Óður til rafhjólsins Þorbjörg Þorvaldsdóttir skrifar 16. október 2022 10:30 Um langt skeið hef ég verið það sem ég kýs að kalla ‘óvirkur hjólreiðaunnandi’. Það sem ég á við er að ég elska að hjóla og vil gjarnan hjóla, en hef þó ekki hjólað af neinu viti í hálfan áratug því mér hefur ekki fundist það „hægt á Íslandi“. Ég hef ekki alltaf verið svona óvirk, enda búið bæði í Kaupmannahöfn og Hollandi, þar sem hjólreiðamenningin er svo alltumlykjandi að það er menningarsjokk að flytja heim. Mig hefur alltaf dreymt um að geta endurupplifað það frelsi sem felst í hjólreiðum hér á Íslandi. Að geta lifað lífinu og gert það sem ég þarf að gera án þess að þurfa alltaf tvö tonn af málmi til að flytja mig milli staða. Þegar ég flutti aftur frá Hollandi eftir háskólanám var ég þess vegna dugleg að lýsa því yfir að ég ætlaði sko alls ekki að eiga bíl. Ég var staðföst og viss í minni sannfæringu. Boðberi sannleikans. Svo kom fyrsta lægðin. Ég áttaði mig snögglega á því, þar sem ég sat í bíl í einhverskonar krapkenndu syndaflóði á Kringlumýrarbraut, að líklega væru rómantískar hugmyndir mínar um fullkomlega bíllaust líf ekki algjörlega skotheldar. Brekkurnar í Garðabæ hjálpuðu heldur ekki til. Ég hafði talið mig í fínu hjólaformi í hollenska flatlendinu á gírlausa dömuhjólinu mínu, en hin sorglega niðurstaða eftir eina stutta ferð á sama hjóli (sem ég flutti full bjartsýni með mér heim) úr Lundunum niður á Garðatorg var sú að meira að segja Vífilsstaðavegurinn var mér ofviða. Þetta gekk bara ekki upp fyrir mig. Vonlaus draumur. Við konan mín keyptum Ford Kuga (sem enginn getur borið fram án þess að glotta smá), nefndum hann Lella Glans Glans Glans og settum toppbox ofan á og barnabílstól aftur í. Nokkur ár liðu, barnabílstólarnir urðu tveir og hjólið mitt hafði þann eina tilgang að vera fyrir í hjólageymslu blokkarinnar. En samviskubitið plagaði mig allan tímann. Samviskubit gagnvart umhverfinu, gagnvart fyrri yfirlýsingum og gagnvart mínum innri (vissulega lata) hjólreiðaunnanda. Í einu samviskubitskastinu rakst ég á blogg eftir mann sem sagði frá rafhjólinu sínu sem hann hafði notað sem sitt aðalsamgöngutæki í heilan vetur með tvö leikskólabörn. Það var mikil opinberun fyrir mig að átta mig á því að ég gæti eignast hjól sem kæmi mér upp brekkur og sem rúmaði ekki aðeins mig heldur líka stelpurnar mínar tvær. Fræinu var sáð. Síðastliðið sumar, þegar ég hafði fjárhagslegt svigrúm til og þurfti sökum aðstæðna að velja á milli þess að kaupa annan bíl eða hjól, fjárfesti ég í draumahjólinu. Nú næ ég loksins að gera það sem ég vildi gera strax eftir heimkomu frá Hollandi fyrir fimm árum. Ég fer í vinnuna, sæki stelpurnar í skólann og leikskólann, skutla þeirri eldri á æfingu, fer á fundi um allar trissur og skýst í búðina. Allt á hjóli. Það eru komnir naglar undir og regngallinn er alltaf til taks í töskunni framan á. Ég hef líka komist að því að þótt veðrið geti sannarlega verið leiðinlegt á Íslandi þá er alls ekki einhver hamfaralægð alla daga sem réttlætir það að nota bílinn eins og kápu. Innanbæjar eru vegalengdir og ferðatími líka oft styttri en á bíl. Rafmagnshjól eru frábær kostur fyrir fólk eins og mig: Óvirka hjólreiðaunnendur í ekkert stórkostlegu formi sem hafa takmarkaðan áhuga á því að mæta til vinnu með svitabletti undir höndunum og sjálfstraustið í lágmarki. Með rafstuðningi er ég skyndilega hjólagyðja á ný. Í stað þess að þræla mér út svíf ég upp brekkur höfuðborgarsvæðisins eins og ég sé að láta mig líða meðfram Søerne. Ég nota hjólið fyrst og fremst sem samgöngutæki, en ef mig langar í líkamsrækt get ég minnkað stuðninginn frá mótornum. Ég hvet aðra óvirka hjólreiðaunnendur til að skoða þennan möguleika af alvöru. Rafhjól eru snilld fyrir íslenskar aðstæður og síðan er bara svo gaman að hjóla, umhverfisvænt og hressandi. Innviðirnir eru auðvitað ekki fullkomnir, en þeir eru að batna og munu gera það áfram. Veður er svo oftast ekki vesen ef maður á sæmilegan regngalla og vatnsheldan maskara. Þetta er hægt! Höfundur er bæjarfulltrúi í Garðabæ. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Umhverfismál Hjólreiðar Þorbjörg Þorvaldsdóttir Garðabær Mest lesið „Við andlát manns lýkur skattskyldu hans“ Þórður Gunnarsson Skoðun Dýrkeyptur aðgangur Stella Guðmundsdóttir Skoðun Íslenskufræðingurinn Sigmundur Davíð Hákon Darri Egilsson Skoðun Aðgangur bannaður Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir Skoðun Hvers vegna hefur frammistöðu íslenskra nemenda í PISA farið hrakandi? Jón Páll Haraldsson,Linda Heiðarsdóttir,Ómar Örn Magnússon Skoðun Það er verið að ljúga að okkur Hildur Þórðardóttir Skoðun Ævintýralegar eftiráskýringar Hildur Sverrisdóttir Skoðun Loftslagskvíði Sjálfstæðisflokksins Gunnar Bragi Sveinsson Skoðun Gervigóðmennska fyrir almannafé Kári Allansson Skoðun Við þurfum þingmann eins og Ágúst Bjarna Valdimar Víðisson Skoðun Skoðun Skoðun Handleiðsla og vellíðan í starfi Sveindís Anna Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Eldgos og innviðir: Tryggjum öryggi Suðurnesja Halla Hrund Logadóttir skrifar Skoðun Er aukin einkavæðing lausnin? Reynir Böðvarsson skrifar Skoðun Samfélag á krossgötum Finnbjörn A. Hermannsson,Sonja Ýr Þorbergsdóttir skrifar Skoðun Hvað er vandamálið? Alexandra Briem skrifar Skoðun Au pair fyrirkomulagið – barn síns tíma? Hlöðver Skúli Hákonarson skrifar Skoðun Fontur – hiti þrjú stig Stefán Steingrímur Bergsson skrifar Skoðun Bankinn gefur, bankinn tekur Breki Karlsson skrifar Skoðun Hægt og hljótt Dofri Hermannsson skrifar Skoðun Kennaraverkfall – sparka í dekkin eða setja meira bensín á bílinn? Melkorka Mjöll Kristinsdóttir skrifar Skoðun Gervigóðmennska fyrir almannafé Kári Allansson skrifar Skoðun Góður granni, gulli betri! Jóna Bjarnadóttir skrifar Skoðun Frelsi er alls konar Jón Óskar Sólnes skrifar Skoðun Betra plan í ríkisfjármálum Sanna Magdalena Mörtudóttir skrifar Skoðun Íslenskufræðingurinn Sigmundur Davíð Hákon Darri Egilsson skrifar Skoðun Dýrkeyptur aðgangur Stella Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Þarf Alþingi að vera í óvissu? Haukur Arnþórsson skrifar Skoðun Stöndum með einyrkjum og sjálfstætt starfandi Kristján Þórður Snæbjarnarson skrifar Skoðun Ætla Íslendingar að standa vörð um orkuauðlindir sínar? Ágústa Ágústsdóttir skrifar Skoðun Evrópa og sjálfstæði Íslands Anna Sofía Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Heilnæmt samfélag, betri lífskjör og jöfn tækifæri fyrir öll Unnur Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Mölunarverksmiðja eða umhverfisvæn matvælaframleiðsla Ása Berglind Hjálmarsdóttir skrifar Skoðun Lifað með reisn - Frá starfslokum til æviloka Þorsteinn Sæmundsson skrifar Skoðun Viðreisn, evran og Finnland Eggert Sigurbergsson skrifar Skoðun Fleiri staðreyndir um jafnlaunavottun – íþyngjandi og kostnaðarsamt regluverk Gunnar Ármannsson skrifar Skoðun Við þurfum þingmann eins og Ágúst Bjarna Valdimar Víðisson skrifar Skoðun Sagnaarfur Biblíunnar – Heildræn sýn á sköpunina Sigurvin Lárus Jónsson skrifar Skoðun Hvers vegna hefur frammistöðu íslenskra nemenda í PISA farið hrakandi? Jón Páll Haraldsson,Linda Heiðarsdóttir,Ómar Örn Magnússon skrifar Skoðun Iðkum nægjusemi, nýtum náttúruna Borghildur Gunnarsdóttir,Ósk Kristinsdóttir skrifar Skoðun Hægt með krónunni? Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Sjá meira
Um langt skeið hef ég verið það sem ég kýs að kalla ‘óvirkur hjólreiðaunnandi’. Það sem ég á við er að ég elska að hjóla og vil gjarnan hjóla, en hef þó ekki hjólað af neinu viti í hálfan áratug því mér hefur ekki fundist það „hægt á Íslandi“. Ég hef ekki alltaf verið svona óvirk, enda búið bæði í Kaupmannahöfn og Hollandi, þar sem hjólreiðamenningin er svo alltumlykjandi að það er menningarsjokk að flytja heim. Mig hefur alltaf dreymt um að geta endurupplifað það frelsi sem felst í hjólreiðum hér á Íslandi. Að geta lifað lífinu og gert það sem ég þarf að gera án þess að þurfa alltaf tvö tonn af málmi til að flytja mig milli staða. Þegar ég flutti aftur frá Hollandi eftir háskólanám var ég þess vegna dugleg að lýsa því yfir að ég ætlaði sko alls ekki að eiga bíl. Ég var staðföst og viss í minni sannfæringu. Boðberi sannleikans. Svo kom fyrsta lægðin. Ég áttaði mig snögglega á því, þar sem ég sat í bíl í einhverskonar krapkenndu syndaflóði á Kringlumýrarbraut, að líklega væru rómantískar hugmyndir mínar um fullkomlega bíllaust líf ekki algjörlega skotheldar. Brekkurnar í Garðabæ hjálpuðu heldur ekki til. Ég hafði talið mig í fínu hjólaformi í hollenska flatlendinu á gírlausa dömuhjólinu mínu, en hin sorglega niðurstaða eftir eina stutta ferð á sama hjóli (sem ég flutti full bjartsýni með mér heim) úr Lundunum niður á Garðatorg var sú að meira að segja Vífilsstaðavegurinn var mér ofviða. Þetta gekk bara ekki upp fyrir mig. Vonlaus draumur. Við konan mín keyptum Ford Kuga (sem enginn getur borið fram án þess að glotta smá), nefndum hann Lella Glans Glans Glans og settum toppbox ofan á og barnabílstól aftur í. Nokkur ár liðu, barnabílstólarnir urðu tveir og hjólið mitt hafði þann eina tilgang að vera fyrir í hjólageymslu blokkarinnar. En samviskubitið plagaði mig allan tímann. Samviskubit gagnvart umhverfinu, gagnvart fyrri yfirlýsingum og gagnvart mínum innri (vissulega lata) hjólreiðaunnanda. Í einu samviskubitskastinu rakst ég á blogg eftir mann sem sagði frá rafhjólinu sínu sem hann hafði notað sem sitt aðalsamgöngutæki í heilan vetur með tvö leikskólabörn. Það var mikil opinberun fyrir mig að átta mig á því að ég gæti eignast hjól sem kæmi mér upp brekkur og sem rúmaði ekki aðeins mig heldur líka stelpurnar mínar tvær. Fræinu var sáð. Síðastliðið sumar, þegar ég hafði fjárhagslegt svigrúm til og þurfti sökum aðstæðna að velja á milli þess að kaupa annan bíl eða hjól, fjárfesti ég í draumahjólinu. Nú næ ég loksins að gera það sem ég vildi gera strax eftir heimkomu frá Hollandi fyrir fimm árum. Ég fer í vinnuna, sæki stelpurnar í skólann og leikskólann, skutla þeirri eldri á æfingu, fer á fundi um allar trissur og skýst í búðina. Allt á hjóli. Það eru komnir naglar undir og regngallinn er alltaf til taks í töskunni framan á. Ég hef líka komist að því að þótt veðrið geti sannarlega verið leiðinlegt á Íslandi þá er alls ekki einhver hamfaralægð alla daga sem réttlætir það að nota bílinn eins og kápu. Innanbæjar eru vegalengdir og ferðatími líka oft styttri en á bíl. Rafmagnshjól eru frábær kostur fyrir fólk eins og mig: Óvirka hjólreiðaunnendur í ekkert stórkostlegu formi sem hafa takmarkaðan áhuga á því að mæta til vinnu með svitabletti undir höndunum og sjálfstraustið í lágmarki. Með rafstuðningi er ég skyndilega hjólagyðja á ný. Í stað þess að þræla mér út svíf ég upp brekkur höfuðborgarsvæðisins eins og ég sé að láta mig líða meðfram Søerne. Ég nota hjólið fyrst og fremst sem samgöngutæki, en ef mig langar í líkamsrækt get ég minnkað stuðninginn frá mótornum. Ég hvet aðra óvirka hjólreiðaunnendur til að skoða þennan möguleika af alvöru. Rafhjól eru snilld fyrir íslenskar aðstæður og síðan er bara svo gaman að hjóla, umhverfisvænt og hressandi. Innviðirnir eru auðvitað ekki fullkomnir, en þeir eru að batna og munu gera það áfram. Veður er svo oftast ekki vesen ef maður á sæmilegan regngalla og vatnsheldan maskara. Þetta er hægt! Höfundur er bæjarfulltrúi í Garðabæ.
Hvers vegna hefur frammistöðu íslenskra nemenda í PISA farið hrakandi? Jón Páll Haraldsson,Linda Heiðarsdóttir,Ómar Örn Magnússon Skoðun
Skoðun Kennaraverkfall – sparka í dekkin eða setja meira bensín á bílinn? Melkorka Mjöll Kristinsdóttir skrifar
Skoðun Mölunarverksmiðja eða umhverfisvæn matvælaframleiðsla Ása Berglind Hjálmarsdóttir skrifar
Skoðun Fleiri staðreyndir um jafnlaunavottun – íþyngjandi og kostnaðarsamt regluverk Gunnar Ármannsson skrifar
Skoðun Hvers vegna hefur frammistöðu íslenskra nemenda í PISA farið hrakandi? Jón Páll Haraldsson,Linda Heiðarsdóttir,Ómar Örn Magnússon skrifar
Hvers vegna hefur frammistöðu íslenskra nemenda í PISA farið hrakandi? Jón Páll Haraldsson,Linda Heiðarsdóttir,Ómar Örn Magnússon Skoðun