Svaka gott siðferði Júlía Margrét Alexandersdóttir skrifar 30. maí 2011 06:00 Það er viss fegurð í rusli úti við veginn og reykjandi ökumanni ökumanni í umferðinni með gluggana uppi árið 2011. Það sem er á skjön fangar augað og hrífur - nú eða stuðar. Sum erum við sérstaklega veik fyrir misfellum og þyrstir hreinlega í þær í einsleitu umhverfi. Fögnum illa hirtum grasbletti í Garðabæ og skoppandi silíkonbrjóstum í Árnagarði. Allt í stíl getur verið óbærilega leiðinlegt. Þess vegna líður mér hvergi betur en á Hlemmi eða í biðröð eftir Lottó. Kannski er þetta fylgifiskur þess að hafa alist upp að hluta til úti á landi. Allt verður svolítið þurrt ef maður hittir ekki einhvern fullan í miðri viku úti í búð eða heyrir rifrildi út um gluggann sem maður átti ekki að heyra. Geirfuglinn sem dúkkar upp í heita pottinum og úthúðar fæðingarorlofi sem hreinræktuðum kapítalisma er nákvæmlega sá sem gerir partíið loks eitthvað skemmtilegt. En á stílhreinum tímum þarf að kæfa fífilinn eina og annarlega og traðka nógu fast til að hann dúkki ekki aftur upp. Ég hræðist miklu meira þóttafull andlit sem hlæja að fíflunum en fíflin sjálf. Hneykslun á siðferði og viðhorfum annarra er enda yfirleitt ekki nema 2 prósent raunveruleg siðferðiskennd, 48 prósent gremja og 50 prósent öfund las ég í þrælskemmtilegri bók eftir finnskan fræðimann; Jaakko Heinimäki (sem reyndar hefur þau þar eftir Ítala). Syndirnar sjö kom út í íslenskri þýðingu árið 2003 en þar dustar þar rykið af antíkvarningnum dauðsyndunum sjö; hroka, ágirnd, öfund, hefit, munúð, nautnasýki og andlegri leti, en dauðasyndirnar eru reyndar hinn ágætasti leiðarvísir fyrir alla þá sem langar að lappa upp á innra líf sitt, óháð trú eða trúleysi. Heinimäki segir: „Öfundin sveipar sig oft mælskulist réttlætiskenndarinnar: „Svindl! Einn maður veikist af krabbameini þó að hann hafi frá æsku lifað heilbrigðu lífi og borðað hollan mat en nágranninn sem reykir og drekkur er eldhress hvernig sem hann lætur vaða á súðum.“ Dómur í nafni vandaðs siðferðis snýst ekki endilega um svo svaka gott siðferði. Að endingu má geta þess að óttist einhver hreinsunareldinn vegna hugsanlegrar dauðasyndir þá er ekki öll von úti ef einlæg iðrun og syndajátning á sér stað samkvæmt kaþólosku trúnni. Ég ætti hins vegar að láta staðar numið því það eru líka til minni háttar syndir, svokallaðar „fyrirgefanlegar syndir“, peccatum veniale, samkvæmt kaþólikkum. Ein þeirra er að gerast sekur um innantómt þvaður. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Júlía Margrét Alexandersdóttir Mest lesið Opið hús fyrir útvalda Björn Brynjúlfur Björnsson Skoðun Norska leiðin hefur gefist vel – í Póllandi Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Af hverju hræðist fólk kynjafræði? Eydís Ásbjörnsdóttir Skoðun 120km hraði á Keflavíkurveginum og netsölur með áfengi Jón Páll Haraldsson Skoðun Auðbeldi SFS Örn Bárður Jónsson Skoðun Af hverju er Framsóknarfólk hamingjusamast? Árelía Eydís Guðmundsdóttir Skoðun Skjárinn og börnin Daðey Albertsdóttir,Silja Björk Egilsdóttir,Skúli Bragi Geirdal Skoðun Lausnin liggur fyrir – Landspítali þarf að stíga skrefið Sandra B. Franks Skoðun „Er stjúpmamma þín vond eins og í Öskubusku?“ Hafdís Bára Ólafsdóttir Skoðun Hópnauðganir/svartheimar! Davíð Bergmann Skoðun
Það er viss fegurð í rusli úti við veginn og reykjandi ökumanni ökumanni í umferðinni með gluggana uppi árið 2011. Það sem er á skjön fangar augað og hrífur - nú eða stuðar. Sum erum við sérstaklega veik fyrir misfellum og þyrstir hreinlega í þær í einsleitu umhverfi. Fögnum illa hirtum grasbletti í Garðabæ og skoppandi silíkonbrjóstum í Árnagarði. Allt í stíl getur verið óbærilega leiðinlegt. Þess vegna líður mér hvergi betur en á Hlemmi eða í biðröð eftir Lottó. Kannski er þetta fylgifiskur þess að hafa alist upp að hluta til úti á landi. Allt verður svolítið þurrt ef maður hittir ekki einhvern fullan í miðri viku úti í búð eða heyrir rifrildi út um gluggann sem maður átti ekki að heyra. Geirfuglinn sem dúkkar upp í heita pottinum og úthúðar fæðingarorlofi sem hreinræktuðum kapítalisma er nákvæmlega sá sem gerir partíið loks eitthvað skemmtilegt. En á stílhreinum tímum þarf að kæfa fífilinn eina og annarlega og traðka nógu fast til að hann dúkki ekki aftur upp. Ég hræðist miklu meira þóttafull andlit sem hlæja að fíflunum en fíflin sjálf. Hneykslun á siðferði og viðhorfum annarra er enda yfirleitt ekki nema 2 prósent raunveruleg siðferðiskennd, 48 prósent gremja og 50 prósent öfund las ég í þrælskemmtilegri bók eftir finnskan fræðimann; Jaakko Heinimäki (sem reyndar hefur þau þar eftir Ítala). Syndirnar sjö kom út í íslenskri þýðingu árið 2003 en þar dustar þar rykið af antíkvarningnum dauðsyndunum sjö; hroka, ágirnd, öfund, hefit, munúð, nautnasýki og andlegri leti, en dauðasyndirnar eru reyndar hinn ágætasti leiðarvísir fyrir alla þá sem langar að lappa upp á innra líf sitt, óháð trú eða trúleysi. Heinimäki segir: „Öfundin sveipar sig oft mælskulist réttlætiskenndarinnar: „Svindl! Einn maður veikist af krabbameini þó að hann hafi frá æsku lifað heilbrigðu lífi og borðað hollan mat en nágranninn sem reykir og drekkur er eldhress hvernig sem hann lætur vaða á súðum.“ Dómur í nafni vandaðs siðferðis snýst ekki endilega um svo svaka gott siðferði. Að endingu má geta þess að óttist einhver hreinsunareldinn vegna hugsanlegrar dauðasyndir þá er ekki öll von úti ef einlæg iðrun og syndajátning á sér stað samkvæmt kaþólosku trúnni. Ég ætti hins vegar að láta staðar numið því það eru líka til minni háttar syndir, svokallaðar „fyrirgefanlegar syndir“, peccatum veniale, samkvæmt kaþólikkum. Ein þeirra er að gerast sekur um innantómt þvaður.