Fórnarlamb fullkominna jóla Þórhildur Elín Elínardóttir skrifar 15. desember 2008 10:09 Auk þess að vera næstum eina ljósið í myrkri þjóðlífsins þessa dagana, þá eru jólin spyrt við venjur, siði og taumlausar tiktúrur. Á örfáum dögum er hvers kyns hefðum í kotinu kirfilega gefinn laus taumurinn og allt lagt undir. Krafan um bletta- og hrukkulausa hamingju nær gjarnan hámarki sínu einmitt í desember og skal henni náð með öllum tiltækum ráðum. Fyrstu sjálfstæðu jólin okkar hjónakorna seint á síðustu öld fannst mér að ættu einmitt að vera þannig. Ekkert nema fullkomin. Barnalánið var enn óinnleyst svo svigrúmið hefði átt að vera nóg en það var öðru nær. Aðfangadagur nálgaðist með ógnvekjandi hraða og þrátt fyrir að leggja baki brotnu nótt við dag virtist verkefnalistinn ekkert styttast, heldur þvert á móti. Í fyrsta lagi var ljóst að ef ekki tækist að gera stórhreingerningu að hætti formæðra minna væri borin von að jólin gætu gengið í garð. Allt minna en gerilsneyðing var óásættanlegt. Svo voru það jólakortin. Mjög mikilvægt að þau væru persónuleg og föndruð handa hverjum og einum á endurunninn pappír úr nytjaskógi. Þetta tók tímann sinn svo á Þorláksmessu var bara helmingurinn tilbúinn og eftir að keyra þau út, því pósthúsið lokaði klukkan fimm. Gamall, önugur skódi með bilaðan rafgeymi og aðrar hugmyndir var raunar örlítið vandamál. Og enn átti eftir að baka nokkrar sortir, því það er áríðandi að eiga smákökulager fram í maí. Gera elliheimilislegar jólaskreytingar úr greni og könglum í allar skálar hússins, græja jólatréð og kaupa restina af gjöfunum. Þá þær sem ekki bar heilög skylda til að handgera af alúð og hjartanlegri hlýju til þiggjandans. Tímastjórnun var ekki mín sterkasta hlið á þessum árum og því var ekki um annað að ræða við þessar aðstæður en fá kvenlegt tauga-áfall og hníga grátandi um hálsinn á stóru systur. Sem henni fannst reyndar stórkostlega fyndið og krúttlegt og rifjar miskunnarlaust upp í öllum jólaboðum. Bitur reynslan hefur skilið eftir skynsemisvott hist og her. Nú er svo komið að verkefni aðventunnar önnur en daglegt brauðstrit þurfa aðeins að uppfylla tvö skilyrði: Annars vegar að vera lífsnauðsynleg og hins vegar skemmtileg. Helst bæði en að lágmarki það síðara.Fórnarlamb fullkominna jóla Auk þess að vera næstum eina ljósið í myrkri þjóðlífsins þessa dagana, þá eru jólin spyrt við venjur, siði og taumlausar tiktúrur. Auk þess að vera næstum eina ljósið í myrkri þjóðlífsins þessa dagana, þá eru jólin spyrt við venjur, siði og taumlausar tiktúrur. Á örfáum dögum er hvers kyns hefðum í kotinu kirfilega gefinn laus taumurinn og allt lagt undir. Krafan um bletta- og hrukkulausa hamingju nær gjarnan hámarki sínu einmitt í desember og skal henni náð með öllum tiltækum ráðum. Fyrstu sjálfstæðu jólin okkar hjónakorna seint á síðustu öld fannst mér að ættu einmitt að vera þannig. Ekkert nema fullkomin. Barnalánið var enn óinnleyst svo svigrúmið hefði átt að vera nóg en það var öðru nær. Aðfangadagur nálgaðist með ógnvekjandi hraða og þrátt fyrir að leggja baki brotnu nótt við dag virtist verkefnalistinn ekkert styttast, heldur þvert á móti. Í fyrsta lagi var ljóst að ef ekki tækist að gera stórhreingerningu að hætti formæðra minna væri borin von að jólin gætu gengið í garð. Allt minna en gerilsneyðing var óásættanlegt. Svo voru það jólakortin. Mjög mikilvægt að þau væru persónuleg og föndruð handa hverjum og einum á endurunninn pappír úr nytjaskógi. Þetta tók tímann sinn svo á Þorláksmessu var bara helmingurinn tilbúinn og eftir að keyra þau út, því pósthúsið lokaði klukkan fimm. Gamall, önugur skódi með bilaðan rafgeymi og aðrar hugmyndir var raunar örlítið vandamál. Og enn átti eftir að baka nokkrar sortir, því það er áríðandi að eiga smákökulager fram í maí. Gera elliheimilislegar jólaskreytingar úr greni og könglum í allar skálar hússins, græja jólatréð og kaupa restina af gjöfunum. Þá þær sem ekki bar heilög skylda til að handgera af alúð og hjartanlegri hlýju til þiggjandans. Tímastjórnun var ekki mín sterkasta hlið á þessum árum og því var ekki um annað að ræða við þessar aðstæður en fá kvenlegt tauga-áfall og hníga grátandi um hálsinn á stóru systur. Sem henni fannst reyndar stórkostlega fyndið og krúttlegt og rifjar miskunnarlaust upp í öllum jólaboðum. Bitur reynslan hefur skilið eftir skynsemisvott hist og her. Nú er svo komið að verkefni aðventunnar önnur en daglegt brauðstrit þurfa aðeins að uppfylla tvö skilyrði: Annars vegar að vera lífsnauðsynleg og hins vegar skemmtileg. Helst bæði en að lágmarki það síðara. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Þórhildur Elín Elínardóttir Mest lesið Barnaskapur Bjarna Ben; Fjölmargar þjóðir með meiri kaupmátt en við! Ole Anton Bieltvedt Skoðun Sigurður Ingi og óverðtryggingin Hjalti Þórisson Skoðun Varnarveggur gegn vonbrigðum Sanna Magdalena Mörtudóttir Skoðun Flokkur fólksins vill efla byggð um land allt! Lilja Rafney Magnúsdóttir Skoðun Skilum skömminni Elín Birna Olsen Skoðun Teppaleggjum ekki íslenska náttúru með vindorku Halla Hrund Logadóttir Skoðun Reynir Samband sveitarfélaga að spilla gerð kennarasamninga? Ragnar Þór Pétursson Skoðun Getur þú fengið þá hjálp sem þú þarft ef andlega heilsan hrörnar? Sigurrós Eggertsdóttir Skoðun Gekk ég yfir sjó og land og ríkisstofnanir líka Magnús Guðmundsson Skoðun „Við andlát manns lýkur skattskyldu hans“ Þórður Gunnarsson Skoðun
Auk þess að vera næstum eina ljósið í myrkri þjóðlífsins þessa dagana, þá eru jólin spyrt við venjur, siði og taumlausar tiktúrur. Á örfáum dögum er hvers kyns hefðum í kotinu kirfilega gefinn laus taumurinn og allt lagt undir. Krafan um bletta- og hrukkulausa hamingju nær gjarnan hámarki sínu einmitt í desember og skal henni náð með öllum tiltækum ráðum. Fyrstu sjálfstæðu jólin okkar hjónakorna seint á síðustu öld fannst mér að ættu einmitt að vera þannig. Ekkert nema fullkomin. Barnalánið var enn óinnleyst svo svigrúmið hefði átt að vera nóg en það var öðru nær. Aðfangadagur nálgaðist með ógnvekjandi hraða og þrátt fyrir að leggja baki brotnu nótt við dag virtist verkefnalistinn ekkert styttast, heldur þvert á móti. Í fyrsta lagi var ljóst að ef ekki tækist að gera stórhreingerningu að hætti formæðra minna væri borin von að jólin gætu gengið í garð. Allt minna en gerilsneyðing var óásættanlegt. Svo voru það jólakortin. Mjög mikilvægt að þau væru persónuleg og föndruð handa hverjum og einum á endurunninn pappír úr nytjaskógi. Þetta tók tímann sinn svo á Þorláksmessu var bara helmingurinn tilbúinn og eftir að keyra þau út, því pósthúsið lokaði klukkan fimm. Gamall, önugur skódi með bilaðan rafgeymi og aðrar hugmyndir var raunar örlítið vandamál. Og enn átti eftir að baka nokkrar sortir, því það er áríðandi að eiga smákökulager fram í maí. Gera elliheimilislegar jólaskreytingar úr greni og könglum í allar skálar hússins, græja jólatréð og kaupa restina af gjöfunum. Þá þær sem ekki bar heilög skylda til að handgera af alúð og hjartanlegri hlýju til þiggjandans. Tímastjórnun var ekki mín sterkasta hlið á þessum árum og því var ekki um annað að ræða við þessar aðstæður en fá kvenlegt tauga-áfall og hníga grátandi um hálsinn á stóru systur. Sem henni fannst reyndar stórkostlega fyndið og krúttlegt og rifjar miskunnarlaust upp í öllum jólaboðum. Bitur reynslan hefur skilið eftir skynsemisvott hist og her. Nú er svo komið að verkefni aðventunnar önnur en daglegt brauðstrit þurfa aðeins að uppfylla tvö skilyrði: Annars vegar að vera lífsnauðsynleg og hins vegar skemmtileg. Helst bæði en að lágmarki það síðara.Fórnarlamb fullkominna jóla Auk þess að vera næstum eina ljósið í myrkri þjóðlífsins þessa dagana, þá eru jólin spyrt við venjur, siði og taumlausar tiktúrur. Auk þess að vera næstum eina ljósið í myrkri þjóðlífsins þessa dagana, þá eru jólin spyrt við venjur, siði og taumlausar tiktúrur. Á örfáum dögum er hvers kyns hefðum í kotinu kirfilega gefinn laus taumurinn og allt lagt undir. Krafan um bletta- og hrukkulausa hamingju nær gjarnan hámarki sínu einmitt í desember og skal henni náð með öllum tiltækum ráðum. Fyrstu sjálfstæðu jólin okkar hjónakorna seint á síðustu öld fannst mér að ættu einmitt að vera þannig. Ekkert nema fullkomin. Barnalánið var enn óinnleyst svo svigrúmið hefði átt að vera nóg en það var öðru nær. Aðfangadagur nálgaðist með ógnvekjandi hraða og þrátt fyrir að leggja baki brotnu nótt við dag virtist verkefnalistinn ekkert styttast, heldur þvert á móti. Í fyrsta lagi var ljóst að ef ekki tækist að gera stórhreingerningu að hætti formæðra minna væri borin von að jólin gætu gengið í garð. Allt minna en gerilsneyðing var óásættanlegt. Svo voru það jólakortin. Mjög mikilvægt að þau væru persónuleg og föndruð handa hverjum og einum á endurunninn pappír úr nytjaskógi. Þetta tók tímann sinn svo á Þorláksmessu var bara helmingurinn tilbúinn og eftir að keyra þau út, því pósthúsið lokaði klukkan fimm. Gamall, önugur skódi með bilaðan rafgeymi og aðrar hugmyndir var raunar örlítið vandamál. Og enn átti eftir að baka nokkrar sortir, því það er áríðandi að eiga smákökulager fram í maí. Gera elliheimilislegar jólaskreytingar úr greni og könglum í allar skálar hússins, græja jólatréð og kaupa restina af gjöfunum. Þá þær sem ekki bar heilög skylda til að handgera af alúð og hjartanlegri hlýju til þiggjandans. Tímastjórnun var ekki mín sterkasta hlið á þessum árum og því var ekki um annað að ræða við þessar aðstæður en fá kvenlegt tauga-áfall og hníga grátandi um hálsinn á stóru systur. Sem henni fannst reyndar stórkostlega fyndið og krúttlegt og rifjar miskunnarlaust upp í öllum jólaboðum. Bitur reynslan hefur skilið eftir skynsemisvott hist og her. Nú er svo komið að verkefni aðventunnar önnur en daglegt brauðstrit þurfa aðeins að uppfylla tvö skilyrði: Annars vegar að vera lífsnauðsynleg og hins vegar skemmtileg. Helst bæði en að lágmarki það síðara.