Innskeifar og þokkafullar 8. júní 2010 06:00 Einu sinni, fyrir ekki svo langa löngu, var ég lítill og fáránlega útskeifur krakki. Mér fannst ekki töff að vera eins og kvenkyns barnaútgáfan af Chaplin og æfði mig stundum í laumi að ganga beint eftir línu. Hins vegar þakkaði ég fyrir að fæturnir á mér sneru þó ekki inn á við. Í barnæsku minni tilheyrðu þeir innskeifu nefnilega varnarlausum minnihlutahópum, settir í hóp með rauðhærðum og freknóttum, feitabollum og gleraugnaglámum. Þeim mátti stríða. Eitthvað hefur breyst frá því ég var krakki. Kannski eru mömmur hættar að gleðjast yfir hraustlegum dætrum beinum í baki með eplakinnar. Kyssa stelpurnar sínar bless á morgnana, eftir að hafa vigtað ofan í þær sojamorgunbaunir, ýta herðunum um leið aðeins fram á við og kalla á eftir þeim „inn með tærnar elskan!" Í dag þykir nefnilega flott að vera innskeifur með kryppu. Guðdómlega fallegu risarnir á síðum tískutímaritanna eru líka orðnir innskeifir og svo hoknir í herðum að þeir líta út fyrir að vera að bugast undan kílóunum fjörutíu sem beinin ein bera uppi. Það er ekki á þeim að sjá að þeir séu duglegir að drekka mjólk og borða ost. Það er ekkert nýtt að konum sé í auglýsingum stillt upp eins og það sé eitthvað að hjá þeim. Að líkamstjáningin bendi til þess að þær séu þroskahamlaðar, ægilega saklausar og varnarlausar. En þær er víðar að finna en í tímaritunum. Til dæmis á tískubloggunum sem eru orðin lífsnauðsynleg nútímakonum sem vilja fylgjast með. Á þeim birta bloggarar, oftast sjúklega sætar gyðjur sem venjulegar stelpur vilja líkjast, myndir af sjálfum sér. Þar er ritstjórinn yfirleitt bara einn, sú hin sama og situr fyrir á myndunum og jafnvel smellir af líka. Og alltaf er hún innskeif. Ég vildi að ég gæti með góðri samvisku sagt og meinað: „Usss! hvað þetta er asnaleg stelling sem þetta stelpugrey er í. Hverjum dettur í hug að þetta sé flott?" En það er nú ekki svo. Þó ég sé fyrir löngu hætt að láta mig dreyma um að stólparnir sem ég hef fyrir fætur breytist í pinna og bífurnar breyti um stefnu er ég einkennilega skotin í þessum afkáralegu stelpum. Á meðan skynsemin segir mér að það sé eitthvað athugavert við það sem ég er að horfa á, finnst mér þær bæði sætar og flottar. Getur verið að innst inni langi mig að vera innskeifur kroppinbakur? Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Hólmfríður Helga Sigurðardóttir Mest lesið Lægjum öldurnar Halla Hrund Logadóttir Skoðun Að hata einhvern sem þú þarft á að halda? Katrín Pétursdóttir Skoðun Iðjuþjálfar í leik- og grunnskólum: Tækifæri í baráttunni gegn agavanda og skólaforðun Hekla Björt Birkisdóttir,Hrefna Dagbjört Arnardóttir,Inga Fríða Guðbjörnsdóttir,Íris Kristrún Kristmundsdóttir Skoðun Frans páfi kvaddur eða meðtekinn? Bjarni Karlsson Skoðun SFS, Exit og norska leiðin þeirra Jón Kaldal Skoðun Mega bara íslenskir karlmenn nauðga konum á Íslandi? Guðný S. Bjarnadóttir Skoðun Til hamingju blaðamenn! Hjálmar Jónsson Skoðun Friður - í framsöguhætti eða viðtengingarhætti? Bryndís Schram Skoðun Það er ekki hægt að loka augunum fyrir þessum veruleika Davíð Bergmann Skoðun „Þessu er alltaf lofað fyrir kosningar en alltaf svikið“ Jóhann Páll Jóhannsson Skoðun
Einu sinni, fyrir ekki svo langa löngu, var ég lítill og fáránlega útskeifur krakki. Mér fannst ekki töff að vera eins og kvenkyns barnaútgáfan af Chaplin og æfði mig stundum í laumi að ganga beint eftir línu. Hins vegar þakkaði ég fyrir að fæturnir á mér sneru þó ekki inn á við. Í barnæsku minni tilheyrðu þeir innskeifu nefnilega varnarlausum minnihlutahópum, settir í hóp með rauðhærðum og freknóttum, feitabollum og gleraugnaglámum. Þeim mátti stríða. Eitthvað hefur breyst frá því ég var krakki. Kannski eru mömmur hættar að gleðjast yfir hraustlegum dætrum beinum í baki með eplakinnar. Kyssa stelpurnar sínar bless á morgnana, eftir að hafa vigtað ofan í þær sojamorgunbaunir, ýta herðunum um leið aðeins fram á við og kalla á eftir þeim „inn með tærnar elskan!" Í dag þykir nefnilega flott að vera innskeifur með kryppu. Guðdómlega fallegu risarnir á síðum tískutímaritanna eru líka orðnir innskeifir og svo hoknir í herðum að þeir líta út fyrir að vera að bugast undan kílóunum fjörutíu sem beinin ein bera uppi. Það er ekki á þeim að sjá að þeir séu duglegir að drekka mjólk og borða ost. Það er ekkert nýtt að konum sé í auglýsingum stillt upp eins og það sé eitthvað að hjá þeim. Að líkamstjáningin bendi til þess að þær séu þroskahamlaðar, ægilega saklausar og varnarlausar. En þær er víðar að finna en í tímaritunum. Til dæmis á tískubloggunum sem eru orðin lífsnauðsynleg nútímakonum sem vilja fylgjast með. Á þeim birta bloggarar, oftast sjúklega sætar gyðjur sem venjulegar stelpur vilja líkjast, myndir af sjálfum sér. Þar er ritstjórinn yfirleitt bara einn, sú hin sama og situr fyrir á myndunum og jafnvel smellir af líka. Og alltaf er hún innskeif. Ég vildi að ég gæti með góðri samvisku sagt og meinað: „Usss! hvað þetta er asnaleg stelling sem þetta stelpugrey er í. Hverjum dettur í hug að þetta sé flott?" En það er nú ekki svo. Þó ég sé fyrir löngu hætt að láta mig dreyma um að stólparnir sem ég hef fyrir fætur breytist í pinna og bífurnar breyti um stefnu er ég einkennilega skotin í þessum afkáralegu stelpum. Á meðan skynsemin segir mér að það sé eitthvað athugavert við það sem ég er að horfa á, finnst mér þær bæði sætar og flottar. Getur verið að innst inni langi mig að vera innskeifur kroppinbakur?
Iðjuþjálfar í leik- og grunnskólum: Tækifæri í baráttunni gegn agavanda og skólaforðun Hekla Björt Birkisdóttir,Hrefna Dagbjört Arnardóttir,Inga Fríða Guðbjörnsdóttir,Íris Kristrún Kristmundsdóttir Skoðun
Iðjuþjálfar í leik- og grunnskólum: Tækifæri í baráttunni gegn agavanda og skólaforðun Hekla Björt Birkisdóttir,Hrefna Dagbjört Arnardóttir,Inga Fríða Guðbjörnsdóttir,Íris Kristrún Kristmundsdóttir Skoðun