Jöfnuður og réttlæti Þórhildur Elín Elínardóttir skrifar 9. mars 2009 12:45 Á köldu haustkvöldi í fyrndinni féll ég á einni svipstundu kylliflöt fyrir kennaranum mínum, síðhærðum gaur með hornspangagleraugu. Á köldu haustkvöldi í fyrndinni féll ég á einni svipstundu kylliflöt fyrir kennaranum mínum, síðhærðum gaur með hornspangagleraugu. Framvindan var mjög í anda rauðu ástarsagnanna þar sem heimurinn stóð kyrr, ástríðufull hjörtun slógu í takt og hvorugt þurfti að tala. Hið síðastnefnda átti kannski ekki alveg við, því reyndar kviknaði ástarbríminn á ræðunámskeiði í menntó. Hann var hinn óstjórnlega heillandi leiðbeinandi en ég andaktugur nemandinn sem hefði vaðið eld og brennistein án umhugsunar, bæði á hápunkti dramatískra tilþrifa efri unglingsára. Þremur börnum og nokkrum raunveruleikaprófum síðar er ég oftast enn á þeirri skoðun að þetta októberkvöld fyrir næstum aldarfjórðungi hafi verið ágætlega skipulagt. Einhvers staðar á leiðinni gekkst félagi minn við augljósri köllun sinni, sneri sér að stjórnmálum og enginn varð hissa. Ég man reyndar eftir því í fyrsta prófkjörinu að hafa óað við öllu atinu og dáist raunar enn að þeim eldmóði sem fær svo marga til að snúa tilverunni á hvolf í þeim tilgangi að koma sjónarmiðum sínum að. Því prófkjör eru svolítið eins og akkorðsvinna í fiski: Mikið fjör, en myndin af endlausum karfaflökunum límist innan á augnlokin. Um þessar mundir hafa óteljandi frambjóðendur verið á sólarhringsvaktinni vikum saman við að úthugsa aðferðir til að ná árangri á listum fyrir komandi þingkosningar. Í kringum hvern og einn er stórfjölskyldan og fjöldi vina á kreiki við aðstoðarstörf. Í okkar tilfelli breyttist heimilið áður en við var litið í kosningaskrifstofu. Allar útréttar hendur eru virkjaðar linnulaust við alls kyns undirbúning svo jafnvel sex ára dóttirin hefur náð mikilli leikni við að líma frímerki með glæsibrag á meðan sú þriggja ára eflir okkur til dáða með hvatningarsöng: Áfram Ísland! (klapp, klapp, klapp) Áfram Ísland! Eftir miklar skoðanir einatt við eldhúsborðið var einmitt viðeigandi að með áslætti búsáhalda væri loks tekið mark á vilja þjóðar til breytinga. En stefnur ráðast ekki síður af fólki en flokkum og það er ekkert einkamál hverjir veljast í sætin. Hugsjónir um jöfnuð og réttlæti eiga hljómgrunn sem aldrei fyrr og þessa dagana leggjum við grunn að því sem koma skal í vor. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Þórhildur Elín Elínardóttir Mest lesið Þegar móðir mín kvaddi okkur fyrir einu ári síðan í dag Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun Þegar ómennskan vitnar í lög Bubbi Morthens Skoðun Að hengja prest fyrir biskup, að hengja manneskju fyrir stofnun Hödd Vilhjálmsdóttir Skoðun Álit Einhverfupaunksins um ABA meðferð og kennslu á Íslandi Sigrún Ósk Stefánsdóttir Skoðun Ómarktæk skoðanakönnun Marinó G. Njálsson Skoðun Ef Trump tapar kosningunum… Jun Þór Morikawa Skoðun Varhugaverð þróun í leikskólamálum Finnbjörn A. Hermannsson,Guðrún Margrét Guðmundsdóttir Skoðun Áherslur ráðherra skipta máli Heimir Örn Árnason Skoðun Samkennd samfélags Guðrún Karls Helgudóttir Skoðun Bóf-ar(ion)? Gunnar Hólmsteinn Ársælsson Skoðun
Á köldu haustkvöldi í fyrndinni féll ég á einni svipstundu kylliflöt fyrir kennaranum mínum, síðhærðum gaur með hornspangagleraugu. Á köldu haustkvöldi í fyrndinni féll ég á einni svipstundu kylliflöt fyrir kennaranum mínum, síðhærðum gaur með hornspangagleraugu. Framvindan var mjög í anda rauðu ástarsagnanna þar sem heimurinn stóð kyrr, ástríðufull hjörtun slógu í takt og hvorugt þurfti að tala. Hið síðastnefnda átti kannski ekki alveg við, því reyndar kviknaði ástarbríminn á ræðunámskeiði í menntó. Hann var hinn óstjórnlega heillandi leiðbeinandi en ég andaktugur nemandinn sem hefði vaðið eld og brennistein án umhugsunar, bæði á hápunkti dramatískra tilþrifa efri unglingsára. Þremur börnum og nokkrum raunveruleikaprófum síðar er ég oftast enn á þeirri skoðun að þetta októberkvöld fyrir næstum aldarfjórðungi hafi verið ágætlega skipulagt. Einhvers staðar á leiðinni gekkst félagi minn við augljósri köllun sinni, sneri sér að stjórnmálum og enginn varð hissa. Ég man reyndar eftir því í fyrsta prófkjörinu að hafa óað við öllu atinu og dáist raunar enn að þeim eldmóði sem fær svo marga til að snúa tilverunni á hvolf í þeim tilgangi að koma sjónarmiðum sínum að. Því prófkjör eru svolítið eins og akkorðsvinna í fiski: Mikið fjör, en myndin af endlausum karfaflökunum límist innan á augnlokin. Um þessar mundir hafa óteljandi frambjóðendur verið á sólarhringsvaktinni vikum saman við að úthugsa aðferðir til að ná árangri á listum fyrir komandi þingkosningar. Í kringum hvern og einn er stórfjölskyldan og fjöldi vina á kreiki við aðstoðarstörf. Í okkar tilfelli breyttist heimilið áður en við var litið í kosningaskrifstofu. Allar útréttar hendur eru virkjaðar linnulaust við alls kyns undirbúning svo jafnvel sex ára dóttirin hefur náð mikilli leikni við að líma frímerki með glæsibrag á meðan sú þriggja ára eflir okkur til dáða með hvatningarsöng: Áfram Ísland! (klapp, klapp, klapp) Áfram Ísland! Eftir miklar skoðanir einatt við eldhúsborðið var einmitt viðeigandi að með áslætti búsáhalda væri loks tekið mark á vilja þjóðar til breytinga. En stefnur ráðast ekki síður af fólki en flokkum og það er ekkert einkamál hverjir veljast í sætin. Hugsjónir um jöfnuð og réttlæti eiga hljómgrunn sem aldrei fyrr og þessa dagana leggjum við grunn að því sem koma skal í vor.