Svaraðu manneskja! Friðrika Benónýs skrifar 29. nóvember 2012 08:00 Ég sendi henni skilaboð á Facebook fyrir mörgum klukkutímum og hún hefur enn ekki svarað," segir kollega mín öskupirruð þegar talið berst að útsiktuðum viðmælanda sem hún hefur verið að reyna að ná í. Við hin dæsum öll og hristum höfuðið yfir þessum fádæma dónaskap í konunni. Hver svarar ekki skilaboðum á Facebook um hæl? Hvurslags er þetta? Þessir tæknivæddu tímar gera ekki ráð fyrir einkalífi. Það á að vera hægt að ná í þig á stundinni í gegnum síma eða tölvu, hvort sem þér líkar það betur eða verr. Kjósir þú að svara ekki er það álitinn dónaskapur eða hroki nema hvort tveggja sé. Með því að nýta þér samskiptatæki yfir höfuð virðist þú hafa skrifað undir samning þess efnis að allir eigi að geta náð í þig þegar þeim hentar hvernig sem á stendur fyrir þér. Þú átt ekki tíma þinn, tæknin á hann og þú virðist ekki hafa atkvæðisrétt í málinu. Verandi sú skástífa sem ég er hef ég tekið upp þann sið að svara ekki í síma utan vinnutíma, vinum mínum til mikillar gremju. Þau eru ófá skilaboðin sem berast á Facebook þar sem ásökunum um eigingirni, dónaskap og lélega vináttu rignir yfir mig. Ég svara eftir dúk og disk, bið forláts, ég hafi mikið að gera og þeim fáu klukkustundum sólarhringsins sem ekki fari í vinnu vilji ég gjarnan fá að ráðstafa sjálf. Ekki þykir það gild afsökun og næstu skilaboð eru gjarnan enn harðorðari en þau fyrstu. Hvernig dirfist ég að kalla það að sinna ekki vinum mínum ráðstöfun eigin tíma? Og var ég ekki að segja frá því á Facebook að ég hefði farið út að borða? Aldeilis ekki vinnan sem heldur mér frá samskiptum greinilega, ég er bara eigingjörn tík. Að taka eigin félagsskap fram yfir félagsskap annarra er ekki viðurkenndur möguleiki. Nei, það hlýtur að liggja eitthvað annað og grunsamlegra að baki. Samsæriskenningar blossa upp og vinkonur eiga löng símtöl sín á milli þar sem önnur yfirheyrir hina um hvort ég sé eitthvað móðguð út í sig. Hin hummar og jæjar og segir já og kannski og þegar ég hugsa út í það…Og snjóboltinn hleður utan á sig með ógnarhraða. Útskýringar mínar eru ekki skóbótar virði og áður en hendi er veifað er búið að skipa í lið í vinahópnum; með og á móti. Svona verða stríðin til. Skilaboðin í innboxinu skiptast nú í tvo flokka; svívirðingar eða stuðningsyfirlýsingar. Og allt sem ég braut af mér var að svara ekki í síma. Ég held ég hætti bara alfarið að lesa skilaboð á Facebook líka. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Friðrika Benónýsdóttir Mest lesið Allt að helmingslíkur á eyðingu byggðar á Íslandi Sigurður Loftur Thorlacius Skoðun Dæmisaga úr raunveruleikanum Sigurður F. Sigurðarson Skoðun Betri stjórnvöld, ekki meiri stjórnvöld Sigríður María Egilsdóttir Skoðun Hin marguntöluðu orkuskipti í bílaflota landsmanna Þorgeir R. Valsson Skoðun Ný Ölfusárbrú – af hverju svona brú? Guðmundur Valur Guðmundsson Skoðun Ábendingar Sameinuðu þjóðanna um hvað betur megi fara í mannréttindamálum á Íslandi Þórhallur Guðmundsson Skoðun Verstu kennarar í heimi Gígja Bjargardóttir Skoðun Friðhelgar fótboltabullur Hjálmtýr Heiðdal Skoðun Hvenær ætlarðu að flytja heim? Jón Þór Kristjánsson Skoðun Meira fyrir minna: Bætt nýting opinberra fjármuna Álfrún Tryggvadóttir Skoðun
Ég sendi henni skilaboð á Facebook fyrir mörgum klukkutímum og hún hefur enn ekki svarað," segir kollega mín öskupirruð þegar talið berst að útsiktuðum viðmælanda sem hún hefur verið að reyna að ná í. Við hin dæsum öll og hristum höfuðið yfir þessum fádæma dónaskap í konunni. Hver svarar ekki skilaboðum á Facebook um hæl? Hvurslags er þetta? Þessir tæknivæddu tímar gera ekki ráð fyrir einkalífi. Það á að vera hægt að ná í þig á stundinni í gegnum síma eða tölvu, hvort sem þér líkar það betur eða verr. Kjósir þú að svara ekki er það álitinn dónaskapur eða hroki nema hvort tveggja sé. Með því að nýta þér samskiptatæki yfir höfuð virðist þú hafa skrifað undir samning þess efnis að allir eigi að geta náð í þig þegar þeim hentar hvernig sem á stendur fyrir þér. Þú átt ekki tíma þinn, tæknin á hann og þú virðist ekki hafa atkvæðisrétt í málinu. Verandi sú skástífa sem ég er hef ég tekið upp þann sið að svara ekki í síma utan vinnutíma, vinum mínum til mikillar gremju. Þau eru ófá skilaboðin sem berast á Facebook þar sem ásökunum um eigingirni, dónaskap og lélega vináttu rignir yfir mig. Ég svara eftir dúk og disk, bið forláts, ég hafi mikið að gera og þeim fáu klukkustundum sólarhringsins sem ekki fari í vinnu vilji ég gjarnan fá að ráðstafa sjálf. Ekki þykir það gild afsökun og næstu skilaboð eru gjarnan enn harðorðari en þau fyrstu. Hvernig dirfist ég að kalla það að sinna ekki vinum mínum ráðstöfun eigin tíma? Og var ég ekki að segja frá því á Facebook að ég hefði farið út að borða? Aldeilis ekki vinnan sem heldur mér frá samskiptum greinilega, ég er bara eigingjörn tík. Að taka eigin félagsskap fram yfir félagsskap annarra er ekki viðurkenndur möguleiki. Nei, það hlýtur að liggja eitthvað annað og grunsamlegra að baki. Samsæriskenningar blossa upp og vinkonur eiga löng símtöl sín á milli þar sem önnur yfirheyrir hina um hvort ég sé eitthvað móðguð út í sig. Hin hummar og jæjar og segir já og kannski og þegar ég hugsa út í það…Og snjóboltinn hleður utan á sig með ógnarhraða. Útskýringar mínar eru ekki skóbótar virði og áður en hendi er veifað er búið að skipa í lið í vinahópnum; með og á móti. Svona verða stríðin til. Skilaboðin í innboxinu skiptast nú í tvo flokka; svívirðingar eða stuðningsyfirlýsingar. Og allt sem ég braut af mér var að svara ekki í síma. Ég held ég hætti bara alfarið að lesa skilaboð á Facebook líka.
Ábendingar Sameinuðu þjóðanna um hvað betur megi fara í mannréttindamálum á Íslandi Þórhallur Guðmundsson Skoðun
Ábendingar Sameinuðu þjóðanna um hvað betur megi fara í mannréttindamálum á Íslandi Þórhallur Guðmundsson Skoðun