Á­reittar í sundi fyrir það að vera hin­segin

Vissi seint að ljósmyndun gæti verið list

„Ég fékk fyrstu myndavélina mína þegar ég var sjö ára og byrjaði í raun þá að taka myndir en þó alls ekki í sama tilgangi og í dag. Ég hef alltaf heillast að list en vissi frekar seint að ljósmyndir gætu verið list. Ég fór í ljósmyndaáfanga í MH og þá byrjaði allt að rúlla,“ segir Sigríður um kveikjuna að ljósmyndaáhuganum.

„Það var eitthvað sem small, þetta urðu uppáhalds tímarnir mínir og ég fékk mikla hvatningu og hrós fyrir verkefnin sem ég vann. Á þessum tíma tók ég mest portret myndir og götuljósmyndir og fer í raun inn í Ljósmyndaskólann með það markmið að verða betri í því. Það er mjög fyndið að líta til baka og sjá að ég hef ekki tekið eina götuljósmynd síðan ég byrjaði í náminu,“ bætir Sigríður við kímin.

Femínísk listastefna mikill innblástur

Á fyrsta árinu sínu í Ljósmyndaskólanum fór Sigríður í listasöguáfanga hjá Aðalheiði Lilju Guðmundsdóttur sem hún er mjög þakklát fyrir.

„Hún kenndi okkur meðal annars um femínsku listastefnuna og sýndi okkur mikið af listakonum sem börðust fyrir stöðu kvenna innan listheimsins. Þessar konur veittu mér mikinn innblástur í gegnum námið og einnig fyrir þessa sýningu. Ég væri örugglega að gera allt öðruvísi verk ef ég hefði ekki farið í þennan áfanga.“

Áreittar af ókunnugum manni

Útskrifarverkið er alfarið byggt á persónulegri reynslu Sigríðar.

„Ég og kærastan mín förum í sund nánast daglega og höfum nokkrum sinnum orðið fyrir áreitni fyrir það að vera hinsegin. Í eitt skipti sátum við saman í heita pottinum þreyttar eftir daginn og ég bið Unni að nudda á mér axlirnar. Ég sný mér við og þakka henni fyrir með kossi á kinnina.

Ég fann að maðurinn sem sat nálægt hafði verið að horfa á okkur, meðvitað veittum við honum ekki athygli. Um leið og ég kyssi Unni segir hann við okkur: Do that again, eða gerið þetta aftur.

Ég er nokkuð viss um að ef við værum gagnkynhneigt par hefði þessi maður ekki haft svona mikinn áhuga á okkur. Við svöruðum honum ekki en hann hélt áfram: Kiss her for me, eða kysstu hana fyrir mig.“

Engin rétt viðbrögð við áreitni

Sigríður segist í kjölfarið hafa frosið.

„Hann ákvað að reyna einu sinni enn og sagði: Can I be next? Ég vil ekki þakka þessum manni fyrir neitt en hann má eiga það að síðustu orðin sem hann sagði við okkur urðu nafnið á sýningunni. 

Ég hugsaði oft til baka og vildi að ég hefði sagt eitthvað eða brugðist öðruvísi við en það eru engin rétt viðbrögð eða svör við áreitni. Þetta verk er besta svarið sem ég fann.“

Hún segir að það sé óumflýjanlega berskjaldandi að opna sýningu sem þessa.

„Þegar ég skapa listaverk beint frá hjartanu finnst mér alltaf berskjaldandi að sýna það. Ferlið var samt lang erfiðast. Mér fannst erfitt að fara til baka í atvikin og kryfja þau. Spyrja mig endalaust að því af hverju ég vildi fjalla um þetta málefni og hvort ég hefði rétt á því.

Það kemur alltaf tímapunktur þar sem manni finnst allt ömurlegt sem maður er að gera. Ég hugsaði mikið um áhorfandann og hvernig fólk myndi taka í þetta.“

Fjölbreyttar reynslusögur staðfesti mikilvægi verksins

Hún segist þó hafa lært að viðbrögð annarra skipti í raun engu máli.

„Því um leið og verkið er komið upp get ekki breytt því og fólki er frjálst að túlka það á sinn hátt. Ég minnti mig líka reglulega á að þetta væri byggt á minni reynslu og að ég væri að gera þetta fyrir mig.

Ég fékk góð viðbrögð á opnuninni og það komu aðrir hinsegin einstaklingar sem höfðu sínar eigin sögur af áreitni í sundi sem er auðvitað hræðilegt en á sama tíma staðfesti það mikilvægi verksins.“

Sigríður segist ekki alltaf hafa átt auðvelt með að tjá sig í gegnum listina en síðastliðin þrjú ár hafa þó valdið straumhvörfum í hennar lífi.

„Ég hef þróast svo mikið og lært margt. Ég hef skoðað hvernig annað listafólk tjáir sig og út frá því fundið mína leið. Það er oft talað um að læra allar reglurnar til þess að geta brotið þær og mér finnst ég vera kominn á þann stað. Ég gerði það að einhverju leyti með þessu verki. 

Ég held líka að það eigi ekki að vera auðvelt að tjá sig með list, annars myndum við öll gera það,“ segir Sigríður að lokum.

Sýningin stendur til 6. janúar næstkomandi og er staðsett á Ljósmyndasafni Reykjavíkur.