Sigmundur Davíð hét drengur
en þjóð sinni þóttist hann fengur.
Hann drakk Mountain Dew,
saug íslenska kú
og Jónas frá Hriflu hel-kengur.
Þótt skammstafanirnar ei skildi
hann útlendingana ei vildi
Ekkert E og ESS BÉ
eða A GÉ ESS fé.
Aðeins íslenska aurinn hann þyldi.
Hann þjóðsönginn baulaði bráðvel
er fingurinn fetti til Brussel.
Svo lofað'ann öllum
konum og köllum
ávísun fínni sem flauel.
Á Bessastöðunum bjó búkarl
sem taldi sig stakasta stórjarl.
Valdsprota veifaði
og Sigmund hann blessaði
er át kynhreinan mjúkís
í kvöldsnarl.
En keisarinn klæddist ei neinu
því fjárkistan var öll í kleinu.
Heimilin biðu
er stjórnvöld þeim riðu.
En vinum þau veitt' ekki skeinu.
Hádegismóum í hann Davíð
spann upp á nýtt fagra fortíð.
ELL, Í og Ú
hann var eins og frú
sem tottaði húsbóndann taumþýð.
Bjarni hét strengja hans brúða
sem sýnd' af sér hollustu prúða.
Sjálfstæðismenn
yrðu nú senn
allt innan ríkis herbúða.
Dómarar, herrar og hirðmenn,
ambassadorar og amtmenn.
Bitlingahaf
í bólakaf
færð' alla trúfasta flokksmenn.
Fjöllin og fossa og læki
þeir fengu að gjöf gegnum klæki.
Silfrið í sæ
þeir hirtu sem hræ
og hunsuðu skrílsins hópskræki.
Umhverfisráðherra sjálfan
sig harður skar niður um hálfan.
Allt átt' að virkja
en ekkert að yrkja
svo brúnirnar hóf öll heimsálfan.
Útlanda ráðherra, smalinn
var náskyldur Söru Palin.
Hann kunn? ekki ensku
né aðra útlensku
og vild' ekki skilja við dalinn.
Stjórnarandstaða með veggjum
læddist á veikburða leggjum.
Árni Páll datt
en Steingrímur hratt
hyglaði héraðs flokksseggjum.
Píratar, þings gúddí gæjar,
vildu gagnageymslurnar
gegnsæjar,
veraldarvef
og ekkert þref.
Þá í kviklega fingurna klæjar.
En Alþingi vild' engu breyta
og virðingu vanans varðveita.
Moska, nei takk
Snowden, oj bjakk.
Hvorki Kana né kirkju áreita.
Nú þingheimur farinn í frí er
svo rekur á reið' okkar útsker.
Á blautri baðströnd
þjóðin með önd
í hálsinum bíður á bömmer.
Ég fær' ykkur ambögu þessa
að skilnaði, pen sem loftpressa.
Í bili ég kveð
er barni út treð.
Með haustinu aftur mun messa.
Pistlahöfundur heldur nú í barneignarleyfi og kveður því að sinni. Lesendum er þökkuð samfylgdin síðustu ár.

