Skítugir Fransmenn Haukur Viðar Alfreðsson skrifar 30. júní 2014 00:01 Flestir þekkja mýtuna um skítuga Frakkann. Órakaðan og angandi af tóbaki í bland við stæka lykt af eigin handarkrikum. Þar að auki hefur mér verið talin trú um að París sé einn risastór hundaskítshraukur. „Skítugasta borg sem ég hef komið til,“ hef ég til dæmis heyrt frá fleiri en einum. Ég er nýkominn úr minni fyrstu Frakklandsheimsókn. Ég ráfaði um götur Parísar með geitaost og snigla í maganum og flissaði yfir nefstórum mönnum að borða snittubrauð. Svo fór ég á þungarokkshátíð uppi í sveit. Fylgdist með svartklæddum dauðarokkurum bera sólarvörn hver á annan í þrjátíu stiga hita. Mjög krúttlegt. Það litla sem París og þungarokkshátíðin áttu sameiginlegt var umgengnin. Allar umbúðir, matarleifar og tyggjó fóru í tunnuna. Það datt engum í hug að henda þessu á jörðina, en það er eitthvað sem tíðkast á öllum útihátíðum sem ég hef farið á. Í Bretlandi, í Danmörku, á Íslandi. En í Frakklandi láta meira að segja ófrýnilegir djöfladýrkendur með öfugan kross á enninu sig hafa það að ganga 200 metra til að geta hent tyggjóinu sínu í ruslafötu. Í París var það sama sagan. Engar tyggjóklessur, nammibréf eða sígarettustubbar. Sjálfsalar og strætóskýli fá frið fyrir skemmdarvörgum og það mátti éta af gólfinu á hverri einustu neðanjarðarlestarstöð. Ég kann enga skýringu á þessu. Varla hafa þeir ráðist í stórhreingerningu þegar þeir fréttu að ég væri að koma? En þar með er heimsmynd mín líka hrunin. Hvaða þjóð mun ég núna geta litið niður á fyrir að vera sóðalappir Evrópu? Eftir eina helgi í miðbæ Reykjavíkur er mig reyndar farið að gruna að ég þurfi ekki að leita langt. Við Íslendingar komumst allavega ekki nálægt skítugu Fransmönnunum þegar kemur að góðri umgengni. Merde! Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Haukur Viðar Alfreðsson Mest lesið Halldór 4. 10. 2025 Halldór Barnafjölskyldur í Reykjavík eiga betra skilið Þorbjörg Sigríður Gunnlaugsdóttir Skoðun Lyftum umræðunni á örlítið hærra plan Jóna Hlíf Halldórsdóttir Skoðun 752 dánir vegna geðheilsuvanda – enginn vegna fjölþáttaógnar Grímur Atlason Skoðun Leikskólar eru ekki munaður Íris Eva Gísladóttir Skoðun Þorgerður og erlendu dómstólarnir Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Transumræðan og ruglið um fjölda kynja Einar Steingrímsson Skoðun Lykillinn að hamingju og heilbrigði Skoðun 7 milljarða húsnæðisstuðningur afnuminn… en hvað kemur í staðinn? Vilhjálmur Hilmarsson Skoðun Þetta er námið sem lifir áfram Bryngeir Valdimarsson Skoðun
Flestir þekkja mýtuna um skítuga Frakkann. Órakaðan og angandi af tóbaki í bland við stæka lykt af eigin handarkrikum. Þar að auki hefur mér verið talin trú um að París sé einn risastór hundaskítshraukur. „Skítugasta borg sem ég hef komið til,“ hef ég til dæmis heyrt frá fleiri en einum. Ég er nýkominn úr minni fyrstu Frakklandsheimsókn. Ég ráfaði um götur Parísar með geitaost og snigla í maganum og flissaði yfir nefstórum mönnum að borða snittubrauð. Svo fór ég á þungarokkshátíð uppi í sveit. Fylgdist með svartklæddum dauðarokkurum bera sólarvörn hver á annan í þrjátíu stiga hita. Mjög krúttlegt. Það litla sem París og þungarokkshátíðin áttu sameiginlegt var umgengnin. Allar umbúðir, matarleifar og tyggjó fóru í tunnuna. Það datt engum í hug að henda þessu á jörðina, en það er eitthvað sem tíðkast á öllum útihátíðum sem ég hef farið á. Í Bretlandi, í Danmörku, á Íslandi. En í Frakklandi láta meira að segja ófrýnilegir djöfladýrkendur með öfugan kross á enninu sig hafa það að ganga 200 metra til að geta hent tyggjóinu sínu í ruslafötu. Í París var það sama sagan. Engar tyggjóklessur, nammibréf eða sígarettustubbar. Sjálfsalar og strætóskýli fá frið fyrir skemmdarvörgum og það mátti éta af gólfinu á hverri einustu neðanjarðarlestarstöð. Ég kann enga skýringu á þessu. Varla hafa þeir ráðist í stórhreingerningu þegar þeir fréttu að ég væri að koma? En þar með er heimsmynd mín líka hrunin. Hvaða þjóð mun ég núna geta litið niður á fyrir að vera sóðalappir Evrópu? Eftir eina helgi í miðbæ Reykjavíkur er mig reyndar farið að gruna að ég þurfi ekki að leita langt. Við Íslendingar komumst allavega ekki nálægt skítugu Fransmönnunum þegar kemur að góðri umgengni. Merde!