„Maður átti helst ekkert að tala um aldurinn sinn“

Nú styttist óðum í Hlustendaverðlaunin 2023 sem fara fram 17. mars næstkomandi. Nýliði ársins er meðal verðlaunaflokka og eru átta hljómsveitir og tónlistarmenn sem keppast um titilinn. Lífið á Vísi ræddi við allt tónlistarfólkið sem var tilnefnt í þessum flokki og fékk smá innsýn inn í sköpunargleði þeirra og tónlist.

Viðtalið má sjá í spilaranum hér að neðan:

Hver ert þú með eigin orðum?

Ég myndi lýsa mér sem orkumikilli tilfinningaveru sem lifir fyrir að skapa list. Ég er „extreme extrovert“ og mér líður best þegar ég er umvafin fólkinu mínu og þegar ég hef mikið að gera.

Ljón, bogamaður í tungli og rísandi bogamaður fyrir stjörnumerkjafólkið sem er þarna úti.

Hvernig myndir þú lýsa þínum tónlistarstíl?

Ég sæki mikinn innblástur í Jazz og RnB tónlist og tónlistarstefnan mín hefur þróast seinustu ár nær þeim stefnum og blandað þeim inn í popp formið. Ég hef farið víðan völl á mínum ferli og þróast mikið en ég byrjað í indie-pop/folk stefnunni en tók svo U-beygju eftir FÍH.

Hver var kveikjan að því að þú byrjaðir í tónlist?

Það kom ansi snemma í ljós hvert stefndi. Ég var syngjandi allan daginn sem barn og svo frá því ég var um sjö ára lék ég mér við að semja lög og ljóð, misgóð auðvitað, en maður byrjar einhvers staðar. 

Það var alltaf einhver tónlist kraumandi innra með mér. 

Ég byrjaði svo að semja fyrir alvöru þegar ég var fjórtán ára og það var hálfgerð þerapía á unglingsárunum. 

En ég á Unni Söru Eldjárn það að þakka að ég hafi þorað að stíga skrefið inn í bransann fyrir meira en tíu árum síðan, þá dró hún mig að gigga um allan bæ og ég hef ekki hætt síðan. Stuttu eftir að hún gaf út sína fyrstu plötu þorði ég líka að gefa út mína fyrstu.

Hvað er það skemmtilegasta við að vinna í tónlist?

Mér líður hvergi betur enn upp á sviði. 

Ég elska að finna fyrir tengingunni við áhorfendur, það er töfrandi tilfinning. Fyrir nokkrum árum byrjaði ég að semja tónlist með öðrum listamönnum í „writing sessionum“ og það er eitt það skemmtilegasta sem ég geri. 

Áður fyrr samdi ég allt ein lokuð inn í herbergi en í dag finnst mér félagsskapurinn og pælingarnar í stúdíóinu svo mikils virði og reyni að gera sem mest af því.

En erfiðasta?

Það er ákveðið hugarfar sem maður þarf að temja sér ef maður ætlar að starfa við þetta, líkt og í annarri list. 

Listin er í stanslausu flæði, giggin koma og fara, sum lög ganga betur en önnur og maður sveiflast alveg tilfinningalega með því. 

Galdurinn er bara að halda áfram og gefast ekki upp. Mér finnst yfirleitt leiðinlegast að semja um launin, það fer mikil vinna í allt á bak við tónlistina og maður þarf stundum að réttlæta verðmiðann sinn sem getur verið þreytandi.

Er eitthvað við tónlistarbransann sem hefur komið þér á óvart?

Nei ekki beint, ég var frekar meðvituð út í hvað ég var að fara.

Það er frekar leiklistarbransinn sem kom mér á óvart þá sérstaklega hvernig hann er í LA, þar eru miklu meiri útlitskröfur og maður átti helst ekkert að tala um aldurinn sinn ef maður gat „púllað“ yngri hlutverk. 

Sem betur fer er íslenski bransinn ekki eins grimmur hvað það varðar.

Drauma samstarfs aðili?

Moses Hightower, þeir eru eitt mitt uppáhalds band. En ef ég fer yfir höfin þá væri draumur að vinna með Vulfpeck, Sabrinu Claudio eða Jacob Collier.

Áttu þér einhverja íslenska fyrirmynd í tónlistarheiminum?

Ég elska íslenska tónlist og við eigum svo mikið magn af flottu tónlistarfólki sem gefur mér stanslausan innblástur. 

Moses Hightower verður alltaf efst á lista hjá mér en annars lít ég líka mikið upp til bestu vinkonu minnar Bergrósar og ég hlusta líka mikið á Sigríði Thorlacius, Matthildi og GDRN.

Hvernig var tilfinningin að fá tilnefningu sem Nýliði ársins?

Ég er ótrúlega þakklát. Hlýjar mér við hjartarætur og gerir mig enn spenntari að halda áfram að gefa út nýja tónlist.