Hnignun frábærleikans Dr. Gunni skrifar 1. nóvember 2007 00:01 Gengi íslenska landsliðsins í fótbolta er svartur blettur á andlegri sigurgöngu Íslands. Allir þessir tapleikir - og þá sérstaklega afhroðið gegn Liechtenstein - hafa dregið landsmenn niður, nánast aftur í moldarkofana. Bráðum fer okkur aftur að finnast við bara ekkert sérstök og alls ekkert merkilegri en aðrar þjóðir. Og það má ekki gerast! Það sem við þurfum núna til að ná okkur tilfinningalega er almennilegt plögg í heimspressunni. Svo sem eina jákvæða grein um það hvað útrásarvíkingarnir eru æðislegir, eða bara eitthvað sem snýr þessari óheillaþróun við. Jafnvel myndi duga að Garðar Cortes kæmist inn á Topp 20. Það vill enginn að Ísland verði aftur jafn smátt og sorglega hallærislegt og það var fyrir sirka 30 árum, áður en frábær nútíminn bankaði upp á. Ég meina, á 8. áratugnum vorum við ennþá á steinöld töff og kúl-lega séð. Enginn var almennilega ríkur, nema kannski Þorvaldur í Síld og fisk. Bara einn rúllustigi var á landinu og forsetinn, hinn alþýðlegi Kristján Eldjárn, fór aldrei neitt. Á þessum tíma þótti Skákeinvígið og Surtsey (sem yrði nefnd Blökkumannaey, gysi hún í dag) það merkilegasta við landið, og helsta gersemi þjóðarinnar var uppstoppaður geirfugl (pældu í því!). Frábærleiki þjóðarinnar var miðaður við aðrar Norðurlandaþjóðir, en ekki alheiminn, eins og núna. Stórfenglegasti afreksdagurinn var 5. júní 1975 þegar Ísland marði sigur á Austur-Þýskalandi í fótbolta. Landsmenn ærðust af fögnuði og pabbi taldi þetta svo mikið afrek að hann gaf mér fimmtíukall. Vonandi verður hnignun frábærleikans einangruð við slakt gengi í fótbolta. Vonandi kemur ekki líka í ljós að enginn í útlöndum fílar í raun Sigur Rós og Björk og enginn af þessum útrásarvíkingum á í raun bót fyrir boruna á sér. Það gæti svo gert útslagið ef kæmist upp að þessi svokallaði Bobby Fischer sem kom hingað er í raun ekki skáksnillingurinn heimsfrægi heldur bara einhver klikkhaus. Við megum aldrei verða jafn hallærisleg og við vorum. Aldrei! Við verðum því að halda trúnni, berja okkur á brjóst, ösla áfram, vinna 80 tíma á viku, byggja fleiri stíflur og verslunarmiðstöðvar, og liggja svo útmigin og hamingjusömust í miðbænum um helgar. Við erum best og allur heimurinn horfir með öfund til okkar. Nei, í alvöru! Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Dr. Gunni Mest lesið Fellur helsti stuðningsmaður menningarmála af þingi? Magnús Logi Kristinsson Skoðun „Við andlát manns lýkur skattskyldu hans“ Þórður Gunnarsson Skoðun Sjálfstæðismenn boða víst skattalækkanir á þá efnamestu Haukur V. Alfreðsson Skoðun Nýtanleg verðmætasköpun um allt land Jóhann Frímann Arinbjarnarson Skoðun Viltu borga 200 þús á mánuði eða 600 þús á mánuði af íbúðinni? Hildur Þórðardóttir Skoðun Gerum betur Hilmar Björnsson Skoðun Dýrkeyptur aðgangur Stella Guðmundsdóttir Skoðun ESB kærir sig ekkert um Ísland í jólagjöf Ole Anton Bieltvedt Skoðun Íslenskufræðingurinn Sigmundur Davíð Hákon Darri Egilsson Skoðun Við þurfum stjórnmálamenn sem skilja mikilvægi stærstu atvinnugreinar landsins Aðalheiður Ósk Guðmundsdóttir Skoðun
Gengi íslenska landsliðsins í fótbolta er svartur blettur á andlegri sigurgöngu Íslands. Allir þessir tapleikir - og þá sérstaklega afhroðið gegn Liechtenstein - hafa dregið landsmenn niður, nánast aftur í moldarkofana. Bráðum fer okkur aftur að finnast við bara ekkert sérstök og alls ekkert merkilegri en aðrar þjóðir. Og það má ekki gerast! Það sem við þurfum núna til að ná okkur tilfinningalega er almennilegt plögg í heimspressunni. Svo sem eina jákvæða grein um það hvað útrásarvíkingarnir eru æðislegir, eða bara eitthvað sem snýr þessari óheillaþróun við. Jafnvel myndi duga að Garðar Cortes kæmist inn á Topp 20. Það vill enginn að Ísland verði aftur jafn smátt og sorglega hallærislegt og það var fyrir sirka 30 árum, áður en frábær nútíminn bankaði upp á. Ég meina, á 8. áratugnum vorum við ennþá á steinöld töff og kúl-lega séð. Enginn var almennilega ríkur, nema kannski Þorvaldur í Síld og fisk. Bara einn rúllustigi var á landinu og forsetinn, hinn alþýðlegi Kristján Eldjárn, fór aldrei neitt. Á þessum tíma þótti Skákeinvígið og Surtsey (sem yrði nefnd Blökkumannaey, gysi hún í dag) það merkilegasta við landið, og helsta gersemi þjóðarinnar var uppstoppaður geirfugl (pældu í því!). Frábærleiki þjóðarinnar var miðaður við aðrar Norðurlandaþjóðir, en ekki alheiminn, eins og núna. Stórfenglegasti afreksdagurinn var 5. júní 1975 þegar Ísland marði sigur á Austur-Þýskalandi í fótbolta. Landsmenn ærðust af fögnuði og pabbi taldi þetta svo mikið afrek að hann gaf mér fimmtíukall. Vonandi verður hnignun frábærleikans einangruð við slakt gengi í fótbolta. Vonandi kemur ekki líka í ljós að enginn í útlöndum fílar í raun Sigur Rós og Björk og enginn af þessum útrásarvíkingum á í raun bót fyrir boruna á sér. Það gæti svo gert útslagið ef kæmist upp að þessi svokallaði Bobby Fischer sem kom hingað er í raun ekki skáksnillingurinn heimsfrægi heldur bara einhver klikkhaus. Við megum aldrei verða jafn hallærisleg og við vorum. Aldrei! Við verðum því að halda trúnni, berja okkur á brjóst, ösla áfram, vinna 80 tíma á viku, byggja fleiri stíflur og verslunarmiðstöðvar, og liggja svo útmigin og hamingjusömust í miðbænum um helgar. Við erum best og allur heimurinn horfir með öfund til okkar. Nei, í alvöru!
Við þurfum stjórnmálamenn sem skilja mikilvægi stærstu atvinnugreinar landsins Aðalheiður Ósk Guðmundsdóttir Skoðun
Við þurfum stjórnmálamenn sem skilja mikilvægi stærstu atvinnugreinar landsins Aðalheiður Ósk Guðmundsdóttir Skoðun