Forréttindasápukúlan Kristín Ólafsdóttir skrifar 24. maí 2017 07:00 Mér líður oft eins og ég sé inni í sápukúlu sem er ekki hægt að sprengja. Hún er glær, nema stundum skín sólin akkúrat rétt á hana og það sést að hún er samofin regnboganum. Sápukúlan umlykur húsið mitt og hverfið mitt og teygir sig utan um allan heiminn minn. En svo kom sprunga í sápukúluna. Á mánudagskvöldið var gerð hryllileg árás á aðstæður sem ég þekki sjálf vel. Allt í einu, og enn einu sinni, eru margir dánir sem áttu alls ekkert að deyja. Og mér líður mjög illa. Örugglega vegna þess að ég er mannleg og sjálfselsk og einföld og miða allt út frá persónulegri reynslu. Mínum heimi, þeim sem sápukúlan umlykur. Ég er stelpa. Ég var einu sinni sextán ára og ég hef farið, kát og áhyggjulaus, á stóran konsert í tónleikahöll með vinkonum mínum. Og ég er inni í sápukúlunni og þessi innanbúðarveruleiki minn er í uppnámi og þetta stingur allt sérstaklega djúpt vegna þess að þetta er svo óhugnanlega nærtækt. Þetta er mikil forréttindavanlíðan og hún skiptir kannski engu máli. Það má samt alveg finna til. Og það mikilvægasta er að leyfa ekki hatri, ótta og stundarbrjálæði að verða kærleika og rökhugsun yfirsterkari. En það má líka vera gagnrýninn á það af hverju hriktir í sápukúlunni við sumt og sumt ekki. Það má spyrja sig að því af hverju manni stendur á sama um sumt – þangað til það birtist ágengt og illskeytt í bakgarðinum. Það má æfa sig í að útvíkka sápukúluna og láta hana ef til vill stundum – ef maður treystir sér til – berast með vindinum út í buskann. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Birtist í Fréttablaðinu Kristín Ólafsdóttir Mest lesið Kæru smiðir, hárgreiðslufólk og píparar! Víðir Reynisson Skoðun Inngilding – nýyrði sem enginn skilur? Miriam Petra Ómarsdóttir Awad Skoðun Að sætta sig við brot á samkomulagi eða ekki Jón Ágúst Eyjólfsson Skoðun Vantar fleiri lyftara í heilbrigðiskerfið? Ragna Sigurðardóttir Skoðun Afhendum raunverulegum eigendum hlut sinn í Íslandsbanka til jafns Sigmundur Davíð Gunnlaugsson Skoðun Vilja miklu stærra bákn Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Geðheilbrigðismál og landsbyggðin Eydís Ásbjörnsdóttir Skoðun Er píparinn þinn skattsvikari? Kristinn Karl Brynjarsson Skoðun Hvenær á að skattleggja lífeyrissjóðsgreiðslur? Ögmundur Jónasson Skoðun Kosningar og ,ehf gatið‘ Róbert Farestveit Skoðun
Mér líður oft eins og ég sé inni í sápukúlu sem er ekki hægt að sprengja. Hún er glær, nema stundum skín sólin akkúrat rétt á hana og það sést að hún er samofin regnboganum. Sápukúlan umlykur húsið mitt og hverfið mitt og teygir sig utan um allan heiminn minn. En svo kom sprunga í sápukúluna. Á mánudagskvöldið var gerð hryllileg árás á aðstæður sem ég þekki sjálf vel. Allt í einu, og enn einu sinni, eru margir dánir sem áttu alls ekkert að deyja. Og mér líður mjög illa. Örugglega vegna þess að ég er mannleg og sjálfselsk og einföld og miða allt út frá persónulegri reynslu. Mínum heimi, þeim sem sápukúlan umlykur. Ég er stelpa. Ég var einu sinni sextán ára og ég hef farið, kát og áhyggjulaus, á stóran konsert í tónleikahöll með vinkonum mínum. Og ég er inni í sápukúlunni og þessi innanbúðarveruleiki minn er í uppnámi og þetta stingur allt sérstaklega djúpt vegna þess að þetta er svo óhugnanlega nærtækt. Þetta er mikil forréttindavanlíðan og hún skiptir kannski engu máli. Það má samt alveg finna til. Og það mikilvægasta er að leyfa ekki hatri, ótta og stundarbrjálæði að verða kærleika og rökhugsun yfirsterkari. En það má líka vera gagnrýninn á það af hverju hriktir í sápukúlunni við sumt og sumt ekki. Það má spyrja sig að því af hverju manni stendur á sama um sumt – þangað til það birtist ágengt og illskeytt í bakgarðinum. Það má æfa sig í að útvíkka sápukúluna og láta hana ef til vill stundum – ef maður treystir sér til – berast með vindinum út í buskann.
Afhendum raunverulegum eigendum hlut sinn í Íslandsbanka til jafns Sigmundur Davíð Gunnlaugsson Skoðun
Afhendum raunverulegum eigendum hlut sinn í Íslandsbanka til jafns Sigmundur Davíð Gunnlaugsson Skoðun