyfa DV að spegla sig í umræðu af þessu tagi, smakka á eigin meðali. Það gerði ég í grein sem birtist í Fréttablaðinu þann 5. janúar. Þar spurði ég hvort óhróðurinn í DV væri falur. Ég vísaði þar til undarlega mikillar þjónkunar blaðsins við banka og skiptastjóra þrotabúa í einhliða og síendurteknum ásökunum þeirra á hendur fjölmörgum einstaklingum. Ofsi blaðsins í þessum efnum jafnast á við hatursáróður.
Þar með fannst mér staðan orðin nokkuð jöfn. En Jón Trausti Reynisson, framkvæmdastjóri DV, ákvað að framlengja. Í grein í Fréttablaðinu 8. janúar sakaði hann mig um að nota "ljótustu áróðursbrögðin í bókinni" til að koma höggi á DV.
Staðreyndin er sú að eina "bókin" sem sem ég kannast við í þeim efnum er "sandkornið" í DV.
Gleymdi að líta í spegilinn
Hrakyrði Jóns Trausta í minn garð beinast því í raun að honum sjálfum. Grátlega fyndið er að sjá ummæli hans á borð við þessi: "[Almannatengillinn] getur leyft sér að klína hverju sem er á þann sem hann hyggst draga niður í svaðið." Í "sandkorni" DV um mig sagði: "Velta menn því nú fyrir sér hvort hann sé falur; hvort hagsmunaðilar geti keypt skoðanir Ólafs sem hann svo viðrar opinberlega."
Og svona til að láta kné fylgja kviði þá lýsir framkvæmdastjóri DV eftirfarandi yfir í Fréttablaðinu: "Hins vegar er auðvelt að svara honum með sönnum staðhæfingum: Ólafur stundar óhróður og þáttur hans í opinberri umræðu er til sölu." Það eina sem vantaði upp á röksemdafærslu hans var "pabbi minn er sterkari en pabbi þinn".
Margur hefur höfðað og unnið mál vegna ærumeiðinga af minna tilefni. Ég ráðlegg hins vegar engum að fara í mál gegn DV út af einu eða neinu. Í byrjun desember dæmdi Hæstiréttur DV til að greiða samtals 1,6 milljónir króna í miskabætur og málskostnað vegna ærumeiðinga. Greiðslurnar átti að inna af hendi án tafar og birta dóminn í næsta tölublaði DV. Rúmum mánuði síðar var DV hvorki búið að borga eina einustu krónu né birta dóminn.
