Ég er foreldri, ég er kennari Hulda María Magnúsdóttir skrifar 5. febrúar 2025 10:02 Það hefur líklega farið framhjá fáum að verkföll standa nú yfir í fjórtán leikskólum og sjö grunnskólum eftir árangurslausar samningaviðræður. Verkföll í nokkrum framhaldsskólum eru einnig í bígerð samkvæmt fréttum. Eðli málsins samkvæmt fara fréttamiðlar á stúfana og fjalla um verkföllin frá hinum ýmsu hliðum. Ég hef séð viðtöl við forsvarsfólk sveitarfélaganna, forsvarsfólk Kennarasambandsins, forsætisráðherra, menntamálaráðherra, kennara í verkfalli, nemendur í verkfalli og örugglega einhverja fleiri sem ég man ekki í augnablikinu. Það hefur líka farið mikið fyrir viðtölum við forsjáraðila nemenda í verkfalli, talað um hvað þetta komi illa við fjölskyldulífið, hvað þetta sé erfitt og mikið púsl, hvernig sumarfrísdagar eru að klárast og ömmur og afar að ferðast milli landshluta til að passa. Í öllu þessu fréttafargani er þó einn vinkill sem mér hefur fundist lítið fara fyrir. Það virðist nefnilega gleymast í allri þessari umræðu að mjög margir kennarar eru líka foreldrar sem þurfa samhliða kjarabaráttunni að koma eigin börnum fyrir vegna verkfalla. Ólíkt mörgum öðrum stéttum geta kennarar ekki nýtt sumarfrísdaga að vetri þar sem tímabil sumarfrísins er nánast meitlað í stein. Þeir kennarar sem þurfa að taka sér leyfi til að vera heima með börnum í verkfalli þurfa að taka það launalaust. Ekki nóg með það heldur virkar kerfið þannig að ef kennari tekur launalaust leyfi á skólaárinu þá skerðast sumarlaunin. Kennarinn er því ekki bara að tapa tekjum yfir veturinn heldur líka sumarið og engin leið að vinna það upp að sumri þar sem skólar eru lokaðir. Ég þekki persónulega nokkra kennara sem standa í nákvæmlega þessum sporum núna. Engan þeirra hef ég þó heyrt hallmæla kennurum barna sinna því við sem erum í þessari baráttu skiljum hvert annað og styðjum hvert annað. Það yljar hjartanu að lesa og heyra athugasemdir frá forsjáraðilum sem ekki eru kennarar en lýsa samt yfir fullum stuðningi við baráttuna, án þess að setja neina fyrirvara. Ég skil alveg fólk sem berst fyrir menntun barnanna sinna en kennarar eru ekki bara að berjast fyrir menntun sinna barna heldur allra barna! Það væri alveg gott að sjá fólk beina pirringnum að þeim sem ekki hafa staðið við sitt, ríki og sveitarfélögum! Að ekki sé minnst á að sveitarfélögin eru daglega að brjóta á rétti þessara barna með því að hafa ekki menntaða kennara við störf í skólunum sem þau reka. Ég hef ekki séð neinar kærur á hendur sveitarfélögunum fyrir slíkt frá nýstofnuðum félögum foreldra og þó er það bundið í lög. Hafnarfjarðarbær gengur reyndar svo langt í nýrri auglýsingu að telja tvítugt fólk með hreint sakavottorð nægja til að sinna kennslu, ég veit ekki alveg hvort ég vil nota orðið metnaðarleysi eða ósvífni nema kannski bara hvort tveggja sé. Þó auglýsingin hafi verið tekin úr birtingu núna stendur hugsunin á bakvið hana eftir. Eitt sem ég hef líka áhyggjur af er þreytan sem ég skynja hjá kollegum mínum (og sjálfri mér). Fyrst þegar við fórum af stað var það meira reiði og pirringur en núna er þreytan að taka yfir. Málið með reiðina er að hún rýkur upp og svo rýkur hún út. Þreytan hins vegar sígur á, hægt og bítandi, þar til fólk getur ekki meira. Fólk hættir að vera reitt og pirrað og verður bara þreytt. Þreytt á því að fá yfir sig alls konar ósmekklegar gusur í kommentakerfum, þreytt á því að þurfa sífellt að verja starfið sitt, þreytt á því að þurfa endalaust að útskýra að við erum ekki alltaf í fríi, þreytt á því að þurfa að vinna heima á kvöldin, þreytt á því að fá sífellt ný verkefni án þess að fá þær bjargir sem þarf til að leysa þau, þreytt á því að bíða eftir að margra ára loforð verði efnd. Á endanum verður fólk svo þreytt á þessu öllu að það mun einfaldlega hvorki hafa þrek né löngun í að verja sig lengur og einfaldlega segja upp og fagmenntað skólafólk mun hverfa til annarra starfa. Hafnarfjörður er þegar byrjaður að undirbúa slíkan flótta, vilja ríkið og önnur sveitarfélög í alvörunni fylgja þeim á þeirri vegferð? Höfundur er kennslukona í grunnskóla. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Kennaraverkfall 2024-25 Skóla- og menntamál Grunnskólar Framhaldsskólar Leikskólar Mest lesið Stórstraumsfjara mæld - HMS ráðþrota Magnús Guðmundsson Skoðun Leyfum mennskunni að sigra Anna Hildur Hildibrandsdóttir Skoðun Landbúnaður á tímamótum – Við þurfum nýja stefnu Guðjón Sigurbjartsson Skoðun Fjölskyldan fyrst Hólmfríður Jennýjar Árnadóttir Skoðun Um spretthóp og lestrarkennslu. Hvatning til mennta- og barnamálaráðherra um faglega starfshætti Auður Soffíu Björgvinsdóttir Skoðun Sýnum fordómum ekki umburðarlyndi Snorri Sturluson Skoðun Dýravernd - frumbyggjahættir Árni Stefán Árnason Skoðun Sjómenn til hamingju! Lilja Rafney Magnúsdóttir Skoðun Við eigum allt. Af hverju finnst okkur samt vanta eitthvað? Valentina Klaas Skoðun Feluleikur Þorgerðar Katrínar Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Skoðun Skoðun Dýravernd - frumbyggjahættir Árni Stefán Árnason skrifar Skoðun Stórstraumsfjara mæld - HMS ráðþrota Magnús Guðmundsson skrifar Skoðun Sýnum fordómum ekki umburðarlyndi Snorri Sturluson skrifar Skoðun Landbúnaður á tímamótum – Við þurfum nýja stefnu Guðjón Sigurbjartsson skrifar Skoðun Sjómenn til hamingju! Lilja Rafney Magnúsdóttir skrifar Skoðun Leyfum mennskunni að sigra Anna Hildur Hildibrandsdóttir skrifar Skoðun Fjölskyldan fyrst Hólmfríður Jennýjar Árnadóttir skrifar Skoðun Hvað er markaðsverð á fiski? Sverrir Haraldsson skrifar Skoðun Tími til kerfisbundinna breytinga í samfélagstúlkun – ákall til stjórnvalda Anna Karen Svövudóttir skrifar Skoðun Fæðing Ísraels - Líkum misþyrmt BIrgir Dýrfjörð skrifar Skoðun Við eigum allt. Af hverju finnst okkur samt vanta eitthvað? Valentina Klaas skrifar Skoðun Um spretthóp og lestrarkennslu. Hvatning til mennta- og barnamálaráðherra um faglega starfshætti Auður Soffíu Björgvinsdóttir skrifar Skoðun Tíðaheilbrigði er lykilatriði í jafnrétti kynjanna Berit Mueller skrifar Skoðun Þjóðarmorð – frá orðfræðilegu sjónarmiði Eiríkur Rögnvaldsson skrifar Skoðun Borgarlína, barnleysi og bíllaus lífstíll – hentar það Kópavogi? Einar Jóhannes Guðnason skrifar Skoðun Þakkir til starfsfólk Janusar Sigrún Ósk Bergmann skrifar Skoðun Mun gervigreindin senda konur heim? Björgmundur Örn Guðmundsson skrifar Skoðun Frá, frá, frá. Fúsa liggur á Eiríkur Hjálmarsson skrifar Skoðun Nokkur orð um stöðuna Dögg Þrastardóttir skrifar Skoðun Kynbundinn munur í tekjum á efri árum Sigríður Ingibjörg Ingadóttir,Steinunn Bragadóttir skrifar Skoðun #blessmeta – þriðja grein Guðrún Hrefna Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Hvernig tryggir þú stærstu fjárfestingu lífins? Berglind Halla Elíasdóttir skrifar Skoðun Ritunarramminn - verkfæri fyrir kennara! Katrín Ósk Þráinsdóttir skrifar Skoðun Hvalveiðar eru ekki mannréttindi. Þetta er atvinnugrein sem hefur mistekist Ed Goodall skrifar Skoðun Feluleikur Þorgerðar Katrínar Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Ráðalaus ráðherra Högni Elfar Gylfason skrifar Skoðun Spólum til baka Snævar Ingi Sveinsson skrifar Skoðun Sögulegur dómur Hæstaréttar – staðfestir sjálfstæði Alþingis Erna Bjarnadóttir skrifar Skoðun Að vera fatlaður á Íslandi er full vinna Birna Ösp Traustadóttir skrifar Skoðun Sæluríkið Ísland Einar Helgason skrifar Sjá meira
Það hefur líklega farið framhjá fáum að verkföll standa nú yfir í fjórtán leikskólum og sjö grunnskólum eftir árangurslausar samningaviðræður. Verkföll í nokkrum framhaldsskólum eru einnig í bígerð samkvæmt fréttum. Eðli málsins samkvæmt fara fréttamiðlar á stúfana og fjalla um verkföllin frá hinum ýmsu hliðum. Ég hef séð viðtöl við forsvarsfólk sveitarfélaganna, forsvarsfólk Kennarasambandsins, forsætisráðherra, menntamálaráðherra, kennara í verkfalli, nemendur í verkfalli og örugglega einhverja fleiri sem ég man ekki í augnablikinu. Það hefur líka farið mikið fyrir viðtölum við forsjáraðila nemenda í verkfalli, talað um hvað þetta komi illa við fjölskyldulífið, hvað þetta sé erfitt og mikið púsl, hvernig sumarfrísdagar eru að klárast og ömmur og afar að ferðast milli landshluta til að passa. Í öllu þessu fréttafargani er þó einn vinkill sem mér hefur fundist lítið fara fyrir. Það virðist nefnilega gleymast í allri þessari umræðu að mjög margir kennarar eru líka foreldrar sem þurfa samhliða kjarabaráttunni að koma eigin börnum fyrir vegna verkfalla. Ólíkt mörgum öðrum stéttum geta kennarar ekki nýtt sumarfrísdaga að vetri þar sem tímabil sumarfrísins er nánast meitlað í stein. Þeir kennarar sem þurfa að taka sér leyfi til að vera heima með börnum í verkfalli þurfa að taka það launalaust. Ekki nóg með það heldur virkar kerfið þannig að ef kennari tekur launalaust leyfi á skólaárinu þá skerðast sumarlaunin. Kennarinn er því ekki bara að tapa tekjum yfir veturinn heldur líka sumarið og engin leið að vinna það upp að sumri þar sem skólar eru lokaðir. Ég þekki persónulega nokkra kennara sem standa í nákvæmlega þessum sporum núna. Engan þeirra hef ég þó heyrt hallmæla kennurum barna sinna því við sem erum í þessari baráttu skiljum hvert annað og styðjum hvert annað. Það yljar hjartanu að lesa og heyra athugasemdir frá forsjáraðilum sem ekki eru kennarar en lýsa samt yfir fullum stuðningi við baráttuna, án þess að setja neina fyrirvara. Ég skil alveg fólk sem berst fyrir menntun barnanna sinna en kennarar eru ekki bara að berjast fyrir menntun sinna barna heldur allra barna! Það væri alveg gott að sjá fólk beina pirringnum að þeim sem ekki hafa staðið við sitt, ríki og sveitarfélögum! Að ekki sé minnst á að sveitarfélögin eru daglega að brjóta á rétti þessara barna með því að hafa ekki menntaða kennara við störf í skólunum sem þau reka. Ég hef ekki séð neinar kærur á hendur sveitarfélögunum fyrir slíkt frá nýstofnuðum félögum foreldra og þó er það bundið í lög. Hafnarfjarðarbær gengur reyndar svo langt í nýrri auglýsingu að telja tvítugt fólk með hreint sakavottorð nægja til að sinna kennslu, ég veit ekki alveg hvort ég vil nota orðið metnaðarleysi eða ósvífni nema kannski bara hvort tveggja sé. Þó auglýsingin hafi verið tekin úr birtingu núna stendur hugsunin á bakvið hana eftir. Eitt sem ég hef líka áhyggjur af er þreytan sem ég skynja hjá kollegum mínum (og sjálfri mér). Fyrst þegar við fórum af stað var það meira reiði og pirringur en núna er þreytan að taka yfir. Málið með reiðina er að hún rýkur upp og svo rýkur hún út. Þreytan hins vegar sígur á, hægt og bítandi, þar til fólk getur ekki meira. Fólk hættir að vera reitt og pirrað og verður bara þreytt. Þreytt á því að fá yfir sig alls konar ósmekklegar gusur í kommentakerfum, þreytt á því að þurfa sífellt að verja starfið sitt, þreytt á því að þurfa endalaust að útskýra að við erum ekki alltaf í fríi, þreytt á því að þurfa að vinna heima á kvöldin, þreytt á því að fá sífellt ný verkefni án þess að fá þær bjargir sem þarf til að leysa þau, þreytt á því að bíða eftir að margra ára loforð verði efnd. Á endanum verður fólk svo þreytt á þessu öllu að það mun einfaldlega hvorki hafa þrek né löngun í að verja sig lengur og einfaldlega segja upp og fagmenntað skólafólk mun hverfa til annarra starfa. Hafnarfjörður er þegar byrjaður að undirbúa slíkan flótta, vilja ríkið og önnur sveitarfélög í alvörunni fylgja þeim á þeirri vegferð? Höfundur er kennslukona í grunnskóla.
Um spretthóp og lestrarkennslu. Hvatning til mennta- og barnamálaráðherra um faglega starfshætti Auður Soffíu Björgvinsdóttir Skoðun
Skoðun Tími til kerfisbundinna breytinga í samfélagstúlkun – ákall til stjórnvalda Anna Karen Svövudóttir skrifar
Skoðun Um spretthóp og lestrarkennslu. Hvatning til mennta- og barnamálaráðherra um faglega starfshætti Auður Soffíu Björgvinsdóttir skrifar
Skoðun Borgarlína, barnleysi og bíllaus lífstíll – hentar það Kópavogi? Einar Jóhannes Guðnason skrifar
Skoðun Kynbundinn munur í tekjum á efri árum Sigríður Ingibjörg Ingadóttir,Steinunn Bragadóttir skrifar
Skoðun Hvalveiðar eru ekki mannréttindi. Þetta er atvinnugrein sem hefur mistekist Ed Goodall skrifar
Um spretthóp og lestrarkennslu. Hvatning til mennta- og barnamálaráðherra um faglega starfshætti Auður Soffíu Björgvinsdóttir Skoðun