Við getum hlegið að mæðgunum Janet og Jane Cunliffe en móðirin, Jane, hefur varið meira en tveimur milljónum í lýtaaðgerðir til að líkja sem mest eftir æskuútliti dóttur sinnar. Ýkjusögur, sönn sem þessi er, gegna þó oft því hlutverki að varpa ljósi á döpur örlög okkar eigin tilveru.
Dóttir mín þráir það heitast að horfa á Americas next top Model. Ég hef reynt að leiða hana á aðrar brautir, þótt ég skilji vel þennan áhuga. Á hennar aldri var fátt áhugaverðara en fegurðardrottningar og stelpurnar sem fengu hlutverk í kókosbolluauglýsingum og ég kann ákveðið tímabil í sögu fordkeppna utanbókar. Maður trúði því heitt og innilega að það væri aðeins einn toppur á hamingjunni: Að vera fyrirsæta og svo eitt ljósmyndaranámskeið í endann á farsælum ferli. Það var prinsessusagan.
En það var þá. Í dag er ég þrítug. Maður hefur þroskast sitt hvað og veit að vilji maður þoka jafnréttis-baráttunni eitthvað áleiðis er ekkert sérstaklega gjöfult að einblína á útlit kvenna. Hvað þá að gera ekkert til að beina sjónum ungra ómótaðra stelpna á aðra hluti en hver er sætust. Það er ekki endalaust hægt að kvarta yfir slakri jafnréttisbaráttu og gera svo ekkert sjálfur til að sporna við útlitsdýrkun.
Og þá er ég komin að því hvernig sagan um mæðgurnar bresku er þegar allt kemur til alls aðeins skrumskæling á okkar eigin veruleika. Það er fljótgert að athuga þetta nánar. Farið til dæmis bara inn á fésbók og sjáið hversu margar kunningjakonur ykkar góla um alla veggi: „Hæ sæta, hvað segirðu sæta!" Hvað er þetta eiginlega. Ekki eru karlmenn mærandi hver annan fyrir að vera sætir um alla veggi. Við erum komnar yfir þrítugt en erum enn skrifandi við einhver myndaalbúm hvað þessi og hin sé „sæt" og tökum andköf yfir fegurð hver annarrar.
Það hefur nefnilega ekkert svo svakalega mikið breyst frá því að ég var unglingur. Enn er hópur kvenna sem finnst fátt eftirsóknar-verðara en að leika í jógúrtauglýsingum og ein vinkona mín, sem heldur hefur fitnað síðustu árin, segir mér að eftir að hún varð heldur gildari sækist vinkonur ekki jafn mikið eftir því að fá hana með sér á Kaffibarinn. Þær vilja vera í grönnum félagsskap. Fullorðnar konur í barbíleik þar sem keppni stendur yfir um hver leikur í flestum auglýsingum eða hefur módelast sem mest er veruleikinn. Og alls ekkert ólíkt Hollywoodýkjusagnatilverunni í grunninn.
