Bíó og sjónvarp

LEG - Fjórar stjörnur

Fyrst og fremst hressandi sýning og hugrökk tilbreyting í íslensku leikhúsi.
Fyrst og fremst hressandi sýning og hugrökk tilbreyting í íslensku leikhúsi.

Það er öllu til tjaldað á stóra sviðinu í Þjóðleikhúsinu þar sem söngleikurinn Leg var frumsýndur fyrir helgi. Mér er nær að halda að annað eins havarí hafi vart sést þar áður.  Sýningin er afar kröftug og litrík, keyrð upp af dúndrandi tónlistarbræðingi sem gefur Webber og félögum þokkalegan selbita.

Viðfangsefnið er mannleg náttúra í sinni ógeðfelldustu mynd en sýningin fer lengst á frumlegheitunum og húmornum sem er aðalsmerki leikskáldsins, þetta yndislega óviðeigandi skopskyn hans er alveg laust við pólitíska rétthugsun og í Legi er skotleyfið á alla; smáborgarar, róttæklingar og foreldrar fá jafn mikið á baukinn og unglingsgrey og fóstur. Grínið er gengdarlaust, barnalegt, ádeilukennt og áhrifamikið.

Sögusviðið er framtíðarlandið Ísland sem er ofurselt yfirborðsmennsku og afþreyingariðnaði - fjölskyldufaðirinn Ari er svo aðgerðalaus í vinnunni að hann stundar viðstöðulitla sjálfsfróun og sonurinn er tölvuleikjafíkill. Þannig er vísanaheimurinn bundinn við okkar nútímabrölt, raunveruleikasjónvarp, stóriðjuuppbyggingu og útrásarhneigð. Samhengið í Legi er býsna stórt, þetta er næsta kosmískt allt saman enda kemur á daginn að framtíð jarðarinnar er í húfi og valdhafinn er nítján ára ófrísk gelgja úr Garðabæ.

Sagan sjálf er óttalega þunn og langsótt - eins og algengt er í söngleikjum - en það kemur vart að sök því nóg er til að taka athyglina frá þeim áhyggjum, til dæmis vel heppnað útlit og góð frammistaða leikaranna. Aðahlutverkið, unglingsstúlkuna óléttu, leikur Dóra Jóhannsdóttir og skilar fínni frammistöðu. Gelgjan Kata er gjörsamlega tvívíð til að byrja með en vinnur á og Dóru lætur vel að túlka þetta spillta sakleysi úthverfapíunnar.

Persónur Legs eru allar mjög ýktar og yfirkeyrðar en leikhópurinn pakka þeim saman svo úr verður mikið sprell með mátulegar meiningar, háð og spé í hæfilegu magni með góðum kómískum tímasetningum og slettu af samúð. Að öðrum ólöstuðum verð ég að nefna Eddu Björgu Eyjólfsdóttur sem leikur vinkonuna Ingunni og Kjartan Guðjónsson (Ari) sem hreinlega ærðu sumar áhorfendur úr hlátri og söngnúmer Halldóru Geirharðsdóttur sem voru hreint óborganleg. Friðrik Friðriksson á líka hrós skilið fyrir sinn leik.

Tónlistin er afar fjörlegur hrærigrautur sem auðvelt er að fá á heilann. Leikararnir syngja hver með sínu nefi sem er fínt því þetta er ekki fágaður Söngvaseiður heldur glaðhlakkaleg skrumskæling. Það lýsir sér til dæmis vel í háðskum og mátulega broguðum söngtextum verksins.

Öll tæki leikhússins eru virkjuð af kostgæfni þar sem allt helst í hendur, útlitið er afar vel heppnað og flott, upplýst af mikilli fagmennsku. Myndböndin voru líka vel gerð, frumleg og bættu heilmiklu við þetta sjónarspil.

Galli er þó að hljóðið var óþarflega hátt í söngatriðum en tveir dragtklæddir ársmiðaeigendur heyrðust hvískra að sýningu lokinni að hávaðinn hefði verið „skelfilegur“. Ekki bætti reykurinn á ástandið í plussklæddu menningarmusterinu sem er óvæntur vettvangur fyrir þetta verk og vil ég eyrnamerkja eina stjörnu Þjóðleikhússtjóranum fyrir hugrekkið. Þessi sýning mun án efa lækka meðalaldur leikhúsgestanna töluvert - sem er vel því ekki veitir af uppbyggilegri afþreyingu fyrir erfingja landsins.

Hópurinn allur hefur sáð ríkulega og uppsker eftir því. Þessi sýning Þjóðleikhússins vekur bæði ómældan hlátur og spurningar.

Kristrún Heiða Hauksdóttir






Fleiri fréttir

Sjá meira


×