Bond-leiðindi eldast ekki vel Egill Helgason skrifar 8. nóvember 2004 00:01 Ég hugsaði mér gott til glóðarinnar í gær - hef ekki haft aðgang að Skjá einum í þrjú ár en nú hefur það breyst - og ætlaði að horfa á James Bond mynd síðla kvölds. Fyrir löngu var ég reyndar dálítill aðdáandi Bond myndanna, fannst þær nokkuð sniðug afþreying - en síðar komst ég að því að þær væru úrvals svefnmeðal, sérstaklega fyrir mann sem á erfitt með að sofa eins og ég. Ekkert óvænt gerist í Bond myndunum, maður sér fyrir allt löngu áður en það skeður, atburði, tilsvör, mannvíg, brandara. Þetta er ekkert ósvipað því að telja kindur. Maður veit alltaf hvað kemur næst. Mestur varð svæfingarmáttur Bonds þegar ég lognaðist út af á þarsíðustu Bond mynd í miðri sýningu í Laugarásbíói. Það var nokkuð óheppilegt því bíóförin var partur af stefnumóti við konu sem ég þekkti ekki mikið. Ég veit ekki hvað hún hefur haldið um mig þar sem ég dró ýsur í bíóinu - allavega náði sambandið ekkert lengra. Atriði í síðustu Bond mynd, sem voru að hluta til tekin í Jökulsárlóni, voru svo með því langdregnasta og leiðinlegasta sem nokkurn tíma hefur sést á hvíta tjaldinu. En ég ætlaði semsagt að horfa á Bond myndina í gær, The Spy Who Loved Me, með babe-inu Barböru Bach, sem ég sá með Ringo í Atlavík um árið. Myndin var ennþá leiðinlegri og hællærislegri en mig minnti að Bond væri almennt - eins og safn um gamalt kitsch sem gaman er að sjá í fimm mínútur, en svo missir maður áhugann af því heimurinn er hvort sem er fullur af svona drasli, sofnar eða fer að gera eitthvað annað. Brotasilfur Menning Silfur Egils Mest lesið Boðaði vinkonurnar í bústað eftir að hafa upplifað Tinder á sterum Lífið „Lætur mér líða eins og tími minn í Hollywood hafi verið ómaksins virði“ Lífið Fögnuðu sögulegum 850 þúsund króna hátalara Ella Egils Lífið Fréttatía vikunnar: Moulin Rouge, Blóðbankinn og Eurovision Lífið Sonur Fóstbróður slær í gegn: „Ég er fastur þarna núna, orðinn háður“ Lífið Rapparinn og málverndarsinninn frjáls ferða sinna Lífið Nextar og Sinclair sýna þætti Kimmels aftur Bíó og sjónvarp Stjörnurnar flyktust á frumsýningu einnar mest spennandi bíómyndar ársins Lífið samstarf Selja íbúð í Vesturbænum: „Við eigum of mörg börn til að búa í henni áfram“ Lífið Lamaðist og missti sjón en fann styrk í sjálfri sér Lífið Fleiri fréttir Þeir fátæku borga brúsann Auður í Bæjarbíói: Frá slaufun í standandi fagnaðarlæti Alvöru bíó en hægt brenna Eldarnir Er Lína Langsokkur woke? Kórtónleikar: Heilög naumhyggja eða heilalaust suð Barnaefni fyrir fullorðna Balta bregst bogalistin Þú heyrðir rétt: klassík getur verið skemmtileg Smashing Pumpkins pumpuðu upp stemningu – en listin varð undir hávaðanum Kynferðisleg gremja, sænskur senuþjófur og náttúruklám Ræðst framtíð grínmyndarinnar hér? Aumkunarverð endurvinnsla og ferskt framhald Áferðarfallegir en óeftirminnilegir fjórmenningar Sjá meira
Ég hugsaði mér gott til glóðarinnar í gær - hef ekki haft aðgang að Skjá einum í þrjú ár en nú hefur það breyst - og ætlaði að horfa á James Bond mynd síðla kvölds. Fyrir löngu var ég reyndar dálítill aðdáandi Bond myndanna, fannst þær nokkuð sniðug afþreying - en síðar komst ég að því að þær væru úrvals svefnmeðal, sérstaklega fyrir mann sem á erfitt með að sofa eins og ég. Ekkert óvænt gerist í Bond myndunum, maður sér fyrir allt löngu áður en það skeður, atburði, tilsvör, mannvíg, brandara. Þetta er ekkert ósvipað því að telja kindur. Maður veit alltaf hvað kemur næst. Mestur varð svæfingarmáttur Bonds þegar ég lognaðist út af á þarsíðustu Bond mynd í miðri sýningu í Laugarásbíói. Það var nokkuð óheppilegt því bíóförin var partur af stefnumóti við konu sem ég þekkti ekki mikið. Ég veit ekki hvað hún hefur haldið um mig þar sem ég dró ýsur í bíóinu - allavega náði sambandið ekkert lengra. Atriði í síðustu Bond mynd, sem voru að hluta til tekin í Jökulsárlóni, voru svo með því langdregnasta og leiðinlegasta sem nokkurn tíma hefur sést á hvíta tjaldinu. En ég ætlaði semsagt að horfa á Bond myndina í gær, The Spy Who Loved Me, með babe-inu Barböru Bach, sem ég sá með Ringo í Atlavík um árið. Myndin var ennþá leiðinlegri og hællærislegri en mig minnti að Bond væri almennt - eins og safn um gamalt kitsch sem gaman er að sjá í fimm mínútur, en svo missir maður áhugann af því heimurinn er hvort sem er fullur af svona drasli, sofnar eða fer að gera eitthvað annað.
Brotasilfur Menning Silfur Egils Mest lesið Boðaði vinkonurnar í bústað eftir að hafa upplifað Tinder á sterum Lífið „Lætur mér líða eins og tími minn í Hollywood hafi verið ómaksins virði“ Lífið Fögnuðu sögulegum 850 þúsund króna hátalara Ella Egils Lífið Fréttatía vikunnar: Moulin Rouge, Blóðbankinn og Eurovision Lífið Sonur Fóstbróður slær í gegn: „Ég er fastur þarna núna, orðinn háður“ Lífið Rapparinn og málverndarsinninn frjáls ferða sinna Lífið Nextar og Sinclair sýna þætti Kimmels aftur Bíó og sjónvarp Stjörnurnar flyktust á frumsýningu einnar mest spennandi bíómyndar ársins Lífið samstarf Selja íbúð í Vesturbænum: „Við eigum of mörg börn til að búa í henni áfram“ Lífið Lamaðist og missti sjón en fann styrk í sjálfri sér Lífið Fleiri fréttir Þeir fátæku borga brúsann Auður í Bæjarbíói: Frá slaufun í standandi fagnaðarlæti Alvöru bíó en hægt brenna Eldarnir Er Lína Langsokkur woke? Kórtónleikar: Heilög naumhyggja eða heilalaust suð Barnaefni fyrir fullorðna Balta bregst bogalistin Þú heyrðir rétt: klassík getur verið skemmtileg Smashing Pumpkins pumpuðu upp stemningu – en listin varð undir hávaðanum Kynferðisleg gremja, sænskur senuþjófur og náttúruklám Ræðst framtíð grínmyndarinnar hér? Aumkunarverð endurvinnsla og ferskt framhald Áferðarfallegir en óeftirminnilegir fjórmenningar Sjá meira