Við Vilborg Arna Björn Þór Sigbjörnsson skrifar 17. janúar 2013 06:00 Við erum misjafnlega dugleg. Sem betur fer. Til að þokkalegt jafnvægi haldist í samfélaginu þarf að vera einn latur á móti einum duglegum. Ef allir væru duglegir væri samfélagið á yfirsnúningi og ef allir væru latir gerðist ekki neitt. Mér sýnist að sumir séu alltaf duglegir og aðrir alltaf latir og þeir sem eftir standi flakki á milli flokka; séu stundum duglegir og stundum latir. Það er ágætt. Sjálfur er ég í síðastnefnda flokknum og síðustu vikurnar hef ég verið latur. Það er að segja; ég hef verið latur til verka – ekki hugsana. Sjálfsagt er ekki rétt að afgreiða hugsandi fólk sem latt. Hugsanir útheimta orku og maður getur sannast sagna orðið dauðþreyttur á að hugsa. Síðustu vikur hef ég einbeitt mér að því að hugsa um hana Vilborgu Örnu. Hugur minn hefur verið hjá henni svo að segja óskiptur. Ég hugsa til hennar þegar ég vakna á morgnana, fæ mér kaffi og lít í blaðið; þegar ég stend úti í búð og ákveð hvað ég eigi að kaupa í matinn; þegar ég ligg uppi í sófa og horfi á sjónvarpið; þegar ég dreypi á rauðvíni með góðum vinum; þegar ég leggst upp í hlýtt og mjúkt rúmið mitt. Að ganga yfir Suðurskautslandið er gríðarleg þrekraun. Ég ætla ekki að reyna að draga upp mynd af aðstæðunum þar; læt nægja að segja að ég fæ hroll við tilhugsunina um að ég hefði ekki rúmið mitt, kaffið, blaðið, matvöruverslunina, sófann, sjónvarpið, já og rauðvínið. Svona lifir maður nú vernduðu lífi. Vilborg Arna Gissurardóttir er á lokaspretti göngu sinnar sem hófst 19. nóvember. Fyrir næstum sextíu dögum! Við upphaf ferðarinnar setti hún sér gildi og með þau að vopni ætlaði hún að ná markmiði sínu. Gildin eru eftirfarandi: Númer eitt: Jákvæðni. Það stendur fyrir það að gefast ekki upp þótt á móti blási, segir hún. Númer tvö: Áræðni. Það stendur fyrir að koma hlutunum í verk. Númer þrjú: Hugrekki. Hún valdi það vegna þess að leið hugrekkis er leið hjartans og vegna þess að til að komast á leiðarenda þarf hún oftar en ekki að stíga langt út fyrir þægindahringinn. Við getum lært margt af Vilborgu Örnu. Ekki endilega hvernig á að ganga yfir Suðurskautslandið heldur um hugarfar og hvernig við getum tekið afstöðu til lífsins og daglegra viðfangsefna. Það er greinilega hægt að komast langt á jákvæðni, áræðni og hugrekki. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Björn Þór Sigbjörnsson Mest lesið Börn í gámaskólum á meðan bæjarskrifstofur stækka – hvar er forgangsröðin? Ásgeir Elvar Garðarsson Skoðun Hver er kjarninn í samfélagi sem selur hjarta sitt? Trausti Breiðfjörð Magnússon Skoðun Umbætur á skólakerfinu. Hættum að ljúga. Hættum því alveg og hættum því strax Atli Harðarson Skoðun Eflum traustið Helgi Áss Grétarsson,Marta Guðjónsdóttir Skoðun Vindorkuvæðing í skjóli nætur Kristín Helga Gunnarsdóttir Skoðun Ákall til ESB-sinna: Hvar eru undanþágurnar? Einar Jóhannes Guðnason Skoðun Sundrung á vinstri væng Jökull Sólberg Auðunsson Skoðun Hagfræði-tilgáta ómeðtekin Karl Guðlaugsson Skoðun Er ég ömurlegt foreldri ef ég segi nei við barnið mitt? Stefán Þorri Helgason Skoðun Akademískt frelsi og ókurteisi Kolbeinn H. Stefánsson Skoðun
Við erum misjafnlega dugleg. Sem betur fer. Til að þokkalegt jafnvægi haldist í samfélaginu þarf að vera einn latur á móti einum duglegum. Ef allir væru duglegir væri samfélagið á yfirsnúningi og ef allir væru latir gerðist ekki neitt. Mér sýnist að sumir séu alltaf duglegir og aðrir alltaf latir og þeir sem eftir standi flakki á milli flokka; séu stundum duglegir og stundum latir. Það er ágætt. Sjálfur er ég í síðastnefnda flokknum og síðustu vikurnar hef ég verið latur. Það er að segja; ég hef verið latur til verka – ekki hugsana. Sjálfsagt er ekki rétt að afgreiða hugsandi fólk sem latt. Hugsanir útheimta orku og maður getur sannast sagna orðið dauðþreyttur á að hugsa. Síðustu vikur hef ég einbeitt mér að því að hugsa um hana Vilborgu Örnu. Hugur minn hefur verið hjá henni svo að segja óskiptur. Ég hugsa til hennar þegar ég vakna á morgnana, fæ mér kaffi og lít í blaðið; þegar ég stend úti í búð og ákveð hvað ég eigi að kaupa í matinn; þegar ég ligg uppi í sófa og horfi á sjónvarpið; þegar ég dreypi á rauðvíni með góðum vinum; þegar ég leggst upp í hlýtt og mjúkt rúmið mitt. Að ganga yfir Suðurskautslandið er gríðarleg þrekraun. Ég ætla ekki að reyna að draga upp mynd af aðstæðunum þar; læt nægja að segja að ég fæ hroll við tilhugsunina um að ég hefði ekki rúmið mitt, kaffið, blaðið, matvöruverslunina, sófann, sjónvarpið, já og rauðvínið. Svona lifir maður nú vernduðu lífi. Vilborg Arna Gissurardóttir er á lokaspretti göngu sinnar sem hófst 19. nóvember. Fyrir næstum sextíu dögum! Við upphaf ferðarinnar setti hún sér gildi og með þau að vopni ætlaði hún að ná markmiði sínu. Gildin eru eftirfarandi: Númer eitt: Jákvæðni. Það stendur fyrir það að gefast ekki upp þótt á móti blási, segir hún. Númer tvö: Áræðni. Það stendur fyrir að koma hlutunum í verk. Númer þrjú: Hugrekki. Hún valdi það vegna þess að leið hugrekkis er leið hjartans og vegna þess að til að komast á leiðarenda þarf hún oftar en ekki að stíga langt út fyrir þægindahringinn. Við getum lært margt af Vilborgu Örnu. Ekki endilega hvernig á að ganga yfir Suðurskautslandið heldur um hugarfar og hvernig við getum tekið afstöðu til lífsins og daglegra viðfangsefna. Það er greinilega hægt að komast langt á jákvæðni, áræðni og hugrekki.
Börn í gámaskólum á meðan bæjarskrifstofur stækka – hvar er forgangsröðin? Ásgeir Elvar Garðarsson Skoðun
Umbætur á skólakerfinu. Hættum að ljúga. Hættum því alveg og hættum því strax Atli Harðarson Skoðun
Börn í gámaskólum á meðan bæjarskrifstofur stækka – hvar er forgangsröðin? Ásgeir Elvar Garðarsson Skoðun
Umbætur á skólakerfinu. Hættum að ljúga. Hættum því alveg og hættum því strax Atli Harðarson Skoðun