Full Eldborg af Keflvíkingum er ávísun á bestu mögulegu læti

Aldrei þessu vant hafði ég mætt í Hörpu fyrr um daginn þar sem tugir barna fermdust borgaralega á vegum Siðmenntar. Ræðumaður dagsins var Sólborg Guðbrandsdóttir, Keflvíkingur með meiru, breiddi út boðskap í Norðurljósasal á meðan rokkararnir hituðu upp í Eldborg.

Sem sagt, Keflavík átti Hörpu með húð og hári þessa helgi.

Setið í sætinu mínu

Þetta laugardagskvöldið þurftu tónlistarunnendur að gera upp á milli tveggja frábærra kosta. KK hélt upp á 30 ára útgáfuafmæli Lucky One í Háskólabíó á sama tíma. Vinahópurinn skipti sér í tvennt. Helmingur heiðraði KK og helmingur Valdimar.

Það má ekki taka drykki með í Eldborgarsalinn. Tímaskekkja? Veit ekki. Eftir hinn týpíska Hörpubjór í gleri, skolað niður á tveimur og hálfri mínútu, er bara að henda sér í salinn. Aðrar svalir nema hvað að það er setið í sætunum okkar.

„Eru ykkar miðar kannski frá 2020?“

Ekki til stress í húsinu. Smá misskilningur, færa sig einn rass og allir sáttir. Ballið er að byrja.

Ljósin slokkna og á tjaldi á sviðinu má sjá myndefni frá Valdimar í leik og starfi undanfarinn áratug. Sofandi í rútunni, teygandi einn hrímaðan, bregða á leik og auðvitað að flytja ljúfa tóna. Tónlistin byrjar að duna og tjaldið fellur.

Ekkert virtist til sparað enda biðin verið löng, og nú loks á enda. Fjórir stórir flekar voru á sviðinu þar sem sjá mátti tónlistarfólkið í nærmynd í gegnum alla veisluna.

Bestu vinir Paddy's

Áður en lengra er haldið verð ég að viðurkenna eitt. Ég þekki alls ekki katalóginn hjá Valdimar aftur á bak og áfram. Ég hef sungið um læti og ferðalag yfir borgina. Einhver kannast ég við en ég veit að þetta verður ekki kvöldið sem mennska karaókívélin syngur með öllum lögum. Sem betur fer fyrir nágranna mína á fyrstu svölum Hörpu.

Ég naut hvers lags. Söngurinn hjá Valdimar er náttúrulega einstakur. Gullbarkinn sjálfur. Ótrúlega þéttur flutningur í boði tólfmenninganna sem stóðu vaktina á sviðinu í Hörpu og glæsileg sýning fyrir augað. Og góð stemmning. Allir komnir til að njóta. Bogi Nils forstjóri Icelandair var í stuði í næstu sætaröð, einn borgarbúi fyrir hverja tíu Keflvíkinga, og nærsveitunga.

Ég þekki einn úr Garði. Hann var þarna. Bæjarstjórinn í Reykjanesbæ? Mættur. Sólborg Guðbrands? Jú, hún var bara í Hörpu allan daginn. Njarðvíkingar á borð við Óskar Örn fótboltakempu laumuðu sér líka með. Eini maðurinn sem sötraði sódavatn í hléi. Garðar Örn sem ræður ríkjum á Stöð 2 Sport lét sig ekki vanta. Ekki frekar en bestu vinir Paddy's.

Takk fyrir Hörpu

Eftir á að hyggja hefðu þessir tónleikar auðvitað átt að fara fram í Reykjaneshöllinni. Þetta grínaðist fólk með í spjalli sín á milli í Hörpu þetta kvöld. Hefðu líklega gert það hefði Harpa ekki orðið að veruleika, fyrir alla sína milljarða. Ég gæti ekki hugsað mér menningarlífið án Hörpu, þótt hún sé tiltölulega nýtilkomin. Auðvitað hefði mátt nýta peningana í eitthvað annað, en mikið er ég feginn að dæmið var klárað.

Það er ekkert hægt að líkja því saman að hlusta á okkar fremsta tónlistarfólk í Hörpu annars vegar eða Háskólabíó hins vegar. Hljóðgæðin í Hörpu eru frábær, öll sæti góð og hluti þess að hver einasta sála naut laugardagskvöldsins.

Næst á dagskrá? Þjóðarleikvang takk. Heimili fyrir landsliðin okkar í íþróttum. Græja hið fyrsta, takk.

Áróðri lokið.

Ególaus Valdimar, og þó

Valdimar lýsti því endurtekið yfir hvað það væri gaman að syngja fyrir fólkið. Loksins. Guðmundur Hermannsson faðir hans, kennari og tónlistarmaður, söng með honum í fyrsta laginu og var eini gestasöngvarinn í kvöld. Valdimar hefur sungið með margri kempunni og maður hefði getað ímyndað sér að einhverjir myndu kíkja í heimsókn. Viðkomandi hefði samt líklega þurft að vera Keflvíkingur á þessu kvöldi.

Valdimar grínaðist með þetta frábæra tilefni, tólf ára afmæli sveitarinnar. Valdimar sagði einstakan anda í sveitinni, sem væri laus við egó. Þannig hefði til dæmis enginn haft neitt á móti hugmynd Valdimars, að hljómsveitin héti - jú Valdimar! Ok, kannski eitt stórt egó í hljómsveitinni sagði Valdimar og hló. Salurinn líka.

Ryðgaður dans var síðasta lag fyrir hlé. Frábært lag sem lokaði flottum klukkutíma. Slagararnir eftir í seinni hlutanum og allir spenntir.

Millifæra á morgun

Létt Rómeó og Júlía stemmning í fyrsta lagi eftir hlé. Valdimar og Ásgeir komnir upp á fyrstu svalir, hvor á sínum kantinum og nú skyldi spilað án mögnunar. Gítarinn plokkaður á hægri svölum og Valdimar, þegar hann loksins heyrði í ljúfum tónum Ásgeirs, söng með. Hvor með sitt ljósið á sér og gaf ljúfan tón fyrir seinni hálfleikinn.

Valdimar spilar sem kunnugt er á básúnu en blásturshljóðfærin hafa einkennt lög sveitarinnar í gegnum tíðina. Flott sveit blásara þétti flutninginn í Eldborg þetta kvöld. Auk sexmenninganna í sveitinni spilaði Örn Eldjárn ýmist á gítar eða bassa af sinni alkunnu snilld og fimm manna blásaragrúppan sýndi listir sínar þess á milli.

Þeir félagarnir Valdimar og Ásgeir, sem höfðu sig mest frammi í samskiptum við áhorfendur, auglýstu vínylplötur sínar til sölu að tónleikum loknum. Þau kaup yrðu þó að fara fram samkvæmt áður óþekktu heiðursmannasamkomulagi. Kannski sérkeflvískt? Fólk mátti taka plöturnar með þeim og svo bara muna að leggja inn daginn eftir. Eflaust einhver uppnuminn sem greip tvær plötur eftir tónleika og áttaði sig svo á því á Reykjanesbrautinni að hann átti ekki plötuspilara. Lagði hann samt inn? Hver veit.

Vonandi samt því Ásgeir er tveggja barna faðir og þarf á aurnum að halda, eins og Valdimar grínaðist með. Eða ég held það hafi verið grín. Jú, það var grín. Eða hvað?

Alvöru læti

Þá var komið að síðasta laginu. Yfir borgina. Takk öll fyrir að koma. Einmitt, eins og þeir myndu ekki taka Yfirgefinn. Þeir sem hafa mætt á tónleika síðasta áratuginn vita að það verða aukalög. Það er hægt að ganga að því jafnvísu og að það verður hlé. Tónleikarnir þurfa að hafa gengið helvíti illa til að ekki verði aukalag.

Mig langaði ekkert eðlilega til að grípa í pörin tvö sem að tóku fötin sín og gengu út úr salnum að flutningnum loknum. Klappið byrjað. Ætlið þið í alvöru að missa af látunum? Sumu fólki er ekki viðbjargandi. Svipað og fólkið sem fer snemma heim af æsispennandi íþróttaleikjum til að sleppa við umferðina.

En já, kempurnar úr Sunny Kef mættu aftur á svið og töldu í slagarann. Þeirra Satisfaction. Þeirra Yesterday. Þeirra With or Without you. Þeirra Yellow. Þá langaði mig til að vera á fremsta bekk. Eða á efstu svölum. Fólk hoppaði og öskraði. Lagið er svo sjúklega gott. Básúnustuðið í lokin. Mamma mía!

Hið hugljúfa lag Ferðalag reyndist svo lokalag kvöldsins. Sem lauk á afar fallegri röddun flestra á sviðinu þar sem Valdimar söng lokatónana. Geggjað kvöld.

Bærinn sem heldur áfram að gefa

Keflavík. Reykjanesbær. Ytri og innri. Garður. Sandgerði. Ég fullyrði að ekkert svæði á Íslandi á jafnmikið inni og Suðurnesin. Stöðug tíðindi af atvinnuleysi, ólykt úr Helguvík og vonleysi í heilbrigðisþjónustu. En guð minn góður hvað þessi bær hefur gefið okkur og heldur áfram að gefa.

Strákarnir í Valdimar eru náttúrulega hluti af ótrúlegri flóru lista- og íþróttafólks sem uxu úr grasi suður með sjó. Bítlabærinn sem færði okkur Hljóma og marga af bestu íþróttamönnum þjóðarinnar.

Það spilaði Keflvíkingur fyrir framan níutíu þúsund áhorfendur á Nývangi í Barcelona í síðustu viku. Önnur fótboltakempa var sú fyrsta frá Íslandi til að spila fyrir Liverpool. Pabbi hans var íþróttamaður ársins. Goðsögnin Olga Færseth er auðvitað frá Keflavík. Mætti lengi telja. Svæðið iðar af lífi, stækkar ört og heldur vonandi áfram að blómstra.

Það gerði Valdimar svo sannarlega í Hörpu á laugardagskvöldið.