Jódís Skúladóttir þingmaður skrifar í Vísi þann 11. nóvember pistil sem ber yfirskriftina "Keisaraskurður án deyfingar". Jódís hefur pistilinn á að minnast á "Þær hryllilegu árásir sem við horfum upp á dag eftir dag" og "fylla okkur viðbjóði og vanmætti”. Hún bendir á blóðsúthellingar saklauss fólks "í sjálfhverfum byssuleik valdamikilla karla sem enga ábyrgð taka á gjörðum sínum og skella skollaeyrum við ákalli alþjóðasamfélagsins um vopnahlé”. Í kjölfarið rekur hún svo stöðu kvenna og barna í stríðum, nefnir dæmi um hryllilegar afleiðingar þeirra. Hún minnir okkur réttilega á að sofna aldrei á verðinum þegar kemur að réttindum kvenna bæði í stríði og friði og vekur því næst athygli á ráðstefnu kvenleiðtoga í Reykjavík, Reykjavik Global Forum, sem einmitt lýkur í dag. Jódís segist í pistlinum leggja allt sitt traust á "að staða kvenna á stríðshrjáðum svæðum verði tekin á dagskrá".
Í niðurlagi pistilsins lýsir svo Jódís Skúladóttir yfir eftirfarandi skoðun sinni þegar hún segir: "Við Íslendingar eigum sterkasta kvenleiðtoga heims, Katrínu Jakobsdóttur forsætisráðherra, sem með orðum sínum og gjörðum hefur talað fyrir kvenfrelsi og friði á heimsvísu um árabil.”
Það var hér, sem mig setti hljóða. Ekki bara vegna upphafningarinnar eða dýrkunnarbragsins, heldur samhengisins sem þessi setning var sett í og nú vil ég rétt stikla á stóru um ástæðurnar;
Katrín Jakobsdóttir sem Jódís fullyrðir að sé “sterkasti kvenleiðtogi heims” lýsti yfir stuðningi við Ísraelsstjórn fyrir hönd íslensku þjóðarinnar þegar þjóðarmorð Ísraelsstjórnar á Palestínsku þjóðinni var sett í fluggír fyrir meira en mánuði síðan.
Katrín Jakobsdóttir sá ekki ástæðu til að bregðast við með nokkrum öðrum hætti en þeim, í HEILAN MÁNUÐ á meðan ellefu þúsund manns, konum og börnum var slátrað í beinni útsendingu.
Bar það vott um kvenleiðtogastyrk að mati Jódísar?
Katrín Jakobsdóttir og ríkistjórn hennar sá hins vegar ástæðu til að gefa Palestínsku þjóðinni og ríkjandi martröð fyrir botni Miðjarðarhafsins "löngutöng", þegar palestínskri einstæðri móður með átta börn, sem sum voru alvarlega veik, var fleygt úr landi eins og hverju öðru rusli, allslausum!
Bar það vott um kvenleiðtogastyrk að mati Jódísar?
Það var líka “sterkasti kvenleiðtogi heims”, Katrín Jakobsdóttir sem skipaði óhæfan fjármálaráðherra (sem hafði hundskast úr embætti með skömm) utanríkisráðherra, þegar hún hafði nýlokið við að lýsa yfir botnlausri virðingu sinni á honum fyrir afsögnina og það var títtnefnd “sterkasti kvenleiðtogi heims” sem sagði ekki orð þegar sá sami vanhæfi ráðherra hennar og vinur, varð þjóðinni til ævarandi skammar með hinni viðfrægu setningu “Sagðirðu árás?” og niðurlægði þar með fórnarlömb viðurstyggilegrar sprengjuárásar Ísraelshers á flóttamannabúðir og sína eigin þjóð í leiðinni svo það verður í minnum haft um ókomna tíð.
Það var “sterkasti kvenleiðtogi heims” Katrín Jakobsdóttir, forsætisráðherra sem skellti skollaeyrum við háværum kröfum íslensks almennings um að fordæma þjóðarmorðið á meðan lífið var murrkað úr fimm þúsund börnum.
Hávaðinn frá almenningi á götum Reykjavíkur náði ekki eyrum “sterkasta kvenleiðtoga heims” fyrr en ellefu þúsund manneskjur höfðu verið drepnar í einum rykk. Þá fyrst urðu kvenleiðtoginn og hennar ríkisstjórnin nægilega pirruð ofan í vínarbrauðið sitt. Nógu pirruð til þess að þykja það tilraunarinnar virði að þagga niðri í skrílnum svo skapaðist vinnufriður aftur, við að arðræna heimilin í landinu.
Þá fyrst hnoðaði “sterkasti kvenleiðtogi heims” og hennar ríkisstjórn saman í eina aumingjalega ályktun sem var svo troðið ofan í Utanríkismálanefnd sem vafalaust svelgdist vel á þegar litið er til hverjir þar sitja og formaðurinn, Diljá Mist sem frá upphafi hryllingsins hafði talað hátt og skýrt fyrir stuðningi við morðóða stríðsglæpastjórn Netanyahoos og hafði lýst fyrirlitningu sinni á tjáningafrelsinu með sínum einstaka “skilningi á að stjórnvöld í Evrópu bönnuðu mótmæli til stuðnings Palestínu.” var skikkuð til að kyngja lyddulegri ályktunninni.
Þessi “sterkasti kvenleiðtogi heims” hefur þó ekki enn látið fylgja ályktuninni eftir eins og vera ber.
Vonandi hefur “sterkasti kvenleiðtogi heims” ekki valdið Jódísi Skúladóttur vonbrigðum á ráðstefnu kvenleiðtoganna í Reykjavík, þar sem þær, í krafti valds síns, auðs og grímulausra forréttinda, hafa hafið sig upp í akkorði á kostnað hinna stríðshrjáðu og fátæku kvenna í heiminum sem þær elska að aumingjavæða og “rétta hjálparhönd” í orði en fótumtroða réttindi þeirra á borði.
Það þarf veruleikafirringu af trylltustu sort til að tengja það við baráttu eða tali “fyrir kvenfrelsi og friði á heimsvísu”.
