Grunnur réttindanna Kolbeinn Óttarsson Proppé skrifar 1. maí 2012 11:00 Því get ég lofað þér, lesandi góður, að ef þú skellir þér inn á hið alltumfaðmandi internet verður þér ekki skotaskuld úr því að finna pistla þar sem lítið er gert úr baráttudegi verkalýðsins. Fólk mun velta sér upp úr því að hann hafi ekki lengur neitt gildi, sé úreltur, jafnvel rifja upp horfna tíð þegar það var börn og allt var betra og kannski fylgir ein vonbrigðasaga, eða tvær, frá deginum. Það er gott og blessað, en breytir þó ekki þeirri staðreynd að af öllum þeim frídögum sem launafólk fær er enginn sem ætti að standa því nær. Nálega öll þau réttindi sem við búum við í dag má rekja til baráttu verkalýðshreyfingarinnar. Þau eru ekki mörg dæmin um að atvinnurekendur hafi tekið það upp hjá sjálfum sér að hækka laun, stytta vinnutíma, auka veikindarétt og almennan rétt starfsfólks. Til þess hefur þurft samstillt átak. Stundum hefur samningsviljinn verið ríkur og allt gengið snurðulaust. Og stundum hefur launafólk þurft að sýna samstöðu sína með vinnustöðvunum. Vel má vera að umgjörð 1. maí hugnist ekki öllum. Einhverjum þyki það ekki lengur hipp og kúl að þramma í kröfugöngu undir dynjandi blæstri lúðrasveitar. Svo má vel vera. Umgjörðin er hins vegar ekki nema sýnilegur hluti þessa merka dags. Kannski verður einhvern tímann gjörbreyting á henni – til þess þurfa gagnrýnendur reyndar að leggja eitthvað til en ekki bara nöldra yfir deginum – og það er þá bara vel. Fínasta mál. Gerum eitthvað annað ef hugurinn stendur í þá átt. Það breytir þó í engu raunverulegu eðli dagsins; nefnilega því að minnast þeirra réttinda sem við búum við á hverjum degi og brýna okkur til frekari baráttu. Sjálfur geri ég það gólandi niður Laugaveginn í kröfugöngu, en í þessu, sem svo mörgu öðru, verður hver og einn að finna sinn farveg. Bloggið, hvílist, farið í garðinn, fáið ykkur kaffi, lesið, sofið hjá, horfið á bíómynd – eða það sem best er, mætið í kröfugöngu. Hvernig sem þið hyggist verja deginum hafið þá í huga að gengnar kynslóðir lögðu harðræði á sig til að skapa velferðarsamfélag það sem við byggjum. Og, að baráttan er aldrei búin. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Kolbeinn Óttarsson Proppé Mest lesið Þar sem gervigreind er raunverulega að breyta öllu Björgmundur Örn Guðmundsson Skoðun Hefur vanfjármögnun sveitarfélaga áhrif á byggingarkostnað? Jón Ingi Hákonarson Skoðun Vellíðan í vinnu Ingrid Kuhlman Skoðun Íslenskir flóttamenn - í okkar eigin landi Gunnar Magnús Diego Skoðun Eru vegir fyrir ferðamenn mikilvægari en vegir fyrir fólk sem býr hér? Petrína Þórunn Jónsdóttir Skoðun Ísrael á ekki heima á gleðileikum evrópskra sjónvarpsstöðva sem starfa í almannaþágu Stefán Jón Hafstein Skoðun Mótum framtíðina saman Jónína Hauksdóttir ,Magnús Þór Jónsson Skoðun Magga Stína! Helga Völundardóttir Skoðun Slæm innivist skerðir afköst og hækkar kostnað Ingibjörg Magnúsdóttir Skoðun Er Evrópa á villigötum? Efnahagsleg hnignun kallar á róttæka endurskoðun Eggert Sigurbergsson Skoðun
Því get ég lofað þér, lesandi góður, að ef þú skellir þér inn á hið alltumfaðmandi internet verður þér ekki skotaskuld úr því að finna pistla þar sem lítið er gert úr baráttudegi verkalýðsins. Fólk mun velta sér upp úr því að hann hafi ekki lengur neitt gildi, sé úreltur, jafnvel rifja upp horfna tíð þegar það var börn og allt var betra og kannski fylgir ein vonbrigðasaga, eða tvær, frá deginum. Það er gott og blessað, en breytir þó ekki þeirri staðreynd að af öllum þeim frídögum sem launafólk fær er enginn sem ætti að standa því nær. Nálega öll þau réttindi sem við búum við í dag má rekja til baráttu verkalýðshreyfingarinnar. Þau eru ekki mörg dæmin um að atvinnurekendur hafi tekið það upp hjá sjálfum sér að hækka laun, stytta vinnutíma, auka veikindarétt og almennan rétt starfsfólks. Til þess hefur þurft samstillt átak. Stundum hefur samningsviljinn verið ríkur og allt gengið snurðulaust. Og stundum hefur launafólk þurft að sýna samstöðu sína með vinnustöðvunum. Vel má vera að umgjörð 1. maí hugnist ekki öllum. Einhverjum þyki það ekki lengur hipp og kúl að þramma í kröfugöngu undir dynjandi blæstri lúðrasveitar. Svo má vel vera. Umgjörðin er hins vegar ekki nema sýnilegur hluti þessa merka dags. Kannski verður einhvern tímann gjörbreyting á henni – til þess þurfa gagnrýnendur reyndar að leggja eitthvað til en ekki bara nöldra yfir deginum – og það er þá bara vel. Fínasta mál. Gerum eitthvað annað ef hugurinn stendur í þá átt. Það breytir þó í engu raunverulegu eðli dagsins; nefnilega því að minnast þeirra réttinda sem við búum við á hverjum degi og brýna okkur til frekari baráttu. Sjálfur geri ég það gólandi niður Laugaveginn í kröfugöngu, en í þessu, sem svo mörgu öðru, verður hver og einn að finna sinn farveg. Bloggið, hvílist, farið í garðinn, fáið ykkur kaffi, lesið, sofið hjá, horfið á bíómynd – eða það sem best er, mætið í kröfugöngu. Hvernig sem þið hyggist verja deginum hafið þá í huga að gengnar kynslóðir lögðu harðræði á sig til að skapa velferðarsamfélag það sem við byggjum. Og, að baráttan er aldrei búin.
Eru vegir fyrir ferðamenn mikilvægari en vegir fyrir fólk sem býr hér? Petrína Þórunn Jónsdóttir Skoðun
Ísrael á ekki heima á gleðileikum evrópskra sjónvarpsstöðva sem starfa í almannaþágu Stefán Jón Hafstein Skoðun
Er Evrópa á villigötum? Efnahagsleg hnignun kallar á róttæka endurskoðun Eggert Sigurbergsson Skoðun
Eru vegir fyrir ferðamenn mikilvægari en vegir fyrir fólk sem býr hér? Petrína Þórunn Jónsdóttir Skoðun
Ísrael á ekki heima á gleðileikum evrópskra sjónvarpsstöðva sem starfa í almannaþágu Stefán Jón Hafstein Skoðun
Er Evrópa á villigötum? Efnahagsleg hnignun kallar á róttæka endurskoðun Eggert Sigurbergsson Skoðun