Hann er 43 ára gamall, einhleypur og býr hjá móður sinni. Þrátt fyrir að vera atvinnulaus og þar af leiðandi heima allan daginn hjálpar hann aldrei til við heimilisstörfin. Mamma hans þrífur af honum, eldar ofan í hann matinn og vikulega fær hann vasapeninga sem fara að mestu í rugl.
Fyrir nokkrum árum lenti móðir hans í fjárhagskröggum og þá samþykkti hann með semingi að fá aðeins minni vasapeninga en nú finnst honum komið nóg. Er sanngjarnt að það bitni á honum þó að hún hafi það slæmt? „Af hverju flyturðu ekki að heiman?“ spyrja furðu lostnir vinir og vandamenn. „Ja, hvað þýðir það að flytja að heiman?“ spyr hann á móti. „Ég vil fyrst skilgreina það,“ segir hann og bætir því við að hann líti nú reyndar svo á að hann sé þegar fluttur að heiman. Hann ráði til dæmis núna öllum sínum „innri málum“ og meðvirk móðir hans tekur undir það. Hún getur eiginlega ekki hugsað sér heimilislíf án hans, enda þekkir hún ekkert annað.
Það sem hún hins vegar veit ekki er að líf án 43 ára gamla, hómófóbíska offitusjúklingsins inni á heimilinu væri betra líf. Hún gæti sparað gríðarlega fjármuni og eytt þeim í eitthvað þarfara; til dæmis löngu tímabærar viðgerðir á húsinu eða lyfin sem hún þarf en neitar sér um. Svo er líka alls ekki óhugsandi að sonurinn gæti vel staðið á eigin fótum og jafnvel fundið hamingjuna, sjálfstæður og engum háður. Þótt hann myndi eflaust emja eins og stunginn og heimtufrekur grís í fyrstu.
Að öðru og algjörlega ótengdu. Sóknargjöld eru reiknuð út frá trúfélagsskráningu 1. desember. Þið þurfið því að afskrá ykkur í dag ef þið ætlið ekki að vera með í heilt ár til viðbótar.
Bakþankar
