Eftir hverju er verið að bíða? 13. júlí 2007 06:15 Nú í júlí eru rétt tvö ár liðin frá því að skattheimta af dísilolíu var einfölduð. Þungaskattur var felldur niður og í hans stað var olíugjaldið hækkað. Eitt af yfirlýstum markmiðum breytinganna var að fjölga dísilbílum í fólksbílaflota þjóðarinnar. Fyrir vikið átti bílaflotinn að gefa frá sér minna magn gróðurhúsalofttegunda og þar með verða umhverfisvænni. Full ástæða er hins vegar til að efast um að ráðamenn þjóðarinnar hafi raunverulegan áhuga á að umhverfisvernd á meðan verðið á dísilolíu er það sama og á bensíni. Kostir dísilvéla umfram bensínvélar gagnvart náttúrunni liggja fyrir. Dísilvélar eyða að minnsta kosti fjórðungi minna eldsneyti en bensínvélar og útblástur þeirra er hreinni. Um þetta er ekki deilt. Dísilbílavæðingin er enda fyrir löngu hafin um alla Evrópu. Að meðaltali er annar hver fólksbíll í álfunni búinn dísilvél. Norðmenn voru heldur seinni í gang en margar aðrar þjóðir. Þar er þó þetta hlutfall um 45 prósent. Eftir skattabreytingar um síðustu áramót er svo komið að þrír af hverjum fjórum nýjum heimilisbílum í Noregi eru búnir dísilvél. Ísland hefur setið vandræðalega eftir í þessum efnum. Hér er hlutfall dísilbíla aðeins um átján prósent allra fólksbíla. Samkvæmt áætlunum stjórnvalda má gera gera ráð fyrir að þetta hlutfall verði komið í 45 prósent árið 2010. Þó má reikna með að við Íslendingar verðum þá enn miklir eftirbátar annarra Evrópuþjóða. Ef spár ganga eftir verða bílar með dísilvélum orðnir sjötíu prósent allra bíla sem aka um álfuna innan fárra ára. Það sem hefur knúið þessa miklu dísilbyltingu áfram er efnhagslegur sparnaður af minni eldsneytisnotkun og að sjálfsögðu stóraukin umhverfisvitund. Ólíkt Íslandi hafa stjórnmálamenn nágrannalandanna fylgt fögrum orðum sínum eftir með raunverulegum aðgerðum. Í Svíþjóð kostar lítrinn af dísilolíu til dæmis 11 krónum minna en bensínlítrinn. Í Noregi og Danmörku er þessi munur 17 krónur. Það þýðir að dísillítrinn í Danmörku og Noregi er 15 prósentum ódýrari en bensínlítrinn. Á íslenskri bensínstöð munar hins vegar ekki nema einni krónu á lítranum á dísilolíu og bensíni. Það er 1 prósents munur. Auðvitað er það ekki annað en pólitísk ákvörðun að hafa verðið á dísilolíunni svo hátt. Fyrir kosningarnar í vor töluðu stjórnmálamenn landsins svo til einni rödd um mikilvægi bættrar umgengni við náttúruna. Þeir hafa tækin til að fylgja þeim orðum eftir. Eldsneyti sem mengar minna á að vera ódýrara en meira mengandi eldsneyti. Sama á að gilda um ökutækin sjálf. Hver er skynsemin í því að dísilbílar eru nú jafn dýrir, eða jafnvel dýrari, en bensínbílar af sömu gerð? Eftir hverju er verið að bíða? Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Jón Kaldal Mest lesið Sjálfstæðismenn boða víst skattalækkanir á þá efnamestu Haukur V. Alfreðsson Skoðun Viltu borga 200 þús á mánuði eða 600 þús á mánuði af íbúðinni? Hildur Þórðardóttir Skoðun Fellur helsti stuðningsmaður menningarmála af þingi? Magnús Logi Kristinsson Skoðun ESB kærir sig ekkert um Ísland í jólagjöf Ole Anton Bieltvedt Skoðun Almageddon? Eyþór Kristleifsson Skoðun Vímuefnið VONÍUM Haraldur Ingi Haraldsson Skoðun Betri Strætó 2025 og (svo) Borgarlína Dagur B. Eggertsson Skoðun Svartir föstudagar í boði íslenskra stjórnvalda Haukur Guðmundsson Skoðun Það sem ekki má fjalla um fyrir kosningar til Alþingis Árni Jensson Skoðun Afvegaleidd umræða um áskoranir heilbrigðiskerfisins Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir Skoðun
Nú í júlí eru rétt tvö ár liðin frá því að skattheimta af dísilolíu var einfölduð. Þungaskattur var felldur niður og í hans stað var olíugjaldið hækkað. Eitt af yfirlýstum markmiðum breytinganna var að fjölga dísilbílum í fólksbílaflota þjóðarinnar. Fyrir vikið átti bílaflotinn að gefa frá sér minna magn gróðurhúsalofttegunda og þar með verða umhverfisvænni. Full ástæða er hins vegar til að efast um að ráðamenn þjóðarinnar hafi raunverulegan áhuga á að umhverfisvernd á meðan verðið á dísilolíu er það sama og á bensíni. Kostir dísilvéla umfram bensínvélar gagnvart náttúrunni liggja fyrir. Dísilvélar eyða að minnsta kosti fjórðungi minna eldsneyti en bensínvélar og útblástur þeirra er hreinni. Um þetta er ekki deilt. Dísilbílavæðingin er enda fyrir löngu hafin um alla Evrópu. Að meðaltali er annar hver fólksbíll í álfunni búinn dísilvél. Norðmenn voru heldur seinni í gang en margar aðrar þjóðir. Þar er þó þetta hlutfall um 45 prósent. Eftir skattabreytingar um síðustu áramót er svo komið að þrír af hverjum fjórum nýjum heimilisbílum í Noregi eru búnir dísilvél. Ísland hefur setið vandræðalega eftir í þessum efnum. Hér er hlutfall dísilbíla aðeins um átján prósent allra fólksbíla. Samkvæmt áætlunum stjórnvalda má gera gera ráð fyrir að þetta hlutfall verði komið í 45 prósent árið 2010. Þó má reikna með að við Íslendingar verðum þá enn miklir eftirbátar annarra Evrópuþjóða. Ef spár ganga eftir verða bílar með dísilvélum orðnir sjötíu prósent allra bíla sem aka um álfuna innan fárra ára. Það sem hefur knúið þessa miklu dísilbyltingu áfram er efnhagslegur sparnaður af minni eldsneytisnotkun og að sjálfsögðu stóraukin umhverfisvitund. Ólíkt Íslandi hafa stjórnmálamenn nágrannalandanna fylgt fögrum orðum sínum eftir með raunverulegum aðgerðum. Í Svíþjóð kostar lítrinn af dísilolíu til dæmis 11 krónum minna en bensínlítrinn. Í Noregi og Danmörku er þessi munur 17 krónur. Það þýðir að dísillítrinn í Danmörku og Noregi er 15 prósentum ódýrari en bensínlítrinn. Á íslenskri bensínstöð munar hins vegar ekki nema einni krónu á lítranum á dísilolíu og bensíni. Það er 1 prósents munur. Auðvitað er það ekki annað en pólitísk ákvörðun að hafa verðið á dísilolíunni svo hátt. Fyrir kosningarnar í vor töluðu stjórnmálamenn landsins svo til einni rödd um mikilvægi bættrar umgengni við náttúruna. Þeir hafa tækin til að fylgja þeim orðum eftir. Eldsneyti sem mengar minna á að vera ódýrara en meira mengandi eldsneyti. Sama á að gilda um ökutækin sjálf. Hver er skynsemin í því að dísilbílar eru nú jafn dýrir, eða jafnvel dýrari, en bensínbílar af sömu gerð? Eftir hverju er verið að bíða?