Yes, we can Þorbjörg S. Gunnlaugsdóttir skrifar 24. febrúar 2008 06:00 Forval fyrir forsetakosningar í Bandaríkjunum jafngildir jólunum fyrir áhugamenn um kosningar. Og nú er allt eins og það á að vera, ótrúleg spenna hjá demókrötum en minni hjá repúblikönum sem krydda þó baráttuna með klassískum framhjáhaldsskandal. Gamla stríðshetjan McCain er greinilega ekki jafngamall og hann sýnist, blessaður. Rosaleg stemning fylgir framboði Obama og hann virðist ætla að fara langt á því að kunna að byggja upp góðan stíganda í ræðu. Einhvern veginn finnst manni nú samt blasa við að þarna er tiltölulega óþekktur og óreyndur maður að keppa við frambjóðanda sem hefur allt með sér, reynslu, rökfestu, getu og pólitískt bakland til að ná fram stefnumálum. Það þarf nefnilega að fylgja líka. Hillary er sterkari í utanríkismálum, heilbrigðismálum og menntamálum en keppinauturinn Obama. Washington-tengsl þykja ekki af hinu góða og menn keppast við að sverja af sér tengsl við valdablokkir í höfuðborginni og vilja geta sagst engum háðir. Þetta sagði Bush í kosningabaráttunni á sínum tíma og lofaði að byggja brýr á milli repúblikana og demókrata. Hann verður ekki vændur um að hafa staðið við það loforð. Og Obama hamrar á þessu líka. Reyndar held ég að þáttur Bush sé mun sterkari varðandi það hvað Obama vegnar vel, en það hvernig andstæðingur Hillary er. Bandaríkjamenn eru langþreyttir á pínlegum ræðum og meinlegum villum forsetans í ræðustól og þjóðin þráir - og reyndar heimurinn allur - að forseti Bandaríkjanna sé þess umkominn að orða hugsanir sínar þannig að þær skiljist. Og kannski ekki síður að hann skilji sjálfur hvað hann segir. Þá kemur Obama eins og kallaður. Hann birtist sem blanda af King og Kennedy, er myndarlegur og skörulegur ræðumaður sem höfðar sterkt til tilfinninga fólks. Kosningarnar eru sagðar sögulegar því nú eigast við tveir fulltrúar „minnihlutahópa", svartur maður og kona, eins broslegt og það nú hljómar. Til þess að greina það hversu mikið kynferði hefur að segja í þessu sambandi er ágætt að gera sér í hugarlund hverjir möguleikar svartrar konu væru, sem væri fremur óþekkt og áberandi reynsluminni en keppinautur hennar, en hefði það helst að vopni að flytja hjartnæmar ræður með boðskapnum: „Yes, we can." Ég held að Obama geti fyrst og fremst þakkað Bush fyrir það ef hann verður forsetaframbjóðandi demókrata. Bush vilja menn ekki, andstæðan við hann er Obama. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Mest lesið Kæru smiðir, hárgreiðslufólk og píparar! Víðir Reynisson Skoðun Að sætta sig við brot á samkomulagi eða ekki Jón Ágúst Eyjólfsson Skoðun Inngilding – nýyrði sem enginn skilur? Miriam Petra Ómarsdóttir Awad Skoðun Vantar fleiri lyftara í heilbrigðiskerfið? Ragna Sigurðardóttir Skoðun Við erum heit, græn og orkumikil – gerum kröfur um sjálfbærni, nýsköpun og betri nýtingu auðlinda! Halla Hrund Logadóttir ,Fida Abu Libdeh Skoðun Afhendum raunverulegum eigendum hlut sinn í Íslandsbanka til jafns Sigmundur Davíð Gunnlaugsson Skoðun Hvenær á að skattleggja lífeyrissjóðsgreiðslur? Ögmundur Jónasson Skoðun Vilja miklu stærra bákn Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Kvíðakynslóðin Daðey Albertsdóttir,Silja Björk Egilsdóttir Skoðun Að sjá ekki gjöf þjóðar fyrir græðgi Yngvi Sighvatsson Skoðun
Forval fyrir forsetakosningar í Bandaríkjunum jafngildir jólunum fyrir áhugamenn um kosningar. Og nú er allt eins og það á að vera, ótrúleg spenna hjá demókrötum en minni hjá repúblikönum sem krydda þó baráttuna með klassískum framhjáhaldsskandal. Gamla stríðshetjan McCain er greinilega ekki jafngamall og hann sýnist, blessaður. Rosaleg stemning fylgir framboði Obama og hann virðist ætla að fara langt á því að kunna að byggja upp góðan stíganda í ræðu. Einhvern veginn finnst manni nú samt blasa við að þarna er tiltölulega óþekktur og óreyndur maður að keppa við frambjóðanda sem hefur allt með sér, reynslu, rökfestu, getu og pólitískt bakland til að ná fram stefnumálum. Það þarf nefnilega að fylgja líka. Hillary er sterkari í utanríkismálum, heilbrigðismálum og menntamálum en keppinauturinn Obama. Washington-tengsl þykja ekki af hinu góða og menn keppast við að sverja af sér tengsl við valdablokkir í höfuðborginni og vilja geta sagst engum háðir. Þetta sagði Bush í kosningabaráttunni á sínum tíma og lofaði að byggja brýr á milli repúblikana og demókrata. Hann verður ekki vændur um að hafa staðið við það loforð. Og Obama hamrar á þessu líka. Reyndar held ég að þáttur Bush sé mun sterkari varðandi það hvað Obama vegnar vel, en það hvernig andstæðingur Hillary er. Bandaríkjamenn eru langþreyttir á pínlegum ræðum og meinlegum villum forsetans í ræðustól og þjóðin þráir - og reyndar heimurinn allur - að forseti Bandaríkjanna sé þess umkominn að orða hugsanir sínar þannig að þær skiljist. Og kannski ekki síður að hann skilji sjálfur hvað hann segir. Þá kemur Obama eins og kallaður. Hann birtist sem blanda af King og Kennedy, er myndarlegur og skörulegur ræðumaður sem höfðar sterkt til tilfinninga fólks. Kosningarnar eru sagðar sögulegar því nú eigast við tveir fulltrúar „minnihlutahópa", svartur maður og kona, eins broslegt og það nú hljómar. Til þess að greina það hversu mikið kynferði hefur að segja í þessu sambandi er ágætt að gera sér í hugarlund hverjir möguleikar svartrar konu væru, sem væri fremur óþekkt og áberandi reynsluminni en keppinautur hennar, en hefði það helst að vopni að flytja hjartnæmar ræður með boðskapnum: „Yes, we can." Ég held að Obama geti fyrst og fremst þakkað Bush fyrir það ef hann verður forsetaframbjóðandi demókrata. Bush vilja menn ekki, andstæðan við hann er Obama.
Við erum heit, græn og orkumikil – gerum kröfur um sjálfbærni, nýsköpun og betri nýtingu auðlinda! Halla Hrund Logadóttir ,Fida Abu Libdeh Skoðun
Afhendum raunverulegum eigendum hlut sinn í Íslandsbanka til jafns Sigmundur Davíð Gunnlaugsson Skoðun
Við erum heit, græn og orkumikil – gerum kröfur um sjálfbærni, nýsköpun og betri nýtingu auðlinda! Halla Hrund Logadóttir ,Fida Abu Libdeh Skoðun
Afhendum raunverulegum eigendum hlut sinn í Íslandsbanka til jafns Sigmundur Davíð Gunnlaugsson Skoðun