Vika er langur tími fyrir smáfólk Kolbeinn Tumi Daðason skrifar 3. október 2014 07:00 Krílin mín tvö, sem eðli málsins samkvæmt eru einhver efnilegustu börn á Íslandi, dvelja viku hjá mér og viku hjá mömmu sinni. Svona hefur fyrirkomulagið verið frá áramótum og gengið nokkuð vel. Spilar þar stærsta rullu að hinir nýskildu foreldrar eru enn góðir vinir og reyna að ala börnin upp í eins mikilli samvinnu og hægt er. „Ég á tvö hús,“ segir teiknisnillingurinn dóttir mín stundum og nefnir aðra á leikskólanum sem „eiga“ bara eitt hús. Þvílík ósanngirni sem börn hamingjusamra foreldra í sambúð búa við. Það er samt ekki alltaf þannig að tvö hús séu betri en eitt. Ekki einu sinni hjá krökkum á leikskólaaldri. Vikagetur verið lengi að líða hjá þriggja ára dreng og fjögurra ára stúlku. „Ég sakna mömmu,“ segja krakkarnir stundum á kvöldin og kjökra. Það tengist oftar en ekki smá pirringi yfir að kominn sé tími til að fara að sofa eða beiðni um að haldið sé í hönd á meðan verið er að festa svefn. Staðreyndin er samt að sjálfsögðu sú að börnin sakna mömmu sinnar. Margir velta fyrir sér hvert besta fyrirkomulagið sé hjá fráskildum foreldrum. Helgarpabbinn er einn kostur en ég gæti ekki hugsað mér það. Vika og vika er annar kostur. Svo nefna aðrir kostinn að börnin búi á einu heimili þar sem foreldrarnir skiptast á að búa með þeim. Engin lausn er fullkomin. Nákominn ættingi veltir fyrir sér hvort það sé í tísku að skilja. Ein ástæða þeirrar vangaveltu er sú að mjög góður vinur minn og barnsmóðir hans hættu saman eftir langt samband á svipuðum tíma og við fyrrverandi. Kynslóð ættingjans var, eftir því sem ég upplifi, tilbúnari að halda hjónabandi gangandi barnanna vegna. Það gat hvorugt okkar sætt sig við. Við tækjum hins vegar fagnandi frumlegri og betri lausn en viku aðskilnað foreldris og barna. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Kolbeinn Tumi Daðason Mest lesið 80.000 manna klóakrennsli í Dýrafjörð í boði Arctic Fish Jón Kaldal Skoðun Af hverju útiloka Ísrael frá Eurovision eins og Rússland? Stefán Jón Hafstein Skoðun Hvað er þetta græna? Karlinn er að spræna Jóhanna Jakobsdóttir Skoðun Að velja friðinn fram yfir réttlætið Þórdís Hólm Filipsdóttir Skoðun Af hverju er ekki 100 klst. málþóf á Alþingi um alvarlega stöðu barna? Grímur Atlason Skoðun Knattspyrna kvenna í hálfa öld – þakkir til Eggerts Magnússonar Ingibjörg Hinriksdóttir Skoðun „Þú verður aldrei nóg“ - Ástæður þess að kerfið bregst innflytjendum Ian McDonald Skoðun Heilbrigðisþjónusta á krossgötum? Einar Magnússon,Gunnar Alexander Ólafsson Skoðun Lífeyrir skal fylgja launum Jónína Björk Óskarsdóttir Skoðun Ofurgróði sjávarútvegs? – Hættið að afvegaleiða! Elliði Vignisson Skoðun
Krílin mín tvö, sem eðli málsins samkvæmt eru einhver efnilegustu börn á Íslandi, dvelja viku hjá mér og viku hjá mömmu sinni. Svona hefur fyrirkomulagið verið frá áramótum og gengið nokkuð vel. Spilar þar stærsta rullu að hinir nýskildu foreldrar eru enn góðir vinir og reyna að ala börnin upp í eins mikilli samvinnu og hægt er. „Ég á tvö hús,“ segir teiknisnillingurinn dóttir mín stundum og nefnir aðra á leikskólanum sem „eiga“ bara eitt hús. Þvílík ósanngirni sem börn hamingjusamra foreldra í sambúð búa við. Það er samt ekki alltaf þannig að tvö hús séu betri en eitt. Ekki einu sinni hjá krökkum á leikskólaaldri. Vikagetur verið lengi að líða hjá þriggja ára dreng og fjögurra ára stúlku. „Ég sakna mömmu,“ segja krakkarnir stundum á kvöldin og kjökra. Það tengist oftar en ekki smá pirringi yfir að kominn sé tími til að fara að sofa eða beiðni um að haldið sé í hönd á meðan verið er að festa svefn. Staðreyndin er samt að sjálfsögðu sú að börnin sakna mömmu sinnar. Margir velta fyrir sér hvert besta fyrirkomulagið sé hjá fráskildum foreldrum. Helgarpabbinn er einn kostur en ég gæti ekki hugsað mér það. Vika og vika er annar kostur. Svo nefna aðrir kostinn að börnin búi á einu heimili þar sem foreldrarnir skiptast á að búa með þeim. Engin lausn er fullkomin. Nákominn ættingi veltir fyrir sér hvort það sé í tísku að skilja. Ein ástæða þeirrar vangaveltu er sú að mjög góður vinur minn og barnsmóðir hans hættu saman eftir langt samband á svipuðum tíma og við fyrrverandi. Kynslóð ættingjans var, eftir því sem ég upplifi, tilbúnari að halda hjónabandi gangandi barnanna vegna. Það gat hvorugt okkar sætt sig við. Við tækjum hins vegar fagnandi frumlegri og betri lausn en viku aðskilnað foreldris og barna.