Megas Ólafur Sindri Ólafsson skrifar 31. júlí 2008 05:45 Fyrir nokkrum árum var ég álitinn skrítinn. Ég gerði mér nefnilega oft far um að sjá Megas á tónleikum. Á hverri menningarnótt var fastur liður að kíkja í portið Við Tjörnina, þar sem lítill hópur hörðustu aðdáenda Megasar safnaðist saman og hlustaði á meistarann. Yfirleitt var það eina menningin sem ég get með góðri samvisku sagst hafa upplifað á menningarnóttum síðustu ára. Nú er tíðin önnur. Nú væri ég álitinn skrítinn ef ég færi ekki á tónleika með Megasi. Hann spilar á stórtónleikum, selur sig í auglýsingar og heldur dansleiki á sömu skemmtistöðum og frægir erlendir skífuþeytar. Megas er endurupprisinn, aðeins 20 árum eftir að hann lagði drög að því. Um daginn var ég staddur á sama öldurhúsi og Megas. Þegar fólk af kalíberi Megasar er á fjölsóttum stað segja almennar umgengnisreglur fræga fólksins að hið rétta sé að hunsa það. Það er ekkert svalt við að flaðra upp um frægan einstakling og biðja hann um að árita á sér bringuna. En það er fáránlega töff að yppta öxlum og þykjast ekki sjá hann - eins og það sé svo daglegt brauð að umgangast elítuna að engin ástæða sé til að kippa sér upp. Auðvitað er ég fullmeðvitaður um þessar óskrifuðu reglur. Hins vegar sá ég mér leik á borði þegar ég kannaðist við meðreiðarsvein Megasar. Ég þóttist ekki sjá skáldið meðan ég spjallaði við kunningja minn og beið þess óþreyjufullur að hann kynnti mig fyrir goðinu. Loksins kom stundin. „Þekkirðu Megas?" Halelúja. Ég hef verið kynntur fyrir lifandi goðsögn. Nú er tækifærið til að segja eitthvað sniðugt, hnyttið og heimspekilegt. „Sæll, ég er mikill aðdáandi!" Andskotinn. Af öllum þeim innblásnu hlutum sem ég hefði getað sagt. Ég tek alltént ekki sénsinn á að spilla meira fyrir sjálfum mér og fer út að reykja. Seinna um kvöldið fékk ég reyndar annað tækifæri til að bjarga málunum og settist að stuttu spjalli við Megas. Talið barst að frú Vigdísi Finnbogadóttur og Megas sagði að eitt væri mjög áhugavert við hana Dísu. „Nú," segi ég og halla mér nær honum eins og grískur skóladrengur, vitandi að nú muni eitthvert ódauðlegt viskukornið hrjóta af vörum meistarans. „Hún er orðin svo helvíti ellileg." Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Ólafur Sindri Ólafsson Mest lesið Helvítis Píratarnir Unnar Þór Sæmundsson Skoðun Braggablús Ölmu Eyþór Kristleifsson Skoðun Dýrkeypt jólagjöf Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir Skoðun Er „woke-ismi“ genginn of langt? Tanja Mjöll Ísfjörð Magnúsdóttir Skoðun Af hverju ætti ég að standa með kennurum? Stefán Birgir Jóhannesson Skoðun Heilbrigðiskerfi framtíðarinnar Victor Guðmundsson Skoðun Sálfræðiþjónusta: Ég var heppinn að pabbi hafi greinst með krabbamein Davíð Brynjar Sigurjónsson Skoðun Að kjósa annað en Framsókn er að kjósa kyrrstöðu eða afturför í heilbrigðismálum Jóhann F. K. Arinbjarnarson Skoðun Kosningabaráttan er kostuð af þér Ragnar Sigurður Kristjánsson Skoðun Ísland - land tækifæranna Ragnhildur Jónsdóttir Skoðun
Fyrir nokkrum árum var ég álitinn skrítinn. Ég gerði mér nefnilega oft far um að sjá Megas á tónleikum. Á hverri menningarnótt var fastur liður að kíkja í portið Við Tjörnina, þar sem lítill hópur hörðustu aðdáenda Megasar safnaðist saman og hlustaði á meistarann. Yfirleitt var það eina menningin sem ég get með góðri samvisku sagst hafa upplifað á menningarnóttum síðustu ára. Nú er tíðin önnur. Nú væri ég álitinn skrítinn ef ég færi ekki á tónleika með Megasi. Hann spilar á stórtónleikum, selur sig í auglýsingar og heldur dansleiki á sömu skemmtistöðum og frægir erlendir skífuþeytar. Megas er endurupprisinn, aðeins 20 árum eftir að hann lagði drög að því. Um daginn var ég staddur á sama öldurhúsi og Megas. Þegar fólk af kalíberi Megasar er á fjölsóttum stað segja almennar umgengnisreglur fræga fólksins að hið rétta sé að hunsa það. Það er ekkert svalt við að flaðra upp um frægan einstakling og biðja hann um að árita á sér bringuna. En það er fáránlega töff að yppta öxlum og þykjast ekki sjá hann - eins og það sé svo daglegt brauð að umgangast elítuna að engin ástæða sé til að kippa sér upp. Auðvitað er ég fullmeðvitaður um þessar óskrifuðu reglur. Hins vegar sá ég mér leik á borði þegar ég kannaðist við meðreiðarsvein Megasar. Ég þóttist ekki sjá skáldið meðan ég spjallaði við kunningja minn og beið þess óþreyjufullur að hann kynnti mig fyrir goðinu. Loksins kom stundin. „Þekkirðu Megas?" Halelúja. Ég hef verið kynntur fyrir lifandi goðsögn. Nú er tækifærið til að segja eitthvað sniðugt, hnyttið og heimspekilegt. „Sæll, ég er mikill aðdáandi!" Andskotinn. Af öllum þeim innblásnu hlutum sem ég hefði getað sagt. Ég tek alltént ekki sénsinn á að spilla meira fyrir sjálfum mér og fer út að reykja. Seinna um kvöldið fékk ég reyndar annað tækifæri til að bjarga málunum og settist að stuttu spjalli við Megas. Talið barst að frú Vigdísi Finnbogadóttur og Megas sagði að eitt væri mjög áhugavert við hana Dísu. „Nú," segi ég og halla mér nær honum eins og grískur skóladrengur, vitandi að nú muni eitthvert ódauðlegt viskukornið hrjóta af vörum meistarans. „Hún er orðin svo helvíti ellileg."
Sálfræðiþjónusta: Ég var heppinn að pabbi hafi greinst með krabbamein Davíð Brynjar Sigurjónsson Skoðun
Að kjósa annað en Framsókn er að kjósa kyrrstöðu eða afturför í heilbrigðismálum Jóhann F. K. Arinbjarnarson Skoðun
Sálfræðiþjónusta: Ég var heppinn að pabbi hafi greinst með krabbamein Davíð Brynjar Sigurjónsson Skoðun
Að kjósa annað en Framsókn er að kjósa kyrrstöðu eða afturför í heilbrigðismálum Jóhann F. K. Arinbjarnarson Skoðun