Vorhreingerningin Þórgunnur Oddsdóttir skrifar 8. maí 2009 06:00 Til allrar hamingju hef ég aldrei þurft að taka til í ríkisfjármálum, sópa út spillingu eða pakka niður úr sér genginni hugmyndafræði. Mig grunar samt að í grunninn sé ekki svo mikill munur á því að gera stórhreingerningu heima hjá sér og að taka til í heilu þjóðarbúi. Sömu lögmál hljóta að eiga við - að halda sér vel að verki og beita sjálfan sig aga því það er freistandi að gefast upp í miðjum klíðum og sópa bara öllu undir mottu. Það var ekki laust við að ég vorkenndi ráðamönnum þjóðarinnar svolítið þar sem ég stóð á stofugólfinu heima um daginn og reyndi að hefjast handa við að pakka niður búslóðinni vegna tímabundinna flutninga. Smámál miðað við tiltektina sem ríkisstjórnin stendur frammi fyrir en verðugt verkefni engu síður. Ég hóf verkið af krafti en strax á fyrsta degi missti ég einbeitinguna og sökkti mér ofan í gamlar dagbækur sem fundust niðri í skúffu frekar en að þrífa klósett eða þvo glugga. Á öðrum degi hafði ég síðan alveg gleymt stað og stund, það var ekki fyrr en ég opnaði skápinn í svefnherberginu sem raunveruleikinn læddist aftan að mér og ég mundi hvernig ástandið í þjóðfélaginu er og hvers vegna ég var að taka til á annað borð. Þarna blöstu við mér í röðum, jakkaföt, skyrtur og bindi í öllum regnbogans litum, áþreifanleg sönnun þess að einu sinni var góðæri á Íslandi og þá bjó bankastarfsmaður á heimilinu sem þurfti á svona fatnaði að halda. Þetta var árið 2008. Ekki svo langt síðan en samt fannst mér ég vera að handfjatla hálfgerða fornmuni þegar ég tíndi herlegheitin út úr skápnum. Það þurfti að koma þessum góðærisleifum úr augsýn enda ástæðulaust að láta jakkaföt fylla út í fataskápinn vorið 2009. Svo hófst burðurinn. Óteljandi ferðir niður í geymslu með fangið fullt af bankamannsfötum. Mér fannst þetta taka heila eilífð og var dösuð en glöð á eftir þegar ég virti fyrir mér plássið sem myndaðist í fataskápnum þegar þessi ósköp voru horfin. Kannski eru stjórnvöld að mikla tiltektina svolítið fyrir sér. Það þarf bara að ganga til verks, troða góðærisleifunum inn í geymslu og byrja upp á nýtt með tóma skápa. Auðvitað þarf svo að taka til í geymslunni á endanum en það má bíða betri tíma. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Þórgunnur Oddsdóttir Mest lesið Viltu borga 200 þús á mánuði eða 600 þús á mánuði af íbúðinni? Hildur Þórðardóttir Skoðun Sjálfstæðismenn boða víst skattalækkanir á þá efnamestu Haukur V. Alfreðsson Skoðun Fellur helsti stuðningsmaður menningarmála af þingi? Magnús Logi Kristinsson Skoðun ESB kærir sig ekkert um Ísland í jólagjöf Ole Anton Bieltvedt Skoðun Vímuefnið VONÍUM Haraldur Ingi Haraldsson Skoðun Svartir föstudagar í boði íslenskra stjórnvalda Haukur Guðmundsson Skoðun Gæti aukin einkavæðing og skólaval í grunnskólakerfinu bætt námsárangur og aukið jafnrétti? Jón Páll Haraldsson,Linda Heiðarsdóttir,Ómar Örn Magnússon Skoðun Betri Strætó 2025 og (svo) Borgarlína Dagur B. Eggertsson Skoðun Þegar náttúruvinir hitta frambjóðendur. Hjálpartæki kjósandans Stefán Jón Hafstein Skoðun BRCA Elín Íris Fanndal Jónasdóttir Skoðun
Til allrar hamingju hef ég aldrei þurft að taka til í ríkisfjármálum, sópa út spillingu eða pakka niður úr sér genginni hugmyndafræði. Mig grunar samt að í grunninn sé ekki svo mikill munur á því að gera stórhreingerningu heima hjá sér og að taka til í heilu þjóðarbúi. Sömu lögmál hljóta að eiga við - að halda sér vel að verki og beita sjálfan sig aga því það er freistandi að gefast upp í miðjum klíðum og sópa bara öllu undir mottu. Það var ekki laust við að ég vorkenndi ráðamönnum þjóðarinnar svolítið þar sem ég stóð á stofugólfinu heima um daginn og reyndi að hefjast handa við að pakka niður búslóðinni vegna tímabundinna flutninga. Smámál miðað við tiltektina sem ríkisstjórnin stendur frammi fyrir en verðugt verkefni engu síður. Ég hóf verkið af krafti en strax á fyrsta degi missti ég einbeitinguna og sökkti mér ofan í gamlar dagbækur sem fundust niðri í skúffu frekar en að þrífa klósett eða þvo glugga. Á öðrum degi hafði ég síðan alveg gleymt stað og stund, það var ekki fyrr en ég opnaði skápinn í svefnherberginu sem raunveruleikinn læddist aftan að mér og ég mundi hvernig ástandið í þjóðfélaginu er og hvers vegna ég var að taka til á annað borð. Þarna blöstu við mér í röðum, jakkaföt, skyrtur og bindi í öllum regnbogans litum, áþreifanleg sönnun þess að einu sinni var góðæri á Íslandi og þá bjó bankastarfsmaður á heimilinu sem þurfti á svona fatnaði að halda. Þetta var árið 2008. Ekki svo langt síðan en samt fannst mér ég vera að handfjatla hálfgerða fornmuni þegar ég tíndi herlegheitin út úr skápnum. Það þurfti að koma þessum góðærisleifum úr augsýn enda ástæðulaust að láta jakkaföt fylla út í fataskápinn vorið 2009. Svo hófst burðurinn. Óteljandi ferðir niður í geymslu með fangið fullt af bankamannsfötum. Mér fannst þetta taka heila eilífð og var dösuð en glöð á eftir þegar ég virti fyrir mér plássið sem myndaðist í fataskápnum þegar þessi ósköp voru horfin. Kannski eru stjórnvöld að mikla tiltektina svolítið fyrir sér. Það þarf bara að ganga til verks, troða góðærisleifunum inn í geymslu og byrja upp á nýtt með tóma skápa. Auðvitað þarf svo að taka til í geymslunni á endanum en það má bíða betri tíma.
Gæti aukin einkavæðing og skólaval í grunnskólakerfinu bætt námsárangur og aukið jafnrétti? Jón Páll Haraldsson,Linda Heiðarsdóttir,Ómar Örn Magnússon Skoðun
Gæti aukin einkavæðing og skólaval í grunnskólakerfinu bætt námsárangur og aukið jafnrétti? Jón Páll Haraldsson,Linda Heiðarsdóttir,Ómar Örn Magnússon Skoðun