Þú ert ógeð, blikkkarl Sara McMahon skrifar 26. nóvember 2013 06:00 Kaldhæðni skilar sér ekki á blað,“ sagði bandaríska leikkonan Megan Fox eitt sinn. Ummælin lét hún falla eftir að hafa ítrekað orðið fyrir harðri gagnrýni fyrir nokkuð sem hún hafði sagt í blaðaviðtölum. Fox hélt því fram að hún væri misskilin, að hún væri ekki hrokafull, vitlaus eða með sleggjudóma, heldur hefðu tilraunir hennar til kaldhæðni einfaldlega misfarist trekk í trekk. Mögulega hafði Fox nokkuð til síns máls. Þeir kollegar mínir, sem hafa ritað pistla þar sem kaldhæðnin drýpur af hverju orði, uppskera oftar en ekki leiðindi fyrir. „Virkir í athugasemdum“ hafa kallað þá illa upp alda, dónalega og vitlausa og einn gekk svo langt að óska þess að pistlahöfundur yrði úti á illa búinni Yaris-bifreið – það mundi kenna honum lexíu. Kaldhæðni er vissulega vandmeðfarin og líklega er óumflýjanlegt að lesendur túlki orð á annan hátt en sá er ritaði þau ætlaði. Þetta gæti verið ástæðan að baki því að broskarlar, fýldir karlar og blikkandi broskarlar reka hverja ritaða setningu á fætur annarri. Þessum körlum er ætlað að lýsa svipbrigðum skrifanda og koma þannig í veg fyrir misskilning. „Þú ert ógeð ;)“ hlýtur með þessu allt aðra merkingu en „þú ert ógeð“. Hið fyrra er augljóslega passíft/agressíft grín, merking seinni setningarinnar er ekki jafn augljós, eða hvað? Þegar ég stundaði nám við HÍ hélt einn kennari minn stutta tölu um þessa karla, eða emoticons eins og þeir kallast á enskri tungu. Hún hélt því fram að ef skrifanda tækist ekki að koma tilfinningum sínum eða tón nógu skýrt fram í textanum án þess að þurfa að styðjast við slíkan karl, þá væri textinn hreinlega ekki nógu góður. Lengst af var ég henni fullkomlega sammála, en í dag tel ég mögulegt að vandinn sé tvískiptur. Gæti verið að lesskilningur fólks hafi tapast í broskarlaflóðinu? Nennir það ekki að leggja merkingu, nema bókstaflega, í broskarlalausan texta? Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Sara McMahon Mest lesið Alzheimer - mennska og mildi Ragnheiður Ríkharðsdóttir Skoðun Lýðheilsa bætt um 64 milljarða Sara Björg Sigurðardóttir Skoðun Er krónan að valda átökum á milli kynslóða? Guðmundur Ragnarsson Skoðun Þegar móðir mín kvaddi okkur fyrir einu ári síðan í dag Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun Að hengja prest fyrir biskup, að hengja manneskju fyrir stofnun Hödd Vilhjálmsdóttir Skoðun Bóf-ar(ion)? Gunnar Hólmsteinn Ársælsson Skoðun Þegar ómennskan vitnar í lög Bubbi Morthens Skoðun Framlengjum séreignarleiðina til að vernda heimilin Vilhjálmur Hilmarsson Skoðun Ef Trump tapar kosningunum… Jun Þór Morikawa Skoðun Álit Einhverfupaunksins um ABA meðferð og kennslu á Íslandi Sigrún Ósk Stefánsdóttir Skoðun
Kaldhæðni skilar sér ekki á blað,“ sagði bandaríska leikkonan Megan Fox eitt sinn. Ummælin lét hún falla eftir að hafa ítrekað orðið fyrir harðri gagnrýni fyrir nokkuð sem hún hafði sagt í blaðaviðtölum. Fox hélt því fram að hún væri misskilin, að hún væri ekki hrokafull, vitlaus eða með sleggjudóma, heldur hefðu tilraunir hennar til kaldhæðni einfaldlega misfarist trekk í trekk. Mögulega hafði Fox nokkuð til síns máls. Þeir kollegar mínir, sem hafa ritað pistla þar sem kaldhæðnin drýpur af hverju orði, uppskera oftar en ekki leiðindi fyrir. „Virkir í athugasemdum“ hafa kallað þá illa upp alda, dónalega og vitlausa og einn gekk svo langt að óska þess að pistlahöfundur yrði úti á illa búinni Yaris-bifreið – það mundi kenna honum lexíu. Kaldhæðni er vissulega vandmeðfarin og líklega er óumflýjanlegt að lesendur túlki orð á annan hátt en sá er ritaði þau ætlaði. Þetta gæti verið ástæðan að baki því að broskarlar, fýldir karlar og blikkandi broskarlar reka hverja ritaða setningu á fætur annarri. Þessum körlum er ætlað að lýsa svipbrigðum skrifanda og koma þannig í veg fyrir misskilning. „Þú ert ógeð ;)“ hlýtur með þessu allt aðra merkingu en „þú ert ógeð“. Hið fyrra er augljóslega passíft/agressíft grín, merking seinni setningarinnar er ekki jafn augljós, eða hvað? Þegar ég stundaði nám við HÍ hélt einn kennari minn stutta tölu um þessa karla, eða emoticons eins og þeir kallast á enskri tungu. Hún hélt því fram að ef skrifanda tækist ekki að koma tilfinningum sínum eða tón nógu skýrt fram í textanum án þess að þurfa að styðjast við slíkan karl, þá væri textinn hreinlega ekki nógu góður. Lengst af var ég henni fullkomlega sammála, en í dag tel ég mögulegt að vandinn sé tvískiptur. Gæti verið að lesskilningur fólks hafi tapast í broskarlaflóðinu? Nennir það ekki að leggja merkingu, nema bókstaflega, í broskarlalausan texta?