Innlent

Frá Kænu­garði til Ís­lands: „Við erum enn hrædd“

Hallgerður Kolbrún E. Jónsdóttir skrifar
Olga segir að börnin hafi enn verið mjög hrædd þegar þau komu til Íslands.
Olga segir að börnin hafi enn verið mjög hrædd þegar þau komu til Íslands. Vísir/Einar

Það voru miklir fagnaðarfundir í Leifsstöð í nótt þegar tvær úkraínskar konur og börnin þeirra þrjú komu til landsins eftir vikulangt ferðalag frá Kænugarði í Úkraínu. Eiginmenn kvennanna beggja komust ekki út úr Úkraínu og hafa nú tekið upp vopn til að berjast gegn innrásarhernum.

Það var tilfinningarþrungin stund þegar fimm flóttamenn frá Úkraínu gengu inn í komusalinn á Keflavíkurflugvelli í nótt. Léttirinn var áþreifanlegur en líka sorgin og áhyggjurnar af öllum þeim sem urðu eftir í Úkraínu.

Olga Hrytsajenko (t.v.) og Olga Vygovska (t.h.) með börnunum sínum Nikita, Tima og Stefaniu.Vísir/Egill

Tima, fjögurra ára, systir hans Stefania sem er tveggja og vinur þeirra Nikita, sem er átta ára gamall lögðu af stað með mömmu sinni Olgu Vygovsku og mömmu Nikita, Olgu Hrytsaienko, frá Kænugarði fyrir viku síðan, sama dag og innrás Rússa hófst í Úkraínu.

„Þetta var mjög erfitt og mjög langt ferðalag. Það var erfitt og skelfilegt. Við keyrðum alla leiðina. Við vorum mjög hrædd og erum enn hrædd,“ segir Vygovska. 

Voru áhyggjufullar að þær yrðu bensínlausar á leiðinni

Þau voru í Kænugarði þegar fyrstu flugskeyti Rússa féllu á borgina. Konurnar drifu sig út úr borginni sama dag, í svo miklum flýti að þær gleymdu vegabréfum barnanna. 

Börnin voru orðin mjög þreytt þegar þau lentu eftir margra daga ferðalag.Vísir/Einar

Ferðalagið var þar að auki langt. Þau voru í þrjá daga á leiðinni til Póllands en þegar þrjátíu kílómetrar voru í landamærin ákváðu þau að yfirgefa bílinn og ganga restina af leiðinni. Við landamærin tók svo við sextán klukkustunda bið.

„Það voru umferðartafir alls staðar, fólk var að flýja og vissi ekki hvert. Við keyrðum mjög lengi, við biðum mjög lengi og við hreyfðumst ekki neitt. Við keyrðum í þrjá daga. Allar bensínstöðvar voru bensínlausar, við vorum mjög hrædd um að við myndum festast einhvers staðar án eldsneytis, úti á miðju túni og myndum  hvergi komast,“ segir Vygovska.

„Við stóðum við landamærin í fjóra tíma, síðan vorum við sett í rútu og vorum í henni í tólf tíma. Svo fórum við yfir landamærin sem gekk hratt, við vorum í tvo tíma á leiðinni yfir. Svo gekk allt hratt. Allt var hratt í Póllandi. Pólland tók mjög vel á móti okkur.“

Skilur ekki hvers vegna þetta hafi gerst

Þó svo að heil vika sé liðin frá innrásinni segist Olga enn vera að átta sig á því hvað hefur gengið á. Hún finni fyrir mikilli reiði í garð innrásarhersins.

„Nákvæmlega allar tilfinningarnar eru til staðar: Reiði, hatur og vanskilningur á því hvers vegna allt þetta er að gerast og hvers vegna þetta er að gerast við okkur,“ segir Vygovska. 

Olga Vygovska hefur verið á ferðalagi með börnum sínum og vinum í viku.Vísir/Einar

Á þessum tímapunkti í viðtalinu þurfti Olga að stoppa. Tilfinningarnar báru hana ofurliði enda allir ættingjar hennar enn í Úkraínu.

„Allir: Móðir mín, bræður mínir, systir mín, maðurinn minn. Algjörlega allir. Ömmur barnanna minna. Allir urðu eftir í Úkraínu. Allir. Aðeins þrír komust út: ég og börnin mín tvö. Allir hinir eru í geymslum, í kjöllurum, í neðanjarðarlestarstöðinni í Kyiv. Þar er fullt af kunningjum, ættingjum, í miðri Kyiv, sem verður fyrir stöðugum sprengjuárásum.“

„Þetta er ekki pabbi okkar“

Hún segir óvissuna mikla.

„Við vitum ekkert hvað tekur við. Við viljum fara heim. Við viljum hvergi vera nema heima: hvorki í Evrópu né á Íslandi. Við viljum snúa aftur heim um leið og við höfum tækifæri til og stríðið er búið,“ segir Vygovska.

Mágkona hennar, Maria Vygovska og eiginmaður hennar Sveinn Rúnar Sigurðsson, munu hýsa fimmmenningana hérna á Íslandi næstu daga og vikur, eða meðan þörf er á. 

Svinn Rúnar, Maria Vygovska eiginkona hans og Olga Vygovska, mágkona Maríu fyrir miðju.Vísir/Einar

Þegar hópurinn gekk út úr Leifsstöð sagði Vygovska við Stefaniu dóttur sína að veifa myndatökumanninum okkar. 

„Þetta er ekki pabbi okkar,“ sagði Stefania og mamma hennar svaraði: „Nei, þetta er ekki pabbi, við þekkjum þennan mann ekki.“

Hér eru Tima, Stefania og Nikita.Vísir/Einar

Tengdar fréttir

Í stríði er sannleikurinn það fyrsta sem deyr

Í ávarpi forsætisráðherrans Magdalenu Anderson til sænsku þjóðarinnar, eftir að rússneski herinn hafði ráðist inn í Úkraínu, vakti hún sérstaklega athygli á því að nú þurfi almenningur að halda sér vel upplýstum um stríðið en jafnframt að vera vakandi fyrir aukinni dreifingu falsfrétta og upplýsingaóreiðu.




Fleiri fréttir

Sjá meira


×