Ban Ki-moon sagði nýlega þetta: „Hnífsstungur, ákeyrslur og byssuárásir Palestínumanna gegn Ísraelum hafa haldið áfram að taka mannslíf... en eins og undirokað fólk hefur sýnt í gegnum aldirnar, er það mannlegt eðli að bregðast á þennan hátt við landtöku, sem oft er hvati haturs og öfga.“
Um leið og hann fordæmir ofbeldi tekur hann bókstaflega upp blóðugan hanskann fyrir hryðjuverkamönnum og árásum þeirra með fullyrðingu, sem honum finnst hann geta sett fram án rökstuðnings.
Hefur ofbeldi gegn venjulegum borgurum verið túlkað sem náttúruleg viðbrögð við landsvæðadeilu ríkja gegnum tíðina?
Svarið er „Nei.“
Oxford University birti nýlega niðurstöður ítarlegra rannsókna á yfir tvö þúsund hernaðarlegum landssvæðadeilum á heimsvísu, allt frá árinu 1816 til 1996. Niðurstöður leiða í ljós að aðeins 17% slíkra deilna leiddu til stríðsátaka innan árs, og aðeins 30% innan fimm ára. Það er því ekki rétt að halda því fram að það sé manninum eðlislægt að bregðast við landsvæðadeilum með ofbeldi. Slík yfirlýsing er úr lausu lofti gripin.
En trúir Ban Ki-moon í raun að hryðjuverk (gegn öðrum en Ísraelum) geti skrifast á „mannlegt eðli?“
Aftur er svarið „Nei.“
Nú í dag deila t.d. 190 mismunandi lönd um landsvæði. Samkvæmt „Armed Conflict Database“ eiga sér nú stað 42 blóðugar deilur í heiminum (miðað við 2015), og á árinu 2014 einu saman fæddu þessi átök af sér rúmlega 12 milljónir flóttamenn og féllu um 180.000 manns í valinn.
Það er því mjög athyglisvert að á rúmlega sjö árum sem aðalframkvæmdastjóri Sameinuðu þjóðanna, hefur Ban Ki-moon aldrei talað um þessar afleiðingar og dauðsföll sem „náttúrulegar afleiðingar“ eða orsakir „mannlegs eðlis“ – það virðist hann aðeins gera þegar Ísrael á í hlut.
En hvað segja Palestínumenn? Eru undanfarnar hnífa- og byssuárásir á Ísraelsmenn tilkomnar eingöngu vegna deilna um landsvæði?
Svarið er „Nei.“
Það sem hefur hvatt Palestínumenn til ódáða, með hnífum og byssum, á rætur að rekja til falskrar ógnar við mosku þeirra og vaxandi stuðnings Palestínumanna við Íslamska ríkið.
Um leið og hann fordæmir ofbeldi tekur hann bókstaflega upp blóðugan hanskann fyrir hryðjuverkamönnum og árásum þeirra með fullyrðingu, sem honum finnst hann geta sett fram án rökstuðnings.
Hefur ofbeldi gegn venjulegum borgurum verið túlkað sem náttúruleg viðbrögð við landsvæðadeilu ríkja gegnum tíðina?
Svarið er „Nei.“
Oxford University birti nýlega niðurstöður ítarlegra rannsókna á yfir tvö þúsund hernaðarlegum landssvæðadeilum á heimsvísu, allt frá árinu 1816 til 1996. Niðurstöður leiða í ljós að aðeins 17% slíkra deilna leiddu til stríðsátaka innan árs, og aðeins 30% innan fimm ára. Það er því ekki rétt að halda því fram að það sé manninum eðlislægt að bregðast við landsvæðadeilum með ofbeldi. Slík yfirlýsing er úr lausu lofti gripin.
En trúir Ban Ki-moon í raun að hryðjuverk (gegn öðrum en Ísraelum) geti skrifast á „mannlegt eðli?“
Aftur er svarið „Nei.“
Nú í dag deila t.d. 190 mismunandi lönd um landsvæði. Samkvæmt „Armed Conflict Database“ eiga sér nú stað 42 blóðugar deilur í heiminum (miðað við 2015), og á árinu 2014 einu saman fæddu þessi átök af sér rúmlega 12 milljónir flóttamenn og féllu um 180.000 manns í valinn.
Það er því mjög athyglisvert að á rúmlega sjö árum sem aðalframkvæmdastjóri Sameinuðu þjóðanna, hefur Ban Ki-moon aldrei talað um þessar afleiðingar og dauðsföll sem „náttúrulegar afleiðingar“ eða orsakir „mannlegs eðlis“ – það virðist hann aðeins gera þegar Ísrael á í hlut.
En hvað segja Palestínumenn? Eru undanfarnar hnífa- og byssuárásir á Ísraelsmenn tilkomnar eingöngu vegna deilna um landsvæði?
Svarið er „Nei.“
Það sem hefur hvatt Palestínumenn til ódáða, með hnífum og byssum, á rætur að rekja til falskrar ógnar við mosku þeirra og vaxandi stuðnings Palestínumanna við Íslamska ríkið.
Síðastliðinn september fór orðrómaalda af stað sem hélt þeirri fölsku staðreynd frammi að Ísraelar hefðu í hyggju að eyða Al-Aqsa moskunni í Jerúsalem. Þrátt fyrir að þessi ógn ætti sér hvorki stoð í raunveruleikanum (og átti sér aldrei stað), hvöttu palestínskir leiðtogar ungt fólk til að bregðast við þessum einkennilegu orðrómum með ofbeldi. Palestínskir aðilar gáfu meira að segja út leiðbeiningarit sem sýndu hvernig væri árangursríkast að stinga gyðinga.
Það má einnig geta þess að í flestum tilvikum útskýrðu árásarmennirnir sjálfir fyrir fjölmiðlum hvað vakti fyrir þeim með ofbeldi þeirra, en sögðust þeir þá vera að vernda moskuna.
Íslamska ríkið hvatti svo Palestínumenn til enn frekara ofbeldis með myndbandaseríu. Vísbendingar sem Tel Aviv hryðjuverkamaðurinn Nashat Milhem skildi eftir sig gáfu til kynna að hann hefði þá sótt innblástur sinn til Íslamska ríkisins.
Þýðir þetta þá að Sameinuðu þjóðirnar ættu ekki að hvetja til friðar?
Nei, alls ekki.
Ísraelar vilja frið og eru reiðubúnir í tveggja ríkja lausn, þ.e. vilja sjá Ísrael og Palestínu hlið við hlið í friðsamlegri sambúð. Ísrael hefur þrisvar sinnum á síðustu 25 árum tekið af skarið, þrátt fyrir augljósa áhættu, og boðið Palestínumönnum sjálfstæði. En palestínsk yfirvöld hafa alltaf hafnað - og oft jafnvel svarað slíkum friðarumleitunum með ofbeldi.
Ísrael heldur áfram í dag að styðja friðsamlega tveggja ríkja lausn. Það er viðeigandi að Sameinuðu þjóðirnar styðji allar tilraunir til sátta með góðri hvatningu.
Þegar Ban Ki-moon afsakar palestínsk hryðjuverk, hvetur hann um leið til ofbeldis og sýnir öfgafyllstu öflum palestínsku þjóðarinnar stuðning, og þrengir um leið brautina til friðar.
Ef aðalframkvæmdastjóra Sameinuðu þjóðanna er alvara með að vilja að friður náist meðal þjóðanna tveggja myndi hann gera vel ef hann styddi frekar við bakið á þeim Palestínumönnum sem vilja frið, frekar en að sýna þeim stuðning sem halda hryðjuverkum í hávegum. Að sama skapi ætti hann að virða líf ísraelskra borgara á sama hátt og hann virðir líf fólks frá öðrum heimshornum.
Þegar öllu er á botninn hvolft hefur Ban Ki-moon aldrei talað opinberlega um ofbeldi síðustu árhundruð í heiminum sem orsök „mannlegs eðlis.“
Aðeins þegar Ísrael á í hlut.
Íslamska ríkið hvatti svo Palestínumenn til enn frekara ofbeldis með myndbandaseríu. Vísbendingar sem Tel Aviv hryðjuverkamaðurinn Nashat Milhem skildi eftir sig gáfu til kynna að hann hefði þá sótt innblástur sinn til Íslamska ríkisins.
Þýðir þetta þá að Sameinuðu þjóðirnar ættu ekki að hvetja til friðar?
Nei, alls ekki.
Ísraelar vilja frið og eru reiðubúnir í tveggja ríkja lausn, þ.e. vilja sjá Ísrael og Palestínu hlið við hlið í friðsamlegri sambúð. Ísrael hefur þrisvar sinnum á síðustu 25 árum tekið af skarið, þrátt fyrir augljósa áhættu, og boðið Palestínumönnum sjálfstæði. En palestínsk yfirvöld hafa alltaf hafnað - og oft jafnvel svarað slíkum friðarumleitunum með ofbeldi.
Ísrael heldur áfram í dag að styðja friðsamlega tveggja ríkja lausn. Það er viðeigandi að Sameinuðu þjóðirnar styðji allar tilraunir til sátta með góðri hvatningu.
Þegar Ban Ki-moon afsakar palestínsk hryðjuverk, hvetur hann um leið til ofbeldis og sýnir öfgafyllstu öflum palestínsku þjóðarinnar stuðning, og þrengir um leið brautina til friðar.
Ef aðalframkvæmdastjóra Sameinuðu þjóðanna er alvara með að vilja að friður náist meðal þjóðanna tveggja myndi hann gera vel ef hann styddi frekar við bakið á þeim Palestínumönnum sem vilja frið, frekar en að sýna þeim stuðning sem halda hryðjuverkum í hávegum. Að sama skapi ætti hann að virða líf ísraelskra borgara á sama hátt og hann virðir líf fólks frá öðrum heimshornum.
Þegar öllu er á botninn hvolft hefur Ban Ki-moon aldrei talað opinberlega um ofbeldi síðustu árhundruð í heiminum sem orsök „mannlegs eðlis.“
Aðeins þegar Ísrael á í hlut.
