Þegar löggan böstaði landsfund Pawel Bartoszek skrifar 4. júlí 2015 07:00 Vorið 2009 sat ég landsfund Sjálfstæðisflokksins. Ég man hvernig, í miðri ræðunni þar sem einhver sagði að Jóhanna Sigurðardóttir væri eins og álfur í framan, að tuttugu lögreglumenn ruddust í salinn með hunda og gengu rösklega á milli borða í leit að hassi. Af og til drógu þeir einn landsfundarfulltrúa út og tóku hann afsíðis. Sumir mótmæltu, aðrir hlýddu. Sumir komu aftur eftir nokkrar mínútur. Aðrir komu ekki til baka þá helgina. Þetta dró aðeins úr stemningunni en hvað getur maður gert? Skipuleg eiturlyfjaleit á opinberum samkomum er líklegast komin til að vera. Ég man þegar okkur stærðfræðingum var orðið nóg boðið eftir enn eina rassíuna á Norrænu stærðfræðiráðstefnunni og við fengum Snarrótina til að halda fund: „Þekktu þinn rétt á stærðfræðiráðstefnum.“ Þar var kennt hvenær á að samþykkja leit og svona. Það er auðvitað bagalegt að þurfa að standa í svona mannréttindastappi en hvað getur maður gert? Ég fór nýlega á árshátíð í banka þar sem konan mín vinnur. Mér er sérstaklega minnisstætt hvernig sýnileg viðvera fíkniefnalögreglunnar setti svip sinn á skemmtihaldið. Bæði stóðu lögreglumenn með hunda við innganginn og leituðu á fólki þegar það mætti til borðhalds, en einnig voru margir vatnsgreiddir leynilögreglumenn í Dressmann-jakkafötum sem fylgdust grannt með hvort nokkur væri að selja „bankabygg“. Þetta dró aðeins úr stuðinu en hvað getur maður svo sem gert? Og svo auðvitað tónlistarhátíðirnar. Handahófskennd líkamsleit. Fíkniefnahundar. Löggur á hverju strái. Fólk í móðursýkiskasti að ásaka hvert annað um að vera „undercover“. Endalaus dópumræða í fjölmiðlum. Þetta dregur vissulega úr gleðinni. En hvað getur maður svo sem gert? Þótt fyrstu þrjú dæmin séu uppspuni þykist ég vita að á öllum þessum stöðum hefðu eiturlyf fundist ef þeirra hefði verið leitað. Þar sem nokkur hundruð manns koma saman til að lyfta sér upp muntu finna eitthvað ólöglegt ef þú leitar nógu vel. En á þremur fyrstu stöðunum er, af einhverjum ástæðum, aldrei leitað. Þetta er dálítið asnalegt. En hvað getur maður svo sem gert… Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Pawel Bartoszek Mest lesið Skýr stefna um málfrelsi Róbert H. Haraldsson Skoðun Þriggja stiga þögn Bjarni Karlsson Skoðun Sporin þín Valtýr Soffía Sigurðardóttir Skoðun Hvers vegna sífellt fleiri sækjast eftir einveru Ingrid Kuhlman Skoðun Nú þarf að gyrða sig í brók Gunnlaugur Stefánsson Skoðun Fimm af tíu veitingastöðum hættu með hvalkjöt Valgerður Árnadóttir,Stefán Yngvi Pétursson,Rósa Líf Darradóttir,Anahita S. Babaei Skoðun „Stóra fallega frumvarpið“ hans Trump Gunnar Alexander Ólafsson Skoðun Að saga rótina undan trénu og halda að stofninn vaxi hraðar: hugleiðing um tillögur Viðskiptráðs. Birgir Orri Ásgrímsson Skoðun Verndun vatns og stjórn vatnamála Ólafur Arnar Jónsson,Sigurður Guðjónsson Skoðun Sjallar og lyklaborðið Sigfús Ómar Höskuldsson Skoðun
Vorið 2009 sat ég landsfund Sjálfstæðisflokksins. Ég man hvernig, í miðri ræðunni þar sem einhver sagði að Jóhanna Sigurðardóttir væri eins og álfur í framan, að tuttugu lögreglumenn ruddust í salinn með hunda og gengu rösklega á milli borða í leit að hassi. Af og til drógu þeir einn landsfundarfulltrúa út og tóku hann afsíðis. Sumir mótmæltu, aðrir hlýddu. Sumir komu aftur eftir nokkrar mínútur. Aðrir komu ekki til baka þá helgina. Þetta dró aðeins úr stemningunni en hvað getur maður gert? Skipuleg eiturlyfjaleit á opinberum samkomum er líklegast komin til að vera. Ég man þegar okkur stærðfræðingum var orðið nóg boðið eftir enn eina rassíuna á Norrænu stærðfræðiráðstefnunni og við fengum Snarrótina til að halda fund: „Þekktu þinn rétt á stærðfræðiráðstefnum.“ Þar var kennt hvenær á að samþykkja leit og svona. Það er auðvitað bagalegt að þurfa að standa í svona mannréttindastappi en hvað getur maður gert? Ég fór nýlega á árshátíð í banka þar sem konan mín vinnur. Mér er sérstaklega minnisstætt hvernig sýnileg viðvera fíkniefnalögreglunnar setti svip sinn á skemmtihaldið. Bæði stóðu lögreglumenn með hunda við innganginn og leituðu á fólki þegar það mætti til borðhalds, en einnig voru margir vatnsgreiddir leynilögreglumenn í Dressmann-jakkafötum sem fylgdust grannt með hvort nokkur væri að selja „bankabygg“. Þetta dró aðeins úr stuðinu en hvað getur maður svo sem gert? Og svo auðvitað tónlistarhátíðirnar. Handahófskennd líkamsleit. Fíkniefnahundar. Löggur á hverju strái. Fólk í móðursýkiskasti að ásaka hvert annað um að vera „undercover“. Endalaus dópumræða í fjölmiðlum. Þetta dregur vissulega úr gleðinni. En hvað getur maður svo sem gert? Þótt fyrstu þrjú dæmin séu uppspuni þykist ég vita að á öllum þessum stöðum hefðu eiturlyf fundist ef þeirra hefði verið leitað. Þar sem nokkur hundruð manns koma saman til að lyfta sér upp muntu finna eitthvað ólöglegt ef þú leitar nógu vel. En á þremur fyrstu stöðunum er, af einhverjum ástæðum, aldrei leitað. Þetta er dálítið asnalegt. En hvað getur maður svo sem gert…
Fimm af tíu veitingastöðum hættu með hvalkjöt Valgerður Árnadóttir,Stefán Yngvi Pétursson,Rósa Líf Darradóttir,Anahita S. Babaei Skoðun
Að saga rótina undan trénu og halda að stofninn vaxi hraðar: hugleiðing um tillögur Viðskiptráðs. Birgir Orri Ásgrímsson Skoðun
Fimm af tíu veitingastöðum hættu með hvalkjöt Valgerður Árnadóttir,Stefán Yngvi Pétursson,Rósa Líf Darradóttir,Anahita S. Babaei Skoðun
Að saga rótina undan trénu og halda að stofninn vaxi hraðar: hugleiðing um tillögur Viðskiptráðs. Birgir Orri Ásgrímsson Skoðun