Steinþór hlaut átta ára fangelsisdóm í Héraðsdómi Norðurlands eystra fyrir að svipta Tómas Waagfjörð lífi með því að stinga hann tvisvar sinnum í síðuna með hnífi, með þeim afleiðingum að ytri mjaðmarslagæð fór í sundur og olli umfangsmiklu blóðtapi sem leiddi til dauða Tómasar.
Landsréttur sneri þeim dómi við í gær og komst að þeirri niðurstöðu að Steinþór hefði beitt neyðarvörn þar sem hinn látni hefði ráðist á hann með hnífi. Að mati dómsins var árás Steinþórs „augsýnilega hættulegri“ en þrátt fyrir það var talið að hann hafi verið „svo skelfdur eða forviða“ að neyðarvörnin var talin heimil.
Vakti furðu hjá honum að krefjast þyngri dóms
„Þessi niðurstaða er að sjálfsögðu léttir fyrir umbjóðanda minn. Hann hefur auðvitað þurft að sitja undir þessum dómi Héraðsdóms, sem er í fyrsta lagi rangur hvað varðar sakfellingu, og ekki síður var lengd refsingarinnar sem honum var gerð langt úr öllu hófi,“ segir Vilhjálmur í samtali við fréttastofu.
Hann bendir á að ákæruvaldið hafi í héraði lagt til að farið yrði undir lágmark refsingar fyrir manndráp, sem er fimm ára fangelsisdómur. Og jafnvel gera Steinþóri ekki sérstaka refsingu fyrir umrætt brot.
„En héraðsdómur tekur þá skringilegu ákvörðun að fara langt fram úr refsikröfu ákæruvaldsins. Svo vekur það enn meiri furðu að þegar málinu er áfrýjað til Landsréttar að þá gerir ákæruvaldið kröfu um refsiþingingu þrátt fyrir þessa fyrri afstöðu ákæruvaldsins í héraði,“ segir Vilhjálmur.
„Það sem er ánægjulegt í er að Landsréttur hafi sýknað umbjóðanda minn af öllum kröfum ákæruvaldsins í þessu máli sem er auðvitað hin eina rétta lögfræðilega niðurstaða í málinu með hliðjón af atvikum öllum.“
Steinþór að berjast fyrir lífi sínu
Samt sem áður segir Vilhjálmur að niðurstaða Landsréttar sé áhugaverð í ljósi þess að í íslenskri réttarsögu hefur ekki oft verið fallist á neyðarvörn þegar ákært er fyrir manndráp.
„En þessar heimildir eru í lögum og þeim ber að beita þegar aðstæður eru með þessum hætti. Í þessu tilfelli stendur umbjóðandi minn frami fyrir því að hann verður fyrir ólögmætri árás, ofsafenginni. Að mínu mati er augljóst að var ekkert annað en tilraun til manndráps. Ég tel að ef að hinn látni hefði lifað af hefði hann verið ákærður fyrir tilraun til manndráps. Eðli málsins samkvæmt var umbjóðandi minn þarna að berjast fyrir lífi sínu,“ segir Vilhjálmur.
„Eins og segir í niðurstöðu Landsréttar þá er erfitt að hugsa að öllu leyti rökrétt í þessum aðstæðum. Hann gerði það sem gera þurfti til að komast af, þó að auðvitað að það sé hörmulegt að það hafi leitt til andláts manns þá má aldrei gleyma því hvað var upphafið af þessum harmleik.“
Var vongóður um að réttlætið myndi sigra
Vilhjálmur var ekki lögmaður Steinþórs í héraði en hann tók við því í Landsrétti. Hann segir að honum hafi fundist augljóst frá fyrstu stundu þegar hann las niðurstöðu héraðsdóms að sá dómur væri rangur.
Hann segist því hafa verið vongóður um að niðurstöðunni yrði breytt.
„Ég ber traust til dómskerfisins á Íslandi. Við erum auðvitað með áfrýjunardómstól eins og Landsrétt og síðan Hæstarétt til þess að leiðrétta rangar niðurstöður dómstóls á lægra dómstigi. Þannig ég hafði alltaf fulla trú á því að réttlætið myndi sigra að lokum, sem það gerði,“ segir Vilhjálmur, sem bendir þó að ákæruvaldið hafi fjórar vikur til að áfrýja til Hæstaréttar.
Ákveði Ríkissaksóknari að leitast eftir áfrýjun telur Vilhjálmur það frekar ólíklegt en líklegt að dómstóllinn taki málið fyrir.
„Það eru auðvitað færri mál en fleiri sem hljóta náð fyrir augum Hæstaréttar. Og ég tala nú ekki um í þessu tilfelli þar sem dómur Landsréttar er lögfræðilega réttur, og vel rökstuddur. Síðast en ekki síst þá endurskoðar Hæstiréttur ekki niðurstöðu Landsréttar sem eru byggðar á munnlegri sönnunarfærslu fyrir dómi, og það á við í þessu tilfelli.“
Ef þetta hafi ekki verið neyðarvörn sé ekkert neyðarvörn
Að því sögðu segir Vilhjálmur að sér þætti eðlilegt að ákæruvaldið myndi una niðurstöðunni. Að hans mati er umrætt mál gríðarlega skýrt dæmi um það þegar neyðarvörn sé beitt.
„Við hljótum að gera þá kröfu til íslenska löggjafar og dómstóla að þeir fallist á það að fólk megi verja hendur sínar við þessar aðstæður. Ég segi það fullum fetum: Ef þessi ákvæði um neyðarvörn eiga ekki við í þessu tilfelli þá eiga þau aldrei við. Þá getum við alveg eins sleppt því að hafa þau í lögum.“
