Sagnaarfur Biblíunnar – Heildræn sýn á sköpunina Sigurvin Lárus Jónsson skrifar 21. nóvember 2024 10:02 Við lifum nú ögurtíma, þar sem áhugi okkar á því hver við erum sem mannkyn og hvernig við hugsum, munu skilgreina hvort við eigum framtíð á þessari jörð. Metsölubækur á borð við Sapienseftir Yuval Noah Harari, sem tekst á við manninn í sögulegu samhengi og á mörkum hugvísinda og náttúruvísinda, bera merki um slíkan áhuga. Harari rekur mannkynssöguna frá því að við komumst til meðvitundar um okkur sjálf og fórum að segja hvert öðru sögur fyrir 70.000 árum, til 21. aldar þegar við höfum náð yfirráðum yfir eigin þróun. Harari málar mynd sína með breiðum pensli, og hefur verið gagnrýndur fyrir það, en hann endar bókina á því myndmáli að við séum „dýrið sem varð að guði“ og séum sé slík hættuleg: „Er eitthvað hættulegra en ófullnægðir og óábyrgir guðir, sem vita ekki hvað þeir vilja“. Um mannskilning og mannmiðlægni Það er varhugavert að einfalda mannskilning um of en það má segja að mannkynið hafi í gegnum hugmyndasöguna skilið manninn eftir ólíkum ásum. Einn ásinn er á milli skynsemishyggju og tilfinningasemi og spyr, erum við tilfinningaverur sem búum yfir getunni til að hugsa rökrænt eða erum við skynsemisverur glæddar tilfinningum? Hugmyndasaga 18. aldar einkennist af þessum spurningum, frá upplýsingu til rómantíkur. Annar ásinn er á milli einstaklingshyggju og félagshyggju, en sá ás lá til grundvallar 19. öldinni með iðnbyltingu og hugmyndum Charles Darwin um náttúruval annarsvegar og sósíalisma og hugmyndum um þátt samvinnu í þróunarkenningum hinsvegar. Þriðji ásinn fjallar síðan um eðli illskunnar en undir lok 19. aldar var ríkjandi jákvæð sýn á manninn, sem taldi möguleika hans nær ótakmarkaða, og á 20. öldinni varð að endurskoða þann mannskilning eftir skelfingar heimstyrjaldanna tveggja og eftirköst þeirra. Í samtímanum hafa margþættar hugmyndir áhrif á mannskilning okkar, á borð við póstmódernisma, rannsóknir á taugafræði, og gervigreind, en mannmiðlægni okkar er lífsseig, sú hugmynd að mannkynið sé upphaf og endir alls. Mannmiðlægni er að mati heimspekinga á borð við Arne Næss, rótin af vistkerfisvanda okkar og þarf að hans mati að víkja fyrir heildrænni sýn á heiminn, þar sem vistkerfið er í forgrunni. Trúarleiðtogar hafa lagt sitt lóð á vogarskálarnar í átt að slíkri hugsun, m.a. Frans Páfi í umburðarbréfinu Laudato Si´ og Lúterska heimssambandið, og hérlendis guðfræðingar við Háskóla Íslands og Bjarni Karlsson í bók sinni Bati frá tilgangsleysi. Mannsmynd Sköpunarsögunnar Í gegnum hugmyndasöguna hefur Biblían glætt umræðuna um stöðu okkar og tilveru í heiminum myndmáli, en sögur og myndmál eru þau verkfæri sem mannkyninu er tamast að nota til að takast á við veruleikann. Það er í gegnum táknsögur og myndmál sem við sköpum tilveru okkar merkingu og við segjum sögur til að staðsetja okkur í tilverunni. Mannsmynd Biblíunnar er miðlað í gegnum táknsögur og Biblían hefst á ljóði, sem segir frá sköpun heimsins. Sköpun Guðs er góð og í lok sköpunarsögunnar segir: „Og Guð leit allt sem hann hafði gert, og sjá, það var harla gott.“ Manneskjur eru í sköpunarsögunni skapaðar í ímynd Guðs og það myndmál ber með sér að allar manneskjur eru heilagar, þær njóta mannhelgi, mannvirðingar, mannréttinda og jafnréttis, sem ekki verður frá neinni manneskju tekið. „Og Guð skapaði manninn eftir sinni mynd. Hann skapaði hann eftir Guðs mynd. Hann skapaði þau karl og konu.“ Manneskjur bera í sköpunarsögunni ábyrgð á sköpun Guðs, „Guð blessaði þau og Guð sagði við þau: „Verið frjósöm, fjölgið ykkur og fyllið jörðina, gerið ykkur hana undirgefna og ríkið yfir fiskum sjávarins og fuglum himinsins og öllum dýrum sem hrærast á jörðinni.“ Undirgefni í þessu samhengi merkir ekki að manneskjan hafi leyfi til arðráns eða eyðileggingar, heldur erum við kölluð til ábyrgðar gagnvart því vistkerfi sem okkur er treyst fyrir. Þegar vistkerfið er ekki í blóma sökum ágangs okkar, höfum við brugðist þeirri ábyrgð. Manneskjur eru í sköpunarsögunni frjálsar og bera siðferðilega ábyrgð á gjörðum sínum. Fyrsta fólkinu var í aldingarðinum settar reglur og mörk, og þegar þau fóru yfir þau mörk voru þau kölluð til ábyrgðar. Táknsaga syndafallsins er þroskasaga mannkyns, reynsla sem við upplifum sem einstaklingar í uppeldinu og sem samfélag í sameiginlegu þroskaferli. Án frelsis er ekki hægt að kalla okkur til ábyrgðar. Manneskjur eru í sköpunarsögunni tengdar bókstaflegum böndum, fyrsta fólkið er af hvort öðru komið og afkomendasagan fjallar öðrum þræði um fjölskyldubönd og ábyrgð systkina gagnvart hvert öðru. Sagan af fyrstu fjölskyldunni er áminning um að við erum öll skyld, að mannkynið allt er ein fjölskylda og að við tilheyrum sem slík hvert öðru, við berum fjölþættar skyldur til allra. Manneskjur eru í sköpunarsögunni hluti af sáttmálssamfélagi og í gegnum allar sögur Biblíunnar eru þær minntar á að þær eru hluti af sköpuninni og tilheyra sem slíkar sáttmálssambandi við Guð. Tvöfalda kærleiksboðorðið er úr Mósebókum komið, „Þú skalt elska náunga þinn eins og sjálfan þig“, og Davíðsálmar eru fullir myndmáli um að Guð vaki yfir með elsku sinni. „Drottinn er minn hirðir, mig mun ekkert bresta.“ Endurskoðuð mannsmynd Þær grundvallarspurningar sem mannkynið tekst nú á við, kalla á endurskoðun á þeirri mannsmynd sem við höfum. Biblían getur ekki veitt okkur endanleg svör um eðli mannsins en í henni er að finna myndmál og sögur sem eru sígildar, vegna þess að þær setja fram mannsmynd sem er á köflum raunsærri en sú mannmiðlægni sem hefur komið okkur í ógöngur. Manneskjur eru ekki einungis skynsemisverur eða tilfinningaverur, þær eru einnig tengslaverur og því miðlar sköpunarsagan í myndmáli sínu. Manneskjur eru ekki einungis einstaklingar, sameiginleg velferð alls mannkyns byggir á samvinnu og því miðlar sköpunarsagan í myndmáli sínu. Manneskjur eru ekki illar, þær eru í eðli sínu góðar, frjálsar og ábyrgar gjörða sinna, og því miðlar sköpunarsagan í myndmáli sínu. Við erum órofahluti sköpunarinnar og komumst ekki undan þeirri ábyrgð. Höfundur er Dr. Sigurvin Lárus Jónsson er prestur við Vídalínskirkju í Garðabæ. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Sigurvin Lárus Jónsson Trúmál Mest lesið Hvernig vogar þú þér að gera grín að Möggu Stínu? Elliði Vignisson Skoðun Rúmfatalagerinn, ekki fyrir alla! Ragnar Gunnarsson Skoðun Hættið að þykjast standa með mannréttindum – hafnið nýju útlendingafrumvarpi Jón Sigurðsson Skoðun Ráðgátan um RÚV Helgi Brynjarsson Skoðun Er edrúlífið æðislegt? Jakob Smári Magnússon Skoðun Kópavogsmódelið Ragnheiður Ósk Jensdóttir Skoðun Ísland þarf engan sérdíl Magnús Árni Skjöld Magnússon Skoðun Flækjustig í skjóli einföldunar Kolbrún Georgsdóttir Skoðun Lausnir í leikskólamálum Kristín Thoroddsen Skoðun Sterkari saman – geðheilsa er mannréttindi allra Halldóra Jónsdóttir,Halldóra Víðisdóttir,Júlíana Guðrún Þórðardóttir Skoðun Skoðun Skoðun Réttlæti hins sterka. Hvernig hinn sterki getur unnið nánast öll dómsmál Jörgen Ingimar Hansson skrifar Skoðun Við sem lifum með POTS höfum verið yfirgefin af kerfinu Elín A. Eyfjörð Ármannsdóttir skrifar Skoðun Drifkraftur bata – Alþjóðlegi geðheilbrigðisdagurinn Sigríður Ásta Hauksdóttir skrifar Skoðun Lordinn lýgur! Andrés Pétursson skrifar Skoðun Það er ekki hægt að þykjast með líf barnanna okkar Ása Berglind Hjálmarsdóttir skrifar Skoðun Í örugga höfn! Örlygur Hnefill Örlygsson,Bergur Elías Ágústsson skrifar Skoðun Reykjavíkurmódelið er skref í rétta átt – fyrir börnin og starfsfólkið Bozena Raczkowska skrifar Skoðun Varasjóður eða hefðbundið styrkjakerfi? Birgitta Ragnarsdóttir skrifar Skoðun Geðheilsa á tímum óvissu og áskorana María Heimisdóttir skrifar Skoðun Kópavogsmódelið Ragnheiður Ósk Jensdóttir skrifar Skoðun Villta vestur ólöglegra veðmálaauglýsinga á Íslandi Skúli Bragi Geirdal skrifar Skoðun Sterkari saman – geðheilsa er mannréttindi allra Halldóra Jónsdóttir,Halldóra Víðisdóttir,Júlíana Guðrún Þórðardóttir skrifar Skoðun Ísland þarf engan sérdíl Magnús Árni Skjöld Magnússon skrifar Skoðun Er edrúlífið æðislegt? Jakob Smári Magnússon skrifar Skoðun Rúmfatalagerinn, ekki fyrir alla! Ragnar Gunnarsson skrifar Skoðun Að gera ráð fyrir frelsi Birgir Orri Ásgrímsson skrifar Skoðun Að þekkja sín takmörk Heiðar Guðjónsson skrifar Skoðun Gervigreind og dómgreind Henry Alexander Henrysson skrifar Skoðun Fjárfesting í réttindum barna bætir fjárhag sveitarfélaga Marín Rós Eyjólfsdóttir skrifar Skoðun Hættið að þykjast standa með mannréttindum – hafnið nýju útlendingafrumvarpi Jón Sigurðsson skrifar Skoðun Alþjóða geðheilbrigðisdagurinn – réttur til réttrar meðferðar Pétur Maack Þorsteinsson skrifar Skoðun Á að takmarka samfélagsmiðlanotkun barna? María Rut Kristinsdóttir skrifar Skoðun Hvernig vogar þú þér að gera grín að Möggu Stínu? Elliði Vignisson skrifar Skoðun Hvað er í gangi? Jón Pétur Zimsen skrifar Skoðun Lausnir í leikskólamálum Kristín Thoroddsen skrifar Skoðun Hjálpum fólki að eignast börn Hildur Sverrisdóttir skrifar Skoðun Ráðgátan um RÚV Helgi Brynjarsson skrifar Skoðun Hvetjandi refsing Reykjavíkurborgar Halla Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Flækjustig í skjóli einföldunar Kolbrún Georgsdóttir skrifar Skoðun Lýst eftir afstöðu Viðreisnar til ríkisstyrkja Diljá Mist Einarsdóttir skrifar Sjá meira
Við lifum nú ögurtíma, þar sem áhugi okkar á því hver við erum sem mannkyn og hvernig við hugsum, munu skilgreina hvort við eigum framtíð á þessari jörð. Metsölubækur á borð við Sapienseftir Yuval Noah Harari, sem tekst á við manninn í sögulegu samhengi og á mörkum hugvísinda og náttúruvísinda, bera merki um slíkan áhuga. Harari rekur mannkynssöguna frá því að við komumst til meðvitundar um okkur sjálf og fórum að segja hvert öðru sögur fyrir 70.000 árum, til 21. aldar þegar við höfum náð yfirráðum yfir eigin þróun. Harari málar mynd sína með breiðum pensli, og hefur verið gagnrýndur fyrir það, en hann endar bókina á því myndmáli að við séum „dýrið sem varð að guði“ og séum sé slík hættuleg: „Er eitthvað hættulegra en ófullnægðir og óábyrgir guðir, sem vita ekki hvað þeir vilja“. Um mannskilning og mannmiðlægni Það er varhugavert að einfalda mannskilning um of en það má segja að mannkynið hafi í gegnum hugmyndasöguna skilið manninn eftir ólíkum ásum. Einn ásinn er á milli skynsemishyggju og tilfinningasemi og spyr, erum við tilfinningaverur sem búum yfir getunni til að hugsa rökrænt eða erum við skynsemisverur glæddar tilfinningum? Hugmyndasaga 18. aldar einkennist af þessum spurningum, frá upplýsingu til rómantíkur. Annar ásinn er á milli einstaklingshyggju og félagshyggju, en sá ás lá til grundvallar 19. öldinni með iðnbyltingu og hugmyndum Charles Darwin um náttúruval annarsvegar og sósíalisma og hugmyndum um þátt samvinnu í þróunarkenningum hinsvegar. Þriðji ásinn fjallar síðan um eðli illskunnar en undir lok 19. aldar var ríkjandi jákvæð sýn á manninn, sem taldi möguleika hans nær ótakmarkaða, og á 20. öldinni varð að endurskoða þann mannskilning eftir skelfingar heimstyrjaldanna tveggja og eftirköst þeirra. Í samtímanum hafa margþættar hugmyndir áhrif á mannskilning okkar, á borð við póstmódernisma, rannsóknir á taugafræði, og gervigreind, en mannmiðlægni okkar er lífsseig, sú hugmynd að mannkynið sé upphaf og endir alls. Mannmiðlægni er að mati heimspekinga á borð við Arne Næss, rótin af vistkerfisvanda okkar og þarf að hans mati að víkja fyrir heildrænni sýn á heiminn, þar sem vistkerfið er í forgrunni. Trúarleiðtogar hafa lagt sitt lóð á vogarskálarnar í átt að slíkri hugsun, m.a. Frans Páfi í umburðarbréfinu Laudato Si´ og Lúterska heimssambandið, og hérlendis guðfræðingar við Háskóla Íslands og Bjarni Karlsson í bók sinni Bati frá tilgangsleysi. Mannsmynd Sköpunarsögunnar Í gegnum hugmyndasöguna hefur Biblían glætt umræðuna um stöðu okkar og tilveru í heiminum myndmáli, en sögur og myndmál eru þau verkfæri sem mannkyninu er tamast að nota til að takast á við veruleikann. Það er í gegnum táknsögur og myndmál sem við sköpum tilveru okkar merkingu og við segjum sögur til að staðsetja okkur í tilverunni. Mannsmynd Biblíunnar er miðlað í gegnum táknsögur og Biblían hefst á ljóði, sem segir frá sköpun heimsins. Sköpun Guðs er góð og í lok sköpunarsögunnar segir: „Og Guð leit allt sem hann hafði gert, og sjá, það var harla gott.“ Manneskjur eru í sköpunarsögunni skapaðar í ímynd Guðs og það myndmál ber með sér að allar manneskjur eru heilagar, þær njóta mannhelgi, mannvirðingar, mannréttinda og jafnréttis, sem ekki verður frá neinni manneskju tekið. „Og Guð skapaði manninn eftir sinni mynd. Hann skapaði hann eftir Guðs mynd. Hann skapaði þau karl og konu.“ Manneskjur bera í sköpunarsögunni ábyrgð á sköpun Guðs, „Guð blessaði þau og Guð sagði við þau: „Verið frjósöm, fjölgið ykkur og fyllið jörðina, gerið ykkur hana undirgefna og ríkið yfir fiskum sjávarins og fuglum himinsins og öllum dýrum sem hrærast á jörðinni.“ Undirgefni í þessu samhengi merkir ekki að manneskjan hafi leyfi til arðráns eða eyðileggingar, heldur erum við kölluð til ábyrgðar gagnvart því vistkerfi sem okkur er treyst fyrir. Þegar vistkerfið er ekki í blóma sökum ágangs okkar, höfum við brugðist þeirri ábyrgð. Manneskjur eru í sköpunarsögunni frjálsar og bera siðferðilega ábyrgð á gjörðum sínum. Fyrsta fólkinu var í aldingarðinum settar reglur og mörk, og þegar þau fóru yfir þau mörk voru þau kölluð til ábyrgðar. Táknsaga syndafallsins er þroskasaga mannkyns, reynsla sem við upplifum sem einstaklingar í uppeldinu og sem samfélag í sameiginlegu þroskaferli. Án frelsis er ekki hægt að kalla okkur til ábyrgðar. Manneskjur eru í sköpunarsögunni tengdar bókstaflegum böndum, fyrsta fólkið er af hvort öðru komið og afkomendasagan fjallar öðrum þræði um fjölskyldubönd og ábyrgð systkina gagnvart hvert öðru. Sagan af fyrstu fjölskyldunni er áminning um að við erum öll skyld, að mannkynið allt er ein fjölskylda og að við tilheyrum sem slík hvert öðru, við berum fjölþættar skyldur til allra. Manneskjur eru í sköpunarsögunni hluti af sáttmálssamfélagi og í gegnum allar sögur Biblíunnar eru þær minntar á að þær eru hluti af sköpuninni og tilheyra sem slíkar sáttmálssambandi við Guð. Tvöfalda kærleiksboðorðið er úr Mósebókum komið, „Þú skalt elska náunga þinn eins og sjálfan þig“, og Davíðsálmar eru fullir myndmáli um að Guð vaki yfir með elsku sinni. „Drottinn er minn hirðir, mig mun ekkert bresta.“ Endurskoðuð mannsmynd Þær grundvallarspurningar sem mannkynið tekst nú á við, kalla á endurskoðun á þeirri mannsmynd sem við höfum. Biblían getur ekki veitt okkur endanleg svör um eðli mannsins en í henni er að finna myndmál og sögur sem eru sígildar, vegna þess að þær setja fram mannsmynd sem er á köflum raunsærri en sú mannmiðlægni sem hefur komið okkur í ógöngur. Manneskjur eru ekki einungis skynsemisverur eða tilfinningaverur, þær eru einnig tengslaverur og því miðlar sköpunarsagan í myndmáli sínu. Manneskjur eru ekki einungis einstaklingar, sameiginleg velferð alls mannkyns byggir á samvinnu og því miðlar sköpunarsagan í myndmáli sínu. Manneskjur eru ekki illar, þær eru í eðli sínu góðar, frjálsar og ábyrgar gjörða sinna, og því miðlar sköpunarsagan í myndmáli sínu. Við erum órofahluti sköpunarinnar og komumst ekki undan þeirri ábyrgð. Höfundur er Dr. Sigurvin Lárus Jónsson er prestur við Vídalínskirkju í Garðabæ.
Hættið að þykjast standa með mannréttindum – hafnið nýju útlendingafrumvarpi Jón Sigurðsson Skoðun
Sterkari saman – geðheilsa er mannréttindi allra Halldóra Jónsdóttir,Halldóra Víðisdóttir,Júlíana Guðrún Þórðardóttir Skoðun
Skoðun Réttlæti hins sterka. Hvernig hinn sterki getur unnið nánast öll dómsmál Jörgen Ingimar Hansson skrifar
Skoðun Við sem lifum með POTS höfum verið yfirgefin af kerfinu Elín A. Eyfjörð Ármannsdóttir skrifar
Skoðun Reykjavíkurmódelið er skref í rétta átt – fyrir börnin og starfsfólkið Bozena Raczkowska skrifar
Skoðun Sterkari saman – geðheilsa er mannréttindi allra Halldóra Jónsdóttir,Halldóra Víðisdóttir,Júlíana Guðrún Þórðardóttir skrifar
Skoðun Hættið að þykjast standa með mannréttindum – hafnið nýju útlendingafrumvarpi Jón Sigurðsson skrifar
Skoðun Alþjóða geðheilbrigðisdagurinn – réttur til réttrar meðferðar Pétur Maack Þorsteinsson skrifar
Hættið að þykjast standa með mannréttindum – hafnið nýju útlendingafrumvarpi Jón Sigurðsson Skoðun
Sterkari saman – geðheilsa er mannréttindi allra Halldóra Jónsdóttir,Halldóra Víðisdóttir,Júlíana Guðrún Þórðardóttir Skoðun