Hverfulleikinn á biðstofunni 24. maí 2007 00:01 Á læknabiðstofum kemur yfir mann nagandi tilfinningin um fallvaltleika lífsins. Ekki það að maður eigi endilega von á slæmum tíðindum hjá lækninum heldur eru það gömlu glansblöðin sem þarna liggja í hrúgum sem minna á þá einföldu staðareynd að það sem skiptir öllu máli í dag skiptir engu máli á morgun. Kannski er það viljandi gert hjá læknum að hafa gömul en ekki ný glansblöð á borðunum, einmitt til að undirbúa sjúklingana og koma þeim í rétt hugarástand. Kannski er auðveldara að segja sjúklingi frá æxli hafi hann nýlokið við að lesa viðtal við Kalla Bjarna sem segist vera í „fangelsi frægðarinnar". Líklega yrðu tíðindin mun óbærilegri ef sjúklingurinn hefði verið að lesa flúnkunýtt viðtal við Jógvan um bjarta framtíð hans í poppinu og yfirþyrmandi kvenhylli. Tilfinningunni er auðvelt að gleyma í dagsins önn en þegar hún glottir framan í mann úr gömlu glansblöðunum er engrar undankomu auðið. Daglegt líf okkar er sem síða í glænýjasta glansblaðinu. Ekki ýkja spennandi síða kannski, meira svona eins og uppfyllingarefni sem fáir nenna að lesa. Okkur finnst núið eilíft, að allt verði alltaf eins og það er. Að hamingjan brosi alltaf við okkur eða við munum endalaust vera sveitt í bælinu að bylta okkur yfir nýjasta vísareikningnum. Svo er ekki. Það kemur alltaf nýr vísareikningur. Nema maður hætti að nota kort. Líklega er auðveldara að hætta á heróíni. Krafan um að „lifa lífinu lifandi" ætti að vera sú sem maður hefur mest á bakvið eyrað. Henni er þó hvergi haldið á lofti nema stundum í auglýsingaherferðum. „Þú átt bara eitt líf - notaðu það!" stendur með auglýsingu á jeppa. Fulltrúar eilífðarinnar hafa ekki einu sinni fyrir því að mótmæla þessari fullyrðingu, enda kannski ekki hægt að kaupa jeppa á himnum. Glansblöðin eru stútfull af hverfulleika lífsins. Sjáið viðtalið við valdamesta mann Íslands: Jón Ólafsson. Árni Þór, prinsinn á Skjá einum er eftirsóttasti piparsveinn landsins. Heitur Teitur - sjarmörinn í Sjáðu á Stöð 2. Fyrir nú utan öll viðtölin við þennan og hinn vongóða listamanninn á „barmi heimsfrægðar", veiku börnin og andstreymið og hinar árlegu greinar um „vændi á Íslandi" (pottþétt söluhæsta tölublað ársins). Og ekki má gleyma Andreu Róberts og Friðriki Weisshappel: Ást að eilífu! Í gulnandi eilífð í hrúgunni á biðstofunum. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Dr. Gunni Mest lesið Sjálfstæðismenn boða víst skattalækkanir á þá efnamestu Haukur V. Alfreðsson Skoðun Almageddon? Eyþór Kristleifsson Skoðun Viltu borga 200 þús á mánuði eða 600 þús á mánuði af íbúðinni? Hildur Þórðardóttir Skoðun Fellur helsti stuðningsmaður menningarmála af þingi? Magnús Logi Kristinsson Skoðun Það sem ekki má fjalla um fyrir kosningar til Alþingis Árni Jensson Skoðun ESB kærir sig ekkert um Ísland í jólagjöf Ole Anton Bieltvedt Skoðun Óstjórn í húsnæðismálum Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun Betri Strætó 2025 og (svo) Borgarlína Dagur B. Eggertsson Skoðun Afvegaleidd umræða um áskoranir heilbrigðiskerfisins Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir Skoðun Vímuefnið VONÍUM Haraldur Ingi Haraldsson Skoðun
Á læknabiðstofum kemur yfir mann nagandi tilfinningin um fallvaltleika lífsins. Ekki það að maður eigi endilega von á slæmum tíðindum hjá lækninum heldur eru það gömlu glansblöðin sem þarna liggja í hrúgum sem minna á þá einföldu staðareynd að það sem skiptir öllu máli í dag skiptir engu máli á morgun. Kannski er það viljandi gert hjá læknum að hafa gömul en ekki ný glansblöð á borðunum, einmitt til að undirbúa sjúklingana og koma þeim í rétt hugarástand. Kannski er auðveldara að segja sjúklingi frá æxli hafi hann nýlokið við að lesa viðtal við Kalla Bjarna sem segist vera í „fangelsi frægðarinnar". Líklega yrðu tíðindin mun óbærilegri ef sjúklingurinn hefði verið að lesa flúnkunýtt viðtal við Jógvan um bjarta framtíð hans í poppinu og yfirþyrmandi kvenhylli. Tilfinningunni er auðvelt að gleyma í dagsins önn en þegar hún glottir framan í mann úr gömlu glansblöðunum er engrar undankomu auðið. Daglegt líf okkar er sem síða í glænýjasta glansblaðinu. Ekki ýkja spennandi síða kannski, meira svona eins og uppfyllingarefni sem fáir nenna að lesa. Okkur finnst núið eilíft, að allt verði alltaf eins og það er. Að hamingjan brosi alltaf við okkur eða við munum endalaust vera sveitt í bælinu að bylta okkur yfir nýjasta vísareikningnum. Svo er ekki. Það kemur alltaf nýr vísareikningur. Nema maður hætti að nota kort. Líklega er auðveldara að hætta á heróíni. Krafan um að „lifa lífinu lifandi" ætti að vera sú sem maður hefur mest á bakvið eyrað. Henni er þó hvergi haldið á lofti nema stundum í auglýsingaherferðum. „Þú átt bara eitt líf - notaðu það!" stendur með auglýsingu á jeppa. Fulltrúar eilífðarinnar hafa ekki einu sinni fyrir því að mótmæla þessari fullyrðingu, enda kannski ekki hægt að kaupa jeppa á himnum. Glansblöðin eru stútfull af hverfulleika lífsins. Sjáið viðtalið við valdamesta mann Íslands: Jón Ólafsson. Árni Þór, prinsinn á Skjá einum er eftirsóttasti piparsveinn landsins. Heitur Teitur - sjarmörinn í Sjáðu á Stöð 2. Fyrir nú utan öll viðtölin við þennan og hinn vongóða listamanninn á „barmi heimsfrægðar", veiku börnin og andstreymið og hinar árlegu greinar um „vændi á Íslandi" (pottþétt söluhæsta tölublað ársins). Og ekki má gleyma Andreu Róberts og Friðriki Weisshappel: Ást að eilífu! Í gulnandi eilífð í hrúgunni á biðstofunum.