Ormagryfjan í íslenskum skólum – þegar kerfið bregst Sigrún Ólöf Ingólfsdóttir skrifar 10. febrúar 2025 17:00 Blaðagrein mín Agaleysi í íslenskum skólum – kennarar þurfa valdið til baka vakti mikil viðbrögð í samfélaginu. Ég fékk skilaboð og tölvupósta alls staðar að. Frá foreldrum, kennurum og stjórnendum. Allir þökkuðu mér fyrir hugrekkið og að þora að segja frá, eins og hlutirnir eru. Það sem stakk mig var að ég fékk fleiri sögur. Fleiri erfiðar sögur. Sögur frá kennurum og stjórnendum sem höfðu hrökklast úr starfi eftir erfið foreldrasamskipti. Sögu frá stjórnanda sem var kærð í starfi vegna þess að hún ákvað að bregðast við til að forðast að stórslys yrði innan skólans. Eftir 18 mánuði var kæran látin niður falla en málaferlin skilja eftir sig stórt ör. Í vikunni sem greinin mín var birt var málefni skólanna ofarlega á baugi og tjáðu sig margir um það. Rætt var vítt og breytt um að kennarar þurfa að vinna traust barnanna og þá myndi til dæmis orðbragð barnanna breytast til betri vegar. Slíkar alhæfingar er ekki hægt að viðhafa. Sum börn eru með svo ljótan orðaforða að þeim finnst eðlilegt að segja slíkt við kennarann sinn. Önnur börn halda í sér og nota ekki slík orð við kennarann, en nota þau við aðra starfsmenn skólans t.d. þá sem sinna útigæslu. Foreldrar verða að taka ábyrgð. Umræða um ofbeldi barna og börn sem missa stjórn á skapi sínu varð einnig áberandi í kjölfar greinar minnar. Að missa stjórn á skapi sínu og að beita ofbeldi eru tveir gjörólíkir hlutir. Starfsfólk skólanna er allt að vilja gert til að aðstoða þau börn sem missa stjórn á skapi sínu í ákveðnum aðstæðum. Þau börn sem missa stjórn á skapi sínu eru að læra inn á sína erfiðleika, þau geta verið með undirliggjandi greiningu eða hreinlega líður illa. Starfsfólk skólanna aðstoðar og leiðbeinir börnunum að ná stjórn á sér. Það kennir þeim að læra inn á erfiðleika sína og hjálpar til með lausnir.Þar stendur fagfólk sig gríðarlega vel og er aðdáunarvert að vita af þeim árangri sem næst í skólunum með mörg börn. Barn sem gengur framhjá bekkjarfélaga sínum og kýlir hann í magann eða sparkar í höfuð hans án nokkurs fyrirvara er ekki að missa stjórn á skapi sínu. Það er að beita ofbeldi. Það er of algengt í skólum landsins. Þetta tvennt þarf að aðgreina. Í íslensku samfélagi eru lög um að skóli eigi að vera fyrir alla, skóli án aðgreiningar. Það er mikilvægt að allir nemendur fái tækifæri til að vera í því námsumhverfi sem hentar þeim best. Er það alltaf hinn almenni íslenski skóli? Í okkar samfélagi eru sérskólar og skólar með sérdeildir og eru þessir skólar fyrir nemendur sem víkja verulega frá og þurfa námsumhverfi sem hentar þeim vel. Staðan í dag er sú að það er gríðarleg aðsókn í þessa skóla. Fjöldi plássa í þessum skólum hefur verið sá sami í fjölda ára en nemendum í landinu fjölgar. Ef hlutföllin halda sér segir það sig sjálft að nemendum sem þurfa á þessum úrræðum að halda er líka að fjölga. Það er ekki pláss og nemendum er hafnað og þá er reynt að hlúa sem best að þeim í þeirra heimaskóla. Stjórnvöld þurfa að huga að þeim sem víkja frá. Það þarf að huga að því hvaða leiðir þarf að fara í okkar samfélagi til að búa öllum nemendum sem bestar aðstæður og námsumhverfi. Um leið og það er gert fá fleiri tækifæri til náms eins og best verður á kosið. Líka þeim sem eru námslega sterkir. Þeir fá þá meiri tíma innan hins hefðbundna skóla. Heilbrigðiskerfið okkar er í molum og úrræðaleysi í geðheilbrigðismálum skilar sér inn í skólana. Stjórnvöld þurfa verulega að bæta geðheilbrigðismálin svo að foreldrar barna hafi greiðari aðgang að úrræðum fyrir börnin sín. Í dag eru komin lög um farsæld barna. Það er skref í rétta átt en það er ennþá alltof langt í land svo þjónustan verði sem best fyrir börnin okkar. Í íslensku samfélagi erum við með nemendur sem eru á löngum biðlista því þau þurfa að fá greiningu við hæfi eða þeim er vísað frá Bugl vegna alvarlegrar andlegrar líðan. Öll úrræði eru yfirfull. Börnin okkar í dag þurfa að vera það langt leidd í mikilli vanlíðan svo þau séu gripin. Það er ekki nóg að þau séu farin að gera tilraunir til að skaða sig. Þau þurfa hálfpartinn að vera við dauðans dyr svo þau séu gripin. Ég hringdi einu sinni á Bugl. Ég kynnti mig og útskýrði áhyggjur mínar. Ég hafði áhyggjur af því að senda nemanda heim. Ég var hrædd um að hann myndi taka sitt eigið líf. Ég hef aldrei hringt í neyð á Bugl. Ég hafði aldrei haft svona miklar áhyggjur af nemanda. Ég hringi ekki að gamni mínu svona símtal. Aðilinn sem svaraði hálfpartinn hló að mér. Ég fékk þau skilaboð að ég gæti ekki hringt og mætt með barn til þeirra. Ég man að ég stóð á gati. Ég stóð á gati yfir því að ég sem skólamanneskja, með mikla reynslu, væri hafnað af neyðarmóttöku Bugl. Átti ég að senda barnið heim og vona að það kæmi í skólann daginn eftir? Ég tek ofan fyrir starfsfólki í heilbrigðiskerfinu því það er að gera sitt allra besta í þeim aðstæðum sem það er í, alveg eins starfsfólk í skólakerfinu. Kerfin, sem stjórnmálamenn hafa búið til, eru að bregðast okkur, foreldrum og börnum í landinu. Það vantar eitthvað í okkar kerfi og á meðan þetta er svona er skólinn að glíma við það að skapa sem bestar aðstæður fyrir hvern og einn nemanda. Sama hvernig þeim líður eða hvaða bakgrunn þeir hafa. Í skólanum er starfsfólk með með grátandi foreldra í fanginu sem eru í uppgjöf og að niðurlotum komnir. Foreldra sem eru orðnir uppgefnir á því að lenda ítrekað á vegg í kerfinu. Þá vantar aðstoð. Börnunum þeirra er hafnað hvar sem þau koma. Starfsfólk skólanna er allt af vilja gert til að aðstoða en við getum það ekki alltaf þegar barn þarf aðstoð annars staðar frá en í skólanum. Það er mikið talað um að það sé eitthvað að í menntakerfinu okkar. Vandinn er svo miklu stærri. Kerfin verða að tala saman. Ef heilbrigðiskerfið virkaði betur sem skyldi og börn og foreldrar þeirra væru gripin þá skilar það sér út í skólana. Börnunum líður betur þegar þau fá viðeigandi þjónustu. Stundum er það þannig að við erum að lifa af með ákveðna nemendur. Því við höfum ekki umhverfið né aðra þjónustu börnunum í hag. Hvenær mun þetta lagast? Foreldri fékk greiningu fyrir barnið sitt í skólanum af skólasálfræðingi og átti í kjölfarið að panta tíma hjá geðlækni. Foreldrið hringir og ætlar að fá tíma hjá barnageðlækni. ,,Barnageðlækni, það er allavega þriggja ára bið að fá tíma hjá barnageðlækni.“ Það eru bara örfáir barnageðlæknar á landinu. Á meðan barnið bíður í þrjú ár er það í grunnskólanum sínum og hefur engin önnur úrræði. Það getur fengið tíma hjá barnalækni en ekki sérfræðingi á því sviði sem barnið þarfnast. Við reynum að gera okkar besta en það getur verið svo erfitt að horfa upp á það að börnin okkar, já ég segi börnin okkar því öll börn í íslensku samfélagi koma okkur við, fái ekki þjónustu við hæfi. Hver á að grípa börnin ef samfélagið gerir það ekki? Eigum við að bjóða börnunum okkar upp á þessa þjónustu? Hvort sem það er heilbrigðiskerfið eða sérskólar þá er löng bið í úrræði og börnin okkar komast ekki að. Við heyrum oft að skólakerfið þurfi að breytast. Skólakerfið er langt frá því að vera eini vandinn. Það er kerfið í heild sinni. Kerfið þarf að lagast svo starfsumhverfi kennara í skólum landsins verði betra. Við vinnum við eitt mikilvægasta starf í okkar samfélagi. Við erum með börnunum okkar lungann úr deginum. Það er nauðsynlegt að fá fagmenntað fólk í skóla landsins og fleira fagfólk í heilbrigðiskerfið til að grípa börnin okkar. Börnin sem okkur þykir öllum vænt um. Að vinna sem kennari er frábært starf en á sama tíma krefjandi. Kennarar þurfa laun sem hæfa menntun þeirra og ábyrgð. Nú þurfa samningar að fara að klárast svo við fáum góða framtíðarkennara fyrir börnin okkar, því þeir liggja ekki á lausu. Höfundur er skólastjóri í Hörðuvallaskóla. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Skóla- og menntamál Grunnskólar Sigrún Ólöf Ingólfsdóttir Mest lesið Hörmulegur atburður í flugstöð Leifs Eiríkssonar Jón Pétursson Skoðun Forstjórinn stígur fram Örn Pálsson Skoðun Lífsgæði íbúa Mosfellsbæjar skert Regína Ásvaldsdóttir Skoðun Börnin á Gaza eru ekki í fríi Bjarni Fritzson,Blær Guðmundsdóttir ,Elías Rúni Þorsteinsson,Elísabet Thoroddsen,Gunnar Helgason,Linda Ólafsdóttir,Lóa Hlín Hjálmtýsdóttir,Yrsa Þöll Gylfadóttir Skoðun Uppbygging í Grafarvogi eflir hverfið og mætir húsnæðiskrísunni á skynsaman hátt Dóra Björt Guðjónsdóttir Skoðun Brimrót og veðragnýr í alþjóðamálum Árni Þór Sigurðsson Skoðun Tilvera okkar er undarlegt ferðalag Hópur meðlima No Borders Skoðun Mannréttindi fatlaðs fólks - orð og efndir Unnur Helga Óttarsdóttir,Alma Ýr Ingólfsdóttir Skoðun Lestur lykillinn að endurhæfingu? Hvað ef lestur væri lykillinn út? Guðmundur Ingi Þóroddsson Skoðun Hinn óseðjandi Eiríkur Ólafsson Skoðun Skoðun Skoðun Ísland verður að vernda hafið og fiskimiðin frá námuvinnslu á hafsbotni Laura Sólveig Lefort Scheefer,Þorgerður María Þorbjarnardóttir,Árni Finnsson,Sæunn Júlía Sigurjónsdóttir,Belén García Ovide,Huld Hafliðadóttir skrifar Skoðun Nennið þið plís blessaða ríkisstjórn! Derek T. Allen skrifar Skoðun Ertu klár? Jakob Smári Magnússon skrifar Skoðun Kengúrur eða Þorskar: Hver forritar framtíð Íslands? Björgmundur Örn Guðmundsson skrifar Skoðun Börnin á Gaza eru ekki í fríi Bjarni Fritzson,Blær Guðmundsdóttir ,Elías Rúni Þorsteinsson,Elísabet Thoroddsen,Gunnar Helgason,Linda Ólafsdóttir,Lóa Hlín Hjálmtýsdóttir,Yrsa Þöll Gylfadóttir skrifar Skoðun Mannréttindi fatlaðs fólks - orð og efndir Unnur Helga Óttarsdóttir,Alma Ýr Ingólfsdóttir skrifar Skoðun Brimrót og veðragnýr í alþjóðamálum Árni Þór Sigurðsson skrifar Skoðun Forstjórinn stígur fram Örn Pálsson skrifar Skoðun Lífsgæði íbúa Mosfellsbæjar skert Regína Ásvaldsdóttir skrifar Skoðun Lestur lykillinn að endurhæfingu? Hvað ef lestur væri lykillinn út? Guðmundur Ingi Þóroddsson skrifar Skoðun Tilvera okkar er undarlegt ferðalag Hópur meðlima No Borders skrifar Skoðun Uppbygging í Grafarvogi eflir hverfið og mætir húsnæðiskrísunni á skynsaman hátt Dóra Björt Guðjónsdóttir skrifar Skoðun Það að þrá börn eða ekki Matthildur Björnsdóttir skrifar Skoðun Tímanna tákn? Hólmgeir Baldursson skrifar Skoðun Hörmulegur atburður í flugstöð Leifs Eiríkssonar Jón Pétursson skrifar Skoðun Kvótaverð, veiðigjald, fjárfesting og arðsemi í sjávarútvegi Ásgeir Daníelsson skrifar Skoðun Getur Seljaskóli núna orðið símalaus skóli, Jóhanna? Kristín Jónsdóttir skrifar Skoðun Gagnsæi og traust á raforkumarkaði Einar S Einarsson skrifar Skoðun Ef þetta er rétt – hvað er þá rangt? Anna Berg Samúelsdóttir skrifar Skoðun Hvað er þetta MG? Júlíana Magnúsdóttir skrifar Skoðun Sjúkraþyrlu sem allra fyrst, kerfi sem veitir lífsbjörg Gunnar Svanur Einarsson skrifar Skoðun Ríkisstofnun forherðist við gagnrýni Björn Ólafsson skrifar Skoðun Bylting, bóla, bölvun - bull? Brynjólfur Þorvarðsson skrifar Skoðun Eru smáþjóðir stikkfríar? Snæbjörn Guðmundsson skrifar Skoðun Ákall Valdimar Júlíusson skrifar Skoðun Á að leyfa eða halda áfram að banna? Sigurður G. Guðjónsson skrifar Skoðun Íslenski fáninn fyrir samstöðu ekki mismunun Ása Berglind Hjálmarsdóttir skrifar Skoðun Jafnlaunabarnið og baðvatnið Helga Sigrún Harðardóttir skrifar Skoðun Þér er boðið með, kæri félagi Trausti Breiðfjörð Magnússon skrifar Skoðun Púslið sem passar ekki Ingibjörg Isaksen skrifar Sjá meira
Blaðagrein mín Agaleysi í íslenskum skólum – kennarar þurfa valdið til baka vakti mikil viðbrögð í samfélaginu. Ég fékk skilaboð og tölvupósta alls staðar að. Frá foreldrum, kennurum og stjórnendum. Allir þökkuðu mér fyrir hugrekkið og að þora að segja frá, eins og hlutirnir eru. Það sem stakk mig var að ég fékk fleiri sögur. Fleiri erfiðar sögur. Sögur frá kennurum og stjórnendum sem höfðu hrökklast úr starfi eftir erfið foreldrasamskipti. Sögu frá stjórnanda sem var kærð í starfi vegna þess að hún ákvað að bregðast við til að forðast að stórslys yrði innan skólans. Eftir 18 mánuði var kæran látin niður falla en málaferlin skilja eftir sig stórt ör. Í vikunni sem greinin mín var birt var málefni skólanna ofarlega á baugi og tjáðu sig margir um það. Rætt var vítt og breytt um að kennarar þurfa að vinna traust barnanna og þá myndi til dæmis orðbragð barnanna breytast til betri vegar. Slíkar alhæfingar er ekki hægt að viðhafa. Sum börn eru með svo ljótan orðaforða að þeim finnst eðlilegt að segja slíkt við kennarann sinn. Önnur börn halda í sér og nota ekki slík orð við kennarann, en nota þau við aðra starfsmenn skólans t.d. þá sem sinna útigæslu. Foreldrar verða að taka ábyrgð. Umræða um ofbeldi barna og börn sem missa stjórn á skapi sínu varð einnig áberandi í kjölfar greinar minnar. Að missa stjórn á skapi sínu og að beita ofbeldi eru tveir gjörólíkir hlutir. Starfsfólk skólanna er allt að vilja gert til að aðstoða þau börn sem missa stjórn á skapi sínu í ákveðnum aðstæðum. Þau börn sem missa stjórn á skapi sínu eru að læra inn á sína erfiðleika, þau geta verið með undirliggjandi greiningu eða hreinlega líður illa. Starfsfólk skólanna aðstoðar og leiðbeinir börnunum að ná stjórn á sér. Það kennir þeim að læra inn á erfiðleika sína og hjálpar til með lausnir.Þar stendur fagfólk sig gríðarlega vel og er aðdáunarvert að vita af þeim árangri sem næst í skólunum með mörg börn. Barn sem gengur framhjá bekkjarfélaga sínum og kýlir hann í magann eða sparkar í höfuð hans án nokkurs fyrirvara er ekki að missa stjórn á skapi sínu. Það er að beita ofbeldi. Það er of algengt í skólum landsins. Þetta tvennt þarf að aðgreina. Í íslensku samfélagi eru lög um að skóli eigi að vera fyrir alla, skóli án aðgreiningar. Það er mikilvægt að allir nemendur fái tækifæri til að vera í því námsumhverfi sem hentar þeim best. Er það alltaf hinn almenni íslenski skóli? Í okkar samfélagi eru sérskólar og skólar með sérdeildir og eru þessir skólar fyrir nemendur sem víkja verulega frá og þurfa námsumhverfi sem hentar þeim vel. Staðan í dag er sú að það er gríðarleg aðsókn í þessa skóla. Fjöldi plássa í þessum skólum hefur verið sá sami í fjölda ára en nemendum í landinu fjölgar. Ef hlutföllin halda sér segir það sig sjálft að nemendum sem þurfa á þessum úrræðum að halda er líka að fjölga. Það er ekki pláss og nemendum er hafnað og þá er reynt að hlúa sem best að þeim í þeirra heimaskóla. Stjórnvöld þurfa að huga að þeim sem víkja frá. Það þarf að huga að því hvaða leiðir þarf að fara í okkar samfélagi til að búa öllum nemendum sem bestar aðstæður og námsumhverfi. Um leið og það er gert fá fleiri tækifæri til náms eins og best verður á kosið. Líka þeim sem eru námslega sterkir. Þeir fá þá meiri tíma innan hins hefðbundna skóla. Heilbrigðiskerfið okkar er í molum og úrræðaleysi í geðheilbrigðismálum skilar sér inn í skólana. Stjórnvöld þurfa verulega að bæta geðheilbrigðismálin svo að foreldrar barna hafi greiðari aðgang að úrræðum fyrir börnin sín. Í dag eru komin lög um farsæld barna. Það er skref í rétta átt en það er ennþá alltof langt í land svo þjónustan verði sem best fyrir börnin okkar. Í íslensku samfélagi erum við með nemendur sem eru á löngum biðlista því þau þurfa að fá greiningu við hæfi eða þeim er vísað frá Bugl vegna alvarlegrar andlegrar líðan. Öll úrræði eru yfirfull. Börnin okkar í dag þurfa að vera það langt leidd í mikilli vanlíðan svo þau séu gripin. Það er ekki nóg að þau séu farin að gera tilraunir til að skaða sig. Þau þurfa hálfpartinn að vera við dauðans dyr svo þau séu gripin. Ég hringdi einu sinni á Bugl. Ég kynnti mig og útskýrði áhyggjur mínar. Ég hafði áhyggjur af því að senda nemanda heim. Ég var hrædd um að hann myndi taka sitt eigið líf. Ég hef aldrei hringt í neyð á Bugl. Ég hafði aldrei haft svona miklar áhyggjur af nemanda. Ég hringi ekki að gamni mínu svona símtal. Aðilinn sem svaraði hálfpartinn hló að mér. Ég fékk þau skilaboð að ég gæti ekki hringt og mætt með barn til þeirra. Ég man að ég stóð á gati. Ég stóð á gati yfir því að ég sem skólamanneskja, með mikla reynslu, væri hafnað af neyðarmóttöku Bugl. Átti ég að senda barnið heim og vona að það kæmi í skólann daginn eftir? Ég tek ofan fyrir starfsfólki í heilbrigðiskerfinu því það er að gera sitt allra besta í þeim aðstæðum sem það er í, alveg eins starfsfólk í skólakerfinu. Kerfin, sem stjórnmálamenn hafa búið til, eru að bregðast okkur, foreldrum og börnum í landinu. Það vantar eitthvað í okkar kerfi og á meðan þetta er svona er skólinn að glíma við það að skapa sem bestar aðstæður fyrir hvern og einn nemanda. Sama hvernig þeim líður eða hvaða bakgrunn þeir hafa. Í skólanum er starfsfólk með með grátandi foreldra í fanginu sem eru í uppgjöf og að niðurlotum komnir. Foreldra sem eru orðnir uppgefnir á því að lenda ítrekað á vegg í kerfinu. Þá vantar aðstoð. Börnunum þeirra er hafnað hvar sem þau koma. Starfsfólk skólanna er allt af vilja gert til að aðstoða en við getum það ekki alltaf þegar barn þarf aðstoð annars staðar frá en í skólanum. Það er mikið talað um að það sé eitthvað að í menntakerfinu okkar. Vandinn er svo miklu stærri. Kerfin verða að tala saman. Ef heilbrigðiskerfið virkaði betur sem skyldi og börn og foreldrar þeirra væru gripin þá skilar það sér út í skólana. Börnunum líður betur þegar þau fá viðeigandi þjónustu. Stundum er það þannig að við erum að lifa af með ákveðna nemendur. Því við höfum ekki umhverfið né aðra þjónustu börnunum í hag. Hvenær mun þetta lagast? Foreldri fékk greiningu fyrir barnið sitt í skólanum af skólasálfræðingi og átti í kjölfarið að panta tíma hjá geðlækni. Foreldrið hringir og ætlar að fá tíma hjá barnageðlækni. ,,Barnageðlækni, það er allavega þriggja ára bið að fá tíma hjá barnageðlækni.“ Það eru bara örfáir barnageðlæknar á landinu. Á meðan barnið bíður í þrjú ár er það í grunnskólanum sínum og hefur engin önnur úrræði. Það getur fengið tíma hjá barnalækni en ekki sérfræðingi á því sviði sem barnið þarfnast. Við reynum að gera okkar besta en það getur verið svo erfitt að horfa upp á það að börnin okkar, já ég segi börnin okkar því öll börn í íslensku samfélagi koma okkur við, fái ekki þjónustu við hæfi. Hver á að grípa börnin ef samfélagið gerir það ekki? Eigum við að bjóða börnunum okkar upp á þessa þjónustu? Hvort sem það er heilbrigðiskerfið eða sérskólar þá er löng bið í úrræði og börnin okkar komast ekki að. Við heyrum oft að skólakerfið þurfi að breytast. Skólakerfið er langt frá því að vera eini vandinn. Það er kerfið í heild sinni. Kerfið þarf að lagast svo starfsumhverfi kennara í skólum landsins verði betra. Við vinnum við eitt mikilvægasta starf í okkar samfélagi. Við erum með börnunum okkar lungann úr deginum. Það er nauðsynlegt að fá fagmenntað fólk í skóla landsins og fleira fagfólk í heilbrigðiskerfið til að grípa börnin okkar. Börnin sem okkur þykir öllum vænt um. Að vinna sem kennari er frábært starf en á sama tíma krefjandi. Kennarar þurfa laun sem hæfa menntun þeirra og ábyrgð. Nú þurfa samningar að fara að klárast svo við fáum góða framtíðarkennara fyrir börnin okkar, því þeir liggja ekki á lausu. Höfundur er skólastjóri í Hörðuvallaskóla.
Börnin á Gaza eru ekki í fríi Bjarni Fritzson,Blær Guðmundsdóttir ,Elías Rúni Þorsteinsson,Elísabet Thoroddsen,Gunnar Helgason,Linda Ólafsdóttir,Lóa Hlín Hjálmtýsdóttir,Yrsa Þöll Gylfadóttir Skoðun
Uppbygging í Grafarvogi eflir hverfið og mætir húsnæðiskrísunni á skynsaman hátt Dóra Björt Guðjónsdóttir Skoðun
Lestur lykillinn að endurhæfingu? Hvað ef lestur væri lykillinn út? Guðmundur Ingi Þóroddsson Skoðun
Skoðun Ísland verður að vernda hafið og fiskimiðin frá námuvinnslu á hafsbotni Laura Sólveig Lefort Scheefer,Þorgerður María Þorbjarnardóttir,Árni Finnsson,Sæunn Júlía Sigurjónsdóttir,Belén García Ovide,Huld Hafliðadóttir skrifar
Skoðun Börnin á Gaza eru ekki í fríi Bjarni Fritzson,Blær Guðmundsdóttir ,Elías Rúni Þorsteinsson,Elísabet Thoroddsen,Gunnar Helgason,Linda Ólafsdóttir,Lóa Hlín Hjálmtýsdóttir,Yrsa Þöll Gylfadóttir skrifar
Skoðun Mannréttindi fatlaðs fólks - orð og efndir Unnur Helga Óttarsdóttir,Alma Ýr Ingólfsdóttir skrifar
Skoðun Lestur lykillinn að endurhæfingu? Hvað ef lestur væri lykillinn út? Guðmundur Ingi Þóroddsson skrifar
Skoðun Uppbygging í Grafarvogi eflir hverfið og mætir húsnæðiskrísunni á skynsaman hátt Dóra Björt Guðjónsdóttir skrifar
Börnin á Gaza eru ekki í fríi Bjarni Fritzson,Blær Guðmundsdóttir ,Elías Rúni Þorsteinsson,Elísabet Thoroddsen,Gunnar Helgason,Linda Ólafsdóttir,Lóa Hlín Hjálmtýsdóttir,Yrsa Þöll Gylfadóttir Skoðun
Uppbygging í Grafarvogi eflir hverfið og mætir húsnæðiskrísunni á skynsaman hátt Dóra Björt Guðjónsdóttir Skoðun
Lestur lykillinn að endurhæfingu? Hvað ef lestur væri lykillinn út? Guðmundur Ingi Þóroddsson Skoðun