78 þúsund dansarar? Hildur Sverrisdóttir skrifar 19. febrúar 2016 07:00 Ég hef oft verið stolt af Íslendingum þegar kemur að því að sýna samstöðu. Þegar mikið liggur við stöndum við saman, hvort sem það er þegar hremmingar dynja yfir eða þegar góður málstaður þarfnast stuðnings. Nú hafa nærri 78 þúsund manns skrifað undir áskorun um endurreisn heilbrigðiskerfisins. Sumar staðhæfingar forsprakka söfnunarinnar um tölur og aðferðafræði hafa reyndar réttilega verið gagnrýndar. Ég leyfi mér samt að giska á að flestir af þessum 78 þúsundum hafi í raun ekki verið að kvitta upp á annað en að heilbrigðiskerfið eigi að vera í lagi og sinna þeim sem þurfa á því að halda. Í dag hefur UN Women forgöngu um að ná saman milljarði manna í 200 löndum til að dansa gegn kynbundnu ofbeldi. Í ár er sjónum beint að hlutskipti þeirra milljóna kvenna sem eru á flótta. Hér á Íslandi verður dansað á sjö stöðum í öllum landshlutum. Það er ekki síður mikilvægt að fólk láti sig þetta réttlætismál varða. Raunar er hægt að slá tvær flugur í einu höggi; ef fólk dansar reglulega fyrir gott málefni er það þvílík lýðheilsuefling að það léttir dálítið á heilbrigðiskerfinu. Fólk hefur skoðanir á með hvaða hætti sé best að standa að góðu heilbrigðiskerfi. Fólk hefur líka skoðanir á hvernig best sé að nálgast meðferð og umfjöllun ofbeldismála. Í báðum tilfellum eiga þó allir að geta sammælst um einfalda kröfu; heilbrigðiskerfið á að vera í lagi og ofbeldi er ógeð sem má fokka sér. Rökræða um leiðir að góðu heilbrigðiskerfi er nauðsynleg. Að útrýma kynbundnu ofbeldi er hins vegar einfaldara og krefst fyrst og fremst hugarfarsbreytingar. Við getum einfaldlega staðið (og dansað) saman með þeirri einföldu kröfu að hætta að beita ofbeldi. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Hildur Sverrisdóttir Mest lesið Sjálfstæðismenn boða víst skattalækkanir á þá efnamestu Haukur V. Alfreðsson Skoðun Almageddon? Eyþór Kristleifsson Skoðun Viltu borga 200 þús á mánuði eða 600 þús á mánuði af íbúðinni? Hildur Þórðardóttir Skoðun Fellur helsti stuðningsmaður menningarmála af þingi? Magnús Logi Kristinsson Skoðun Það sem ekki má fjalla um fyrir kosningar til Alþingis Árni Jensson Skoðun ESB kærir sig ekkert um Ísland í jólagjöf Ole Anton Bieltvedt Skoðun Óstjórn í húsnæðismálum Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun Betri Strætó 2025 og (svo) Borgarlína Dagur B. Eggertsson Skoðun Afvegaleidd umræða um áskoranir heilbrigðiskerfisins Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir Skoðun Vímuefnið VONÍUM Haraldur Ingi Haraldsson Skoðun
Ég hef oft verið stolt af Íslendingum þegar kemur að því að sýna samstöðu. Þegar mikið liggur við stöndum við saman, hvort sem það er þegar hremmingar dynja yfir eða þegar góður málstaður þarfnast stuðnings. Nú hafa nærri 78 þúsund manns skrifað undir áskorun um endurreisn heilbrigðiskerfisins. Sumar staðhæfingar forsprakka söfnunarinnar um tölur og aðferðafræði hafa reyndar réttilega verið gagnrýndar. Ég leyfi mér samt að giska á að flestir af þessum 78 þúsundum hafi í raun ekki verið að kvitta upp á annað en að heilbrigðiskerfið eigi að vera í lagi og sinna þeim sem þurfa á því að halda. Í dag hefur UN Women forgöngu um að ná saman milljarði manna í 200 löndum til að dansa gegn kynbundnu ofbeldi. Í ár er sjónum beint að hlutskipti þeirra milljóna kvenna sem eru á flótta. Hér á Íslandi verður dansað á sjö stöðum í öllum landshlutum. Það er ekki síður mikilvægt að fólk láti sig þetta réttlætismál varða. Raunar er hægt að slá tvær flugur í einu höggi; ef fólk dansar reglulega fyrir gott málefni er það þvílík lýðheilsuefling að það léttir dálítið á heilbrigðiskerfinu. Fólk hefur skoðanir á með hvaða hætti sé best að standa að góðu heilbrigðiskerfi. Fólk hefur líka skoðanir á hvernig best sé að nálgast meðferð og umfjöllun ofbeldismála. Í báðum tilfellum eiga þó allir að geta sammælst um einfalda kröfu; heilbrigðiskerfið á að vera í lagi og ofbeldi er ógeð sem má fokka sér. Rökræða um leiðir að góðu heilbrigðiskerfi er nauðsynleg. Að útrýma kynbundnu ofbeldi er hins vegar einfaldara og krefst fyrst og fremst hugarfarsbreytingar. Við getum einfaldlega staðið (og dansað) saman með þeirri einföldu kröfu að hætta að beita ofbeldi.