Enn beini ég orðum að forsætis- og dómsmálaráðherra en það er sannarlega, af gefnu tilefni Margrét Kristín Blöndal skrifar 10. nóvember 2020 15:15 Eins og rifjað hefur verið upp ítrekað að undanförnu hefur forsætisráðherra vor lýst einu og öðru yfir. Hún hefur hún sagt að það sé sín skoðun að almannahagur eigi að vera í forgangi á víðsjárverðum tímum, hún hefur talað um skoðun sína á harkalegri framkvæmd laga á fólki í viðkvæmri stöðu, hún hefur talað um ríka ástæðu þess að hlusta eftir því þegar almenningi er misboðið og hún hefur sett spurningamerki við að framfylgja lögum sem byggja ekki á mannúð: „Frú forseti. Þegar framkvæmd laga sem varðar fólk í sérstaklega viðkvæmri stöðu, börn, hefur það í för með sér að réttlætiskennd jafn margra er misboðið, þá er ástæða til að hlusta. Þegar UNICEF og Rauði krossinn biðja okkur að hlusta er ástæða til að hlusta, hlusta og velta því fyrir sér hvort við séum að framfylgja lögum sem eiga að byggjast á mannúð með þeim hætti sem við eigum að gera þannig að þau uppfylli skyldur barnasáttmála Sameinuðu þjóðanna sem við höfum undirgengist. Það er nefnilega ástæða til að hlusta og velta því fyrir sér. Það er niðurstaðan sem fulltrúar sex flokka af sjö hér á Alþingi komust að, að það væri ástæða til að hlusta. Ég velti því fyrir mér hvort fulltrúar þess flokks sem ekki kýs að styðja þessa breytingu ættu ekki að hlusta. Ég segi já við þessari breytingu.“ Katrín er svo komin í valdamesta embætti landsins og þar hefur hún setið í næstum heilt kjörtímabil en hefur ekki enn, séð ástæðu til að fylgja þessum skoðunum sínum eftir. Nú heyrist ekki hljóð úr horni, hún situr hjá og lætur eins og ekkert sé, þegar Landsréttardómari, sem er þar að auki fyrrum starfsmaður Kærunefndar Útlendingamála, dæmir fjölskylduna, þær Coumba og Marie, þriggja og sex ára og pabba þeirra og mömmu, þau Bassirou Ndiaye og Mahe Diouf til brottrekstrar og enn og aftur er okkur algerlega misboðið. Fjölskyldan frá Senegal sem hefur verið hér á landi í á sjöunda ár.Vísir/SigurjónÓ Allur almenningur sér í hendi sér að dómurinn er fráleitur og óréttlátur. Í málsmeðferðinni hefur ekkert tillit verið til stöðu barnanna og þar með fótumtreður dómsyfirvaldið vísvitandi réttindi þeirra eða sýnir makalausa vanhæfni. Sprengir upp tilveru fjölskyldunnar sem búið hefur hér, lifað og starfað í sjö ár, tilveru þar sem Bassirou og Mahe hafa fylgt stelpunum sínum í skólann á hverjum morgni áður en þau ganga til starfa í þágu íslensks samfélags. Þau hafa borgað skattinn með glöðu geði þrátt fyrir að hafa ekki notið sömu réttinda og aðrir skattgreiðendur. Þess í stað er þeim haldið, alveg ókeypis í sársaukafullum klóm kvíða, ótta og óvissu um hvort þau fái að vera hér þar sem þau hafa skapað sér tilveru og vilja byggja framtíð sína og dætra sinna áhyggjulaust eða fara burt til lands, þar sem þau eru ekki velkomin og getur reynst þeim hættulegt. Lands, sem stelpurnar hafa aldrei séð eða komið til en eru þó löngu orðnar meðvitaðar um að foreldrar þeirra vilji alls ekki vera þar af einhverjum ástæðum. Það er nóg. Nú hefur þeim verið haldið milli vonar og ótta í sjö ár og niðurstaðan eftir sjö ár er algerlega óásættanleg. Dómurinn kveður upp að burt skuli þau, og vonin er að engu orðin. Þau skulu umyrðalaust hlíta því að missa heimili sitt, samband við vini sína og vandamenn og það einmitt nú, á tímum faraldurs þar sem heimsbyggðin er öll með stjarfa af ótta við skæðan vírus! Börnin að leik í snjónum.Vísir/Vilhelm Maria og Coumba hafa verið ríkisfangslausar frá fæðingu! Það eitt er bara óskiljanlegt að mínu viti og það er fyrirmyndarríkið, okkar, sem dæmir þau eftir allan þennan tíma óvissu og án réttinda, ekki boðleg hér, svo þeim skuli úthýst, með valdbeitingu, sýnist yfirvaldinu það nauðsynlegt. Nú situr forsætisráðherra, Katrín Jakobsdóttir hljóð hjá á meðan dómsmálaráðherra, Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir framfylgir hættulegri stefnu flokks síns með dyggri aðstoð stofnanna sem undir hana heyra þar sem hver óhæfugjörningurinn er framin um annann þverann. Báðar láta þær eins og þær heyri ekki einu sinni óminn af reiði almennings sem vill alls ekki að fjölskyldan verði rekin burt. Rúmlega tuttugu þúsund manns hafa þegar skrifað undir mótmæli þess efnis. Þau eiga nefnilega heima hér. Coumba og Maria eru fæddar hér á landi, hafa verið hér alla ævi og við viljum að þær og foreldrar þeirra verði látin í friði. Sýnið þeim þá sjálfsögðu kurteisi að biðja þau afsökunar á því að hafa valdið þeim skaða sem þegar er orðinn og látið þau svo í friði. Hvað er annars að frátta af þeirri mannúð sem svo títt var nefnd þarna í ræðustól um árið? Bassirou Ndiaye og Mahe Diouf hafa búið hér og starfað í næstum sjö ár enn á nú að vísa úr landiVísir/Vilhelm Það fer sannarlega ekki hjá því að bæði dómsmála og forsætisráðherra tjá sig um eitt og annað opinberlega, hvort heldur það eru hugmyndir um að vista fólk á “afmörkuðu svæði” eftir að ákveðið hefur verið að vísa því úr landi svo að það “týnist” nú örugglega ekki eða nýfengnar hugmyndir Katrínar um ráð til að sporna við kynbundnu ofbeldi sem hún tjáði í kvöldfréttum í gær eftir fund “Heimsþings kvenna í valdastöðum” um hættu á versnandi stöðu kvenna (væntanlega ekki í valdastöðum) í Covid 19. Auðvitað getum við alltaf reitt okkur á að forréttindastéttin horfi endurtekið, ástúðlega og skilningsrík úr fjarlægð niður til almúgans, það er ekkert nýtt. Það gerði Marie Antonette líka. Þar er bara mætt hin fullkomna firring, síendurtekin. Hættið að beita Mariu og Coumba, mömmu þeirra og pabba því andlega ofbeldi sem felst í að yfirvöld hér hafi haldið þeim í sársaukafullum klóm kvíða og óvissu, um hvort þau séu boðleg eða óboðleg og skuli því hypja sig, hverfa á brott frá heimili sínu, slíta bönd við vini og vandamenn og það einmitt nú, á þessum tímum Covid 19 faraldursins þar sem heimsbyggðin er öll með stjarfa af ótta við skæðan vírusinn! Það alveg kristaltært og á allra vitorði að íslensk stjórnvöld brjóta ítrekað lögfestar skuldbindingar sínar á Barnasáttmála Sameinuðu þjóðanna. Hverju sætir það? Barnasáttmáli Sameinuðu þjóðanna er ekki annars flokks grínplagg og þar stendur skýrt og greinilega í 3. grein, 1. tölulið: "Það sem barni er fyrir beztu skal ávallt hafa forgang, þegar félagsmálastofnun á vegum hins opinbera eða einkaaðila, dómstólar, stjórnvöld eða löggjafarstofnanir gera ráðstafanir, sem varða börn”. Þetta hefur verið margtuggið ofan í hálsmálið á hverjum sem vill heyra og er alls ekki torskilið. Ég lýsi hér um leið eftir þeim aðilum sem starfa beinlínis við að gæta hagsmuna barna! Umboðsmaður barna, Salvör Nordal og starfsfólk þeirrar stofnunnar. https://www.barn.is/ Þeir átta talsmenn barna á Alþingi sem með undirritun yfirlýsingar skuldbundu sig til þess að hafa barnasáttmála Sameinuðu þjóðanna að leiðarljósi í störfum sínum á þinginu og “leitast við að tileinka sér barnvæn sjónarmið sem og að hafa hagsmuni barna að leiðarljósi.” Þetta eru þingmennirnir Inga Sæland, Líneik Anna Sævarsdóttir, Gunnar Bragi Sveinsson, Jón Þór Ólafsson, Oddný G. Harðardóttir, Andrés Ingi Jónsson, Bryndís Haraldsdóttir og Þorsteinn Víglundsson ásamt varamönnum. Hvar gætir þessa í ykkar störfum? Mér leikur forvitni á að vita það? Við berum skýlausa ábyrgð á velferð allra barna í kringum okkur. Magga Stína Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Hælisleitendur Margrét Kristín Blöndal Mest lesið Gerir háskólanám þig að grunnskólakennara? Davíð Már Sigurðsson Skoðun Kirkjuklukkur hringja Bjarni Karlsson Skoðun „Er allt í lagi?“ Olga Björt Þórðardóttir Skoðun Göngum í Haag hópinn Þórhildur Sunna Ævarsdóttir Skoðun Fordómar gagnvart hinsegin fólki – Reynslusaga Geir Gunnar Markússon Skoðun Stríð skapar ekki frið Sanna Magdalena Mörtudóttir Skoðun Sumarfríinu aflýst Sigurður Helgi Pálmason Skoðun Úr skotgröfum í netkerfin: Netárásir á innviði Vesturlanda Ýmir Vigfússon Skoðun Norska leiðin er fasismi Jón Frímann Jónsson Skoðun Tímabær rannsókn dómsmálaráðuneytisins Sigmundur Davíð Gunnlaugsson Skoðun Skoðun Skoðun Fjölbreytni í endurhæfingu skiptir máli Hólmfríður Einarsdóttir skrifar Skoðun Sumarfríinu aflýst Sigurður Helgi Pálmason skrifar Skoðun Úr skotgröfum í netkerfin: Netárásir á innviði Vesturlanda Ýmir Vigfússon skrifar Skoðun Fordómar gagnvart hinsegin fólki – Reynslusaga Geir Gunnar Markússon skrifar Skoðun „Er allt í lagi?“ Olga Björt Þórðardóttir skrifar Skoðun Göngum í Haag hópinn Þórhildur Sunna Ævarsdóttir skrifar Skoðun Kirkjuklukkur hringja Bjarni Karlsson skrifar Skoðun Gerir háskólanám þig að grunnskólakennara? Davíð Már Sigurðsson skrifar Skoðun Stríð skapar ekki frið Sanna Magdalena Mörtudóttir skrifar Skoðun Íslenska stóðhryssan og Evrópa Hallgerður Ljósynja Hauksdóttir skrifar Skoðun Hvammsvirkjun – Skyldur ráðherra og réttur samfélagsins Eggert Valur Guðmundsson skrifar Skoðun Norska leiðin er fasismi Jón Frímann Jónsson skrifar Skoðun Um mýkt, menntun og von Sigurður Árni Reynisson skrifar Skoðun Höfum alla burði til þess Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Tímabær rannsókn dómsmálaráðuneytisins Sigmundur Davíð Gunnlaugsson skrifar Skoðun Umsókn krefst ákvörðunar – ekki ákalls Erna Bjarnadóttir skrifar Skoðun Hjálp, barnið mitt spilar Roblox! Kristín Magnúsdóttir skrifar Skoðun Líkindi með guðstrú og djöflatrú Gunnar Björgvinsson skrifar Skoðun Ævinlega þakkláti flóttamaðurinn Zeljka Kristín Klobucar skrifar Skoðun Vér vesalingar Ingólfur Sverrisson skrifar Skoðun Leikrit Landsvirkjunar Snæbjörn Guðmundsson skrifar Skoðun Við þurfum ekki að loka landinu – við þurfum að opna augun Þorbjörg Sigríður Gunnlaugsdóttir skrifar Skoðun Svona eða hinsegin, hvert okkar verður næst? Unnar Geir Unnarsson skrifar Skoðun Reynisfjara og mannréttindasáttmáli Evrópu Róbert R. Spanó skrifar Skoðun Að hlúa að foreldrum: Forvörn sem skiptir máli Áróra Huld Bjarnadóttir skrifar Skoðun Ákall til íslenskra stjórnmálamanna Magnús Árni Skjöld Magnússon skrifar Skoðun Þurfum við virkilega „leyniþjónustu”? Helen Ólafsdóttir skrifar Skoðun Byrjað á öfugum enda! Hjálmtýr Heiðdal skrifar Skoðun Væri ekki hlaupið út aftur Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Gervigreind fyrir alla — en fyrir hvern í raun? Sigvaldi Einarsson skrifar Sjá meira
Eins og rifjað hefur verið upp ítrekað að undanförnu hefur forsætisráðherra vor lýst einu og öðru yfir. Hún hefur hún sagt að það sé sín skoðun að almannahagur eigi að vera í forgangi á víðsjárverðum tímum, hún hefur talað um skoðun sína á harkalegri framkvæmd laga á fólki í viðkvæmri stöðu, hún hefur talað um ríka ástæðu þess að hlusta eftir því þegar almenningi er misboðið og hún hefur sett spurningamerki við að framfylgja lögum sem byggja ekki á mannúð: „Frú forseti. Þegar framkvæmd laga sem varðar fólk í sérstaklega viðkvæmri stöðu, börn, hefur það í för með sér að réttlætiskennd jafn margra er misboðið, þá er ástæða til að hlusta. Þegar UNICEF og Rauði krossinn biðja okkur að hlusta er ástæða til að hlusta, hlusta og velta því fyrir sér hvort við séum að framfylgja lögum sem eiga að byggjast á mannúð með þeim hætti sem við eigum að gera þannig að þau uppfylli skyldur barnasáttmála Sameinuðu þjóðanna sem við höfum undirgengist. Það er nefnilega ástæða til að hlusta og velta því fyrir sér. Það er niðurstaðan sem fulltrúar sex flokka af sjö hér á Alþingi komust að, að það væri ástæða til að hlusta. Ég velti því fyrir mér hvort fulltrúar þess flokks sem ekki kýs að styðja þessa breytingu ættu ekki að hlusta. Ég segi já við þessari breytingu.“ Katrín er svo komin í valdamesta embætti landsins og þar hefur hún setið í næstum heilt kjörtímabil en hefur ekki enn, séð ástæðu til að fylgja þessum skoðunum sínum eftir. Nú heyrist ekki hljóð úr horni, hún situr hjá og lætur eins og ekkert sé, þegar Landsréttardómari, sem er þar að auki fyrrum starfsmaður Kærunefndar Útlendingamála, dæmir fjölskylduna, þær Coumba og Marie, þriggja og sex ára og pabba þeirra og mömmu, þau Bassirou Ndiaye og Mahe Diouf til brottrekstrar og enn og aftur er okkur algerlega misboðið. Fjölskyldan frá Senegal sem hefur verið hér á landi í á sjöunda ár.Vísir/SigurjónÓ Allur almenningur sér í hendi sér að dómurinn er fráleitur og óréttlátur. Í málsmeðferðinni hefur ekkert tillit verið til stöðu barnanna og þar með fótumtreður dómsyfirvaldið vísvitandi réttindi þeirra eða sýnir makalausa vanhæfni. Sprengir upp tilveru fjölskyldunnar sem búið hefur hér, lifað og starfað í sjö ár, tilveru þar sem Bassirou og Mahe hafa fylgt stelpunum sínum í skólann á hverjum morgni áður en þau ganga til starfa í þágu íslensks samfélags. Þau hafa borgað skattinn með glöðu geði þrátt fyrir að hafa ekki notið sömu réttinda og aðrir skattgreiðendur. Þess í stað er þeim haldið, alveg ókeypis í sársaukafullum klóm kvíða, ótta og óvissu um hvort þau fái að vera hér þar sem þau hafa skapað sér tilveru og vilja byggja framtíð sína og dætra sinna áhyggjulaust eða fara burt til lands, þar sem þau eru ekki velkomin og getur reynst þeim hættulegt. Lands, sem stelpurnar hafa aldrei séð eða komið til en eru þó löngu orðnar meðvitaðar um að foreldrar þeirra vilji alls ekki vera þar af einhverjum ástæðum. Það er nóg. Nú hefur þeim verið haldið milli vonar og ótta í sjö ár og niðurstaðan eftir sjö ár er algerlega óásættanleg. Dómurinn kveður upp að burt skuli þau, og vonin er að engu orðin. Þau skulu umyrðalaust hlíta því að missa heimili sitt, samband við vini sína og vandamenn og það einmitt nú, á tímum faraldurs þar sem heimsbyggðin er öll með stjarfa af ótta við skæðan vírus! Börnin að leik í snjónum.Vísir/Vilhelm Maria og Coumba hafa verið ríkisfangslausar frá fæðingu! Það eitt er bara óskiljanlegt að mínu viti og það er fyrirmyndarríkið, okkar, sem dæmir þau eftir allan þennan tíma óvissu og án réttinda, ekki boðleg hér, svo þeim skuli úthýst, með valdbeitingu, sýnist yfirvaldinu það nauðsynlegt. Nú situr forsætisráðherra, Katrín Jakobsdóttir hljóð hjá á meðan dómsmálaráðherra, Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir framfylgir hættulegri stefnu flokks síns með dyggri aðstoð stofnanna sem undir hana heyra þar sem hver óhæfugjörningurinn er framin um annann þverann. Báðar láta þær eins og þær heyri ekki einu sinni óminn af reiði almennings sem vill alls ekki að fjölskyldan verði rekin burt. Rúmlega tuttugu þúsund manns hafa þegar skrifað undir mótmæli þess efnis. Þau eiga nefnilega heima hér. Coumba og Maria eru fæddar hér á landi, hafa verið hér alla ævi og við viljum að þær og foreldrar þeirra verði látin í friði. Sýnið þeim þá sjálfsögðu kurteisi að biðja þau afsökunar á því að hafa valdið þeim skaða sem þegar er orðinn og látið þau svo í friði. Hvað er annars að frátta af þeirri mannúð sem svo títt var nefnd þarna í ræðustól um árið? Bassirou Ndiaye og Mahe Diouf hafa búið hér og starfað í næstum sjö ár enn á nú að vísa úr landiVísir/Vilhelm Það fer sannarlega ekki hjá því að bæði dómsmála og forsætisráðherra tjá sig um eitt og annað opinberlega, hvort heldur það eru hugmyndir um að vista fólk á “afmörkuðu svæði” eftir að ákveðið hefur verið að vísa því úr landi svo að það “týnist” nú örugglega ekki eða nýfengnar hugmyndir Katrínar um ráð til að sporna við kynbundnu ofbeldi sem hún tjáði í kvöldfréttum í gær eftir fund “Heimsþings kvenna í valdastöðum” um hættu á versnandi stöðu kvenna (væntanlega ekki í valdastöðum) í Covid 19. Auðvitað getum við alltaf reitt okkur á að forréttindastéttin horfi endurtekið, ástúðlega og skilningsrík úr fjarlægð niður til almúgans, það er ekkert nýtt. Það gerði Marie Antonette líka. Þar er bara mætt hin fullkomna firring, síendurtekin. Hættið að beita Mariu og Coumba, mömmu þeirra og pabba því andlega ofbeldi sem felst í að yfirvöld hér hafi haldið þeim í sársaukafullum klóm kvíða og óvissu, um hvort þau séu boðleg eða óboðleg og skuli því hypja sig, hverfa á brott frá heimili sínu, slíta bönd við vini og vandamenn og það einmitt nú, á þessum tímum Covid 19 faraldursins þar sem heimsbyggðin er öll með stjarfa af ótta við skæðan vírusinn! Það alveg kristaltært og á allra vitorði að íslensk stjórnvöld brjóta ítrekað lögfestar skuldbindingar sínar á Barnasáttmála Sameinuðu þjóðanna. Hverju sætir það? Barnasáttmáli Sameinuðu þjóðanna er ekki annars flokks grínplagg og þar stendur skýrt og greinilega í 3. grein, 1. tölulið: "Það sem barni er fyrir beztu skal ávallt hafa forgang, þegar félagsmálastofnun á vegum hins opinbera eða einkaaðila, dómstólar, stjórnvöld eða löggjafarstofnanir gera ráðstafanir, sem varða börn”. Þetta hefur verið margtuggið ofan í hálsmálið á hverjum sem vill heyra og er alls ekki torskilið. Ég lýsi hér um leið eftir þeim aðilum sem starfa beinlínis við að gæta hagsmuna barna! Umboðsmaður barna, Salvör Nordal og starfsfólk þeirrar stofnunnar. https://www.barn.is/ Þeir átta talsmenn barna á Alþingi sem með undirritun yfirlýsingar skuldbundu sig til þess að hafa barnasáttmála Sameinuðu þjóðanna að leiðarljósi í störfum sínum á þinginu og “leitast við að tileinka sér barnvæn sjónarmið sem og að hafa hagsmuni barna að leiðarljósi.” Þetta eru þingmennirnir Inga Sæland, Líneik Anna Sævarsdóttir, Gunnar Bragi Sveinsson, Jón Þór Ólafsson, Oddný G. Harðardóttir, Andrés Ingi Jónsson, Bryndís Haraldsdóttir og Þorsteinn Víglundsson ásamt varamönnum. Hvar gætir þessa í ykkar störfum? Mér leikur forvitni á að vita það? Við berum skýlausa ábyrgð á velferð allra barna í kringum okkur. Magga Stína
Skoðun Við þurfum ekki að loka landinu – við þurfum að opna augun Þorbjörg Sigríður Gunnlaugsdóttir skrifar