Skrímslin orðin tíu ára

Bækur:

Skrímslakisi

Áslaug Jónsdóttir, Kalle Güettler og Rakel Helmsdal

Mál og menning



Þótt ótrúlegt megi virðast eru tíu ár síðan fyrsta skrímslabókin, Nei! sagði litla skrímslið, kom út, eftir Áslaugu Jónsdóttur, Kalle Güettler og Rakel Helmsdal. Skrímslin voru ekki lengi að festa sig í sessi hjá ungum lesendum og þótt elstu aðdáendurnir séu líklega vaxnir upp úr bókaflokknum hlýnar þeim eflaust um hjartarætur að sjá að þessir gömlu vinir þeirra eru enn að bardúsa ýmislegt. Á dögunum kom nefnilega út áttunda bókin um viðkvæmu skrímslin tvö.



Bókin ber titilinn Skrímslakisi en þar hefur litla skrímslið eignast kettling og hann tekur fullmikið af athygli eigandans – eða það finnst stóra skrímslinu í það minnsta. Vinirnir geta auk þess ekki lengur klifrað í trjám, því kisi er svo lítill, og ekki farið að synda, því kisi er hræddur við vatnið, og þar fram eftir götunum. Lesandinn veltir kannski fyrir sér hvort stóra skrímslið sé í raun afbrýðisamt út í litla skrímslið sem á svona sætan kettling, eða sjálfan kettlinginn sem fær alla athyglina frá litla skrímslinu, bara með því að vera til. Kannski veit stóra skrímslið ekki einu sinni svarið sjálft þegar það tekur málin í sínar hendur.



Það sem einkennir skrímslabækurnar er að sagan er sögð á mörgum plönum, myndirnar standa einar og sér, sem og textinn, en á blaðsíðum bókarinnar talar textinn við myndirnar og segir enn aðra sögu. Til dæmis þegar stóra skrímslið tekur málin í sínar hendur er það ekki sagt berum orðum heldur gefið í skyn með samtali mynda og texta. Þannig er lagt mikið traust á lesandann og ánægjan af lestrinum verður enn meiri og jafnframt skapast tilefni til umræðna milli foreldra og barna.



Textinn er broslegur, persónur skrautlegar og myndirnar afar lifandi. Form bókarinnar er öðruvísi og aðlaðandi. Allt virðist vera útpælt, enda hafa höfundar nú tíu ára reynslu af samvinnu við þessi skrautlegu skrímsli.

Niðurstaða: Afar vönduð og lifandi barnabók á mörgum plönum sem býður upp á að vera lesin margsinnis og alltaf hægt að finna eitthvað nýtt til að tala um.