Ópera - framtíðin er björt! Andri Björn Róbertsson skrifar 26. september 2023 08:32 Mikil umræða hefur átt sér stað undanfarið um stöðu og framtíð óperulistformsins á Íslandi. M.a. var birt þann 13. september sl. skoðanagrein á Vísi eftir Sigurlaugu Knudsen Stefánsdóttur þar sem hún var þungt hugsi yfir framtíð óperu á Íslandi. Um leið og ég fagna allri umræðu um framtíð óperu og áhuga á listforminu þá langar mig að koma eftirfarandi á framfæri. Í umræðunni hefur stundum verið vísað til þeirra sem hafa haldið uppi gagnrýni á Íslensku óperuna (ÍÓ) sem nokkurra óánægðra einsöngvara og jafnvel með viðbótinni - sem fá bara ekkert að syngja. Þessu hefur m.a. verið haldið fram á opinberum vettvangi af Pétri J. Eiríkssyni, stjórnarformanni ÍÓ. Klassís er Fagfélag klassískra söngvara á Íslandi og eru félagsmenn 132 talsins. Gagnrýni félagsins á ÍÓ hefur notið stuðnings mikils meirihluta félagsmanna og kemur því frá afar breiðum hópi söngvara. En gagnrýni á ÍÓ síðustu árin einskorðast ekki við Klassís. Sex önnur fag- og stéttarfélög hafa auk þess kvartað til ráðuneytisins vegna ÍÓ. Þá hafa breytingar sem gerðar voru á samþykktum ÍÓ varðandi Vinafélag ÍÓ verið gagnrýndar. Ýmsir einstaklingar hafa gagnrýnt núverandi stjórn ÍÓ opinberlega og finna má slíka gagnrýni allt til ársins 2015 og hefur hún verið sett fram án allrar aðkomu Klassís, enda var félagið ekki stofnað fyrr en árið 2018. Margir voru t.a.m. ósáttir við hvernig staðið var að skipun núverandi óperustjóra og í fersku minni er hávær gagnrýni stórs hóps á uppfærslu ÍÓ á Madam Butterfly vegna hugsanlegs menningarnáms. Þar á meðal var ein fremsta jazzsöngkona landsins, Laufey Lin og Laura Liu fiðluleikari í Sinfóníuhljómsveit Íslands. Það er því með öllu rangt að gagnrýni á ÍÓ byggist á skoðunum fámenns hóps óánægðra söngvara. Hér verður að halda því til haga að gagnrýni á ÍÓ er eitt og stofnun þjóðaróperu er annað. Það má segja að það sé krafa listasamfélagsins alls að stofnuð verði þjóðarópera. Sú staðreynd að á sama tíma hafi ÍÓ verið gagnrýnd er ekki til marks um beint orsakasamhengi. Hins vegar hafa gagnrýniverðir stjórnarhættir núverandi stjórnenda ÍÓ leitt enn frekar í ljós þá vankanta sem eru á núverandi fyrirkomulagi og með þeim hætti stutt við kröfuna um breytingar. Nokkur umræða hefur verið um dómsmál þar sem söngvari leitaði réttar síns gegn ÍÓ og hafði sigur í Landsrétti. Full ástæða er til að halda á lofti þessum dómi þar sem fáir dómar hafa verið jafn fordæmisgefandi í réttindabaráttu listafólks á Íslandi. Því hefur þó verið haldið fram af einstaka aðilum tengdum ÍÓ, þar á meðal Sigurlaugu í áðurnefndri grein, að málið hafi ekki verið borðleggjandi því ÍÓ hafi borið sigur í Héraðsdómi en svo tapað í Landsrétti og staðan því 1-1 eins og um umspilsleiki í knattspyrnu væri að ræða. Dómskerfið á Íslandi virkar ekki svona. Það virkar þannig að æðra dómstig getur snúið við dómi á lægra dómstigi. Ástæða þess að málið vannst ekki í Héraðsdómi var að málflutningur ÍÓ var á þann veg að véfengja söngvarann og þau gögn sem hann lagði fram m.a. varðandi æfingatíma og yfirvinnu. Sagt var að upplýsingar söngvarans væru ekki réttar og að yfirvinna hefði ekki átt sér stað. Þetta var vörn ÍÓ fyrir dómi þrátt fyrir að ÍÓ hefði fulla vitneskju um yfirvinnu og æfingatíma allra söngvara sýningarinnar. Út frá þessu leiddi lögfræðingur ÍÓ rök að því að söngvarinn hefði ekki verið með greiðslur undir kjarasamningi og því kom kjarasamningurinn ekki til álita í Héraðsdómi. Það má vel halda því fram að þetta hafi verið gott bragð af hálfu ÍÓ, enda markmið þeirra að vinna málið með öllum ráðum. En áfrýjunarleyfi var veitt og þessi villandi framsetning afhjúpuð í Landsrétti. Þannig að Landsréttur sneri við dómi Héraðsdóms þar sem hann var rangur. ÍÓ tapaði því málinu og varð uppvís að broti á kjarasamningum. Það er borðleggjandi. Sigurlaug heldur því fram að gagnrýni á störf ÍÓ hafi hafist með áðurnefndu dómsmáli. Það er einfaldlega ekki rétt. Frá því að Klassís var stofnað árið 2018, hefur félagið leitast við að veita stjórn ÍÓ aðhald með málefnalegri gagnrýni í því skyni að styrkja stöðu söngvara. Klassís hefur alltaf staðið þétt við bak félagsmanna sinna og unnið að þeirra hagsmunum með öllum mögulegum lýðræðislegum leiðum. Í þeim undirbúningi sem hefur átt sér stað fyrir stofnun þjóðaróperu hefur félagið því alltaf barist fyrir því að til verði föst stöðugildi fyrir bæði einsöngvara og kór. En það er misjafnt með hvaða hætti stjórnir stofnana og fyrirtækja mæta gagnrýni. Sumar láta gera stjórnsýsluúttektir eða úttektir á samfélagslegum áhættuþáttum, en aðrar taka ekki ábyrgð, lýsa sig ósammála dómsúrskurðum, einangra sig, fara í stöðu fórnarlambs og reyna að gera lítið úr þeim sem gagnrýna með öllum tiltækum ráðum. Undanfarinn áratug hafa orðið grundvallarbreytingar á afstöðu listafólks gagnvart stjórnendum. Listafólk hefur risið upp gegn hvers konar valdaójafnvægi sem tíðkast hefur í listaheiminum. Ungt fólk í dag lætur ekki bjóða sér sömu einvaldstilburði og tíðkuðust áður fyrr og er nýjasta dæmið um það líklega yfirgangur stjórnandans John Eliot Gardiner gagnvart söngvurum sínum. Stjórnendum ber að hlusta og bæta sig. Íslenska óperan er ríkisstyrkt sjálfseignarstofnun. Hún á sig sjálf og lítur afar takmörkuðu eftirliti ríkisins, sem í tilfelli stofnunarinnar hefur ekki reynst farsælt. ÍÓ ber ekki skylda til að fara eftir stjórnsýslulögum en færa mætti sterk rök fyrir því að siðferðislega ætti hún að gera það. Hjá Íslensku óperunni eru engar fastar stöður fyrir söngvara, kórinn er verkefnaráðinn og aðstaða fyrir söngvara er engin. Í grein Sigurlaugar leggur hún áherslu á mikilvægi þess að sýndar séu stórar óperuuppfærslur. Í því samhengi er áhugavert að skoða sýningar ÍÓ frá því að núverandi stjórn tók við árið 2015. Síðan þá hafa aðeins sex stórar óperur verið frumsýndar í Eldborg, auk einnar í Þjóðleikhúsinu. Hér er ekki talinn með endurflutningur, samstarfsverkefni, minni verkefni og barnasýningar enda er í samningi ÍÓ og hins opinbera gert ráð fyrir að minni verkefni og samstarfssýningar séu viðbót við skyldur stofnunarinnar að sýna tvær óperur á ári. Á þessum tíma hefði ÍÓ því átt að vera búin að frumsýna 16 stórar óperur. Ef við gefum okkur að með Covid áhrifum hefði uppsetningum fækkað um 3-4 þá vantar samt töluvert upp á að ÍÓ uppfylli samninginn um 2 óperur á ári. En allir eru sammála um að saga Íslensku óperunnar er glæst. Grasrót óperusenunnar með Garðar Cortes í broddi fylkingar byrjaði þetta ævintýr og bjó til starfsumhverfi fyrir óperulistafólk. Næstu skref í óperusögu Íslendinga verða alltaf byggð á því sem ÍÓ hefur áorkað, sem og á allri þeirri óperusögu sem myndast hefur á Íslandi frá því um miðja síðustu öld. Og nú er kominn tími til að taka þessi næstu skref og byggja ofan á það sem áður hefur unnist. Þess vegna hefur stofnun þjóðaróperu verið í bígerð síðan 2017. Mikil vinna hefur farið í undirbúning með aðkomu allra þeirra aðila sem eiga hagsmuna að gæta innan óperusenunnar, þ.m.t. ÍÓ. Nú stendur til að ráða verkefnastjóra til að stýra stofnun þjóðaróperu. Nokkrar mismunandi sviðsmyndir ásamt fjárhagsgreiningu liggja fyrir hjá ráðuneytinu. Mun fleiri óperusýningar munu verða, eða 6-7 uppfærslur á ári. Útlit er fyrir að föst stöðugildi verði til fyrir kór- og einsöngvara og auk þess muni fjárhagsleg framtíð stofnunarinnar verða trygg í sviðslistalögum og á fjárlögum. Öllum breytingum fylgir óvissa og margir þess vegna verið uggandi. Sumir eru eflaust hræddir um að missa spón úr aski sínum, aðrir hræddir um að óperuuppsetningar verði af skornum skammti á því ári sem verður milli síðustu sýningar ÍÓ og fyrstu sýningar nýrrar þjóðaróperu. En þá verðum við að muna að verðmæti listastofnana felast í mannauðnum sem býr í listamönnunum sjálfum. Nú þegar grasrót óperustarfsemi á Íslandi hefur aldrei verið jafn sterk, þá er margt ungt listafólk að hasla sér völl á óperusviðinu, algjörlega óhrætt við að teygja listformið í ótrúlegustu áttir. Við skulum því taka eldmóð Garðars Cortes og stofnenda ÍÓ og þor þessa unga listafólks í dag og horfa með bjartsýni fram á veginn. Sameinumst um að búa til starfsumhverfi óperulistamanna til framtíðar, sambærilegt því sem leikarar eiga hjá Þjóðleikhúsinu, hljóðfæraleikarar hjá Sinfóníuhljómsveit Íslands og dansarar hjá Íslenska dansflokknum. Þá mun óperan fá að dafna um ókomin ár. Höfundur er óperusöngvari og gjaldkeri stjórnar Klassís. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Íslenska óperan Menning Mest lesið Stórstraumsfjara mæld - HMS ráðþrota Magnús Guðmundsson Skoðun Leyfum mennskunni að sigra Anna Hildur Hildibrandsdóttir Skoðun Landbúnaður á tímamótum – Við þurfum nýja stefnu Guðjón Sigurbjartsson Skoðun Fjölskyldan fyrst Hólmfríður Jennýjar Árnadóttir Skoðun Um spretthóp og lestrarkennslu. Hvatning til mennta- og barnamálaráðherra um faglega starfshætti Auður Soffíu Björgvinsdóttir Skoðun Sýnum fordómum ekki umburðarlyndi Snorri Sturluson Skoðun Dýravernd - frumbyggjahættir Árni Stefán Árnason Skoðun Sjómenn til hamingju! Lilja Rafney Magnúsdóttir Skoðun Við eigum allt. Af hverju finnst okkur samt vanta eitthvað? Valentina Klaas Skoðun Feluleikur Þorgerðar Katrínar Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Skoðun Skoðun Dýravernd - frumbyggjahættir Árni Stefán Árnason skrifar Skoðun Stórstraumsfjara mæld - HMS ráðþrota Magnús Guðmundsson skrifar Skoðun Sýnum fordómum ekki umburðarlyndi Snorri Sturluson skrifar Skoðun Landbúnaður á tímamótum – Við þurfum nýja stefnu Guðjón Sigurbjartsson skrifar Skoðun Sjómenn til hamingju! Lilja Rafney Magnúsdóttir skrifar Skoðun Leyfum mennskunni að sigra Anna Hildur Hildibrandsdóttir skrifar Skoðun Fjölskyldan fyrst Hólmfríður Jennýjar Árnadóttir skrifar Skoðun Hvað er markaðsverð á fiski? Sverrir Haraldsson skrifar Skoðun Tími til kerfisbundinna breytinga í samfélagstúlkun – ákall til stjórnvalda Anna Karen Svövudóttir skrifar Skoðun Fæðing Ísraels - Líkum misþyrmt BIrgir Dýrfjörð skrifar Skoðun Við eigum allt. Af hverju finnst okkur samt vanta eitthvað? Valentina Klaas skrifar Skoðun Um spretthóp og lestrarkennslu. Hvatning til mennta- og barnamálaráðherra um faglega starfshætti Auður Soffíu Björgvinsdóttir skrifar Skoðun Tíðaheilbrigði er lykilatriði í jafnrétti kynjanna Berit Mueller skrifar Skoðun Þjóðarmorð – frá orðfræðilegu sjónarmiði Eiríkur Rögnvaldsson skrifar Skoðun Borgarlína, barnleysi og bíllaus lífstíll – hentar það Kópavogi? Einar Jóhannes Guðnason skrifar Skoðun Þakkir til starfsfólk Janusar Sigrún Ósk Bergmann skrifar Skoðun Mun gervigreindin senda konur heim? Björgmundur Örn Guðmundsson skrifar Skoðun Frá, frá, frá. Fúsa liggur á Eiríkur Hjálmarsson skrifar Skoðun Nokkur orð um stöðuna Dögg Þrastardóttir skrifar Skoðun Kynbundinn munur í tekjum á efri árum Sigríður Ingibjörg Ingadóttir,Steinunn Bragadóttir skrifar Skoðun #blessmeta – þriðja grein Guðrún Hrefna Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Hvernig tryggir þú stærstu fjárfestingu lífins? Berglind Halla Elíasdóttir skrifar Skoðun Ritunarramminn - verkfæri fyrir kennara! Katrín Ósk Þráinsdóttir skrifar Skoðun Hvalveiðar eru ekki mannréttindi. Þetta er atvinnugrein sem hefur mistekist Ed Goodall skrifar Skoðun Feluleikur Þorgerðar Katrínar Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Ráðalaus ráðherra Högni Elfar Gylfason skrifar Skoðun Spólum til baka Snævar Ingi Sveinsson skrifar Skoðun Sögulegur dómur Hæstaréttar – staðfestir sjálfstæði Alþingis Erna Bjarnadóttir skrifar Skoðun Að vera fatlaður á Íslandi er full vinna Birna Ösp Traustadóttir skrifar Skoðun Sæluríkið Ísland Einar Helgason skrifar Sjá meira
Mikil umræða hefur átt sér stað undanfarið um stöðu og framtíð óperulistformsins á Íslandi. M.a. var birt þann 13. september sl. skoðanagrein á Vísi eftir Sigurlaugu Knudsen Stefánsdóttur þar sem hún var þungt hugsi yfir framtíð óperu á Íslandi. Um leið og ég fagna allri umræðu um framtíð óperu og áhuga á listforminu þá langar mig að koma eftirfarandi á framfæri. Í umræðunni hefur stundum verið vísað til þeirra sem hafa haldið uppi gagnrýni á Íslensku óperuna (ÍÓ) sem nokkurra óánægðra einsöngvara og jafnvel með viðbótinni - sem fá bara ekkert að syngja. Þessu hefur m.a. verið haldið fram á opinberum vettvangi af Pétri J. Eiríkssyni, stjórnarformanni ÍÓ. Klassís er Fagfélag klassískra söngvara á Íslandi og eru félagsmenn 132 talsins. Gagnrýni félagsins á ÍÓ hefur notið stuðnings mikils meirihluta félagsmanna og kemur því frá afar breiðum hópi söngvara. En gagnrýni á ÍÓ síðustu árin einskorðast ekki við Klassís. Sex önnur fag- og stéttarfélög hafa auk þess kvartað til ráðuneytisins vegna ÍÓ. Þá hafa breytingar sem gerðar voru á samþykktum ÍÓ varðandi Vinafélag ÍÓ verið gagnrýndar. Ýmsir einstaklingar hafa gagnrýnt núverandi stjórn ÍÓ opinberlega og finna má slíka gagnrýni allt til ársins 2015 og hefur hún verið sett fram án allrar aðkomu Klassís, enda var félagið ekki stofnað fyrr en árið 2018. Margir voru t.a.m. ósáttir við hvernig staðið var að skipun núverandi óperustjóra og í fersku minni er hávær gagnrýni stórs hóps á uppfærslu ÍÓ á Madam Butterfly vegna hugsanlegs menningarnáms. Þar á meðal var ein fremsta jazzsöngkona landsins, Laufey Lin og Laura Liu fiðluleikari í Sinfóníuhljómsveit Íslands. Það er því með öllu rangt að gagnrýni á ÍÓ byggist á skoðunum fámenns hóps óánægðra söngvara. Hér verður að halda því til haga að gagnrýni á ÍÓ er eitt og stofnun þjóðaróperu er annað. Það má segja að það sé krafa listasamfélagsins alls að stofnuð verði þjóðarópera. Sú staðreynd að á sama tíma hafi ÍÓ verið gagnrýnd er ekki til marks um beint orsakasamhengi. Hins vegar hafa gagnrýniverðir stjórnarhættir núverandi stjórnenda ÍÓ leitt enn frekar í ljós þá vankanta sem eru á núverandi fyrirkomulagi og með þeim hætti stutt við kröfuna um breytingar. Nokkur umræða hefur verið um dómsmál þar sem söngvari leitaði réttar síns gegn ÍÓ og hafði sigur í Landsrétti. Full ástæða er til að halda á lofti þessum dómi þar sem fáir dómar hafa verið jafn fordæmisgefandi í réttindabaráttu listafólks á Íslandi. Því hefur þó verið haldið fram af einstaka aðilum tengdum ÍÓ, þar á meðal Sigurlaugu í áðurnefndri grein, að málið hafi ekki verið borðleggjandi því ÍÓ hafi borið sigur í Héraðsdómi en svo tapað í Landsrétti og staðan því 1-1 eins og um umspilsleiki í knattspyrnu væri að ræða. Dómskerfið á Íslandi virkar ekki svona. Það virkar þannig að æðra dómstig getur snúið við dómi á lægra dómstigi. Ástæða þess að málið vannst ekki í Héraðsdómi var að málflutningur ÍÓ var á þann veg að véfengja söngvarann og þau gögn sem hann lagði fram m.a. varðandi æfingatíma og yfirvinnu. Sagt var að upplýsingar söngvarans væru ekki réttar og að yfirvinna hefði ekki átt sér stað. Þetta var vörn ÍÓ fyrir dómi þrátt fyrir að ÍÓ hefði fulla vitneskju um yfirvinnu og æfingatíma allra söngvara sýningarinnar. Út frá þessu leiddi lögfræðingur ÍÓ rök að því að söngvarinn hefði ekki verið með greiðslur undir kjarasamningi og því kom kjarasamningurinn ekki til álita í Héraðsdómi. Það má vel halda því fram að þetta hafi verið gott bragð af hálfu ÍÓ, enda markmið þeirra að vinna málið með öllum ráðum. En áfrýjunarleyfi var veitt og þessi villandi framsetning afhjúpuð í Landsrétti. Þannig að Landsréttur sneri við dómi Héraðsdóms þar sem hann var rangur. ÍÓ tapaði því málinu og varð uppvís að broti á kjarasamningum. Það er borðleggjandi. Sigurlaug heldur því fram að gagnrýni á störf ÍÓ hafi hafist með áðurnefndu dómsmáli. Það er einfaldlega ekki rétt. Frá því að Klassís var stofnað árið 2018, hefur félagið leitast við að veita stjórn ÍÓ aðhald með málefnalegri gagnrýni í því skyni að styrkja stöðu söngvara. Klassís hefur alltaf staðið þétt við bak félagsmanna sinna og unnið að þeirra hagsmunum með öllum mögulegum lýðræðislegum leiðum. Í þeim undirbúningi sem hefur átt sér stað fyrir stofnun þjóðaróperu hefur félagið því alltaf barist fyrir því að til verði föst stöðugildi fyrir bæði einsöngvara og kór. En það er misjafnt með hvaða hætti stjórnir stofnana og fyrirtækja mæta gagnrýni. Sumar láta gera stjórnsýsluúttektir eða úttektir á samfélagslegum áhættuþáttum, en aðrar taka ekki ábyrgð, lýsa sig ósammála dómsúrskurðum, einangra sig, fara í stöðu fórnarlambs og reyna að gera lítið úr þeim sem gagnrýna með öllum tiltækum ráðum. Undanfarinn áratug hafa orðið grundvallarbreytingar á afstöðu listafólks gagnvart stjórnendum. Listafólk hefur risið upp gegn hvers konar valdaójafnvægi sem tíðkast hefur í listaheiminum. Ungt fólk í dag lætur ekki bjóða sér sömu einvaldstilburði og tíðkuðust áður fyrr og er nýjasta dæmið um það líklega yfirgangur stjórnandans John Eliot Gardiner gagnvart söngvurum sínum. Stjórnendum ber að hlusta og bæta sig. Íslenska óperan er ríkisstyrkt sjálfseignarstofnun. Hún á sig sjálf og lítur afar takmörkuðu eftirliti ríkisins, sem í tilfelli stofnunarinnar hefur ekki reynst farsælt. ÍÓ ber ekki skylda til að fara eftir stjórnsýslulögum en færa mætti sterk rök fyrir því að siðferðislega ætti hún að gera það. Hjá Íslensku óperunni eru engar fastar stöður fyrir söngvara, kórinn er verkefnaráðinn og aðstaða fyrir söngvara er engin. Í grein Sigurlaugar leggur hún áherslu á mikilvægi þess að sýndar séu stórar óperuuppfærslur. Í því samhengi er áhugavert að skoða sýningar ÍÓ frá því að núverandi stjórn tók við árið 2015. Síðan þá hafa aðeins sex stórar óperur verið frumsýndar í Eldborg, auk einnar í Þjóðleikhúsinu. Hér er ekki talinn með endurflutningur, samstarfsverkefni, minni verkefni og barnasýningar enda er í samningi ÍÓ og hins opinbera gert ráð fyrir að minni verkefni og samstarfssýningar séu viðbót við skyldur stofnunarinnar að sýna tvær óperur á ári. Á þessum tíma hefði ÍÓ því átt að vera búin að frumsýna 16 stórar óperur. Ef við gefum okkur að með Covid áhrifum hefði uppsetningum fækkað um 3-4 þá vantar samt töluvert upp á að ÍÓ uppfylli samninginn um 2 óperur á ári. En allir eru sammála um að saga Íslensku óperunnar er glæst. Grasrót óperusenunnar með Garðar Cortes í broddi fylkingar byrjaði þetta ævintýr og bjó til starfsumhverfi fyrir óperulistafólk. Næstu skref í óperusögu Íslendinga verða alltaf byggð á því sem ÍÓ hefur áorkað, sem og á allri þeirri óperusögu sem myndast hefur á Íslandi frá því um miðja síðustu öld. Og nú er kominn tími til að taka þessi næstu skref og byggja ofan á það sem áður hefur unnist. Þess vegna hefur stofnun þjóðaróperu verið í bígerð síðan 2017. Mikil vinna hefur farið í undirbúning með aðkomu allra þeirra aðila sem eiga hagsmuna að gæta innan óperusenunnar, þ.m.t. ÍÓ. Nú stendur til að ráða verkefnastjóra til að stýra stofnun þjóðaróperu. Nokkrar mismunandi sviðsmyndir ásamt fjárhagsgreiningu liggja fyrir hjá ráðuneytinu. Mun fleiri óperusýningar munu verða, eða 6-7 uppfærslur á ári. Útlit er fyrir að föst stöðugildi verði til fyrir kór- og einsöngvara og auk þess muni fjárhagsleg framtíð stofnunarinnar verða trygg í sviðslistalögum og á fjárlögum. Öllum breytingum fylgir óvissa og margir þess vegna verið uggandi. Sumir eru eflaust hræddir um að missa spón úr aski sínum, aðrir hræddir um að óperuuppsetningar verði af skornum skammti á því ári sem verður milli síðustu sýningar ÍÓ og fyrstu sýningar nýrrar þjóðaróperu. En þá verðum við að muna að verðmæti listastofnana felast í mannauðnum sem býr í listamönnunum sjálfum. Nú þegar grasrót óperustarfsemi á Íslandi hefur aldrei verið jafn sterk, þá er margt ungt listafólk að hasla sér völl á óperusviðinu, algjörlega óhrætt við að teygja listformið í ótrúlegustu áttir. Við skulum því taka eldmóð Garðars Cortes og stofnenda ÍÓ og þor þessa unga listafólks í dag og horfa með bjartsýni fram á veginn. Sameinumst um að búa til starfsumhverfi óperulistamanna til framtíðar, sambærilegt því sem leikarar eiga hjá Þjóðleikhúsinu, hljóðfæraleikarar hjá Sinfóníuhljómsveit Íslands og dansarar hjá Íslenska dansflokknum. Þá mun óperan fá að dafna um ókomin ár. Höfundur er óperusöngvari og gjaldkeri stjórnar Klassís.
Um spretthóp og lestrarkennslu. Hvatning til mennta- og barnamálaráðherra um faglega starfshætti Auður Soffíu Björgvinsdóttir Skoðun
Skoðun Tími til kerfisbundinna breytinga í samfélagstúlkun – ákall til stjórnvalda Anna Karen Svövudóttir skrifar
Skoðun Um spretthóp og lestrarkennslu. Hvatning til mennta- og barnamálaráðherra um faglega starfshætti Auður Soffíu Björgvinsdóttir skrifar
Skoðun Borgarlína, barnleysi og bíllaus lífstíll – hentar það Kópavogi? Einar Jóhannes Guðnason skrifar
Skoðun Kynbundinn munur í tekjum á efri árum Sigríður Ingibjörg Ingadóttir,Steinunn Bragadóttir skrifar
Skoðun Hvalveiðar eru ekki mannréttindi. Þetta er atvinnugrein sem hefur mistekist Ed Goodall skrifar
Um spretthóp og lestrarkennslu. Hvatning til mennta- og barnamálaráðherra um faglega starfshætti Auður Soffíu Björgvinsdóttir Skoðun