Tímaskekkja 6. október 2006 08:28 Verulega kemur á óvart að þeir forystumenn ríkisstjórnarflokkanna sem vélað hafa um málefni fjölmiðla undanfarin misseri skuli ekkert hafa lært af þeirri umræðu sem fram hefur farið. Endurflutt frumvörp ríkisstjórnarinnar um Ríkisútvarpið ohf. og aðra fjölmiðla eru dapurlegur vitnisburður um tímaskekkju. Með Ríkisútvarpsfrumvarpinu er ríkisstjórnin að brjóta eins konar sátt sem ríkt hefur um ríkisrekið útvarp og sjónvarp á menningarlegum forsendum milli þeirra sem almennt vilja standa vörð um ríkisrekstur og hinna sem aðhyllast einkarekstur. Af því getur ekkert hlotist nema menningarlegt tjón. Óumdeilt ætti að vera að því er Ríkisútvarpið varðar að Rás eitt hefur skorið sig úr. Hún hefur með miklum ágætum verið vettvangur þeirrar mikilvægu menningarlegu útvarpsstarfsemi sem flestum finnst eðlilegt að ríkið annist. Aðrir þættir í útvarps- og sjónvarpsrekstri Ríkisútvarpsins hafa verið fólgnir í almannaþjónustu af ýmsu tagi á sama grundvelli og einkafyrirtæki á þessu sviði hafa sinnt. Á þessu er ekki verið að gera neinar grundvallarbreytingar. Talsmenn ríkisstjórnarinnar hafa bent á að sums staðar á Norðurlöndunum þekkist ríkisrekstur á útvarpi og sjónvarpi í hlutafélagaformi. Tilvísanir af þessu tagi eru vísvitandi blekking fyrir þá sök að í þeim tilvikum er ekki um að ræða samkeppnisrekstur á auglýsingamarkaði með sama hætti og hér. Hægur vandi hefði verið að ná almennri sátt um takmörkun á stærð eignarhluta í fjölmiðlafyrirtækjum. En ríkisstjórnin kýs fremur stríð um það atriði en frið. Þannig á að mismuna fyrirtækjum að þessu leyti eftir því hvernig þau eru skipulagslega upp byggð. Það stríðir gegn öllum eðlilegum leikreglum um jafnræði. Ríkisútvarpið verður að stærstum hluta í samkeppnisrekstri við einkarekin fjölmiðlafyrirtæki á sviði almannaþjónustu. Engin skynsamleg rök eru þar af leiðandi fyrir því að undanskilja handhafa hlutabréfs ríkisins frá almennum kröfum um dreifð eignarráð að fjölmiðlafyrirtækjum. Sjónarmiðin um dreifða eignaraðild eiga nákvæmlega eins við um Ríkisútvarpið ohf. eins og önnur hlutafélög. Sú spurning hefur því eðlilega risið að þessháttar frávik gæti jafnvel stangast á við jafnræðisreglu stjórnarskrárinnar. Þá sætir furðu að ríkisstjórnin skuli ekki hafa hlustað á þá gagnrýni sem fram kom í umræðum síðastliðið vor á áform hennar um að setja ritstjórnarstefnu einstakra fjölmiðla undir vald stéttarfélaga og opinberrar eftirlitsnefndar. Ef ráðagerðir af þessu tagi hefðu komið upp fyrir hálfri öld hefði þeim ugglaust verið líkt við sovétið. En nú er engar slíkar samlíkingar að hafa. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Skoðanir Þorsteinn Pálsson Mest lesið Er Ísrael ennþá útvalin þjóð Guðs? Ómar Torfason Skoðun Flokkurinn hans Gunnars Smára? Guðbergur Egill Eyjólfsson Skoðun Falleinkunn skólakerfis? Helga Þórisdóttir Skoðun Hver borgar brúsann? Ingibjörg Isaksen Skoðun Hvers vegna berðu kross? Hrafnhildur Sigurðardóttir Skoðun Sniðgangan á Rapyd slær öll met Björn B. Björnsson Skoðun Þannig gerum við þetta? Ísak Ernir Kristinsson Skoðun Hvar er auðlindarentan? Birta Karen Tryggvadóttir Skoðun Stærsta framfaraskref í námsmati íslenskra barna í áratugi Guðmundur Ingi Kristinsson Skoðun Miðflokkurinn – Rödd skynseminnar í borginni Ómar Már Jónsson Skoðun
Verulega kemur á óvart að þeir forystumenn ríkisstjórnarflokkanna sem vélað hafa um málefni fjölmiðla undanfarin misseri skuli ekkert hafa lært af þeirri umræðu sem fram hefur farið. Endurflutt frumvörp ríkisstjórnarinnar um Ríkisútvarpið ohf. og aðra fjölmiðla eru dapurlegur vitnisburður um tímaskekkju. Með Ríkisútvarpsfrumvarpinu er ríkisstjórnin að brjóta eins konar sátt sem ríkt hefur um ríkisrekið útvarp og sjónvarp á menningarlegum forsendum milli þeirra sem almennt vilja standa vörð um ríkisrekstur og hinna sem aðhyllast einkarekstur. Af því getur ekkert hlotist nema menningarlegt tjón. Óumdeilt ætti að vera að því er Ríkisútvarpið varðar að Rás eitt hefur skorið sig úr. Hún hefur með miklum ágætum verið vettvangur þeirrar mikilvægu menningarlegu útvarpsstarfsemi sem flestum finnst eðlilegt að ríkið annist. Aðrir þættir í útvarps- og sjónvarpsrekstri Ríkisútvarpsins hafa verið fólgnir í almannaþjónustu af ýmsu tagi á sama grundvelli og einkafyrirtæki á þessu sviði hafa sinnt. Á þessu er ekki verið að gera neinar grundvallarbreytingar. Talsmenn ríkisstjórnarinnar hafa bent á að sums staðar á Norðurlöndunum þekkist ríkisrekstur á útvarpi og sjónvarpi í hlutafélagaformi. Tilvísanir af þessu tagi eru vísvitandi blekking fyrir þá sök að í þeim tilvikum er ekki um að ræða samkeppnisrekstur á auglýsingamarkaði með sama hætti og hér. Hægur vandi hefði verið að ná almennri sátt um takmörkun á stærð eignarhluta í fjölmiðlafyrirtækjum. En ríkisstjórnin kýs fremur stríð um það atriði en frið. Þannig á að mismuna fyrirtækjum að þessu leyti eftir því hvernig þau eru skipulagslega upp byggð. Það stríðir gegn öllum eðlilegum leikreglum um jafnræði. Ríkisútvarpið verður að stærstum hluta í samkeppnisrekstri við einkarekin fjölmiðlafyrirtæki á sviði almannaþjónustu. Engin skynsamleg rök eru þar af leiðandi fyrir því að undanskilja handhafa hlutabréfs ríkisins frá almennum kröfum um dreifð eignarráð að fjölmiðlafyrirtækjum. Sjónarmiðin um dreifða eignaraðild eiga nákvæmlega eins við um Ríkisútvarpið ohf. eins og önnur hlutafélög. Sú spurning hefur því eðlilega risið að þessháttar frávik gæti jafnvel stangast á við jafnræðisreglu stjórnarskrárinnar. Þá sætir furðu að ríkisstjórnin skuli ekki hafa hlustað á þá gagnrýni sem fram kom í umræðum síðastliðið vor á áform hennar um að setja ritstjórnarstefnu einstakra fjölmiðla undir vald stéttarfélaga og opinberrar eftirlitsnefndar. Ef ráðagerðir af þessu tagi hefðu komið upp fyrir hálfri öld hefði þeim ugglaust verið líkt við sovétið. En nú er engar slíkar samlíkingar að hafa.