Hallgrímur, málið snýst því miður ekki bara um kebab Snorri Másson skrifar 28. október 2024 14:30 Ég fann fyrir hlýjum stuðningsstraumum þegar Hallgrímur Helgason bað fyrir mér í beinni útsendingu í Ríkissjónvarpinu á föstudaginn. Skáldið hefur vissulega greint frá því að hann stefni (enn sem komið er!) á að kjósa Samfylkinguna en ekki okkur í Miðflokknum. Það breytir því ekki að heillaóskirnar voru kærkomnar úr þessari átt. Maður þarf á öllu sínu að halda þegar maður hellir sér af fullum þunga út í stjórnmál. Þrátt fyrir flokkshollustuna efast ég um að Hallgrímur geri ágreining við mig um eitt allra mikilvægasta mál okkar tíma, sem er staða íslenskunnar. Á síðustu árum hef ég fengist mikið við tungumálið í mínum störfum og raunar er það ein helsta ástæða þess að ég býð mig nú fram til Alþingis, baráttan fyrir framtíð tungumálsins. Að standa vörð um þjóðtungu smáþjóðar er ferli sem lýkur aldrei. Vígstöðvarnar eru margar og fjölbreyttar en einn mikilvægur angi málsins er íbúasamsetning í landinu. Á fáum árum hefur þessi samsetning gjörbreyst hér í landinu, svo að nú eru um 20% íbúa hérna aðfluttir. Á einstaka svæðum í landinu (þó ekki í Laugardal eða Vesturbæ þar sem við Hallgrímur búum) er hlutfallið mun hærra, allt að 58 prósentum í Mýrdalshreppi. Mistekist hefur hrapallega að tryggja að aðfluttir tileinki sér tungumálið, svo illa að í alþjóðlegri skýrslu hljóta Íslendingar sérstaka falleinkunn. Minna en 19% innflytjenda hafa náð góðum tökum á hinu opinbera máli hér í landi, á meðan sama hlutfall stendur til dæmis í 90% í Portúgal, 85% í Ungverjalandi og tæpum 80% á Spáni. Varla er skýringin sú að ungverska sé svo auðlært mál. Vandinn ristir dýpra og afleiðingin er sú að enskan sækir á. Eða hvað? Er eitthvert vandamál hérna? „Það þarf ekki að segja fleira“ Í sjónvarpsþættinum sem hér var nefndur flutti Hallgrímur Helgason innblásna einræðu um útlendingamál á Íslandi. Hallgrímur fór yfir þau störf sem útlendingar vinna hér á landi og benti á að það séu helst útlendingar sem byggi húsin. „Eigum við ekki að sýna þessu fólki smá virðingu?“ spurði Hallgrímur og hélt áfram: „Við hvað erum við hrædd? Sushi, enchilada eða kebab? Þetta er bara svo sorglegt.“ Hallgrímur lauk máli sínu svo á skýrum skilaboðum: „Eina útlendingavandamálið er bara hjá þessum pólitíkusum sem eru á fallanda fæti, sem eru að reyna að reisa sig við með einhverjum ömurlegum kommentum.“ Margt gott fólk hreifst svo af afgreiðslunni, eins og Hjálmar Gíslason, einn eigandi Heimildarinnar, að hann skrifaði á Facebook: „Vá, hvað Hallgrímur negldi þetta. Það þarf ekki að segja fleira um útlendingamál fyrir þessar kosningar. Umræðan getur snúist um eitthvað annað.“ Þetta er lýsandi þversögn fyrir stjórnmálaumræðu okkar tíma. Á aðra höndina höfum við augljóst og alvarlegt útlendingavandamál, eins og stöðu tungumálsins hjá nýbúum. Á hina höndina höfum við þennan áhrifamikla álitsgjafa í vinsælasta sjónvarpsþætti landsins, sem útskýrir fyrir okkur að ef menn voga sér að ýja að einhverju sem heitið gæti útlendingavandamál, falli þeir sjálfkrafa í flokkinn „á fallanda fæti“. Þeir verða að einhvers konar illmennum. Veruleiki og draumsýn Setjum ekki fyrir okkur þessa undarlegu umræðu og skoðum vandamálið nánar. Ef við lítum á það grátlega litla hlutfall útlendinga sem sér ástæðu til að læra íslensku, gætum við í draumaheimi huggað okkur við að leik- og grunnskólakerfið myndi þó í öllu falli grípa börnin þeirra og tryggja þeim aðgang að samfélaginu í gegnum tungumálið. Veruleikinn er þó sá að vegna hinnar geysilega hröðu þróunar á undanförnum árum reynist nú í sífellt fleiri tilvikum ógerningur að manna leikskóla landsins með íslenskumælandi starfsfólki. Þar getur enskan því orðið helsta samskiptamálið og í þeim aðstæðum er framtíð viðkomandi barna í skólakerfinu ráðin. Af leikskólanum koma þau með brotna íslensku í farteskinu og þar með stórlega takmörkuð tækifæri. Ef við héldum síðan áfram að reyna að hugga okkur með því að í grunnskólakerfinu hlytu að minnsta kosti að taka við öflug sértæk úrræði sem myndu hjálpa þessum sömu börnum áleiðis, væri það enn aðeins draumsýn. Skólakerfið virðist á þessu stigi máls ekki valda grunnskyldum sínum, hvað þá krefjandi sérþjónustu af þessum toga. Þessi hópur erlendra barna er ekki fámennur, heldur stór og sífellt stækkandi. Framtíðarhorfurnar geta ekki talist góðar fyrir þá sem verða verst úti í þessum aðstæðum og það eru á endanum okkar viðkvæmustu hópar. Á síðasta ári fjölgaði erlendum ríkisborgurum á Íslandi fimmfalt hraðar en Íslendingum á milli ára. Samtök iðnaðarins spá því að innan fárra áratuga verði helmingur vinnumarkaðarins erlendir ríkisborgarar. Upphaflega fundu fáir fyrir hinni breyttu íbúasamsetningu enda bundust störfin einkum við iðnað hvers konar. Það er liðin tíð. Nú er enskan komin inn í þjónustustörf og ef fram fer sem horfir mun þrýstingur á atvinnumarkaði þýða að enskan teygi sig inn á fleiri svið, eins og menntun, heilbrigðisþjónustu, opinbera stjórnsýslu og hvers slags þekkingarstörf sem krefjast samskipta við borgara. Þróunin er á fleygiferð og með hverju ári minnka hvatarnir fyrir fólk að læra tungumálið. Með þessu áframhaldi er hætt við því að þjóðfélagið skiptist í auknum mæli upp í tvo aðskilda hópa, íslenskumælandi fólk og svo enskumælandi fólk. Tungumálið verður sífellt ókleifari múr þar á milli. Er það fjölmenningin sem allir eru að tala um? Við þessar aðstæður er kostulegt að örgustu vinstrimenn séu farnir að hljóma eins og harðskeyttustu iðnrekendur. Þar er gengið út frá því sem óhagganlegu náttúrulögmáli að eina leiðin til að halda hagvextinum gangandi sé að flytja inn fleiri verkamenn með hverju árinu – sama hvað það kostar. Íslendingavandamálið Sem sagt: „Það er ekkert útlendingavandamál á Íslandi, þetta hefur gengið alveg ótrúlega vel,“ eins og Hallgrímur sagði undir dynjandi lófaklappi. Þegar allt kemur til alls er fullyrðingin ekki annað en orðaleikur, sem er gott og blessað. Það er sérgrein Hallgríms. Það er ekkert útlendingavandamál. Góðu fólki mislíkar það af hugmyndafræðilegum ástæðum að kenna vandamál við hópa sem gætu talist jaðarsettir í einhverjum skilningi. Ef það hjálpar því fólki í gegnum þessa umræðu að firra útlendinga allri ábyrgð á að læra tungumálið í því landi sem þeir flytjast til, getum við gert það hér fyrir sakir umræðunnar. Þá stendur að minnsta kosti eftir Íslendingavandamál. Það er að við höfum ekki tryggt að fólk sem hingað flyst læri tungumálið okkar. „Eigum við ekki að sýna þessu fólki smá virðingu?“ er spurt og því svara ég játandi. Það gerum við ekki með því að afneita raunveruleikanum eða smætta eðlilegar áhyggjur fólks af afdrifum þjóðmenningarinnar niður í lamandi ótta við kebab og sushi. Við sýnum innflytjendum virðingu með því að viðurkenna að hér er komið upp vandamál. Það vandamál er sannarlega að nokkru leyti á ábyrgð Alþingis. Við þurfum að taka þessa þróun mjög alvarlega og stíga fast til jarðar. Það þarf að stórefla aðlögun þeirra sem hingað eru komnir með öllum tiltækum ráðum. Það þarf að gera skýra kröfu í samfélaginu um að hér sé töluð íslenska. Svo þarf að meta það af heiðarleika hvort það sé sjálfbær framtíðarsýn að straumur innflytjenda verði áfram eins mikill hér á landi. Það er vítaverð skammsýni að halda því fram að „það þurfi ekki að segja fleira um útlendingamál fyrir þessar kosningar.“ Þörfin hefur sjaldan verið brýnni. Þess vegna munum við í Miðflokknum sannarlega segja fleira um málaflokkinn fyrir þessar kosningar. Við treystum á að eiga áfram vísan stað í bænum Hallgríms Helgasonar. Höfundur sækist eftir oddvitasæti fyrir Miðflokkinn í Reykjavík í komandi þingkosningum. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Skoðun: Alþingiskosningar 2024 Miðflokkurinn Fjölmenning Innflytjendamál Snorri Másson Mest lesið Samstaða - afl sem breytir samfélaginu Heiða Björg Hilmarsdóttir Skoðun Krafan sem kvennahreyfingin gleymdi Guðmundur Ingi Þóroddsson Skoðun Við erum ekki eign annarra! Anna Lizzy Wichmann Skoðun Afglæpavæðing veðmála Gunnar Pétur Haraldsson Skoðun Börn geta ekki beðið – krefjumst tafarlausra aðgerða! Elín H. Hinriksdóttir,Bóas Valdórsson,Árný Ingvarsdóttir,,Anna Lára Steindal,Alma Ýr Ingólfsdóttir Skoðun Gleðilegan kvennafrídag og gleðilegt kvennaár Helena Hafþórsdóttir O’Connor Skoðun Þjónn, það er bakslag í beinasoðinu mínu Hlédís Maren Guðmundsdóttir Skoðun Enn er verk að vinna – upprætum ofbeldi á vinnustöðum Brynhildur Heiðar- og Ómarsdóttir Skoðun Sættum okkur ekki við óbreytt ástand - tillögur Sjálfstæðisflokksins um úrbætur Diljá Mist Einarsdóttir Skoðun Hvað er svona merkilegt við það? Hópur starfsfólks Jafnlaunastofu Skoðun Skoðun Skoðun Verðmætasköpunarlaust haust Jón Gunnarsson skrifar Skoðun Enginn grunnur fyrir nýju starfsleyfi Ísteka Rósa Líf Darradóttir,Guðrún Scheving Thorsteinsson skrifar Skoðun Krafan sem kvennahreyfingin gleymdi Guðmundur Ingi Þóroddsson skrifar Skoðun Börn geta ekki beðið – krefjumst tafarlausra aðgerða! Elín H. Hinriksdóttir,Bóas Valdórsson,Árný Ingvarsdóttir,,Anna Lára Steindal,Alma Ýr Ingólfsdóttir skrifar Skoðun Einfaldar lausnir á vaxtamálavanda bankanna Guðmundur Ásgeirsson skrifar Skoðun Sættum okkur ekki við óbreytt ástand - tillögur Sjálfstæðisflokksins um úrbætur Diljá Mist Einarsdóttir skrifar Skoðun Hvað er sköpun í skólastarfi? Bryngeir Valdimarsson skrifar Skoðun Afglæpavæðing veðmála Gunnar Pétur Haraldsson skrifar Skoðun Gleðilegan kvennafrídag og gleðilegt kvennaár Helena Hafþórsdóttir O’Connor skrifar Skoðun Sterkara námslánakerfi – raunveruleg framför fyrir námsmenn París Anna Bergmann,Sigurður Kári Harðarson skrifar Skoðun Konur Íslands og alþjóðakerfið í takt Þorgerður Katrín Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Hvað er svona merkilegt við það? Hópur starfsfólks Jafnlaunastofu skrifar Skoðun Við erum ekki eign annarra! Anna Lizzy Wichmann skrifar Skoðun Sameinuðu þjóðirnar 80 ára: Framtíðin er okkar Eva Harðardóttir skrifar Skoðun Til hamingju með 24. október Þorbjörg S. Gunnlaugsdóttir skrifar Skoðun Enn er verk að vinna – upprætum ofbeldi á vinnustöðum Brynhildur Heiðar- og Ómarsdóttir skrifar Skoðun Samstaða - afl sem breytir samfélaginu Heiða Björg Hilmarsdóttir skrifar Skoðun Einu sinni enn Álfhildur Leifsdóttir,Hólmfríður Jennýjar Árnadóttir skrifar Skoðun Skuggahliðar á þéttingu byggðar Þórarinn Hjaltason skrifar Skoðun Er ofbeldi gagnvart eldri borgurum vandamál á Íslandi? Björn Snæbjörnsson,Sigurður Ágúst Sigurðsson skrifar Skoðun Jöfn skipting skulda og eigna í sambúð Sævar Þór Jónsson skrifar Skoðun Samstaða - afl sem breytir samfélaginu Heiða Björg Hilmarsdóttir skrifar Skoðun Er kominn tími til að loka álverinu á Grundartanga og kísilverinu á Húsavík – fyrir framtíð íslands? Sigvaldi Einarsson skrifar Skoðun Ólögleg veðmálastarfsemi á Íslandi Hákon Skúlason skrifar Skoðun Bætum fleiri stólum við borðið Ingibjörg Lilja Þórmundsdóttir skrifar Skoðun Hvers virði er starfsleyfið okkar? Eva Hauksdóttir,Katrín Sigurðardóttir,Laufey Elísabet Gissurardóttir,Steinunn Bergmann,Þóra Leósdóttir skrifar Skoðun Pyrrosar sigur Helgi Tómasson skrifar Skoðun Ákall til stjórnvalda - Ekki skattleggja útivist og áhugamál enn frekar Arnar Þór Hafsteinsson skrifar Skoðun Mér var sagt að þegja á meðan fréttatíminn var Haukur Brynjarsson skrifar Skoðun Allt fyrir Brussel og Nató, hitt reddast einhvern veginn Davíð Bergmann skrifar Sjá meira
Ég fann fyrir hlýjum stuðningsstraumum þegar Hallgrímur Helgason bað fyrir mér í beinni útsendingu í Ríkissjónvarpinu á föstudaginn. Skáldið hefur vissulega greint frá því að hann stefni (enn sem komið er!) á að kjósa Samfylkinguna en ekki okkur í Miðflokknum. Það breytir því ekki að heillaóskirnar voru kærkomnar úr þessari átt. Maður þarf á öllu sínu að halda þegar maður hellir sér af fullum þunga út í stjórnmál. Þrátt fyrir flokkshollustuna efast ég um að Hallgrímur geri ágreining við mig um eitt allra mikilvægasta mál okkar tíma, sem er staða íslenskunnar. Á síðustu árum hef ég fengist mikið við tungumálið í mínum störfum og raunar er það ein helsta ástæða þess að ég býð mig nú fram til Alþingis, baráttan fyrir framtíð tungumálsins. Að standa vörð um þjóðtungu smáþjóðar er ferli sem lýkur aldrei. Vígstöðvarnar eru margar og fjölbreyttar en einn mikilvægur angi málsins er íbúasamsetning í landinu. Á fáum árum hefur þessi samsetning gjörbreyst hér í landinu, svo að nú eru um 20% íbúa hérna aðfluttir. Á einstaka svæðum í landinu (þó ekki í Laugardal eða Vesturbæ þar sem við Hallgrímur búum) er hlutfallið mun hærra, allt að 58 prósentum í Mýrdalshreppi. Mistekist hefur hrapallega að tryggja að aðfluttir tileinki sér tungumálið, svo illa að í alþjóðlegri skýrslu hljóta Íslendingar sérstaka falleinkunn. Minna en 19% innflytjenda hafa náð góðum tökum á hinu opinbera máli hér í landi, á meðan sama hlutfall stendur til dæmis í 90% í Portúgal, 85% í Ungverjalandi og tæpum 80% á Spáni. Varla er skýringin sú að ungverska sé svo auðlært mál. Vandinn ristir dýpra og afleiðingin er sú að enskan sækir á. Eða hvað? Er eitthvert vandamál hérna? „Það þarf ekki að segja fleira“ Í sjónvarpsþættinum sem hér var nefndur flutti Hallgrímur Helgason innblásna einræðu um útlendingamál á Íslandi. Hallgrímur fór yfir þau störf sem útlendingar vinna hér á landi og benti á að það séu helst útlendingar sem byggi húsin. „Eigum við ekki að sýna þessu fólki smá virðingu?“ spurði Hallgrímur og hélt áfram: „Við hvað erum við hrædd? Sushi, enchilada eða kebab? Þetta er bara svo sorglegt.“ Hallgrímur lauk máli sínu svo á skýrum skilaboðum: „Eina útlendingavandamálið er bara hjá þessum pólitíkusum sem eru á fallanda fæti, sem eru að reyna að reisa sig við með einhverjum ömurlegum kommentum.“ Margt gott fólk hreifst svo af afgreiðslunni, eins og Hjálmar Gíslason, einn eigandi Heimildarinnar, að hann skrifaði á Facebook: „Vá, hvað Hallgrímur negldi þetta. Það þarf ekki að segja fleira um útlendingamál fyrir þessar kosningar. Umræðan getur snúist um eitthvað annað.“ Þetta er lýsandi þversögn fyrir stjórnmálaumræðu okkar tíma. Á aðra höndina höfum við augljóst og alvarlegt útlendingavandamál, eins og stöðu tungumálsins hjá nýbúum. Á hina höndina höfum við þennan áhrifamikla álitsgjafa í vinsælasta sjónvarpsþætti landsins, sem útskýrir fyrir okkur að ef menn voga sér að ýja að einhverju sem heitið gæti útlendingavandamál, falli þeir sjálfkrafa í flokkinn „á fallanda fæti“. Þeir verða að einhvers konar illmennum. Veruleiki og draumsýn Setjum ekki fyrir okkur þessa undarlegu umræðu og skoðum vandamálið nánar. Ef við lítum á það grátlega litla hlutfall útlendinga sem sér ástæðu til að læra íslensku, gætum við í draumaheimi huggað okkur við að leik- og grunnskólakerfið myndi þó í öllu falli grípa börnin þeirra og tryggja þeim aðgang að samfélaginu í gegnum tungumálið. Veruleikinn er þó sá að vegna hinnar geysilega hröðu þróunar á undanförnum árum reynist nú í sífellt fleiri tilvikum ógerningur að manna leikskóla landsins með íslenskumælandi starfsfólki. Þar getur enskan því orðið helsta samskiptamálið og í þeim aðstæðum er framtíð viðkomandi barna í skólakerfinu ráðin. Af leikskólanum koma þau með brotna íslensku í farteskinu og þar með stórlega takmörkuð tækifæri. Ef við héldum síðan áfram að reyna að hugga okkur með því að í grunnskólakerfinu hlytu að minnsta kosti að taka við öflug sértæk úrræði sem myndu hjálpa þessum sömu börnum áleiðis, væri það enn aðeins draumsýn. Skólakerfið virðist á þessu stigi máls ekki valda grunnskyldum sínum, hvað þá krefjandi sérþjónustu af þessum toga. Þessi hópur erlendra barna er ekki fámennur, heldur stór og sífellt stækkandi. Framtíðarhorfurnar geta ekki talist góðar fyrir þá sem verða verst úti í þessum aðstæðum og það eru á endanum okkar viðkvæmustu hópar. Á síðasta ári fjölgaði erlendum ríkisborgurum á Íslandi fimmfalt hraðar en Íslendingum á milli ára. Samtök iðnaðarins spá því að innan fárra áratuga verði helmingur vinnumarkaðarins erlendir ríkisborgarar. Upphaflega fundu fáir fyrir hinni breyttu íbúasamsetningu enda bundust störfin einkum við iðnað hvers konar. Það er liðin tíð. Nú er enskan komin inn í þjónustustörf og ef fram fer sem horfir mun þrýstingur á atvinnumarkaði þýða að enskan teygi sig inn á fleiri svið, eins og menntun, heilbrigðisþjónustu, opinbera stjórnsýslu og hvers slags þekkingarstörf sem krefjast samskipta við borgara. Þróunin er á fleygiferð og með hverju ári minnka hvatarnir fyrir fólk að læra tungumálið. Með þessu áframhaldi er hætt við því að þjóðfélagið skiptist í auknum mæli upp í tvo aðskilda hópa, íslenskumælandi fólk og svo enskumælandi fólk. Tungumálið verður sífellt ókleifari múr þar á milli. Er það fjölmenningin sem allir eru að tala um? Við þessar aðstæður er kostulegt að örgustu vinstrimenn séu farnir að hljóma eins og harðskeyttustu iðnrekendur. Þar er gengið út frá því sem óhagganlegu náttúrulögmáli að eina leiðin til að halda hagvextinum gangandi sé að flytja inn fleiri verkamenn með hverju árinu – sama hvað það kostar. Íslendingavandamálið Sem sagt: „Það er ekkert útlendingavandamál á Íslandi, þetta hefur gengið alveg ótrúlega vel,“ eins og Hallgrímur sagði undir dynjandi lófaklappi. Þegar allt kemur til alls er fullyrðingin ekki annað en orðaleikur, sem er gott og blessað. Það er sérgrein Hallgríms. Það er ekkert útlendingavandamál. Góðu fólki mislíkar það af hugmyndafræðilegum ástæðum að kenna vandamál við hópa sem gætu talist jaðarsettir í einhverjum skilningi. Ef það hjálpar því fólki í gegnum þessa umræðu að firra útlendinga allri ábyrgð á að læra tungumálið í því landi sem þeir flytjast til, getum við gert það hér fyrir sakir umræðunnar. Þá stendur að minnsta kosti eftir Íslendingavandamál. Það er að við höfum ekki tryggt að fólk sem hingað flyst læri tungumálið okkar. „Eigum við ekki að sýna þessu fólki smá virðingu?“ er spurt og því svara ég játandi. Það gerum við ekki með því að afneita raunveruleikanum eða smætta eðlilegar áhyggjur fólks af afdrifum þjóðmenningarinnar niður í lamandi ótta við kebab og sushi. Við sýnum innflytjendum virðingu með því að viðurkenna að hér er komið upp vandamál. Það vandamál er sannarlega að nokkru leyti á ábyrgð Alþingis. Við þurfum að taka þessa þróun mjög alvarlega og stíga fast til jarðar. Það þarf að stórefla aðlögun þeirra sem hingað eru komnir með öllum tiltækum ráðum. Það þarf að gera skýra kröfu í samfélaginu um að hér sé töluð íslenska. Svo þarf að meta það af heiðarleika hvort það sé sjálfbær framtíðarsýn að straumur innflytjenda verði áfram eins mikill hér á landi. Það er vítaverð skammsýni að halda því fram að „það þurfi ekki að segja fleira um útlendingamál fyrir þessar kosningar.“ Þörfin hefur sjaldan verið brýnni. Þess vegna munum við í Miðflokknum sannarlega segja fleira um málaflokkinn fyrir þessar kosningar. Við treystum á að eiga áfram vísan stað í bænum Hallgríms Helgasonar. Höfundur sækist eftir oddvitasæti fyrir Miðflokkinn í Reykjavík í komandi þingkosningum.
Börn geta ekki beðið – krefjumst tafarlausra aðgerða! Elín H. Hinriksdóttir,Bóas Valdórsson,Árný Ingvarsdóttir,,Anna Lára Steindal,Alma Ýr Ingólfsdóttir Skoðun
Sættum okkur ekki við óbreytt ástand - tillögur Sjálfstæðisflokksins um úrbætur Diljá Mist Einarsdóttir Skoðun
Skoðun Enginn grunnur fyrir nýju starfsleyfi Ísteka Rósa Líf Darradóttir,Guðrún Scheving Thorsteinsson skrifar
Skoðun Börn geta ekki beðið – krefjumst tafarlausra aðgerða! Elín H. Hinriksdóttir,Bóas Valdórsson,Árný Ingvarsdóttir,,Anna Lára Steindal,Alma Ýr Ingólfsdóttir skrifar
Skoðun Sættum okkur ekki við óbreytt ástand - tillögur Sjálfstæðisflokksins um úrbætur Diljá Mist Einarsdóttir skrifar
Skoðun Sterkara námslánakerfi – raunveruleg framför fyrir námsmenn París Anna Bergmann,Sigurður Kári Harðarson skrifar
Skoðun Enn er verk að vinna – upprætum ofbeldi á vinnustöðum Brynhildur Heiðar- og Ómarsdóttir skrifar
Skoðun Er ofbeldi gagnvart eldri borgurum vandamál á Íslandi? Björn Snæbjörnsson,Sigurður Ágúst Sigurðsson skrifar
Skoðun Er kominn tími til að loka álverinu á Grundartanga og kísilverinu á Húsavík – fyrir framtíð íslands? Sigvaldi Einarsson skrifar
Skoðun Hvers virði er starfsleyfið okkar? Eva Hauksdóttir,Katrín Sigurðardóttir,Laufey Elísabet Gissurardóttir,Steinunn Bergmann,Þóra Leósdóttir skrifar
Skoðun Ákall til stjórnvalda - Ekki skattleggja útivist og áhugamál enn frekar Arnar Þór Hafsteinsson skrifar
Börn geta ekki beðið – krefjumst tafarlausra aðgerða! Elín H. Hinriksdóttir,Bóas Valdórsson,Árný Ingvarsdóttir,,Anna Lára Steindal,Alma Ýr Ingólfsdóttir Skoðun
Sættum okkur ekki við óbreytt ástand - tillögur Sjálfstæðisflokksins um úrbætur Diljá Mist Einarsdóttir Skoðun