Byrjandi í Baqueira Beret Kolbeinn Tumi Daðason skrifar 17. apríl 2015 07:00 Árlega bíðum við þess að sumarið komi. Árstíðina vor þekkjum við varla. Við bíðum svo lengi eftir vorinu að þegar allir virðast sammála um að það sé komið vor er í raun komið sumar. Ég er ekki frá því að þeir sem tali um að á Íslandi séu í raun aðeins tvær árstíðir hafi mikið til síns máls. Ég var hins vegar svo heppinn að ná að fylla aðeins á D-vítamínstankinn á Spáni í mars. Ferðin var í óvenjulegri kantinum en stórkostleg. Já-maðurinn ákvað að skella sér ásamt á þriðja hundrað blaðamönnum frá öllum heimshornum í smábæinn Baqueira Beret í Pýreneafjöllunum. Já, um „Heimssamtök blaðamanna með áhuga á skíðum“ var að ræða þótt erlent heiti samtakanna sé öllu þjálla. Árlega hittast meðlimir, fara yfir málin og skella sér á skíði. Sem betur fer hef ég örlítinn grunn á snjóbretti, með áherslu á örlítinn, og var einn af sex sem læddust með veggjum; uppreisnarmaður á snjóbretti á meðal skíðafólks. Þótt ég sé mikill keppnismaður leist byrjandanum mér ekkert sérstaklega vel á fyrirhugaða keppni í stórsvigi og skíðagöngu. Flestir gerðu ráð fyrir að Íslendingarnir tveir væru líklegir til afreka enda frá landi íss. Útskýringar okkar á eigin getu var metin sem hógværð. Þegar ég sá Ítalina vaxa skíðin sín nóttina fyrir keppni var mér öllum lokið. Ég skilaði mér auðvitað í mark í stórsviginu, á brettinu reyndar, og sömuleiðis í skíðagöngukeppninni sem ekki var minna látið með. 17. sæti í yngsta flokki karla (fleiri kepptu) varð niðurstaðan og ákvað Svisslendingurinn í 3. sæti að ég skyldi fá verðlaunin sín. Eftir vandræðalegustu umræðu seinni tíma um hvers vegna ég hreinlega gæti það ekki enduðu verðlaunin í tösku minni. Stærstu verðlaunin, fyrir utan að lifa af brekkumetið sem ég setti í byltum þessa vikuna, var þó 15 stiga hitinn og sólin sem hélt brosinu breiðu alla vikuna og stytti hina endalausu bið eftir sumrinu til muna. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Kolbeinn Tumi Daðason Mest lesið Hataðu mig af því að ég er í Viðreisn, ekki af því að ég er hommi Oddgeir Georgsson Skoðun Bakslag í skoðanafrelsi? Kári Allansson Skoðun Ofbeldi í skólum: Áskoranir og leiðir til lausna Soffía Ámundadóttir Skoðun Að láta mata sig er svo þægilegt Björn Ólafsson Skoðun Snorri Másson er ekki vandinn – hann er viðvörun Helen Ólafsdóttir Skoðun Ein saga af sextíu þúsund Halldór Ísak Ólafsson Skoðun Símafrí á skólatíma Guðmundur Ingi Kristinsson Skoðun Sanna er rödd félagshyggju, réttlætis og jöfnuðar! Laufey Líndal Ólafsdóttir,Sara Stef. Hildardóttir Skoðun Ástin er falleg Sigurður Árni Reynisson Skoðun Líknarmeðferð og dánaraðstoð eru ekki andstæður heldur nauðsynleg umræðuefni Ingrid Kuhlman Skoðun
Árlega bíðum við þess að sumarið komi. Árstíðina vor þekkjum við varla. Við bíðum svo lengi eftir vorinu að þegar allir virðast sammála um að það sé komið vor er í raun komið sumar. Ég er ekki frá því að þeir sem tali um að á Íslandi séu í raun aðeins tvær árstíðir hafi mikið til síns máls. Ég var hins vegar svo heppinn að ná að fylla aðeins á D-vítamínstankinn á Spáni í mars. Ferðin var í óvenjulegri kantinum en stórkostleg. Já-maðurinn ákvað að skella sér ásamt á þriðja hundrað blaðamönnum frá öllum heimshornum í smábæinn Baqueira Beret í Pýreneafjöllunum. Já, um „Heimssamtök blaðamanna með áhuga á skíðum“ var að ræða þótt erlent heiti samtakanna sé öllu þjálla. Árlega hittast meðlimir, fara yfir málin og skella sér á skíði. Sem betur fer hef ég örlítinn grunn á snjóbretti, með áherslu á örlítinn, og var einn af sex sem læddust með veggjum; uppreisnarmaður á snjóbretti á meðal skíðafólks. Þótt ég sé mikill keppnismaður leist byrjandanum mér ekkert sérstaklega vel á fyrirhugaða keppni í stórsvigi og skíðagöngu. Flestir gerðu ráð fyrir að Íslendingarnir tveir væru líklegir til afreka enda frá landi íss. Útskýringar okkar á eigin getu var metin sem hógværð. Þegar ég sá Ítalina vaxa skíðin sín nóttina fyrir keppni var mér öllum lokið. Ég skilaði mér auðvitað í mark í stórsviginu, á brettinu reyndar, og sömuleiðis í skíðagöngukeppninni sem ekki var minna látið með. 17. sæti í yngsta flokki karla (fleiri kepptu) varð niðurstaðan og ákvað Svisslendingurinn í 3. sæti að ég skyldi fá verðlaunin sín. Eftir vandræðalegustu umræðu seinni tíma um hvers vegna ég hreinlega gæti það ekki enduðu verðlaunin í tösku minni. Stærstu verðlaunin, fyrir utan að lifa af brekkumetið sem ég setti í byltum þessa vikuna, var þó 15 stiga hitinn og sólin sem hélt brosinu breiðu alla vikuna og stytti hina endalausu bið eftir sumrinu til muna.
Sanna er rödd félagshyggju, réttlætis og jöfnuðar! Laufey Líndal Ólafsdóttir,Sara Stef. Hildardóttir Skoðun
Líknarmeðferð og dánaraðstoð eru ekki andstæður heldur nauðsynleg umræðuefni Ingrid Kuhlman Skoðun
Sanna er rödd félagshyggju, réttlætis og jöfnuðar! Laufey Líndal Ólafsdóttir,Sara Stef. Hildardóttir Skoðun
Líknarmeðferð og dánaraðstoð eru ekki andstæður heldur nauðsynleg umræðuefni Ingrid Kuhlman Skoðun