Elvis Presley var skærasta poppstjarna heims á uppvaxtarárum mínum. Enginn komst með tærnar þar sem hann hafði hælana í bláu rúskinnsskónum sínum. Með árunum hneig sól meistarans til viðar. Hann breyttist í útliti, sukkaði í mat og drykk og varð smámennum að aðhlátursefni. Ræfilslegir og fölleitir Englendingar með ritjulegt hár stálu smám saman senunni.
Nú á dögunum voru 40 ár liðin frá andláti söngvarans. Ég var heilsugæslulæknir úti á landi þegar sú harmafregn barst um hádegisbilið að Elvis væri allur. Mér féll allur ketill í eld enda var meistarinn ódauðlegur í mínum augum. Félagar mínir á stöðinni voru sama sinnis og smám saman urðum við óvinnufærir af harmi. Hver getur skoðað í eyru, hlustað lungu og skrifað vottorð meðan Elvis liggur á líkbörunum? Við ákváðum að loka heilsugæslustöðinni, settum miða á hurðina: „Lokað vegna dauða Elvis,“ fórum og keyptum okkur hvítvín. Spítalinn var opinn en stöðin ómönnuð þar til vaktin tók við. Einhverjir bæjarbúar lásu miðann en létu sér í léttu rúmi liggja.
Í dag hefðu viðbrögðin orðið önnur. Mynd hefði birst af miðanum á Facebook og alda hneykslunar hefði farið yfir samfélagið. Hinir fyrirsjáanlegu álitsgjafar samfélagsmiðlanna hefðu skrifað spekingslega pistla um þetta atvik. Árvökulir fréttamenn RÚV hefðu farið til bæjarins og náð tali af bæjarbúum. Ráðherra og landlæknir hefðu horft alvarlegum augum inn í myndavélina. Öll hugsanleg hagsmunasamtök hefðu komið fram með yfirlýsingar. Allir hefðu hoppað á vagninn í heilagri vandlætingu. Við hefðum allir hrökklast úr landi með skömm og aldrei átt afturkvæmt. Stundum er gott að hafa fæðst fyrir tíma nútímafjölmiðlunar.
Höfundur er pistlahöfundur Fréttablaðsins.
